Wake up! It's time to wake-B-oard!

Maandag 20 juli 2020

De wekker staat om 7u, nog even genieten van de bomen boven ons bijna-open-dak en dan uit de tent klauteren om ons klaar te maken voor het grootste avontuur van onze vakantie tot nog toe. Zoals het echte Belgen betaamt zijn wij mooi op tijd op de plaats van afspraak. Om half negen is er nog niemand te bespeuren, geen andere wakeboarders noch een instructeur noch een bootje. Zo’n kleine 10 minuten later komt er toch een bootje aangevaren. Oef! We maken kennis met Elsalinde, het meisje dat ons zal leren wakeboarden. Wat een goed plan was het toch om dit ‘s morgens vroeg te doen. Er is bijna niemand op het strand of in het meer behalve twee mannen met een metaaldetector en een vrouw die in haar eentje geniet van het een ochtendzwemmetje en nadien haar haar wast in het water van het meer (staat ons misschien ook nog te wachten want ik zou toch écht graag nog eens wildkamperen deze vakantie).

We krijgen elk een korte wetsuit. Fé en ik voelen ons al helemaal in ons nopjes als we zo’n kledij kunnen aantrekken. Nog elk een reddingsvest om en we kunnen in het bootje. Of nee, toch eerst een instructie aan wal: gehurkt op je plank zitten, armen gestrekt rond je knieën, rustig rechtkomen en als het ware kantelen naar de boot, geen macht uitoefenen (“la force vient du bateau”) en bovenal: altijd naar de boot blijven kijken, nooit naar het water want dan val je gegarandeerd. Klinkt simpel, toch?

Fé zal de spits afbijten: voeten in de schoenen op de plank (je benen staan dan écht wel wijd uit elkaar), alles goed vasttrekken, je koord nemen en hup in het water. Door je zwemvest blijf je gelukkig drijven want met zo’n board aan je voeten is het niet handig in het water manoevreren. Ok, positie innemen, teken geven aan de boot en off we go. Ongeveer iedereen valt bij zijn eerste beurt maar na een paar keer staat ze recht en straalt ze wanneer ze écht aan het wakeboarden is op de golven van onze boot. Geweldig! Zo blij voor Fé! Ons avonturenmeisje heeft deze vakantie al een paar uitdagende sporten kunnen doen: indoor skiën, hoogteparcours, lasershooting, skydiven, zeekayakken en dan nu het wakeboarden. Blij dat we haar dit kunnen gunnen want met zo’n dingen is ze helemaal in haar nopjes (en wij worden meegezogen in haar enthousiasme). Ik kom als tweede aan de beurt. Zonder enige verwachting op succes en met toch wel wat stress, spring ik in het water. Ik zal mijn vaarminuten wel aan Fé geven als het niet zou lukken. Poging één. Ik moet al snel het touw lossen. Dan herhaalt Elsalinde de gouden tip (die voor mij althans écht de klik gegeven heeft): “faites comme tu veux entrer le bateau” en hupskee: daar sta ik dan: mooi rechtop. Ik kan ook direct mijn board mooi dwars zetten met mijn rechtervoet voor en het genieten kan beginnen. Het gaat écht zo vlot dat ik heel bewust het board kan manipuleren door mijn gewicht wat naar voren of achteren te verplaatsen. Hupsekee, uit de grote centrale golf weg, schuin naast de boot, en vervolgens terugkeren naar het midden en dan naar links. Het gaat zo goed dat Elsalinde de boot vertraagt zodat ik even kan stoppen. WOW! Wat een adrenaline. En nu nog een tweede keer: zou het beginnersgeluk geweest zijn? Nee hoor, ook nu lukt het weer prima. Wat een heerlijk gevoel. En Fé haar gezicht toen ik bij mijn tweede poging recht stond, vergeet ik nooit meer. Verbijstering en bewondering want dit had niemand verwacht (ikzelf nog het minst). Ik mocht nog een laatste keer maar beslis om mijn minuten toch maar aan Fé te geven. Het is mooi geweest en ik gun het haar zo.

Dan is het de beurt aan Nico. Twintig jaar geleden in Club Med kon hij prima waterskiën. Ondertussen is er niet alleen de leeftijd maar ook nog vanalles anders waardoor het toch wel even afwachten is wat dit zal geven. Het is best wel lachen om de stuntelige bewegingen maar naar het einde van zijn beurt toe slaagt hij er toch wel in om min of meer recht te staan. Heel elegant is het niet, maar hij staat toch! Fé springt uiteindelijk nog een laatste keer in het water voor twee beurten en dan varen we terug. Wat een ervaring was dit. Geweldig. Eentje om te koesteren.

