Bouffer à Bar-fait
- Inge Dubois
- 26 jul 2020
- 7 minuten om te lezen
donderdag 23 juli 2020
Heerlijk geslapen. Was het het ruisende water van de rivier of de koelte van de open tent? Maakt niet uit. Ik voel me fris en monter. Even een wandelingetje naar het onthaal van de camping om ons vers brood op te halen en dan op het gemak ontbijten en wat rondhangen. Nico maakt van de gelegenheid gebruik om haar en baard wat bij te werken, ik schrijf verslag en Fé kan wat instagrammen of memes bekijken waar ik zelden iets van snap. Tegen de middag worden we verwacht om te vertrekken op de camping. Deze ochtend bij het ontbijt hebben we nog even gepraat over het al dan niet aankopen van de rooftoptent. Hoewel we het een heerlijke manier van reizen vinden, vinden we het niet dé enige of belangrijkste manier waarop we in de komende jaren willen gaan reizen. We hebben een divers palet aan reisformules: van huisruil tot airbnb over hotelletjes, huizen huren met vrienden of een logement huren op een unieke kampeerplek en dat willen we graag zo houden. Bovendien hopen we dat we in de toekomst toch ook terug nog wat buiten-Europa reizen zullen kunnen (mogen) maken. De rooftoptent reizen in Namibië en Oeganda blijven toppers op onze lijst. Ook in Costa-Rica kan je zo’n jeep met tent huren en als we in Europa blijven, is er altijd de mogelijkheid om de rooftoptent te huren als we dat eens zouden willen. Kopen betekent toch altijd ergens de verantwoordelijkheid voelen om het ook zoveel mogelijk te gebruiken. Bovendien moet je de tent dan ook nog ergens stockeren en installeren op je auto. We denken dat we de knoop doorgehakt hebben maar we hebben nog een weekje om van mening te veranderen. We zien wel.
Op de kaart zien we net boven Argentat een meer waar je blijkbaar ook kan zwemmen: Lac de Feyt. We beslissen om er eens heen te rijden, wie weet vinden we een leuke kampeerplek voor deze avond want we willen nog eens wild kamperen. We cruisen op het gemak over de lege baantjes van deze streek. Zo weinig mensen, af en toe een dorpje tussen de glooiende heuvels, alles mooi groen. Rust. Heerlijk. Maar tegelijkertijd zie je in elk dorp meerdere huizen te koop staan en is de leegloop van het platteland nog niet aan het keren lijkt het. En toch ontdekken we vandaag kleine sprankeltjes van heropleving. In Hautefage is er één café-restaurant “Chez Janine”. Precies wat we zochten: een plat du jour voor een spotprijsje in een setting die je niet Franser kunnen bedenken. We moeten onze vegetarische voorkeur wel even aan de kant zetten als je wil meegaan in hoe mensen hier eten maar dat is ok. Het voorgerecht is een “salade Corrézienne” maar in tegenstelling tot wat Google ons vertelt, kregen we vooral sla, tomaat en een “soort” vlees. Ik vond het op zich wel lekker maar je moest wel het vet wat afsnijden. Fé kon het niet echt appreciëren. Nico heeft gewacht tot we “gedaan” hadden met eten om op te zoeken wat het precies was. Het bleek de spiermaag van een eend te zijn. Ergens klopt het wel weer want op de Dordogne zie je opvallend veel eenden. Logisch dat mensen ze dan ook opeten. Ok, het was een realitycheck. Ook de obligate kaas was een belevenis op zich: je krijgt een hele plateau overdekt met vliegennet en je mag zelf afsnijden wat je wil. Wat ook bijzonder charmant was, was de manier waarop Janine en haar man al meer dan 34 jaar deze zaak runnen. Met kordaatheid, flair en humor. No-nonsens ten top maar wel helemaal corona-proof. Il faut le faire. Respect. Ze vertellen ons dat ze er binnenkort mee ophouden. Het is mooi geweest. Wanneer, dat weten ze nog niet precies maar dat maakt ook niet zoveel uit want reizen doen ze toch niet. Ze gaan hun leven gewoon anders invullen op dezelfde plek, onder dezelfde kerktoren. La vie simple. Wanneer ik hen vraag of het dit jaar een tegenvaller is omdat er zo weinig toeristen zijn, leggen ze uit dat ze voor hun business niet afhankelijk zijn van toeristen, gelukkig maar. Ze hebben een “feestzaaltje” die in heel de regio voldoende bekend is en waar families al decennia samenkomen om belangrijke momenten te vieren. En wat zal er na hen gebeuren? Ik vrees weinig. Hoewel, … in het toilet hangt wel een poster van een jong koppel dat sessies rond micro-financiering komt geven en bij het binnenrijden van het dorp stond een groot bord met een label voor ecologisch leven met een mooie appèl naar ieders verantwoordelijkheid. Dit was een bijzonder interessante stopplaats.
We rijden verder naar Lac de Feyt. Het meer is mooi en grillig van vorm maar we vinden niet direct kampeermogelijkheden. Er is één grote campsite waar er ook een locatie voor campers is maar dit is niet wat we zoeken. We zetten onze weg verder en komen bij een grote stuwdam die deel uitmaakt van een netwerk aan stuwdammen hier in de regio, uitgebaat door de EDF groep. Deze centrale kan je bezoeken maar daarvoor is het buiten te mooi weer. We wandelen wel eens tot een viewpoint vanwaar je het spectaculaire bouwwerk kan aanschouwen.
