Maandag 6 juni 2022.
Om 8u30 moeten we aan een winkelcentrum net buiten de stad onze auto ophalen. We staan op tijd op en bestellen een Uber. Het is ochtendspits in Amman, we zien overal schoolgaande kinderen en horen toeterende auto's. De man van Avis vindt ons direct sympathiek als we vertellen dat we Belgen zijn. Hij zegt dat ze de Palestijnen in Jordanië soms ook de Belgen noemen. We vragen uiteraard hoe dat komt en hij legt ons uit dat de Belgische overheid zoveel doet voor de Palestijnen dat ze hiermee geassocieerd worden. We hebben bij Jeroen ook al de link gehoord tussen België en Palestina en zijn hier best trots op. Omdat we Belgen zijn moeten we geen €12 extra per dag betalen voor een bijkomende chauffeur. We hebben een superchique auto: Nissan X-Trail met witte leren zetels en een automatische versnelling. Het is bovendien een hybride wagen die oplaadt terwijl we aan het rijden zijn. Het voelt aan als luxe. We houden nog even halt bij het tankstation en rijden dan het hectische Amman uit. Na zo'n 20 minuten rijden houden we halt bij een lokale koffiebar met een vriendelijke uitbater. Nico en ik nemen elk een Turkse koffie en Fé gaat voor thee. Hij staat erop om alles zelf naar onze auto te brengen en geeft ons ook nog 3 bekertjes water cadeau. Het valt ons telkens weer op hoe vriendelijk de mensen hier zijn. De eerste halte van de dag is Um El Razaz, een vergeten unesco-werelderfgoed site met ruïnes vanuit de tijd van de Romeinen. Je kunt er tussen de steenbrokken door wandelen en onder een groot afdak zie je prachtige mozaïeken uit de Romeinse en Byzantijnse periode. Los van een ander koppel zijn we de enige die de Site bezoeken. Het is bijna niet te geloven dat toeristen dit links laten liggen, maar wij zijn alvast heel blij dat we hiervoor een ommetje gemaakt hebben. Vervolgens rijden we verder naar Wadi Mujib, een gigantisch natuurgebied waar een grotendeels uitgedroogde rivier zorgt voor spectaculaire kloven in het landschap. Het uitzicht is fenomenaal. Plots zien we midden in de woestijn een voetbalveldje met kunstgras. Het is een absurd gezicht. Wanneer we de kaart checken zien we ook dat we via deze weg niet tot bij het bezoekerscentrum van Wadi mujib zullen raken. De weg loopt gewoon teneinde waardoor we helemaal via de dode zee naar de andere kant van de kloof moeten .het is zowaar een ommetje van anderhalf uur. We passeren opnieuw een aantal kleine dorpjes die we ook in het heengaan al doorkruist hadden. Deze keer laat ik mijn raam toe want ik wil niet opnieuw dat er een bende jonge jongens rond onze auto hangen en ons al bij al toch wat agressief benaderden. Eentje had zelfs het lef om mijn borst aan te raken wat toch wel voor een erg ongemakkelijk gevoel zorgde. Dit is ook wel het enige wat we hier vandaag ondervonden hebben want het moet gezegd dat al de rest van de ontmoetingen bijzonder warm en hartelijk waren. Het is ondertussen al 13 uur en we willen nog ergens stoppen om iets te kopen voor de lunch. Even verderop in een dorpje houden we halt en gaan Fé en ik de supermarkt binnen. We kopen het typische platbrood dat je hier altijd krijgt met wat humus en kaas en drinken er nog een mango yoghurt bij. Omdat we nog een flinke rit voor de boeg hebben en we graag de canyoning in de wadi willen doen beslissen we om in de auto te eten terwijl we aan het rijden zijn. Echt geen straf om hier te moeten rijden. Wat een vergezichten! De spectaculaire bergen kleuren bronsachtig rood en zorgen voor een scenery die we moeilijk met iets anders kunnen vergelijken. Adembenemend! Plots duikt de dode zee op. Er wordt gezegd deze kant van het meer veel mooier is dan de kant aan Palestijnse Israëlische zijde. Het is iets voor 15 uur als we bij de balie van het bezoekerscentrum van Wadi mujib arriveren. Wat een geluk, want om 3 uur sluiten ze. We kregen de vraag of Fé ouder is dan 18, maar moeten geen identiteitsbewijs tonen dus gaan we maar eventjes voor een klein leugentje om bestwil. Binnen 3 weken wordt ze 18. Het zou maar al te gek zijn dat ze deze prachtige canyoning niet zou kunnen doen omwille van haar leeftijd. Ze zegt dat ze 19 is en de man vraagt wel nog eens "are you sure?" maar laat ons gelukkig wel starten aan de wandeling. We moeten elk een zwemvest aan en gaan dan via een brug naar de kloof. Al van bij het begin wandelen we met de voeten in het water. De wandeling duurt ongeveer een uur en is in het begin relatief makkelijk, maar het wordt meer en meer uitdagend naarmate je het eindpunt nadert. Op sommige momenten moeten we via een trap door een kleine waterval naar boven, op andere momenten moet je jezelf optrekken met een touw of rappel doen tegen een steile wand. Je bent echt van kop tot teen nat. We hadden een klein zakje mee gekregen om onze GSM in te stoppen zodat we onderweg toch af en toe wat foto's konden nemen. De setting waarin je hier wandelt is voor ons echt ongezien. Je waant je in Utah of een of ander Western american national park. Doordat we ongeveer de laatste waren die konden starten was er ook niet veel volk meer die onze richting uit liep. Op het einde van de wandeling kom je aan een grote waterval waar je nog eens helemaal onder kan staan. Het water zelf heeft minstens 25 graden waardoor het heerlijk aanvoelt. Nadien ga je stroomafwaarts helemaal terug naar het beginpunt. Omdat we bij de laatsten waren, hadden we het geluk dat één van de gidsen die onderweg een oogje in het zeil hield ons bij de moeilijkere punten toonde hoe je van twee rotsen naar beneden kon glijden als ware het een glijbaan. Normaal mag je dit niet doen en moet je via de rotsen aan de zijkant de waterval afdalen, maar onder zijn begeleiding mocht het wel. Wat een fantastisch gevoel was dat! Een beetje eng uiteraard wel fantastisch om zo helemaal over de rotsen naar beneden te glijden in het diepe water. Onvergetelijk!
