Betoverend Petra met een snode Bedoeïen.

Woendag 8 juni 2022.

Dit is voorlopig de vakantie van het vroeg opstaan en hoewel dit niet de favoriete activiteit is van mijn Verheyens zijn ze toch akkoord. Daar is natuurlijk een goede reden voor nodig en deze is hier in Jordanië volop aanwezig. Voor veel activiteiten is het gewoon beter om vroeg op te staan om de hitte voor te zijn en anderzijds kan je veel meer genieten van de magie van een plaats zonder dat er veel andere mensen bij zijn. Al moet het gezegd dat we hier in Jordanië zeker geen massatoerisme hebben kunnen vaststellen tot nog toe. Dat zou vandaag misschien wel eens anders kunnen zijn in Petra. Khalid had ons gevraagd om tegen 6 uur aan het visitorcenter te staan zodat we onze tickets konden kopen en we daarna direct met hem konden vertrekken. Zo gezegd zo gedaan! Om 6u15 staan we met tickets klaar voor de wandeling. De nonkel van Khalid, die trouwens erg goed op zijn vader lijkt, komt ons ophalen met de 4×4. Al snel komen we op het stuk afgesloten weg dat door de overheid een paar weken geleden werd geblokkeerd. De bedoeïenen maken er een punt van om elke nacht de blokkade terug open te maken want zij kunnen hierdoor niet meer naar de grotten waar ze wonen. Bovendien is deze weg ook een bron van inkomsten voor Khalid en zijn familie. De mama heeft er haar winkeltje en zelf is het voor hem de toegangsweg om zijn toeristen naar Petra te brengen. We nemen dus met plezier deel aan deze act of rebellion. Gelukkig heeft de nonkel zo'n oude stevige Toyota die best wel tegen een stootje kan waardoor we over de erg hobbelige weg een eind kunnen rijden voor we afgezet worden. Van daaruit gaan we te voet richting Monastery. Het is zo'n 45 minuten stappen door de meest wonderlijke omgeving. Niet alleen het klimmen en klauteren zorgt ervoor dat we af en toe halt houden om even naar adem te happen maar ook het landschap. Wat is het hier fenomenaal mooi! Petra zoals wij het kennen zijn de twee grote facades, uitgehouwen uit de rotsen. Het is echter zoveel meer. Petra was een grote oude stad met een heel gebied rond. De bedoeïenen kennen deze streek als hun broekzak want ze hebben hier eeuwen gewoond. Khalid zijn grootvader heeft zelf ook nog in de grotten van Petra gewoond en zelf heeft hij er heel veel vertoefd. Meer nog, hij vertelde ons onderweg dat hij een tiental keer in de Treasury geslapen heeft, de snoodaard! Na drie kwartier stappen krijgen we de eerste glimp van de Monastry te zien! Onwaarschijnlijk wat de Nabateeërs hier voor elkaar gekregen hebben. Het is het grootste gebouw ter wereld dat uitgehouwen is uit een rots. Hoewel gebouw in deze niet echt een juiste term is want het gaat in feite over een hele grote gevel met daarbinnen een grote ruimte die gebruikt werd als graf. Later hebben de Romeinen en daarna nog de Byzantijnen er ook nog andere functies aangegeven. De enige mensen die aanwezig zijn op het moment dat wij daar aankomen zijn een groep archeologen en uiteraard ook een paar bedoeïenen die de winkeltjes uitbaten. Wanneer de archeologen naar hun werk vertrekken zijn we de enige toeristen wat echt voor een magisch moment zorgt. Het is quasi onmogelijk om hier alleen te zijn wanneer je via de hoofdingang naar hier wil wandelen. De wandeling vanuit de treasury naar de monastery telt zo'n 900 treden wat voor velen best wel een pittige inspanning is zeker gezien de temperaturen die je hier voorgeschoteld krijgt. Daarom komen de eerste toeristen hier pas aan rond 7u30 aan want je kan via de hoofdingang pas om 6 uur binnen in Petra. We kunnen unieke foto's nemen van op diverse viewpoints en zijn in ons nopjes. Als je daar dan nog een kardemom koffie bij denkt en een ontbijtje dat Khalid had meegenomen van thuis dan weet je dat we eventjes een moment van perfectie bereikt hebben.

