Thawra! Of hoe een belasting op whatsapp ervoor gezorgd heeft dat de geest uit de fles is.

Rond 9u zijn wij wakker. Jeroen is geen ochtendmens maar had ons getoond waar we alles kunnen vinden. Een frigo vol lekkers: labne (de yoghurt die we ook in Georgië kregen), vijgenconfituur, heerlijke honing, … en veel fruit! Het is de tijd van de bloedappelsienen. Jeroen heeft er een hele stapel liggen en heeft voor ons ook sap gemaakt. Warm welcome! Ik installeer me op het terras en schrijf dit dagboek terwijl Nico een heerlijk geurende koffie maakt. Als Jeroen straks wakker is, wil ik ook wel eens zo’n Turkse koffie proberen. Het is zondag dus vandaag is het op het gemak uitslapen, iets eten en dan Beiroet verkennen. Het is ruim 11u als we te voet de stad intrekken. Vanuit Jeroens appartement is alles heel erg te doen. Beiroet is licht glooiend, eenmaal voorbij de stad heb je twee bergketens die parallel met de Middellandse Zee lopen met daartussen een vruchtbare vallei. Aan de andere kant van de bergen ligt Syrië.

Omdat we deze ochtend niet echt veel gegeten hebben, besluiten we om direct naar een restaurantje te gaan. Jeroen kent een leuke plek waar het bovendien relatief goedkoop eten is. Daar aangekomen word ik helemaal blij: wat een mooi verborgen pareltje: een industrieel pand met vintage meubeltjes, veel planten en een heel gezellige sfeer. We bestellen er eten zoals Libanezen altijd doen: diverse gerechtjes die je met elkaar deelt. Om duimen en vingers af te likken!

Na de lunch vervolgen we onze weg naar de binnenstad. We passeren diverse leuke winkeltjes (in eentje koop ik een tekening van Beiroet). Jeroen loopt zijn collega van de Griekse ambassade tegen het lijf en plots staan we aan het kruispunt en plein waar de afgelopen maanden zware rellen en demonstraties hebben plaatsgevonden. Op 17 oktober heeft de regering aangekondigd dat ze belasting zouden heffen op whatsapp berichten. Dit was letterlijk de druppel voor de al zo moe getergde bevolking die al jaren te lijden heeft onder de hebzucht van hun regering. Eindelijk kwamen ze massaal op straat. Thawra! Revolutie. Betogingen, weken, maanden aan een stuk. De laatste paar weken lijkt de rustig wat teruggekeerd omdat er nu een nieuwe regering gevormd is maar het is duidelijk dat dit nog altijd heel erg fragiel is en dat er geen structurele oplossingen aangekondigd worden. Het zal dus zeker terug escaleren. De grote vraag is wanneer. Binnenkort is er een uitspraak voor het internationaal tribunaal over de moord op Rafic Hariri, voormalig eerste minister van Libanon (sommigen beweren dat deze moord werd uitgevoerd in opdracht van Syrisch president Assad), mogelijks kan dat de gemoederen terug doen opflakkeren. Feit is dat de overheid er ook zelf nog niet gerust op is. Alles is hier afgezet. Dit lijkt wel oorlogsgebied. Militairen bewaken cruciale zones. Het parlement is volledig afgezet met betonblokken zodat niemand in de buurt komt. Overal zie je gebroken glas en geplunderde winkels. Maar wat vooral opvalt is de graffiti. Kunst als een vorm van protest. Sommige zijn erg knap gemaakt en bevatten een niet mis te verstane boodschap. Voorlopig is de revolutie betrekkelijk vreedzaam verlopen en is er tot nog toe één man gedood. Zijn foto hangt in het groot op het Martelarenplein. Het kantoor waar Jeroen werkt is ook vlakbij. De parking waar hij elke dag zijn auto zet, is nu ingenomen door tentjes van NGO’s die de protestanten steunen. We beklimmen “het ei”: een gebouw in een eivorm, volledig gemaakt uit beton. Voor de burgeroorlog (1975-1990) was hier een cinema. Tijdens die oorlog was dit een plek waar heel hard gevochten werd. Je ziet écht overal kogelinslagen. In de jaren na de oorlog is nooit beslist wat er met de locatie zou gebeuren en nu, dertig jaar later, speelt het opnieuw een sleutelrol in het verzet. Er is zelfs een tijdelijke trap geïnstalleerd waardoor je makkelijk op het dak van het gebouw kan. In het begin werd er door tientallen mensen via de betonijzers naar boven geklommen. Niet bepaald veilig, zeker ook met de afgeronde randen van het gebouw. Nico leeft zich uit want de plek is erg fotogeniek. We wandelen nog wat rond in de buurt en vergapen ons aan de protestkunst op het plein. De politie had op een nacht alle tenten van de NGO’s afgebrand, de volgende ochtend is een kunstenaar begonnen met het maken van een prachtige fenix met de stokken van die tenten. Een andere kunstenaar heeft dan weer een beeld gemaakt met de talloze PMD-flesjes die overal rondslingeren. Want ook dat is Libanon: ongebreideld genieten, pronken met je uiterlijk en je bezittingen en nauwelijks tot geen milieubewustzijn. De revolutionairen denken hier duidelijk anders over. Zij geloven dat de rijkdommen van het land veel beter verdeeld moeten worden, dat er een andere economie en bestuursmodel moet komen en ze willen ook écht de kaart van het klimaat trekken. De enige vuilnisbakken die je ziet waar je kan sorteren, staan dan ook rond het martelarenplein. Even verderop zien we ook hoe jongeren een kopie van hun diploma tegen de muur gekleefd hebben als protest. Het ironische is dat onderwijs in Libanon van een heel hoog niveau is maar dat de kans dat je een interessante job vindt als je afstudeert erg laag is. De jongerenwerkloosheid is hoger dan 30%. Veel jongeren werken met hogere diploma’s in de horeca of moeten van pure ellende terug naar hun families in de bergdorpen.

