Beirut Birthday Boy: thank you!

supporters of revolution

downtown cosy Beirut

lunch in a beautiful setting

Cat woman

Thawra is everywhere

the last cocktail

Het mooiste cadeau wat we aan Jeroen kunnen geven is uitslapen en lekker eten. Dat is dan ook wat we van plan zijn om te doen. Na een weekje “vroeg” opstaan naar vakantienormen, heeft hij het meer dan verdiend om vandaag eens gewoon te slapen zonder wekker. Ook wij kunnen genieten van wat chill-time na deze intense week. Tegen de middag is iedereen opgestaan en heeft zijn koffie gedronken. Fé is sinds een paar weken ook verlekkerd op koffie. Het confronteert mij nog eens met het feit dat ze volwassen wordt, m’n meisje. Ik gun haar zo hard al haar interesses en ontdekkingen maar zal haar ook ontzettend missen.

Iets na twaalven trekken we te voet richting binnenstad. Jeroen heeft thuis een prachtige kaars staan. Ik wil graag eens naar die winkel gaan en ondertussen eens kijken wat Beiroet nog te bieden heeft op dit vlak. We wandelen terug richting grote moskee en blijven verwonderd over de alomtegenwoordige aanwezigheid van leger, politie, manifestanten van NGO’s in hun tentjes en de indrukwekkende graffiti’s. Elke dag komen er meer betonnen muren bij die het Parlement en de belangrijke gebouwen in de binnenstad hermetisch moeten afsluiten. Het valt ook Jeroen op. Daar waar initieel prikkeldraad uitgerold was, zetten ze nu hoge betonblokken. Het is duidelijk dat ook de overheid begrijpt dat deze situatie niet op korte termijn zal opgelost zijn. De geest is uit de fles en zal er niet zomaar in terug keren. In de week dat wij hier zijn, is het wat sluimerend maar de grote vraag is wanneer het terug zal oplaaien, niet OF dit zal gebeuren.

De winkel waar Jeroen zijn kaars gekocht heeft, is werkelijk prachtig. Allemaal heel moderne Midden-Oosterse objecten. Dingen die ook in ons strakke interieur heel mooi zouden zijn. Alleen zijn ze meestal niet voor ons budget of is het niet evident om ze met een vliegtuig terug mee te nemen. We kopen een klein schaaltje en een heerlijk geurend zeepje. Jeroen vindt er een prachtige salontafel die hij na zijn vakantie zal komen ophalen! Rond 14u is het tijd voor lunch. In een restaurant op de eerste verdieping met zicht op zee wanen we ons in de gloriedagen van Beiroet. Veel huizen hier hebben hoge plafonds en een statige uitstraling. De keuken hier is eerder Japans geïnspireerd. We kiezen voor de lunch en krijgen een soort bentobox met diverse gerechten. Samen met een heerlijk koel glas witte wijn en een lekker dessert, is dit opnieuw een topper. Achteraf blijkt dat dit wel onze duurste maaltijd van de vakantie zal geweest zijn. We hadden niet echt gevraagd naar de prijs van de lunch maar ach … wie maalt hierover als we zo’n vakantie achter de rug hebben? De rest van de namiddag kuieren we nog wat rond door de straten van Beiroet. We spotten er diverse Filippino’s die wandelen met kleine “chichi” hondjes. Een nieuwe trend in Beiroet: als je veel geld hebt, zorg je dat je een pronk-hondje hebt, neem je een huishoudhulp in dienst (altijd van Filippijnse of Afrikaanse origine) en laat je die wandelen met je hond. Wat moeten we hiervan denken? Jeroen legt uit dat dit ook écht wel een probleem aan het worden is in Libanon. De Belgische ambassade heeft dit ook al aangekaart bij de Libanese overheid want dit lijkt op een vorm van moderne slavenarbeid. De lonen die deze mensen krijgen liggen maar rond de helft van het al zeer lage minimumloon en ze worden vaak erg denigrerend behandeld. Man, man, man, zoveel problemen in deze maatschappij en zo’n gigantische kloven tussen arm en rijk. Jeroen moet soms lachen om mijn gigantische frustratie dat er zo weinig gebeurt om de problemen op te lossen maar door mijn weekje hier besef ik nog meer hoe geopolitieke issues het dagdagelijkse leven van zoveel mensen kunnen beïnvloeden en hoe moeilijk het is om hier verandering in te krijgen. Wij willen soms drastische veranderingen maar zo werkt het duidelijk niet. Er zijn veel te veel machten en krachten in het spel en de economische belangen zijn zo groot dat je dit niet zomaar gewijzigd krijgt. Binnenkort zal het IMF trouwens een advies uitbrengen over de situatie in Libanon en zou het kunnen dat de Libanese pond zal moeten gered worden om toestanden zoals die in Venezuela te vermijden. De fictieve koppeling van 1/1500 van de pond aan de dollar is uiteengespat. Banken waken over de beperkte dollars die ze nog hebben en het lijkt erop dat de meesten virtueel failliet aan het gaan zijn. Heel benieuwd waar dit naar toe zal leiden want mogelijks is deze financiële crisis de échte hefboom om iets aan het systeem te veranderen want ook de “rijkere” middenklasse wordt hierdoor geraakt, niet langer louter de jongeren en de armen. Een andere hefboom zal de positie van Hezbollah zijn. Zij zijn tot nog toe gekant tegen de thawra omdat deze de traditionele machtsverhoudingen dreigt omver te gooien maar ze beseffen ongetwijfeld ook dat deze niet langer houdbaar zijn.