Ik ben heel blij met mijn nieuwe telefoon die ik last minute nog via Randstad besteld heb want de camera is echt fantastisch. Op een reis als deze maakt dit een groot verschil! Jordanië is echt ongelooflijk fotogeniek. Rond 8 uur vervolgen we onze weg naar de rest van de oude stad. Doordat wij via de achteringang zijn binnengekomen hebben we ook nergens een ticket moeten tonen maar we zijn wel blij dat we deze gekocht hebben. Gewoon al uit steun voor het behoud van deze onwaarschijnlijke plaats. Ik ben ook blij om te horen dat Unesco zijn mening heeft bijgesteld over het toelaten van een paar families bedoeïenen op de site. Aanvankelijk waren zij ook van mening dat er niemand dit werelderfgoed mocht wonen maar in de loop van de jaren zijn ze hier op teruggekomen en moet ook de Jordaanse overheid hierin volgen. Deze laatste is echter nog niet helemaal overtuigd en blijft er alles aan doen om deze mensen hier weg te krijgen.

We dalen de meer dan 900 trappen af richting het lager gelegen gedeelte van de stad. Onderweg zien we bezwete toeristen die ons regelmatig eens vragen of het nog ver is. We moedigen hen aan en zeggen dat het absoluut de moeite loont om door te zetten. Wij hebben natuurlijk makkelijk praten want afdalen is een pak makkelijker dan al deze treden te moeten doen. Eenmaal beneden worden we geconfronteerd met iets waar we op voorhand ook niet hadden bij stilgestaan. Er zijn best wel veel 'gewone' gebouwen ook in Petra. We komen bij een heel grote tempel die pas in 1993 werd blootgelegd door een Amerikaanse universiteit. Dergelijke archeologische vondsten hebben wij al op diverse plaatsen in het Middellandse zeegebied gezien. Het blijft prachtig maar het went ook ergens wel dus hier iets minder verwondering. We wandelen verder door wat ooit de grote centrale straat van de bruisende stad moet zijn geweest. Er was een grote overdekte markt en heel veel gebouwen langs de straat. Veel kan je hier niet meer zien maar je mag er zeker van zijn dat er onder de grond nog veel te ontdekken valt. We houden halt om een vers munt-citroensapje te drinken bij een plaats waar we lekker koel binnen kunnen zitten. Terwijl wij het plekje hadden uitgekozen blijkt ook dit familie van Khalid te zijn. Eenmaal terug de batterijen opgeladen, zetten we onze wandeling verder. Khalid wil ons meenemen naar de graftombes op de heuvels tussen de grote centrale straat en het amfitheater. Hij toont ons op de kaart hoe hij wil gaan wandelen. Je ziet dat de wandeling geen lus is dus je moet op het einde helemaal terugkeren. Tenzij je uiteraard met een lokale Bedoeïen opstap bent want die kent ergens wel een wegje om dit niet te hoeven doen. We gniffelen om al zijn streken en genieten ondertussen van de voordelen ervan. By de eerste grote graftombe valt het licht prachtig naar binnen. Het moment om een paar artistieke foto's te nemen. Fé slaagt erin om een heel mooie foto te maken van Nico die mij aan het fotograferen is. Deze graftombe heeft ook nog gediend als tempel en onder de Romeinen als gerechtsgebouw. Bij de uitgang staat een lieve vrouw die net als zovele andere kraampjes sjaals en prullaria verkoopt. Khalid wijst ons erop dat zij allemaal artisanale dingen verkoopt die gemaakt zijn door vrouwen die door hun man verlaten werden. Hij stelt voor om eens te kijken of er iets tussen zit wat ons interesseert en op die manier die vrouwen te steunen. Ik vind een mooie warme sjaal die later zeker in België kan dienen. Khalid geeft ons vervolgens twee opties, ofwel gaan we via het gewone pad naar boven wat hoofdzakelijk trappen bevat ofwel gaan we klimmen en klauteren over de rotsen op wat hij het Bidouine pad noemt. Er is voor ons geen twijfel, we kiezen voor zijn pad. Het klimmen en klauteren is een fantastische ervaring. Het was bij momenten uitdagend maar als je alles rustig doet, lukt het best. Hier en daar de instructies volgen van Khalid of een hand toegereikt krijgen van Fé zodat ik perfect de rest kon volgen. Ook voor Nico lukt een dergelijke wandeling beter dan vlak wandelen of trappen doen. Khalid is een man met een plan. Zelf zegt hij wel dat hij uitermate flexibel is wat ook het geval is maar hij weet toch heel erg goed waar er rustplekken zijn met een fantastisch uitzicht of vanuit welke hoek je de mooiste foto's kan maken. Lunchen doen we dan ook op een plaats met één van de mooiste uitzichten die we hier al gehad hebben. We kijken uit op de roodoranje rotsen van Petra in de verte en beneden ons ligt de hele site. Vooral het uit de rotsen gehouwen amfitheater waar 25.000 mensen kunnen plaatsnemen, is bijzonder indrukwekkend. Ook hier weer is dit het grootste amfitheater ter wereld dat uit een rots gekapt werd. Je mag er niet meer op omdat er teveel schade is door bezoekers. De manier waarop wij het kunnen bekijken is fantastisch want vanuit de lucht heb je een nog beter zicht op dit geweldige gebouw. Khalid heeft platbroden voor ons meegebracht met humus en zoute kaas. Hij heeft ook gezorgd voor komkommer en tomaten en schilt voor ons een sinaasappel die hij helemaal van elk velletje ontdoet zodat ze perfect smaakt. Wat is dit toch een geweldige gids! Hij trakteert ons ook nog op zoete rozijnen terwijl we met onze verwondering geen blijf weten. Waar zijn we hier toch? We knijpen in onze arm en proberen deze setting op te nemen om ze nooit meer te vergeten. Na de lunch gaan we verder op onze route tot aan een uitkijkpunt vanwaar we de Treasury kunnen zien. Dit is het gebouw waarvoor iedereen naar Petra komt en die je ook op alle foto's ziet. Beneden zijn er veel toeristen van alle soort en slag. Hoewel het niet gigantisch druk is, voelen wij er toch weinig voor om lang tussen hen te blijven. Dit hoeft ook nog niet direct want we genieten eerst vanuit de lucht van het prachtige rode gebouw dat uit de rotsen werd gekapt. Khalid is ook een grote bron van informatie over de hele geschiedenis van Petra en wijst ons op allerlei details in de gebouwen waar we anders nooit de betekenis zouden van gekend hebben. Ik word met de minuut meer fan van de Nabateeërs. Ze waren een volk die altijd probeerde vrede te sluiten met andere volkeren waardoor hun economie en cultuur floreerden. Ze hadden door de afwezigheid van oorlogen ook tijd om bezig te zijn met esthetiek en waren een van de eerste beschavingen waarvan wij weten dat man en vrouw gelijke rechten hebben. Zou er ergens een Nabateeër in mijn genen zitten?