We wandelen richting oude souks of wat daarvan overblijft. Bijna niks van de historische gebouwen is bewaard gebleven. Na de burgeroorlog heeft Hariri, de vader van de man die tot voor kort premier was, alle “oude” gebouwen laten slopen en werd er met zijn kapitaal via een publiek-private vennootschap allerlei gloednieuwe (maar veel te steriele) gebouwen opgetrokken die hen naar de 21e eeuw moesten loodsen. Heel erg jammer uiteraard want veel van de geschiedenis is zo verloren gegaan. Bovendien is de architectuur vaak lelijk. Behalve dat ene gebouw van Zaha Hadid (hoewel ik dit ook niet bijzonder mooi vind want dan weer té opvallend) in het centrum. De soeks zijn nog altijd opgevat zoals vroeger: allemaal winkeltjes gegroepeerd volgens thema. Alleen zie je er nu de dolce & gabbana's en andere dure designermerken. Het aantal poepchique auto’s op straat valt ook op. Mensen leven hier al hun geld op en steken zichzelf in de schulden vanuit hun drang naar uiterlijk vertoon en het besef dat alles morgen zomaar kan gedaan zijn. Heel merkwaardig om te zien.

Jeroen probeert met ons richting zee te wandelen maar het is even zoeken hoe we er best naar toe stappen. Heel de wijk rond het parlement is gebarricadeerd. We vinden uiteindelijk een weg die ons langs het indrukwekkende holiday Inn hotel brengt. Dit gebouw moet ooit een prachtig hotel met zicht op zee geweest zijn maar tijdens de burgeroorlog werd het volledig vernield. Je ziet nog de grote gaten van de diverse raketinslagen en alles staat er heel erg troosteloos bij. Om stil van te worden. Een beetje verderop, op de Corniche (dijk), flaneren Libanezen dan weer met hun prachtige haar, hun “nieuwe neuzen” en hun designerkledij. Heel vreemd. Plastische chirurgie is hier zo ingeburgerd dat je een uitzondering bent als je nog niet aan jezelf hebt laten werken. Ze lopen hier dan ook graag met een verband op hun neus om te tonen dat ze een correctie hebben laten doorvoeren. Ach, elk zijn keuzes natuurlijk. We zoeken een plaatsje op het terras nabij een jachthaventje en genieten van een limonade. Jeroen is een wandelende encyclopedie als het op kennis van politiek in het midden-oosten aankomt. We hangen aan zijn lippen. Fé praat ook met hem rond haar braindrain-thema dat ze volgende week met een aantal leerlingen van haar school moet bespreken op MEP (model European parlement) in het Nederlandse Ettenleur. Jeroen is een prima leermeester! Ook deze ochtend heeft hij haar al geholpen met haar taak voor Frans.

Nu onze batterijen terug opgeladen zijn, maken we nog een mooie lange wandeling langs de zeedijk naar twee prachtige rotsen vlak voor de kust: the ‘pigeonhole’. Kalkrotsen waar een groot gat is uitgehold door de zee. Het doet mij wat aan de Seven Sisters denken in Australië maar dan minder in aantal. Tijd voor een aperitief op een terras dat boven de zee hangt met zicht op de rotsen. De zon is net ondergegaan met een prachtige gloed. Tja, krokusvakantie in Beiroet. We zijn blij.

Via de soenitische wijk komen we terug in de soennitische wijk om zo onze weg verder te zetten naar de Grieks-Orthodoxe wijk waar Jeroen woont. Ondertussen hebben we meer dan 20.000 stappen op onze teller en ploffen we ons neer op een krukje van een hippe vegan-resto in één van de uitgaansbuurten van Beiroet. Wat een lekkere burgers! We bestellen allemaal iets anders maar ze zien er één voor één fantastisch uit. Yummie! De dame van het restaurant vertelt dat ze net op de dag waarop de revolutie begonnen is (18 oktober) de opening van hun restaurant gepland hadden. Ideaal is anders. Als ik haar vraag hoe het nu loopt, geeft ze aan wel tevreden te zijn maar haar marges staan onder druk want de producten die ze nodig heeft worden veelal ingevoerd en zijn nu stukken duurder. De officiële koers van de USD tegenover de Libanese pond is al jaren 1500 geweest maar sinds de revolutie zie je soms tarieven van 2000 tot 2500 omwille van de schaarste aan dollars. Als ik haar vertel dat wij met USD zullen betalen, zie ik haar ogen oplichten. We krijgen zelfs een gratis dessert. Overigens heel erg lekker: een Oreo in een soort oliebollen deeg met een bolletje ijs!

Rond 21u30 komen we moe maar met een hoofd vol impressies en een heel voldaan gevoel over onze eerste dag terug “thuis” waar we ons in de zetel ploffen. Wat een start van de vakantie. Morgen een heel andere wereld.