vrijdag 10 juni 2022
Het is een kleine twee uur rijden vanuit Petra naar het visitors centrum van Wadi Rum. We vertrekken op tijd want tussen 9u en 10u hebben we afgesproken met Ravi, de man bij wie we onze tours geboekt hebben. Er wachten ons twee dagen met de Jeep door Wadi Rum met twee overnachtingen “onder de sterren”. Meteen na onze aankomst ontmoeten we Hassan, de broer van Ravi, een minzame “oudere” man met een prachtig verweerd gezicht. Met hem gaan we twee dagen deze magische woestijn verkennen. Al snel wordt duidelijk dat we een hele goede gids hebben: niet alleen heeft hij zelf in zijn kindertijd nog in de woestijn gewoond met zijn ouders waardoor hij er ontzettend veel van weet, bijkomend beschikt hij ook over tonnen mensenkennis. Naar het einde van onze twee dagen zijn we dit bijzonder sterk aan hem gaan appreciëren. Hij is eerder een rustig type die ons alle tijd en ruimte geeft, maar tegelijkertijd ook goed weet wanneer hij ons moet adviseren of informeren. Echt heerlijk! Op dag 1 doen we de highlights die de meeste toeristen in Wadi Rum bezoeken en daar is uiteraard een goede reden voor: ze liggen allemaal redelijk dicht bij elkaar en ze zijn elk in hun soort uniek.
We hijsen ons in de laadbak van de auto waar we twee zitbanken recht tegenover elkaar hebben en boven ons hoofd een afdak. Heerlijk om zo door de woestijn te cruisen met deze 4x4. Ik ben blij dat we niet binnen in een auto moeten zitten. Mijn maag en darmen zijn nog altijd niet in orde,, maar dat weerhoudt me er gelukkig niet van te genieten van deze omgeving. Ik voel me wel wat minder energiek, al kan dat ook aan de hitte liggen.
Onze eerste stop in de bron van “Lawrence of Arabia”, waar de Bedoeïen, toen ze nog volop in de woestijn leefden, hun drinkwater kwamen halen met meerdere kamelen. We klauteren er wat op de rotsen en drinken er een kopje thee. Vervolgens dropt Hassan ons af aan een prachtige rode zandduin waar we op kunnen klimmen. We klauteren via de rotsen naar boven en rennen door het zand terug naar beneden. Nico is op zijn teenslippers en moet terug via de rotsen want het zand is véél te heet. De volgende stop is een smalle kloof met rotstekeningen. Het zijn allemaal kleine wandelingen, wat in dit weer net genoeg is. Hassan begint al door te hebben dat Fé een berggeit is en zij mag met hem mee via een kleine richel langs de berg terwijl wij het pad van de gewone toeristen volgen. Hassan en Fé, het wordt iets speciaals tijdens deze twee dagen. Wanneer hij vertelt dat hij ook echte klimreizen begeleidt in “de” Wadi Rum (zoals hij zelf altijd zegt ipv Wadi Rum), blinken haar ogen. Het zal niet voor deze reis zijn, maar wie weet keert ze ooit terug.
Vervolgens brengt hij ons naar een kleine “arch” waar we op kunnen klauteren. Jordanië is toch onwaarschijnlijk als het op veiligheid aankomt. We vinden een nieuwe “schaal” uit om de veiligheidsmaatregelen te beschrijven: de “Jordan-Japan scale”. Hier is het er meestal over qua risico’s die ze iedereen laten nemen, maar geef ons toch maar dat boven de drang naar controle in Japan.
Even verderop staat een “mushroom” midden in het landschap: een fotogenieke rots in de vorm van … Het blijkt ook een aankondiging te zijn voor lunch. Hassan dropt ons af aan de champignon en laat ons een stuk wandelen door de vallei terwijl hij doorrijdt. Even verderop zien we hem staan in een inham in de schaduw. Hij heeft zijn tapijten al klaar gelegd en is bezig aan de voorbereiding van onze lunch. Geen moyen, we mogen niet helpen. We moeten rusten. De woestijn vraagt veel van je lichaam en dat weet hij. Zeker doordat ik me niet helemaal in orde voel, heb ik nood aan rust. Ik leg me languit op de matten en val zowaar in slaap. Ik die midden op de dag slaap, geen idee hoe lang dat geleden is. Ik word wakker gemaakt voor een lekkere lunch. Onwaarschijnlijk hoe Hassan hier op een klein gasvuurtje een tomatensoep met kikkererwten, verse tomaten met komkommer, hummus, zoute kaas, tonijn en platbrood een lekkere lunch op “tafel” tovert. We zitten uiteraard op de grond om te eten en Nico vecht met zijn lange benen om een goede positie te vinden. Na de lunch zegt Hassan dat we pas binnen een uur terug kunnen vertrekken want het is nu veel te warm. Het ritme wordt hier volledig bepaald door de woestijn. Ik geef me er helemaal aan over. Alles gebeurt hier “slowly slowly”. Ik val zowaar opnieuw in slaap, net zoals de rest van mijn gezelschap. Confronterend en heerlijk tegelijkertijd.