We zijn bijna aan het einde van onze tocht met Khalid maar niet voor we de afdaling richting Treasury gemaakt hebben. Het is best grappig om te zien hoe het handjevol andere toeristen die ook dit stuk van de graftombes bezocht hebben nu allemaal moeten terugkeren naar het beginpunt terwijl wij, tussen de rotsblokken en stenen door, onze weg zoeken naar beneden. Als je van boven kijkt lijkt het quasi een onmogelijke opdracht om zo steil naar beneden te gaan maar Khalid verzekert ons dat het wel kan als we het rustig aan doen. Mijn vertrouwen in hem is ondertussen zo groot dat ik de afdaling aandurf. Fé blijft als een hinde vlak bij hem terwijl Nico wat bij mij blijft. Uiteindelijk komen we alle vier zonder kleerscheuren beneden en zijn we verwonderd over het feit dat de politie die beneden de Treasury bewaakt niks zegt van het feit dat wij via deze weg daar aankomen. Voor we ons tussen heel de meute gaan begeven, kunnen we nog via een klein paadje naar een viewpoints waar een paar bedoeïenen een theebar hebben ingericht vanwaar je mooie foto's kan maken. Eenmaal beneden krijgen we van Khalid nog wat uitleg over het gebouw en nemen we afscheid van hem. Het is gelukkig geen definitief afscheid want we hebben afgesproken dat we morgenavond samen met hem nog eens zullen gaan eten. Hij wil ons meenemen naar zijn geliefde bergen voor een barbecue onder de sterren. Daar kunnen we toch geen nee tegen zeggen? Onderweg had hij ons trouwens nog verteld dat hij tussen 2012 en 2014 getrouwd geweest is met een Amerikaanse en in Illinois gewoond heeft. Dat was voor ons best wel verrassende informatie maar tegelijkertijd begrepen we ook beter hoe het komt dat hij zo goed Engels sprak. Hij vertelde ons dat hij verliefd geworden was op een Amerikaanse rugzaktoeriste en haar gevolgd was naar haar thuisland. Hoewel ze heel erg goed voor hem was en ze materieel gezien ook alles hadden wat ze nodig hadden kon hij er echt niet aarden. Hij vond het een vreselijk leven om elke dag op te staan en naar zijn werk te gaan, 's avonds dan thuis te komen en dit hele circus de volgende dag gewoon te herhalen. Na twee jaar heeft hij beslist dat hij niet op deze manier wil leven en is hij teruggekeerd naar zijn Petra. Hoewel het niet de gelukkigste jaren van zijn leven geweest zijn, hebben ze voor hem wel veel waarde gehad want nu beseft hij nog meer dat deze plek is waar hij thuishoort. Ondertussen is hij getrouwd met een lokale vrouw en hebben ze hun eerste kindje. Zijn inkomen als gids en de homestay vormen de basis voor zowel zijn eigen gezin als dat van zijn ouders. Hij kent zeker zijn prijzen voor al zijn activiteiten maar als je het ons vraagt is het dat meer dan waard. Bovendien heb ik veel respect voor de manier waarop hij alles organiseert en weet je ook perfect dat het geld wat je hem geeft ook opnieuw goed besteed wordt.

