Finally Sushi!

Asahi beer building

Lampion

Sushi perfection

Sushi chef

four weeks on thongs

Slaap, daar hebben we eigenlijk geen tijd voor hier in Tokyo maar toch moet het maar eventjes. De wekker staat pas om halfnegen. Iedereen heeft diep geslapen maar heeft ook zin in nog een laatste dag in deze wereldstad. Er is nog één buurt die we niet echt gezien hebben en die dus vandaag op het programma staat: Asakusa. Dit is het “oude” Tokyo waar je ook de Senso-Ji tempel hebt, de grootste van de stad. Aan tempels hebben we niet echt nog behoefte maar we willen deze wel eens gaan bekijken. Toch is het vooral de moderne architectuur die ons naar deze wijk brengt. Het is opnieuw een dik half uur op het openbaar vervoer. Vandaag geen wolk aan de lucht en meer dan 35 graden. Ik begin het nut van de vele parasols waar ze hier mee rondlopen te snappen. Als de zon zo op je hoofd schijnt is het bloedheet. Eenmaal uit het station merk je onmiddellijk dat je op een toeristische hotspot bent: hier opnieuw ninja’s (mannen met “hoeven-sokken” die toeristen ronddragen in karretjes) en één lange straat vol kraampjes die je naar de tempel leidt. Yeah right. De tempel zelf is mooi maar het is vooral de vijf etagen hoge pagode met een grote gouden pin er bovenop, die onze aandacht trekt. In combinatie met de Tokyo Skytree levert dit wel leuke plaatjes op. We ontsnappen aan de drukte en wandelen richting Sumida-rivier. Deze grote rivier verbindt Tokyo met de zee en vormt ook een transportader. Het is er heel rustig op de oevers. De Skytree is het op één na hoogste gebouw ter wereld (na de Burj Al Khalifa in Dubai. We hadden even opgezocht hoe het zat voor tickets maar ofwel betaal je heel veel (30 euro pp, ook voor Fé) ofwel sta je lang aan te schuiven. We bedanken. Een iconisch foto-beeld van Tokyo is deze toren in combinatie met de Asahi Beer Building. Het hoofdkantoor van dit grootste Japanse biermerk, heeft Philippe Starck aangesproken om een gebouw te ontwerpen. Hij heeft ervoor gekozen om een bierglas te imiteren met ernaast een lager zwart gebouw met een gigantisch grote liggende vlam erop. Sommigen zeggen dat de architect met de vlam wou verwijzen naar het hart omdat hier de hoofdkantoren zitten, maar in realiteit is de vlam iets wat in veel ontwerpen van Starck terugkomt en dus eigenlijk een grote handtekening. Ik vind het meer dan geslaagd! We genieten van het uitzicht. Plots worden we omringd door tientallen duiven. Waar komen die vandaan? Snel wordt duidelijk dat de vrouw die achter ons loopt, een emmertje met graan bij zich heeft. De duiven ruiken dit en zwermen daarom allemaal rond haar (en ons). Grappig. Het Asakusa Cultural and Tourist Center is een ontwerp van een andere bekende Japanse architect Kengo Kuma. Voor mij een onbekende. We wandelen erheen om het eens te bekijken en op de hoogste verdieping te lunchen met zicht op de stad. Het gebouw is mooi maar het blaast ons niet omver. Het uitzicht boven is wel knap maar het eten wat ze serveren trekt op niks. Na de middag nemen we de trein terug naar “onze” buurt waar we nog wat willen ronddwalen. We kuieren door diverse warenhuizen, van heel duur (Isetan) tot erg goedkoop (3-coin shop). Nico vindt er een nieuw zakje voor zijn Sony camera en Fé koopt bij Adidas een crossover bag waar ze al een tijdje naar op zoek is. Het is bijna 18u als we thuis zijn. Tijd om de valiezen te maken. Niet zo evident in zo’n kleine ruimte maar gelukkig hebben we plaats genoeg nu we een nieuwe valies bijgekocht hebben. Onderweg had Nico nog een leuk sushi-restaurant