Ongeloof. Verbijstering. Één keer met afkeer, één keer met bewondering.

Love that girl

Skyline Tokyo

Swans in lake in Tokyo

Fun in biggest electrostore in the world

Shall we buy a Japanese toilet

Manga girls

Harajuka

gambling like crazy

in shock gambling

Gisterenavond waren we nog overtuigd dat Tokyo nooit slaapt. Deze ochtend voelt het anders aan. Wij zijn om halfnegen op pad en stellen vast dat de straten er rustig bij liggen. Of wat je rustig kan noemen naar de normen van deze metropool. Winkels gaan meestal ook pas rond 11u open en blijven dan wel open tot 21u. Duidelijk een ander ritme. Vermits we geen tafel hebben om aan te eten, doen we zoals iedereen hier doet. Ergens “onderweg” iets te meenemen. En guess what … ook hier zijn er overal sevens. Ik drink mijn koffie en yakult. Blij dat ik gevonden heb wat werkt voor mijn darmen. Nico had gelezen dat je op de 51e verdieping van een “government building” een gratis view krijgt op de stad. We wandelen richting Shinjuku station (of tenminste één van de vele uitgangen). Onderweg zien we hoe de straten gereinigd worden van de uitgangsbuurt rond het station. Hele kuisploegen zijn bezig om alles terug netjes te maken. Indrukwekkend. Aan de andere kant van het station staan een aantal wolkenkrabbers te pronken. Dit is een plek in de stad waar je ten volle beseft dat er zowel onder de grond (in de stations heb je soms hele winkelstraten) als tallozen verdiepingen boven de grond activiteiten zijn. NY heeft ook wolkenkrabbers maar het is ons toen niet zo opgevallen dat er daar zoveel winkels en eetgelegenheden op hogere verdiepingen zijn. Hier zie je continu bordjes met 3F, 8F, … je moet écht altijd naar boven kijken als je iets aan het zoeken bent. We vinden het overheidsgebouw. De honderden mensen in donkere kostuums of deux-pièces-kes, lopen als mieren door het gebouw. Wij vallen lichtjes uit de toon in onze casual reiskledij. Waarom ziet iedereen er zo saai uit?? We nemen de lift naar verdieping 51. In een mum van tijd staan we boven. We hebben bijna geen tijd om de druk op onze oren te verlichten. Beetje vreemd dat hier geen andere toeristen zijn. Boven wordt duidelijk waarom. Het observation deck is gesloten sinds vorig jaar. Dju toch. Er is wel een chique restaurant. We glippen er binnen. De kok is bezig met zijn mis-en-place en lijkt zich niet te storen aan onze aanwezigheid. We kunnen dus onze gang gaan. Zo ver het oog reikt, zien we stad. Niet voor niks is dit de grootste metropool ter wereld. Altijd fijn om eens een overview te krijgen op die manier. Tegen de tijd dat we terug beneden zijn, is het 11u en is de 100 yen shop op de 8e verdieping van Shibuya station open. We willen er nog eens heen want in de reisgids staat dat je er leuke souveniers kan kopen. Het is een grote en mooie winkel. We vinden er een paar handige spulletjes. Omdat ik nog naar het toilet moet, gaan we ook even naar de 7e verdieping. Een verrassing wacht op ons: een hele grote winkel van Muji (de Japanse variant van Hema). Ik ken de winkel al van in Parijs maar deze is veel groter en nog mooier. Het is er altijd leuk snuisteren. De spullen die ze hebben zijn mooi en sober. Me like it. Omdat het ondertussen al na 13u is en we niet een hele dag met onze gekochte spullen willen rondlopen, gaan we even terug naar onze airbnb. Het is het moment om de cupnoodles die we al een hele vakantie met ons meeslepen, op te eten. Ik profiteer ervan om een midday-douche te nemen. Zalig want elke stap die je zet in Tokyo zweet je. Na de middag nemen we de Yamanote-trein richting Ueno-park. Deze groene long in het hart van Tokyo, voelt bijna bevreemdend aan. We willen naar het grote meer maar zien het niet direct. Plots stellen we vast dat er eigenlijk nauwelijks water te zien is, enkel een heel grote vlakte met waterlelies. Tegen de skyline van Tokyo is dit een grappig zicht. Een beetje verderop is er dan toch een vlakte water en wat doen Japanners dan … juist! Ze laten er zwaantjespedalo’s varen. Wij verkiezen een ijsje. Wat heeft Häagen-Dazs toch een heerlijke variant van matcha-ijs. Yummie. We willen graag naar de