Als plan B ook niet lukt, dan gaan we voor plan C!
- Inge Dubois
- 1 aug 2020
- 3 minuten om te lezen
woensdag 29 juli 2020
Au revoir Paris! Het zal voor een andere keer zijn. Als dat stomme virus ons leven niet meer zal beheersen. Het is 2,5 uur rijden naar Le Crotoy, de baai van de Somme. Petra en Bruno hebben ons gisterenavond nog een leuke wildkampeerplek doorgestuurd (merci!). Blij dat we de vakantie alsnog op een positieve manier kunnen afsluiten. Als we maar covid-negatief blijven (zeker nu Fé een test moet ondergaan voor haar vertrek!).
Op de route naar Le Crotoy verneem ik via mail dat er opnieuwe “bumps in the road” zijn voor Fé haar vertrek. Ik bel met het reisbureau van de vluchten, met Lufthansa, chat met mijn neef Jeroen die veel kent van internationale reisdocumenten en kom met een gigantische hoofdpijn uit de auto als we in Le Crotoy zijn. Pfff, je minderjarige dochter in covid-tijden in Costa Rica krijgen is geen evidentie. Ik laat het even los en geniet van het prachtige weer in Le Crotoy. We installeren ons op een terras met zicht op de baai en krijgen een groot bord grijze garnalen om zelf te pellen. Niks voor mijn Verheyens dat gepruts, ik vind het leuk en lekker. De mosseltjes zijn wat flauw van smaak en het ijsje achteraf is goedkoop (onze ijsjesstandaard ligt hoog moeten we wel zeggen, we zijn verwend in Oostkamp). Om 16u is er een nieuwe UWC call voor Fé: “bonding with the teachers”. Je wil niet weten hoeveel van die bondings die we al gehad hebben. We lopen richting strand om een plaatsje te zoeken waar we de call kunnen volgen. Aanvankelijk dachten we naar een eiland in de Somme te wandelen maar dat bleek niet zo’n goed plan omdat er je nergens kon zitten. Fé glijdt nog uit in de gibberige modder en zit bijna in split. Uiteindelijk gaan we op het kiezelstrand tegen de dijkmuur zitten zodat Fé kennis kan maken met andere studenten en een paar leuke leerkrachten. De leraar Spaans blijkt ook Grieks en Latijn gestudeerd te hebben, wat direct een band schept want het is duidelijk dat hij niet zoveel zo’n leerlingen heeft. Leuk voor Fé. De call loopt wat uit. Het is bijna halfzes als we afsluiten. Tijd voor nog wat beweging. We wandelen op het heel brede strand en spotten tientallen krabbetjes. En ja, wat doen wij als we op mooie locaties zijn? Handenstand! En Nico die neemt foto’s. We proberen ook nog een paar andere trucjes, de één al meer geslaagd dan de ander. Voor we naar onze kampeerplek rijden, houden we nog halt bij de supermarkt voor de klassieke ‘vin, pain, camembert” en vinden we een leuke cross-over bag voor Fé (eindelijk, waarom zijn 98% van de handtassen die je ziet lelijk?).
De kampeerplek is eigenlijk de parking waar wandelaars die het natuurgebied van de monding van de Somme willen verkennen, parkeren. Het is er best nog druk als we aankomen. Niet verwonderlijk, het is prachtig weer en ook om 20u echt nog warm. We parkeren de auto en gaan voor een korte wandeling. Wat is het hier mooi! Ik ben echt van mijn melk: zo schoon. Zo groots. Zo’n uniek landschap. Je zou van ver een gelijkenis kunnen maken met het Zwin of met het Verdronken Land van Saefthinge maar toch is het nog iets helemaal anders. Gigantisch grote zandvlaktes doorspoeld met zeewater en daartussen grote velden met salicorne (zeekraal): een échte heerlijkheid. We beslissen om hier morgen nog een mooie wandeling te maken. Nu is het tijd voor picnic bij de ondergaande zon. We installeren onze stoelen en een dekentje. Met een lekkere fles Merlot en een camembert uit de streek, bewonderen we het landschap en de ondergaande zon. Magisch.
We spelen nog een spelletje manillen (ja, we hebben de variant met 3 personen leren kennen, leuk!) en gaan rond halfelf naar onze tent. Nog even alles installeren, nog wat kaarten en dan een laatste keer in de tent slapen. De wildkampeerplekjes die we deze vakantie hebben uitgekozen waren één voor één pareltjes. Het sterkt ons in onze overtuiging dat we dit een leuke manier van reizen vinden.
コメント