gespot vlakbij Shinjuku-station (achter de cinema waar Godzilla op het dak prijkt). Omdat we hier weliswaar al een paar keer sushi gegeten hebben uit de supermarkt en deze op zich niet anders is dan diegene die we in België eten (ok dus maar ook niet meer dan dat), willen we voor onze laatste avond toch ook eens super-verse-sushi gaan eten in een restaurant dat hierin gespecialiseerd is. De formule is heel leuk: je wordt aan een tafel gezet waar je op een schermpje voortdurend kan aantikken welke sushi’s je graag wil. Een paar minuten later komt je eten dan op een klein schaaltje via een soort trein aangereden. Niet de klassieke sushi-trein dus waar je dan maar moet van afnemen (want hoe vers kan dit zijn?) maar een beter concept! We drinken er een glaasje sake (japanse rijstwijn) bij. Ook dit hadden we nog niet geproefd. We zijn geen van beiden fan maar zijn wel blij dat we het gedronken hebben in Japan. De sushi’s zijn overheerlijk. Wat een verschil met supermarktsushi. Los van de ingrediënten, vind ik vooral ook de rijst echt verschillend (veel meer smaak, veel smeuiïger). Op het einde bestellen Nico en Fé nog een bolletje vanille-ijs en ga ik voor “savoury egg custard”. Ik verwachtte een soort “flan” vermits dit bij de desserts stond. Groot was dan ook mijn verbazing als ik bovenop het potje al direct een roze garnaal zag liggen in de pudding? Hè? Er bleek nog meer vis en ook champignons in te zitten. We liggen in een deuk van het lachen. Ik wil wel eens proeven maar vind het gewoon écht niet lekker. Ook Fé en Nico proeven maar geen van ons krijgt dit binnen! Bij nader opzoeken blijkt het wel een gekende Japanse delicatesse te zijn. Niet voor ons. Omdat we geen vakantie in Japan kunnen afsluiten zonder “onsen”, zoeken we online nog een bad in onze buurt. Er blijkt net achter ons appartement een onsen te zijn. Ideaal! Het is er niet zo groot maar wel heel gezellig. Omdat wij de vorige keer het electro-bad blijkbaar gemist hadden, zijn Fé en ik blij dat er deze keer wel eentje is. We gaan er elk op z’n beurt in. Wat is me dat?? Heel vreemde ervaring. Ik kan niet ophouden van lachen (terwijl je in een onsen hoort rustig en stil te zijn). De Japanse vrouwen vinden het erg grappig. In zo’n bad heb je dus gewoon géén controle over je eigen armen en krijg je voortdurend lichte electroshocks over je hele lichaam. Het doet deugd en pijn tegelijkertijd. In deze onsen zijn wèl tattoos toegelaten. Ik ben blij want door dit te doen lijkt de badcultuur in Japan toch niet uit te sterven. Ik mag hopen dat andere onsen hier ook wat soepeler in worden. Twee oude dametjes proberen wat te communiceren met Fé en ik. Ze zijn erg grappig (en schattig). Als we onze haren zitten kammen, komt een andere vrouw met een potje dagcrème die we mogen gebruiken. Zo lief allemaal. Heb ik al gezegd dat ik deze vrouwensolidariteit erg ga missen? Nico vertelt dat de sfeer bij de mannen veel afstandelijker is, veel minder interactie. Jammer voor hem(n)! Het is ruim 23 u als we in bed liggen. Morgen staat de wekker iets voor 5u voor onze vlucht terug naar België (via Helsinki).

Op het moment dat ik dit schrijf, zijn we in Helsinki. Onze vlucht had bijna 4u vertraging waardoor we de aansluiting met onze vlucht naar Brussel gemist hebben. We blijven nu een nachtje in een hotel in Finland, reizen dan morgen via Hamburg naar Brussel waar we uiteindelijk met 19u vertraging zullen aankomen. We mogen terug werk maken van schadeclaims en zo een deel van onze vakantiebudget recupereren. Alles heeft zijn voordeel. Alla prossima!