Akihabara-wijk. Het hart van de electronica in Tokyo. Onderweg passeren we een treinstation waar in een deel ervan, onder de witte gewelven, allemaal lokale handcrafters, een winkeltje hebben. Prachtige spullen, leuk concept. We geven onze ogen de kost. Terwijl we ons eventjes zetten en iets drinken, zoeken we op welke plaatsen we in Akahibar graag willen bezoeken. Het is ondertussen al schemerdonker wat ideaal is want dit mekka van gaming, moet je vooral in het duister bezoeken zodat de duizenden lichtjes goed tot hun recht komen. Yodobashi Akahibar is de grootste electronica-winkel ter wereld. Zes verdiepingen vol grote en kleine technologische nieuwigheden. Ik kan mijn ogen haast niet geloven. Bedenk het en het ligt hier. In alle kleuren en varianten die er bestaan. Het mekka van de consumptiecultuur. De geek in ons komt naar boven. Daar waar Fé een uur geleden nog helemaal blij was in een winkeltje waar ze allemaal houten spullen verkochten, staat ze nu te kwijlen bij alle tech-snufjes. Heen en weer geslingerd tussen tech & touch. Interessant om zien waar haar passies liggen. Nico koopt een nieuw lenskapje en koopt ook een popsocket. En toch is het niet allemaal electronica in Electric Town zoals dit ook wel genoemd wordt. Manga’s en maids zijn evenzeer all-over-the-place. De hele manga-cultuur heeft prachtige tekeningen en verhalen maar er zit ook een duister en ranzig sexueel kantje aan. De maids sieren de straten en gedragen zich als jonge tieners met een gigantische will-to-please. Er wordt weliswaar altijd duidelijk gemaakt wat 18+ is en wat niet, maar toch voelt het soms raar aan. Jammer want de manga-stripverhalen en films (zoals Astro Boy) zijn op zich wel ongelofelijk mooi. Iedereen had ons aangeraden om niet gewoon door de straten te wandelen maar ook af en toe ergens binnen te gaan. De eerste plek die we binnenstappen blijkt een gokhal te zijn. Mijn mond valt open van verbazing. OMG. Dit had ik wel eens op tv gezien maar als je het in het echt meemaakt, overtreft het echt alles. Gigantisch veel lawaai, overal rond je flikkerende lichten en vooral mannen in pakken die als halve (of hele) gekken aan hendels zitten draaien of knoppen zitten indrukken om geld te winnen. Ik ben in halve shock. Zo triestig. Zouden deze mensen een ‘warme’ thuis hebben? Dat kan je je toch niet inbeelden. Shock. Afkeer. We moeten even bekomen met een stukje pizza uit het vuistje. Fé wil graag nog eens een spel gaan spelen in zo’n Sega-hall. Onderweg passeren we Tsukomo Robot Kingdom, het mekka van robotica. In een aftands winkeltje vind je hier alle nieuwe snufjes en types robots. Ge(e)k! Fé haalt haar hart op en vindt alles cool. Bij mij begint de vermoeidheid te overheersen maar ik wil het Fé graag nog gunnen om een speelhall binnen te stappen. Na wat zoeken (omdat we niet in zo’n zaal met van die stomme grijpbakken willen gaan), vinden we een leuke plek waar er photoboots staan waarin je kan poseren en de foto’s dan kan laten bewerken tot manga-figuren. Fé en ik kruipen samen in zo’n cabine. Het is fun om te doen en het resultaat is hilarisch. Helaas voor de bloglezers geen digitale foto’s. Het is ondertussen al bijna 21u. We hebben nog een hongertje en houden halt bij een piepklein Italiaans restaurantje. Eerst even via hun vendingmachine de gerechten bestellen en dan kan je binnen op één van de vijf stoelen zitten. Het smaakt. We nemen de metro en trein terug naar huis. Ik val bijna in slaap tot … Fé plots zegt dat we er zijn. Damn! We springen op en willen naar buiten. Fé is de enige die op het perron staat voor dat de deuren sluiten. Help! Daar staat ons meisje helemaal alleen vlakbij het grootste station ter wereld. Ze blijft cool, lacht en geeft aan dat ze gewoon daar zal wachten. Verbijstering. Ongeloof. En vooral veel bewondering voor haar reactie op deze ongewone situatie. Een attente Tokioos had gezien wat er gebeurd was en toonde ons bij het volgende station welk perron we konden nemen. Ik was toch héél blij toen ik haar daar op een bankje zag zitten. Eén ding is vandaag opnieuw bevestigd: Tokyo is niet Japan en Japan is niet Tokyo.