Buiten je comfortzone hangen aan een rots, beveiligd door je dochter.
- Inge Dubois
- 26 jul 2020
- 3 minuten om te lezen
Vrijdag 24 juli 2020
Omdat we iets voor 10u bij de escalade moeten zijn en we voordien nog willen ontbijten bij L’aire de famille (van gisteren), staat de wekker op tijd. Onze buren zijn nog niet wakker. In stilte plooien we onze tent en vertrekken een half uurtje later. De zon is van de partij. We zetten ons terug op terras en krijgen vers gebakken brood, koffie met melk (cappuccino is too high end voor dit café), honing uit de streek en een zelfgemaakte muffin met blauwe bessen. We drinken nog een chocomelk omdat we nog wat tijd hebben en onze babbel met de cafébazin interessant is. Ik kan mij geen andere situatie bedenken waarin ik mij niet zou geërgerd hebben aan oplos-chocomelk maar hier is alles ok. Omdat het zo eerlijk en authentiek is.
Vandaag zal ik nog maar eens mijn grenzen verleggen. Mijn dochter is een kleine avonturier en kan mij telkens weer overhalen om mee te doen met haar. Ik ga dus rotsklimmen. Nee geen Via Ferrata maar gewoon naar boven klimmen met handen en voeten, vastgrijpen waar je iets vindt om aan vast te grijpen en dan hopen dat je niet valt. Ok, je wordt beveiligd (sécurisée) door de persoon die beneden staat maar toch … Dit is een beginnerscursus maar de rotswanden die we voorgeschoteld krijgen zijn geen doetjes. Fé start met beveiligen, ik met klimmen. Als ik bijna op ⅔ ben, hoor ik een beest en voel ik een prik. Auw! Wat is dat? Duidelijk geen mug. Het is echt een stekende pijn. Ik keer terug naar beneden (in rappel, zo horizontaal mogelijk tegen de rotswand). Nico en Fé zien een rood vlekje in mijn nek op de plaats waar ik gebeten ben. Geen angel of zo te zien. Ik voel dat het prikt en pijn doet. Enfin, niks ernstig, gewoon wat hinder. Fé en ik zijn een prima duo om te klimmen. Zij gaat als een hinde naar boven bij ons eerste touw en is supertrots als ze boven het uitzicht op de Dordogne gepresenteerd krijgt. Zo hebben we zes verschillende klimparcours waarvan de laatste de meest uitdagende was. Daar is het écht wel zoeken waar je je voet kan zetten of je hand kan grijpen en moet je soms écht wel vertrouwen op je lichaam en het materiaal zonder zeker te zijn. Jesse, een schoolvriend van Fé en ervaren klimmer, had ons de gouden tip gegeven om met onze heupen zo dicht mogelijk bij de rots te houden en dat helpt wel. Ik vind het zo waarlijk leuk. Intens, pittig maar veel voldoening gevend. Het idee dat Fé mij beveiligd en ik dus volledig van haar concentratie (en die van mij) afhang om geen ongelukken te hebben, is eigenlijk wel ontroerend. Mooie moeder-dochter samenwerking terwijl de papa foto’s en filmpjes maakt. Leuke voormiddag.
In de namiddag rijden we richting Bergerac. In de voorbereiding van onze road trip hadden we een camping gezocht in de buurt van deze B-stad en waren we op de website van René en Lieke terecht gekomen. Nederlanders die een boerderij gestart zijn in de buurt van Bergerac en daar in de zomermaanden campinggasten ontvangen. Omdat hun website zo lieflijk was en we vooral op zoek waren naar rust en kalmte na een vakantie vol actie, hadden we gereserveerd. In deze regio is bijzonder weinig te doen maar dit is precies wat ik nodig heb om eens NIKS te doen. Niet makkelijk maar toch ook wel iets waar ik naar uitkijk. We worden ontvangen door een enthousiaste Lieke en krijgen direct een biertje aangeboden. Oei, hopelijk is dit toch niet te “Hollands” allemaal. Maar nee, de sfeer is hier anders dan in onze vorige camping. Het is hier vooral stil en alles wat je ziet zijn bomen en heuvels en wat je hoort zijn krekels, geen “nou buurman”. Wel een vriendelijke goeiedag en verder worden we met rust gelaten. Dit komt goed. Hoe lang zou het geleden zijn dat ik nog eens een heel weekend NIKS heb gepland. Wel het komt eraan!
Comments