Enfin, we zullen het zelf niet kunnen oplossen. Ik probeer me erbij neer te leggen en ondertussen op onze manier, waar mogelijk, kleine bijdrages te leveren in de vorm van wat ontwikkelingshulp, wat financiële steun en zelfs ons bezoek hier aan het land. Want mochten meer toeristen de weg naar Libanon vinden, zouden hier ook meer mensen een job vinden. Ik besluit om ook de lokale economie wat te steunen en koop nog een paar coole sneakers in het koopjesrek van een hippe conceptstore. Fé koopt oorringen bij een sympathieke stokoude straatventer die ons in perfect Frans vertelt hoe hij een link heeft met België. Het is hier altijd vragen welke wisselkoers ze aanrekenen tussen Libanese pond en Amerikaanse dollar (de twee officiële betaalmunten in Libanon). Tot voor kort was dit 1500 maar met de financiële crisis is deze verhouding helemaal losgelaten op de zwarte markt. Het is voor ons altijd interessanter om met ponden te betalen vermits we deze aan 2500 hebben kunnen aankopen via Jeroen. Omdat mijn ponden op zijn, betaalt Jeroen en regel ik het met hem terug in dollar. Zo betaal je soms tot 30% minder. Mijn resterende dollars verkoop ik ook door aan Jeroen want anders moet hij binnenkort nog eens een vlucht boeken naar Cyprus om er geld te gaan afhalen (no kidding!). Nog tijd voor een laatste drankje voor we naar het appartement terugkeren om onze valiezen te maken. Op het dak van het restaurant waar we begin deze week onze eerste lunch hadden, is ook een terras. We gaan daarheen voor een cocktail op onze birthday boy! Aan de ingang hangt een bordje dat je er 25 moet uitzien om hier binnen te mogen (dus oh wee als je 38 bent maar een babyface hebt!) en zoniet kunnen ze je paspoort vragen. We wagen het erop en krijgen geen vragen als ze Fé zien.

Terug thuis maken we onze valiezen en zorgen we dat alles klaar staat om rond middernacht te vertrekken richting luchthaven waar we om 3u onze vlucht richting Istanbul hebben.

We hadden Jeroen gevraagd om voor deze avond een lekker restaurant te boeken zodat we hem nog eens konden trakteren op zijn verjaardag. Hij heeft een tafeltje kunnen reserveren in een restaurant waar hij zelf ook al een tijdje wou naar toe gaan. We worden met de nodige égards ontvangen, krijgen een tafeltje op het terras op het binnenplein en een persoonlijke kelner die ons heel de avond soigneert. Ik heb uitzicht op de bakker die heel de avond lang onafgebroken van dat heerlijk vers libanees brood bakt. We bestellen terug warme en koude mezze (deze keer van een nog hoger niveau dan al wat we al mogen proeven hebben deze week) en drinken er een fles heerlijke rode wijn bij. Ook de desserts worden hier gedeeld. Wanneer er voor de derde keer “happy birthday” in het Arabisch door de luidsprekers klinkt, vertel ik onze kelner dat het ook Jeroen zijn verjaardag is vandaag. Een paar minuten later komen ze met een mini-vuurwerk af, krijgen we ook een muziekje en een applaus op zijn verjaardag. Wat een heerlijke avond. Perfecte afsluiter. Omdat Beiroet ook bekend is voor het nachtleven, neemt Jeroen ons nog eens mee naar een hip dakterras met een DJ. Mensen zitten er rond tafeltjes met drank en eten en sommigen zijn al aan het dansen. Dit zal zo doorgaan tot morgenvoormiddag. Ook dat is Beiroet. Elke dag leven alsof het je laatste zal zijn. Iets voor twaalven bestelt Jeroen een uber-taxi en rijden we naar het appartement om onze valiezen op te halen. We worden afgezet aan de luchthaven. Jeroen wandelt nog even mee tot we bij de check-in zijn. Een warme knuffel, een grote dankjewel voor alles. Blij om te horen dat hij zelf ook echt van genoten heeft om met ons een weekje samen te zijn. We beloven hem zeker terug te bezoeken op zijn volgende bestemming!