Libanon, witte land.

Het wordt een lange reisdag vandaag. Zo’n zes maanden terug hebben we het plan opgevat om naar Libanon te reizen. Mijn neef Jeroen werkt er sinds een paar jaar als eerste secretaris op de Belgische ambassade en vermits diplomaten hun opdracht altijd maar voor een viertal jaar mogen uitoefenen alvorens ze naar een ander land overgeplaatst worden, was het een beetje nu of nooit. Rechtstreekse vluchten naar Beiroet zijn best wel duur en dus zijn we op zoek gegaan naar alternatieven. Met Pegasus (het lowcost zusje van Turkish Airways) vliegen we deze namiddag vanuit Charleroi naar Istanbul waar we ‘s avonds een vlucht naar Beiroet nemen. Het valt mij op hoeveel mensen met mondmaskertjes rondlopen. De vrees voor het coronavirus is duidelijk aanwezig. We landen in Istanbul met zo’n 45 minuten vertraging. Dat wordt nog spannend want we hadden initieel 1u40 min om onze volgende vlucht te halen. We bereiken gelukkig relatief snel onze gate en hebben zelfs nog de tijd om een turks broodje te kopen. En of het smaakt!

In Charleroi hebben we geen onboarding tickets gekregen voor in Istanbul maar met de QR-code die we via mail ontvangen hebben van Pegasus Airlines moet het wel lukken, … dachten we. Tot onze code gescand wordt en de man laat weten dat dit de code is voor de eerste vlucht. Euh … nog eens dubbelchecken maar iets anders hebben we niet ontvangen. En nu? We moeten aan de kant gaan staan, net als een Duitse vrouw met hetzelfde probleem. Uiteindelijk geraakt het opgelost en mogen we aan boord. We hebben zelfs geluk want we zitten bij de nooduitgang, meer beenruimte dus. Het feit dat Fé “ouder” toont dan ze is, speelt deze keer in ons voordeel want je moet eigenlijk 18 zijn om hier te mogen zitten. We houden wijselijk onze mond. Nog voor we aan de ‘border control’ zijn, zien we Jeroen al staan. Hoe leuk is dat. Met zijn diplomatiek paspoort mag hij tot hier komen terwijl anderen moeten wachten tot na alle procedures. We geven onze vingerafdrukken, moeten doorgeven waar we verblijven en wat onze job is en mogen dan het land in! Een dikke knuffel voor Jeroen. Hoe lang is dat geleden dat we elkaar live gezien hebben? We kunnen het allebei niet zeggen maar ach … we hebben een hele week voor de boeg om die tijd in te halen. Fijn!

We droppen onze valies in de hippe C3 van Jeroen en rijden door Beiroet city naar zijn appartement. Het heeft net geregend maar de temperatuur is heerlijk op dit uur van de avond. Het voelt aan als een zomeravond bij ons. Jeroen zijn appartement ligt in de Grieks-Orthodoxe wijk van de stad. Wat een verblijf … écht groot binnenin en dan nog verschillende mooie terrassen. We krijgen twee gastenkamers en onze eigen badkamer. Luxe! Ik herken in het appartement nog wat spullen van Jeroen van toen hij nog in Brussel woonde maar ondertussen is daar al een hele collectie bijgekomen. Enthousiast als hij is, krijgen we veel uitleg over wat, waar en hoe. We installeren ons samen in de zetel en hebben nog een fijne babbel over de politieke situatie in Libanon en waar de geschiedkundige roots ervan liggen. We keren terug naar de Feniciërs en de oude Egyptenaren, begrijpen iets meer over het Ottomaanse rijk, over de herkomst van het Fenicische schrift, afgeleid van de hiëroglyfen (onze letter A is eigenlijk een vereenvoudigde stierenkop en gaat terug op het woord dat de Egyptenaren hiervoor hadden). Fé (en wij) luisteren geboeid. Wat is geschiedenis toch interessant! Omdat we nog genoeg tijd hebben in de komende dagen om hier verder over te praten en omdat we best wel vermoeid zijn na een dagje reizen, kruipen we rond 2u in ons bed. Benieuwd naar morgen!