Bij het afscheid stellen we hem voordat hij ook met ons mee kan naar de hoofdingang en van daaruit een taxi met ons kan nemen naar zijn huis maar dit is voor hem een horror gedachte. Hij wil absoluut niet via deze weg in Petra wandelen en kiest er dus voor om te voet terug naar zijn dorp te stappen. Aanvankelijk lachen wij wat met zijn keuze maar éénmaal we op de twee kilometer lange wandeling zijn die je aflegt vanuit de ingang naar de Treasury kunnen we het alleen maar eens zijn met zijn beslissing. Ook wij willen hier zo snel mogelijk weg. De weg is grotendeels gebetonneerd waardoor mensen die moeilijker te been zijn ook dit erfgoed kunnen bezoeken maar voor ons hoeft dit echt niet op zo'n manier. Het is bovendien erg heet in de smalle kloof dus we kunnen er niet snel genoeg uit zijn. Wanneer we uiteindelijk terug bij het visitor center zijn kopen we nog een ijsje en gaan we op zoek naar een taxi die ons terugbrengt naar het huis van Khalid. Van daaruit nemen we onze auto en rijden we zo'n acht kilometer verder naar The Old village Hotel & Resort waar we een boeking hebben voor twee nachten. Na al de intense ervaringen van de afgelopen dagen kijken we er naar uit om morgen eens een rustdag in te lassen in een luxueuze omgeving. Het typeert een beetje onze manier van reizen: we gaan bij voorkeur voor basic logementen bij locals maar zo heel af en toe vinden we het tussendoor ook eens heerlijk om een hotel met zwembad te hebben.

Het is best wel een mooi hotel opgetrokken uit lokale stenen met allemaal kamers op de gelijkvloers. Als we de marketing mogen geloven is het het enige resort in de buurt dat door een lokale familie wordt gerund. We krijgen een ruime kamer toebedeeld en trekken snel onze bikini aan. Het zwembad lonkt! We installeren ons op een ligstoel en houden ons wat bezig met lezen en slapen. Voor het eerst deze reis heb ik tijd om verder te lezen in het boek waar ik aan begonnen was net voor deze reis 'Married to a Bedouin '. Eigenlijk een perfecte timing om dit nu te lezen want het boek start met een hele beschrijving hoe de Bedouinen leefden in de grotten van Petra.

Om 19 uur gaan we naar het restaurant voor een buffet. Op zich wel nog eens leuk om een hele grote variëteit aan eten te hebben maar ik kijk er toch alweer naar uit om morgen met Khalid in de bergen hun lokale gerechten te verorberen. Het is halftien als we alle drie moe maar ongelooflijk voldaan in ons bed kruipen. Het wordt wat cliché maar ook dit verslag wil ik afsluiten met "oh what a day!"