Met de bicyclette op een bijna-eiland!
- Inge Dubois
- 15 jul 2020
- 5 minuten om te lezen
dinsdag 14 juli 2020
Bij ons ontbijt wordt de filosofische discussie gevoerd of een eiland dat verbonden is met een brug een schiereiland is waardoor Nico beseft dat een prèsqu'île een "bijna-eiland" is en dat dit in het Nederlands eigenlijk gewoon hetzelfde is (schier = bijna). Enfin, voor wie het interesseert: een schiereiland is met een natuurlijke smalle verbinding verbonden met het land en dus is en blijft Ile de Ré een eiland, ook al is er sinds 1988 een grote brug die het eiland verbindt met La Rochelle.
Omdat de fietsenwinkel om negen uur open gaat en je niet kan reserveren zorgen Fé en ik dat we daar iets voor 9u zijn. Zo'n tien minuten later arriveert de (knappe) fietsenverhuurder. Hij kan ons twee types fietsen aanbieden, beiden ok, maar ik zie ook 3 beachbikes staan en vraag of deze ook niet te huur zijn. Oh ja, natuurlijk. Wat ben ik heel de dag content dat ik die vraag gesteld heb: we zijn alledrie bijzonder opgetogen met deze fietsen. Echt de beste die we ooit gehuurd hebben: rijden heel erg soepel en aangenaam. Bovendien ogen ze supercool. Dat Ile de Ré een fietseiland is is bijna een understatement. Een heel groot netwerk aan mooie fietsbaantjes brengen je overal op het eiland. We rijden door kleine steegjes met witte huisjes, door grote wijnvelden, door bossen en door zoutvelden. De wind zorgt voor een koel briesje terwijl de zon heerlijk schijnt. Dit is puur genieten. We hebben alle tijd. Gisteren hebben we beslist dat we het leuker vinden om ergens drie nachten te blijven in plaats van twee en dus hebben we de kampeerplaatsen die we nog geboekt hadden, allebei verlengd naar 3 nachten en ook hier een nacht bijgeboekt. Lekker relax.
Ons fietsdoel vandaag is de grote vuurtoren op het uiteinde van het eiland. Onderweg houden we nog halt in Ars-de Ré. Nico, die regelmatig naar foto's van vroeger kijkt, kan zo nog vertellen welke foto's we met Fé, genomen hebben toen we hier in 2011 waren. Sterk. Ik herinner me eigenlijk niet zoveel details maar de sfeer van het eiland is wel nog wat ik me ervan herinnerde. Alles is hier zo relaxt en er is zoveel aandacht voor schoonheid. Ars de Ré is ook écht een kunstenaarsdorp. Het enige wat echt lelijk is, is de moderne spitse kerktoren die zope de oude kerk gezet hebben. In een klein dorpje wat verderop, zien we veel mensen samen staan bij wat blijkt het gemeentehuis te zijn. Ah ja, het is vandaag "quatorze juillet"! Vive la France! Er wordt een pineau de charente aangeboden aan alle aanwezigen. Daar zeggen we geen nee tegen. We doen gewoon mee, net als andere toeristen die er rondlopen. Genereus, die Fransen. Even verderop op de hoek van de straat spot ik een oesterbar. Het ziet er heel leuk uit. Ik kijk even binnen en zie drie sympathieke vrouwen staan die zich samen amuseren. Wanneer we de kaart bekijken worden we helemaal gecharmeerd: uitsluitend oesters en dan een rubriek "voor zij die -nog- geen oesters lusten". Fé en Nico willen er wel een paar proeven zodat ik zelf de helft van ons bord mag opeten. Dit is pure luxe van de zee. We krijgen er een soepje van aardappel met zeekraal en room bij wat op zich ook echt een ontdekking is. De zaak is heel mooi ingericht wat ervoor zorgt dat ik nog meer in mijn nopjes ben. Omdat we met de oesters alleen niet gegeten hebben, bestellen we nog een verse pizza bij het kraampje aan de overkant. We geraken het niet direct eens over welke smaken maar de pizzaiolo wil gerust een half/half voor ons maken. We mogen tien minuten later terugkeren en hij zal de pizza voor ons voorsnijden zodat we hem op een bankje kunnen opeten. Sympathieke mens.
We zetten onze weg verder naar de vuurtoren: een grote mooie bakstenen toren met zicht over de baai. Negen jaar terug zijn we er nog op geweest. Nu staat er, ondermeer door covid-maatregelen, een wachtrij en bedanken we. De directe omgeving van de vuurtoren is zo mooi dat een bezoekje voor ons niet hoeft. We wandelen langs het pad in de duinen tot we de mogelijkheid hebben om naar het strand af te zakken. Om de paar tientallen meter ligt er een golfbreker waarop je kan wandelen. Fé en ik proberen wat handenstandfoto's (niet evident op zo'n natte en scherpe golfbreker!) en nemen uiteindelijk een duik in zee. Fris maar wel te doen. Er zijn niet zoveel golven maar de weinige die er zijn gooien ons beetje per beetje terug op het strand waar Nico ons opwacht. Handdoeken spreiden en ons laten drogen aan de wind en de zon. Er zijn nog een paar families op dit strand maar ik blijf me verwonderen hoe leeg de stranden hier kunnen zijn. Deze ochtend waren we ook al met onze fiets op een strand gereden waar niemand was. Jammer dat Nico toen problemen had met z'n drone want het zou leuke plaatjes opgeleverd hebben.
Na ons dagelijkse ijsje keren we terug richting La Couarde-sur-mer waar onze camping is. Meer van hetzelfde: leuke fietsbaantjes tussen de zoutvelden (die soms ook echt kunnen stinken als ze uitgedroogd zijn), af en toe een stop in een dorpje en deze keer ook volle bak wind mee. Door de goede fietsen zou een mens twijfelen of je niet met een e-bike aan het rijden bent. Zo vlotjes gaat het allemaal, ook voor Nico. Ook al kan het voor Fé nooit niet snel genoeg gaan als ze fietst. Rond 17u zijn we terug op onze camping. Heerlijk dat we nog wat tijd hebben om te chillen en eens uitgebreid te douchen. Deze avond hebben we gereserveerd in La Taxi Brousse, een openlucht restaurantje dat we getipt gekregen hebben van Petra en Bruno en dat toevallig vlakbij onze verblijfplaats ligt. We kunnen over het strand wandelen. Nico neemt zijn drone mee en amuseert zich met filmpjes en foto's vanuit de hoogte. Eénmaal in het restaurant aangekomen, besef ik dat ik mijn pull niet heb meegenomen wat niet slim is want er staat een frisse wind. Bovendien realiseren we ons te laat dat je niet met kaart kan betalen (hadden ze ons gezegd bij reservatie maar was volledig uit ons hoofd gegaan, waar kan je nu niet meer met kaart betalen, zeker in deze tijden?). Gelukkig kunnen we alledrie een aperitief drinken en een hoofdgerecht eten en krijg je in Frankrijk gratis water bij je eten. Fé keek nog uit naar de heerlijke desserts maar dat zal voor een andere keer zijn. We wandelen terug naar de camping en spelen nog een spelletje "heads up" via de gsm voor we de tent in kruipen. Nico mag (of moet?) van Fé nog meekijken naar een aflevering van Friends terwijl ik dit verslag typ. Morgen meer Ile de Ré.
Comentários