Terug aangekomen bij het bezoekerscentrum stelt Nico vast dat hij de twee zolen van zijn Teva's verloren is. Het waren dan ook al heel oude beestjes, die sandalen. Hij koopt aan de receptie een paar nieuwe waterschoenen want waarschijnlijk zullen we hier in Jordanië nog wel dergelijk schoeisel nodig hebben. We kleden ons om op de parking en stoppen alle natte kleren in een plastic zak. Omdat we nog altijd niets hebben kunnen laten weten aan onze host voor deze avond beslissen we om een beetje verder te rijden en ergens te stoppen om iets te drinken waar we ook wi-fi hebben. We vinden een plekje waar een mooi bord staat dat ze local food serveren en gaan binnen om een tas thee te drinken. Al snel wordt het duidelijk dat de vrouw des huizes ook eten aan ons zal serveren. Hoewel ze niks komen vragen wordt de thee gewoon op tafel gezet en volgen er dan nog diverse schotels met lokale gerechten. Oké het was niet bepaald ons plan maar laat ons hier dan maar eten. Gelukkig is het eten heel lekker en is de setting ook best wel mooi op het verhoogde terras met uitzicht op de Dode Zee. Ze vragen 10 dinar per persoon wat al bij al niet zo goedkoop was maar we hebben toch lekker gegeten en hebben er ook weer een ervaring bij. Via een prachtige weg door de bergen komen we uiteindelijk rond 20 uur aan in Kerak waar we logeren in The old House. Het is de buurman die ons binnen laat want de eigenaar is iets gaan eten. Het is letterlijk een oud maar heel authentiek huis vlak bij het kasteel. We krijgen een nette kamer met drie goede bedden en uitzicht op het kasteel. We waren van plan om een rustige avond te hebben en eens vroeg te slapen maar dat was buiten de eigenaar gerekend. Rond 21u komt hij aan en biedt hij ons nog een glas thee aan met een stuk cake. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen vooral omdat we het ook fijn vinden om nog eens met hem te praten. Hij is een jonge dertiger die leeft van het uitbaten van dit pension en binnenkort ook nog een restaurantje zal openen in het kasteel. En beetje later komt ook een vriend of zijn vriend toe. Deze laatste spreekt beter Engels, maar met Google translate is het ook mogelijk om met de huisbaas te praten. We hebben een interessant gesprek over de kosten die met een huwelijk gepaard gaan, over werk, over economie en politiek en uiteraard ook over de belangrijkste bijzaak, voetbal. Op een bepaald moment vertelt hij over het nationale gerecht van Jordanië, Mansaf, een soort schapenmelk die gekookt wordt met een mengsel van lokale kruiden en schapenvet. En in die melk koken ze dan vlees of groenten gevuld met vlees. Hij had nog wat overschot staan en wou graag dat wij dit ook eens proefden. We krijgen een hele schotel gepresenteerd terwijl ik toch al duidelijk had gemaakt dat we al gegeten hadden. Het moet wel gezegd, het was echt super lekker. Wanneer de vriend er bij komt staan gaat het nog over voetbal en de oorlog in Oekraïne waar ze blijkbaar toch een andere blik op hebben dan ons. Ze vinden de verantwoordelijkheid van de USA in deze ook erg groot en vaak niet gezien door Europeanen. Bijzonder interessant om allemaal te bespreken. Ze vertellen dat de economische en politieke situatie in Jordanië momenteel erg slecht is, maar dat ze in vergelijking met de rest van de Arabische wereld wel nog in relatieve vrijheid kunnen leven. Ze leggen ons ook nog uit dat er momenteel 12 miljoen mensen in Jordanië wonen: 5 miljoen Jordaniërs, 5 miljoen Palestijnen en dan nog een miljoen Egyptenaren en Syriërs. Als er ergens een oorlog is in het midden-oosten dan is Jordanië voor velen een veilig toevluchtsoord. Ze maken er zelf helemaal geen punt van. Meer nog, we zijn het volledig met hun eens wanneer ze zeggen dat de meeste mensen gewoon goed zijn voor zichzelf en de ander een goed leven wensen. We vertellen over onze ervaringen in Israël en Palestina en de onmogelijke situatie daar. Voor hen is het ook erg lastig hoe iedereen zich momenteel opstelt want het is als Jordaniër bijna niet meer mogelijk om nog naar Palestina te reizen. Het is bijna middernacht als we besluiten om in ons bed te kruipen. Wat zijn de avonden in Jordanië toch heerlijk. Je kunt gewoon in t-shirt en short blijven zitten totdat je naar bed gaat. De temperatuur hier eigenlijk wel heel goed mee. Enkel rond het middaguur heb je een drietal uur waar het echt heet is. De rest van de dag is het vooral aangenaam warm. Wat een dag!