Een tele-consult in de apotheek van Brantôme

maandag 27 juli 2020

Tijd om afscheid te nemen van een bijzondere plek. Als we ooit nog eens naar Zuid-Frankrijk op reis gaan en hier in de buurt passeren, komen we nog wel een terug bij Lieke en René. Wij hebben er gekregen wat we zochten: rust. Dolce far niente.

Omdat we gisteren een GROTE spin in onze tent hadden en Nico deze met een doosje buiten gezet heeft, heb ik wat onrustig geslapen. Ik voelde overal kriebelende pootjes. Bij het opvouwen van de tent, borstelen we ook nog eens alle insecten er af en zien we nog een andere, dikkere spin. Tja, hoort bij kamperen zeker maar het zullen nooit mijn vrienden worden.

Op de weg tussen Lieke en Winnie (waar we deze avond naar toe gaan), ligt Perigueux, de hoofdstad van de Périgord. Ik had al gelezen dat het een oude stad was met kleine gezellige straatjes en een prachtige kathedraal. Al van ver zie je deze staan. Het doet ons wat denken aan Firenze en die Italiaanse sfeer geldt eigenlijk voor heel de stad. Op het grote plein in het centrum kunnen we gratis parkeren, na een koffietje in zo’n typische brasserie, trekken we de stad in. Hoewel, na amper 200 meter, zien we een leuke winkel waar Fé nog een paar kleren aanschaft om mee te nemen op haar Costa Rica avontuur. Blij voor haar. We kunnen dus al direct terug naar de auto met de zak. Waar oh waar gaan we dit nog steken? De passagiersplaats naast Fé was al ingenomen door onze valiezen maar gelukkig hebben we een hoge auto waardoor we kunnen stapelen. We zetten onze wandeling verder. Het is bloedheet vandaag. Een terras met veel bomen op een gezellig pleintje is dan ook de ideale stop voor een lunch. Verse pizza’s en een salade bij een échte Italiaan waar ik nog eens Italiaans mag praten, zorgt voor een heerlijke pauze.

Na de lunch wandelen we verder door Périgueux, groot is het niet, gezellig en mooi zeker wel. We vinden nog een prachtig kinderboek voor de baby van Winnie en na een manbag koopt Nico nu eindelijk ook een drinkfles (het komt nog goed!).

Winnie had ons getipt om eens stoppen in Brantôme, een klein dorp met een abdij op een eilandje in de rivier. We zijn er niet alleen. Duidelijk een populaire plek voor toeristen maar al bij al valt het hier ook terug mee. Brantôme is inderdaad wel eens leuk voor een korte stop. De kleine straatjes zijn allemaal gecentreerd rond het water en het eiland waarop de mooie abdij staat. Plezierbootjes en kano’s varen op het water, toeristische winkeltjes willen hun waar aan de man brengen maar staan er al bij al wat verloren bij dit jaar. We zien een mooi terras bij een hotel maar krijgen te horen dat ze enkel hotelgasten kunnen bedienen want de dame is alleen vandaag om het hotel uit te baten. Op de volgende stop, hetzelfde verhaal over dat alleen uitbaten maar hier kunnen we wel iets drinken. We bestellen twee grote flessen spuitwater. Heet!

Fé heeft al een paar dagen een oog die geïrriteerd is. We zijn al naar de apotheek geweest voor spoelmiddel en antiseptische druppeltjes, maar het is nog niet gebeterd. Wanneer ze ook begint te klagen over haar andere oog, beslis ik dat we andere medicijnen nodig hebben. Naast onze parkeerplaats is een grote pharmacie. Fé en ik stappen er binnen en leggen uit wat er aan de hand is. De apotheker zegt dat we een dokter moeten raadplegen. Begrijp ik zeker, maar dat is nu wel lastig. Het is bijna 18u, we gaan deze avond naar Winnie, morgen rijden we richting Parijs en donderdag zijn we thuis. Ze begrijpt ons en stelt een “tele-consult” voor: we mogen in een cabine in de apotheek gaan zitten, moeten een online account aanmaken en krijgen de boodschap dat we binnen 9 minuten een dokter zullen toegewezen krijgen. Hoe handig is dit! De cabine is ook uitgerust met een paar tools zoals een koortsthermometer, een vergrootglas, een bloeddrukmeter enz. De dokter luistert naar ons verhaal, vraagt aan Fé om eens dichterbij de webcam te komen met haar oog en concludeert dan dat het conjunctivitis is. We kunnen de sessie sluiten, het voorschrift wordt direct uitgeprint uit de console en we kunnen terug de apotheek binnenstappen. Er valt hier ongetwijfeld veel pro en contra over te zeggen maar voor ons was dit alvast een prima oplossing. Fé krijgt een medicijn die voldoende sterk moet zijn om haar te helpen en wij kunnen onze reis verder zetten.

We gaan nog even langs de supermarkt voor wat aperitief voor bij Winnie en Pierre en rijden richting Ronsenac. Zo’n anderhalf jaar geleden hebben zij een huis, maar eigenlijk vooral heel veel grond met bomen, een fruitgaard en zelfs een heus meer gekocht in de Noordelijke Dordogne. Of zoals Winnie zelf mooi opmerkt: bomen doen er jaren over om groot te worden dus de waarde van dit stuk grond zit niet in het huis maar in de bomen. Winnie hebben wij zelf al twintig jaar niet meer gezien. Ze was toen nog een tiener die kwam supporteren voor haar papa die Nico’s trainer was bij Aalter. Bijzonder hoe wegen elkaar soms terug kruisen. We hebben een hele fijne avond met verhalen over het leven en onze dromen. Ik bewonder hun keuzes en manier om in het leven te staan. Het lijkt zo te passen bij wie ze allebei zijn. Hun dochter Martha, nog geen twee maanden oud, steelt de show met haar charmes, zelfs al heeft ze wat last om te eten. Aan hun “lac” hebben Winnie en Pierre ondertussen een cabane gebouwd die ze graag willen verhuren aan mensen die een weekend willen komen onthaasten of op karpers komen vissen. Het is een prachtig houten gebouw met een mooi terras met uitzicht op het meer. Er is hier nog heel veel werk, het zal ook nooit af zijn maar potentieel is er in overvloed. We gaan nog even de ezels van Pierre groeten en leren dat een ezel gemakkelijk 40 à 50 jaar oud wordt. Deze beestjes zijn nog geen jaar oud dus mogelijks zullen ze hier samen met Winnie en Pierre oud worden. Terwijl we met Winnie herinneringen ophalen, maakt Pierre een heerlijke quiche klaar. Het is al donker als we beslissen om toch maar niet in de cabane te gaan slapen. Onze tent moeten we toch open plooien als we onze slaapzakken willen en morgenvroeg moeten we hier alweer op tijd vertrekken als we ook nog eens bij Maya willen stoppen. Een fijne, onverwachte ontmoeting.

Winnie & Martha

Ville sympa, Périgeux

het lijkt wel Italië

Brantôme