We keren terug naar de campsite en halen onze croissants en baguette op zodat we op ons gemak nog kunnen ontbijten. In de namiddag willen we fietsen huren dus hebben we een paar uur chill-time. Nico installeert zich in de hangmat, Fé en ik houden ons bezig met het voorbereiden van de komende dagen en het verslag.

Omdat het tandem-gebeuren de vorige keer niet zo’n bijster succes was, wil Fé mijn tandem-herinneringen kleuren met een positieve ervaring dus please mama, gaan we nog eens op een tandem? Hoe een moeder lijden kan, ja dan maar zeker? Voor Nico kiezen we een e-bike en hups we zijn ermee weg. De fiets van Fé en ik is beter dan de vorige tandem maar ook hier loopt het schakelen toch wel moeizaam. Er is hier opnieuw een groot netwerk aan exclusieve fietsbaantjes, allemaal door de bossen in de duinengordel. Het is heerlijk fietsen al is het bij momenten best wil pittig: stevige klimmetjes, afdalen met remmen die niet zo goed werken en in mijn geval: geen enkele controle over stuur of remmen en geen zicht op de staat van de weg. Het is een oefening in loslaten. Gelukkig vinden Fé en ik een beetje afzien wel ok in zo’n omstandigheden en kunnen we elkaar goed oppeppen als we weer eens een heuvel op moeten rijden.

Omdat we nog niet geluncht hebben, rijden we eerst naar Carcans plage. Het valt ons op hoe er hier al een echte surfcultuur heerst en dat neemt alleen maar toe naarmate je zuidelijker reist, richting Biarritz. We zien overal jongens en meisjes, oud en jong met planken en wetsuits. Eerst even lunchen op een terras waar ze om 14u30 nog eten serveren en dan willen we toch nog eens naar de zee.

Een grote houten trap leidt ons over de duinen en daar is ze dan terug: L’Atlantique! Hier hangt heel andere sfeer dan in Bretagne of op Ile de Ré: veel volk op strand, parasolletjes, handdoeken, veel kleuren, … en dan te weten dat het wat bewolkt is vandaag en dat er precies een soort waas in de lucht hangt van het opwaaiende zand. Het is een beetje surrealistisch maar wel mooi om te aanschouwen. We wandelen met onze voeten in het water maar worden al snel nat aan onze shorts. Wat zijn de golven hier hoog en de zee wild. Geen wonder dat je hier zo goed kan surfen. Het is leuk om de surfers te observeren. Hier en daar zit er eentje tussen die eens een paar seconden kan blijven staan maar de meesten zijn toch ook aan het proberen en oefenen. Het sterkt mij en Fé in onze ervaringen dat golfsurfen écht niet evident is. Om dit nog maar basis te beheersen zou je toch eens een week een cursus moeten volgen lijkt me.

Naast grote golven kenmerkt deze streek zich hier ook door zijn grote ijsbollen: net als gisterenavond krijgen we weer gigantisch grote scheppen geserveerd als we een ijsje bestellen. Tussen onze campsite en Carcans Plage ligt nog een “étang” die ik wel eens wil zien. Het is wat zoeken om op het fietswegennet te komen maar éénmaal we erop zitten kunnen we weer zonder enige auto naar onze bestemming rijden. Wat een heerlijkheid toch (en tegelijkertijd een besef dat we in België op dit vlak nog veel moeten inhalen). We laten onze fietsen achter op de fietsparking en gaan het laatste stuk nog te voet door het beschermde natuurgebied (“oude” duinen met prachtige varens en hoge bossen): een fantastisch mooie omgeving. We wandelen tot bij een viewpoint vanwaar we een groots uitzicht hebben op het meer en het omliggende moeras. We genieten van de ongereptheid. Geen menselijke beschaving te bespeuren.

Via nog een paar pittige klimmetjes zetten we onze fietstocht verder tot in Maubuisson waar we nog wat inkopen doen voor ons avondeten. We verlangen alledrie naar een frisse duik in “ons” meer. Het is al na 20u als we onze fietsen tegen een pijnboom zetten en kunnen zwemmen. Er is amper volk en het water is heerlijk van temperatuur. Naar de boei zwemmen lijkt aanlokkelijk maar we doen het toch maar niet. We willen ook nog douchen en apertieven en eten voor het donker wordt. We nemen allemaal nog een uitgebreide douche want we weten niet wat de komende dagen zullen geven op dat vlak. We willen graag eens uitproberen wat het geeft om wild te kamperen. Nu nog één keer slapen onder de sterrenhemel van Carcans. Het was een fijn verblijf hier. Dat is zeker.