Een beetje verderop komen we op een baantje dat leidt naar de Via Ferrata, op één van onze apps hadden we de tip gekregen dat er daarbij ook een leuk wildkampeerplekje zou zijn. Het zag er goed uit maar met onze tent zou het toch wat lastig zijn om enigszins vlak te kunnen parkeren (mochten we de tent kopen, moeten we zeker van die oprijblokken aanschaffen). We rijden verder naar de andere kant van Argentat en genieten van het landschap. We willen graag nog eens naar de watervallen van Murèl want een vakantie zonder “fossen” is geen vakantie. Wie niet weet wat fossen zijn, is nog nooit in IJsland geweest. We parkeren de auto op een parking die eigenlijk ook wel wildcamping-potentieel heeft, misschien is dit wel iets voor deze avond? Eerst wandelen naar de waterval, leuk! En een beetje hoger, nog een waterval: nog leuker en oooh, daarboven is een grote. Wat een onverwachte setting. Het water is echt wel ok en je kan met je waterschoenen (of op blote voeten maar dan pijnlijker) tot helemaal bij het vallende, opspattende water. Die reclame van Tahiti-shampoo, weet je wel? Plots zie ik mijn handdoek meedrijven met het stromende water. Help! Vergeten dat deze bij mij op de boomstam lag. Een sympathieke vrouw die ook al in het water zat, kan hem nog net mee gritsen voor hij verder de dieperik in zou vallen. Merci beaucoup! We beslissen dat we hier deze avond wel willen blijven. Eerst nog even iets te eten zoeken. Veel hebben we niet meer nodig na die menu van deze middag! We rijden via kleine gehuchtjes terug richting Argentat. Echt de helft van de huizen hier staat te koop. Triest. En dan plots, valt mijn oog op een dorpscafé dat in zijn originaliteit hip gepimpt werd. Hé, wat is dit hier? We houden halt en bekijken de kaart: quiches, omelet, slaatjes. Exact wat we nodig hebben. Plastic stoeltjes op het terras, voorbij zoevende auto’s (véél te snel), papieren onderleggers met reclame en toch heeft het gigantisch veel charme. We bestellen allemaal een tarte salé aux courgettes en een crumble avec pommes. Voeg daarbij nog een artisanaal biologisch bier en een sirop citron en de setting is compleet. We geraken aan de praat met de uitbaatster. Haar “grand-mère” heeft dit café in de jaren 60 gestart, haar tante heeft het dan eind de jaren tachtig overgenomen en nu neemt zij de fakkel over. Je merkt aan alles dat dit een intelligente vrouw is en dat blijkt ook. Ze is afgestudeerd als Rusland-kenner aan de Sorbonne, is een aantal jaren in Parijs blijven hangen als wetenschappelijk medewerkster maar heeft er uiteindelijk voor gekozen om dit café uit te baten en haar jonge baby op het platteland groot te brengen. Intrigerend. Omdat dit café niet ver van onze overnachtingsplek is, spreken we met haar af dat we hier morgenvroeg ook komen ontbijten. Leuk vooruitzicht.
Terug aan de watervallen, zien we nog één Citroën Berlingo staan waarvan we vermoeden dat ze dezelfde plannen als ons hebben. Ik maak een praatje met de vrouw en ze blijken inderdaad onze buren-voor-één-nacht te zijn. We wachten nog even met het opzetten van onze tent tot de laatste auto’s van de parking weggereden zijn en beslissen om ons ondertussen al te gaan “douchen”. Er is niemand bij de grote waterval. Wat een heerlijkheid. Als je op hotel of campsite zou logeren, ben je op dit uur van de dag ook niet meer op zo’n plaatsen. De voordelen van wildcamping zijn groots. We gaan alle drie in het water en nemen een paar idyllische foto’s. Eergisteren naakt in de Dordogne, vandaag in de watervallen van Martel. “Egalité, Fraternité, Liberté!, toch?”. Plots zien we drie jongeren bovenaan de waterval staan. Ze gaan toch niet springen? Nee, help! Wij zijn al redelijk dicht bij het vallende water geweest en konden nog altijd gewoon rechtop staan dus de kans dat het diep genoeg is voor zo’n hoge sprong is echt wel klein. Ik roep naar hen maar converseren met een daverend geluid aan neervallend water is niet evident. Aan hun gebaren merk ik wel dat ze van plan zijn om te springen. Ik maak nog duidelijk dat het helemaal niet diep is maar mijn betoog lijkt weinig indruk te maken. Mijn geweten is niet gesust maar wij keren terug naar onze auto. We plooien de tent open en installeren onze stoeltjes. Fé heeft een heel leuk kaartspel (shitten), geleerd vorig jaar op kamp met Bouworde in Marokko. We amuseren ons in het donker met de koplampen op ons hoofd. Nico kan niet winnen en dat zal ook de komende dagen zo blijven. Vreemd maar waar want in kaartspelen is hij anders heel erg goed. Na zo’n klein uurtje zien we de jongens op de parking. Oef, ze leven nog. Met grote smile komen ze aangelopen. Ik informeer of ze nu echt gesprongen hebben en krijg meteen een gsm onder mijn neus geduwd met een filmpje. Onwaarschijnlijk. Ze waren wel de dag voordien al eens gaan checken en wisten waar ze moesten springen. Ja, dat zal wel maar toch. Blij dat ze gezond en wel zijn. Wij kruipen in onze tent (en moeten er midden in de nacht nog wel eens terug uit, de klank van hard stromende water, weet je wel).
Comments