La Brugère, bij Lieke op de Boerderij.

zaterdag 25 juli 2020

Het gaat twee dagen niet regenen dus hebben we het bovenzeil van onze tent verwijderd wat onmiddellijk een fantastisch uitzicht oplevert als je in je bed ligt. Wat een sterrenhemel hebben we afgelopen nacht gepresenteerd gekregen. Nico en Fé liggen in een deuk wanneer ik hen wijs op drie sterren in een mooie driehoek. Gelijk hebben ze natuurlijk als ze zeggen dat er altijd een driehoek is tussen drie sterren, maar toch. Ik was gewoon enthousiast over een volledig ontbreken van lichtpollutie en het bekijken van echte duisternis. Het is bijna 9u als we wakker worden. Krekels, weet je wel. Geen hollanders, die zijn hier rustig. Naast ons op de camping staan de enige Vlamingen die hier ook zijn. Het valt ons snel op dat heel veel mensen hier al jaren komen en elkaar ook goed kennen. Ook die Vlamingen die al tien jaar hier komen, elk jaar opnieuw, rust komen zoeken. Op zich vind ik het bizar maar ergens begrijp ik het ook wel. Door het volledig ontbreken van impulsen en nooit het gevoel kunnen hebben dat je iets mist (want er is niks) creëer je automatisch rust in je hoofd. Zeker met deze omgeving. Op zo’n 100 meter wandelen van onze plek, een beetje beneden de heuvel, ligt nog een mooi meertje waar je kan zwemmen. Het maakt ook deel uit van de boerderij van Lieke en René. Perfect als het hier te warm zou worden. Vandaag is het eerder bewolkt als we opstaan maar koud is het evenmin. Na ons ontbijt, blijven we gewoon lekker in onze stoel zitten. Ik kan schrijven, Nico en Fé houden zich ook wat bezig. Niks moet vandaag. Plots is het al 14u, misschien toch even iets eten? Gisteren hebben we wraps met chili sin carne gekocht in de supermarkt en deze smaken voortreffelijk. Eenvoudig klaar te maken op ons vuurtje en weinig afwas. Om 15u hebben Fé en ik een call met UWC Costa Rica want sinds eergisteren heeft de overheid officieel bevestigd dat Europeanen terug Costa Rica binnen mogen mits voorwaarden (covid test en quarantaine). Wat dit precies betekent voor onze meid, horen we in de call. Gelukkig hebben we hier stabiele Wi-Fi aan onze eigen kampeerplek wat het makkelijker maakt om de call van anderhalf uur mee te volgen, samen met elk één oortje in, luisteren naar alle info. Het is best wel wat dus ik ben blij dat ik na de call al direct terug een paar zaken in actie kan steken (contact ambassade, contact Lufthansa, …). Gisteren hadden we nog te horen gekregen dat Fé een griepvaccin moet krijgen. Euh … waar vind je midden in de zomer zo’n vaccin? Ik bel even met de huisarts en met de apotheek en kom al snel tot de conclusie dat dit geen evidentie zal zijn. En toch moet het. Gelukkig heb ik de beste familie van de wereld en vindt mijn neef Martijn in Lochristi nog een apotheek die één vaccin van vorig seizoen bijgehouden heeft. Dit blijkt wel te vervallen op 30 juni (wat altijd zo is en waardoor alle apothekers hun voorraad voor die datum terugsturen) maar gelukkig hebben we een absoluut meewerkende huisarts die ons uiteindelijk na een paar telefoontjes kan geruststellen dat we dit nog kunnen laten toedienen. Aaahrr, waar een mens al niet mee moet bezig zijn alvorens dochterlief kan vertrekken. Ondertussen vernemen we ook constant dat het aantal covid-patienten in België weer heel sterk aan het toenemen is. Wij blijven voorzichtig en op onze hoede. Zeker nu we weten dat Fé 48u voor vertrek een test moet ondergaan en bewijs van negatief-resultaat moet kunnen voorleggen aan immigrations in San José.

Na de call schrijf ik dit verslag nog verder terwijl we een Pineau de Charentes drinken. Nico zoekt wat voor camperbusjes (nieuw embryonaal ideetje om er eentje om te bouwen) en Fé verzamelt wat foto’s vanop de camera voor op haar instagram. Het is bijna 19u als we toch eens een wandelingetje gaan maken. Oh boy. Too lazy!

Vanavond maakt Lieke voor ons een kip klaar (veggie in Frankrijk is minder evident dan ik dacht) met “petat” (frietjes dus). Ik voel me niet optimaal (buikkrampen) en kan dan ook niet echt van het eten genieten terwijl het wel lekker is. Plots voel ik een grote kramp die zoveel pijn doet dat ik nog net aan Nico en Fé kan zeggen dat het echt niet gaat. Een korte tijd later ben ik weer bij mijn positieven maar het is duidelijk dat een bloeddrukval ervoor gezorgd heeft dat ik eventjes weg was. Ik strompel naar de tent om mij wat te leggen. Gelukkig is het een half uurtje later een stuk beter (al komen er later op de avond nog krampen aan). We spelen nog drie kaartspelletjes. Nico maakt een vreugdedansje als hij eindelijk eens kan winnen en kruipen dan in ons bed. Ik neem een pijnstiller en val in slaap.

how we sleep

de tent op de boerderij

het plan voor vandaag