Zaterdag 11 juni 2022
Vandaag voelt als een cadeautje. Gisteren hebben we bezocht wat iedereen hier bezoekt, vandaag krijgen we alleen maar supplementjes “selected by Hassan”. We worden wakker op het ritme van de woestijn, iets voor 6 uur in de ochtend. De zon is net opgekomen en we hebben allemaal heerlijk geslapen. Lang leve het buiten slapen! Zo blij dat we hier niet gekozen hebben om in één van de vele tentenkampen te slapen. Sommige onder hen mogen dan wel erg goed gemarketeerd en “instagram-waardig” zijn, geef ons toch maar deze puurheid.
Hassan bakt een eitje voor ons en weet ondertussen dat wij zijn thee erg appreciëren. Alles gebeurt hier zo langzaam en intens. Moeilijk om dit onder woorden te brengen of via foto’s over te brengen. Het voelt écht als een “once in a lifetime” experience.
We installeren ons terug in de auto voor opnieuw een dag vol ontdekkingen. Eigenlijk is het “meer van hetzelfde” maar om het met de woorden van Fé te zeggen: “dit verveelt nooit”. We vinden het ook heerlijk om achter in de auto te zitten met de wind in onze haren en te staren naar het landschap. Hassan brengt ons tot vlakbij de grens met Saoudi-Arabië waar we een rots beklimmen vanwaar je een prachtig uitzicht hebt. De ene kan van de bergen is nog Jordanië, de andere kant Saoudi-Arabië. In de zone vlak achter de bergen, is er vijf kilometer breed geen “menselijke” activiteit, een soort niemandsland, waardoor het er welig tiert van de woestijndieren. We mogen er helaas niet in want dat is al Saoudisch grondgebied. Telkens we ergens “boven” zijn, nemen we ruim de tijd om te genieten van het uitzicht en zien we Hassan soms discreet bidden. Ons respect voor hem groeit met het moment.
Hij vraagt ons of we gisteren opgemerkt hebben dat er best wel wat “bedouien-cars” rondrijden zonder nummerplaat in Wadi Rum. Als je er begint op te letten, valt het inderdaad op. Dat mag met toestemming van Koning Hoessein die begrip getoond heeft voor de Bedouinen die niet veel inkomen hebben en zich geen dure registratie kunnen veroorloven. Ze mogen er zo rondrijden, maar enkel in de woestijn.Hij vertelt ons ook een onwaarschijnlijk verhaal over hoe Bedouinenmoeders hun babies insmeren met olie waarin een gegrilde schorpioen heeft gezeten waardoor dit hen levenslange immuniteit geeft tegen schorpioenenbeten. Ook voor mijn maag- darmprobleem heeft hij een kruidenmengsel dat ik in mijn thee moet doen. Het blijken plantjes te zijn die groeien net na de regen en die ze dan plukken en drogen. Is het toeval of niet maar ik word er écht wel beter van. Er zijn toch best wat gelijkenissen tussen de Bedouien en de aboriginals in Australië als het gaat over “met” de natuur samen leven. Boeiende verhalen!
Vandaag vinden we het nog veel leuker dan gisteren. Zonder twijfel heeft er ermee te maken dat er in deze streek amper andere toeristen zijn. We komen er maar een handjevol tegen vandaag. Hassan begint ons ondertussen te kennen en brengt ons telkens opnieuw naar mooie kloven of “beklimbare” bergen. Iedere keer ongeveer zo’n halfuurtje wandelen en dan terug. Ideaal in dit weer. Ook vandaag weer lunch met een uitgebreide siësta in de schaduw.
Op een bepaald moment toont hij ons de sporen van een giftige slang: dubbele gekronkelde lijntjes in het zand. Hij volgt het spoor en zoekt tussen de struiken omdat hij zo graag de slang aan ons wil tonen. Ze laat zich echter niet zien. Het valt me op met hoeveel geduld hij blijft zoeken, wij zouden zo’n dingen al veel sneller opgeven.
Na de lunch cruisen we nog wat verder door het landschap, rijdt hij spectaculair een duin op, brengt hij ons naar een hoog uitkijkpunt met de auto en spelen we een spelletje steentjes gooien bij “de kip”, een rotsblok op twee “poten”.
Om 17u zijn we terug op de plaats waar we gisteren ook geslapen hebben. Hassan laat ons weten dat zijn neef daar ook zal aankomen met nog twee andere toeristen. Ok, benieuwd wie het zullen zijn. Het blijkt uiteindelijk een koppel te zijn: zij is een Cypriotische en hij een Australiër die ook in Cyprus woont. Vooral zij komt met veel lawaai aangelopen en neemt direct “plaats” in. Ze begint allerlei vragen aan Hassan te stellen en in een mum van tijd vertelt ze ons haar leven. Fé begint zich te ergeren want het klopt wel dat ze alles vanuit heel “foute” redeneringen brengt. Wanneer ze vertelt hoe ze in Kenia “kinderen” gered heeft, lijkt ze écht op een grote blanke weldoener die de wereld zal redden. Ach, ik kan erom glimlachen. Ze is nog jong en naïef. Ik begin ook meer en meer door te hebben dat Hassan er ook zo over denkt. Hij doet wat met haar mee, maakt grapjes maar denkt er duidelijk ook het zijne van. We eten allemaal samen. Hassan en zijn neef hebben “mansaf” (het typische Jordaanse gerecht) voor ons gemaakt. Heerlijk!
Plots komen ze met een plateau vol kaarsjes en bruine cakjes aangelopen terwijl ze “happy birthday” voor mij zingen. Hoe lief is dat! Het is de allerslechtste verjaardagstaart die ik ooit gegeten heb, in de allermooiste setting waarin ik ooit mijn verjaardag heb mogen vieren. Wanneer onze idiote Cyprioten dan beslissen om hun matras mee te nemen naar een paar rotsen verder, zijn wij helemaal blij. De sterrenhemel dekt ons toe. Het is nog heerlijk warm als we rond 23u in slaap vallen. Net ervoor hebben Fé en Nico mij nog een prachtig kaartje gegeven met hun wensen, inclusief een boodschap van Hassan. Me happy.