Wanneer we onze weg verder zetten toont Hassan ons nog een grote “arch” bovenop een berg. Het is een paar uur wandelen, wat veel te veel is voor ons in dit weer. Wat verderop is er nog een kloof waar je in kan om dan via de andere kant rond de rots te wandelen. Ik pas en zit wat op de auto terwijl ik geniet van het landschap en andere toeristen observeer. Nico en Fé doen samen de wandeling en komen met een grote glimlach terug. Het valt me op hoe Hassan altijd praat over “the” Wadi Rum, al snel nemen we zijn gewoonte over.
Tegen het einde van de namiddag is het tijd voor de beroemde boog, diegene die je op alle foto’s van Wadi Rum ziet. Er zijn ook andere toeristen, maar Hassan zegt dat we écht van geluk mogen spreken. Soms staan er hier een paar honderd mensen, nu hooguit tien. We klauteren op de rotsen (toch wel uitdagend!) en poseren bovenop de arch. Binnen een paar maanden zal dit niet meer op deze manier kunnen. De rotsen hier bestaan uit zandsteen en dat is veel te zacht voor de honderden mensen die de arch dagelijks beklimmen waardoor je écht al uithollingen ziet in de stenen. Ze zullen er iets overbouwen waarop je dan zal moeten staan. Volgens Hassan zal het net erboven zijn waardoor je het visueel vanop de grond niet zal zien. Lijkt me een prima plan!
Hassan zet ons af voor een mooie kloof waar we door kunnen wandelen om dan aan de achterkant van de rots, wat verderop, hem terug te vinden op onze “slaapplek”. Het is opnieuw een prachtige wandeling. Geef mij maar klauteren over rotsen in plaats van sloffen door het mulle zand. Aan het uiteinde van de kloof komt Ravi, de broer van Hasan en de eigenaar van het bedrijf, ons toegereden. Hijj komt gewoon even checken of alles OK is. Hoe attent. Hassan zelf heeft een heerlijke plek voor ons uitgekozen om te overnachten. We slapen tegen een rotswand op een verhoogd stuk rots waardoor we niet in het zand zitten met onze voeten. Perfect gewoon. Hij weet zijn plaatsjes te vinden! Terwijl hij slowly slowly het eten klaarmaakt, worden wij op onze blote voeten naar de rotsblok “boven” ons gestuurd om te genieten van de zonsondergang. Wat een wijdsheid. Je kan hier alleen maar heel stil en nederig van worden. Een immense schoonheid die ik met niks kan vergelijken. Af en toe maken we de vergelijking met” The Red Center” in Australië en moet ik zeggen dat ik dit mooier vind. Misschien zitten mijn herinneringen te ver, maar toch. Wat een fantastisch landschap. We maken een timelapse van de zonsondergang en amuseren ons nog wat met handenstandfoto’s bij een gouden gloed aan de horizon. Magisch.
Terwijl we van Hassan thee krijgen, wachten we tot het eten klaar is en praten we wat met hem. Wat een minzame wijze man is hij toch. We krijgen kip met rijst en groenten en het smaakt ons voortreffelijk. Uiteraard ook hier weer elk een potje yoghurt erbij. Heerlijk vind ik dat! We verlichten ons eten met kleine kaarsen die hij in afgesneden plastic flessen steekt, super sfeervol.
Naar het toilet is uiteraard “in the bush”. Hassan vraagt ons om ‘s nachts wel onze bottinen aan te doen want er zitten slangen en schorpioenen in het zand.
Het is vandaag halfmoon waardoor er best veel licht aan de hemel is. Eenmaal de maan achter “onze” berg gegleden is, wordt de hemel nog donkerder en zijn er gigantisch veel sterren te zien. Het wordt onze “room with a view” voor vannacht. De temperatuur bedraagt nog een dikke 20 graden dus ook ‘s nachts is het hier niet koel. En toch geeft Hassan ons fleecedekens. In het begin van de nacht hebben we deze niet nodig (behalve om wat discreet te liggen tegenover Hassan) maar tegen de ochtend kan je wel een dekentje gebruiken. Ik slaap als een woestijnbloem.