Tokyo shock, oh boy!

Struggle with luggage

Diva on the train

Tokyo is crazy

Endless picture opportunities

Man on the street

Fun at Shibuya

Shibuya

Tokyo Shock boy

Perfect food

Watching the chef

One of the best chefs in the world

Tokyo Girl

Hete nacht. Midden in de nacht zelfs aan Nico voorgesteld om een beetje te kaarten (wat we uiteindelijk niet gedaan hebben). Kortom, niet zo best geslapen. De parking van de onsen is helemaal verlaten en gelukkig niet afgesloten. We hebben alle plaats om alles uit de camper te halen en te organiseren zodat we het straks bij Japan Campers vlotjes in onze valiezen kunnen steken. Het is terug bloedheet. We rijden naar de supermarkt voor een ontbijtje en doen de tank nog eens vol. Het afleveren van onze camper bij JC gaat heel vlot. Doordat we wat problemen gehad hebben met de ontbreken van WiFi en hierdoor niet altijd navigatie hadden, doen ze ook niet moeilijk over de extra km’s die we gereden hebben. We moeten niks bijbetalen. Fijn! Toshimi van JC brengt ons naar Narita Station waar we de Keisei-trein nemen richting Shinjuku. Op de trein maak ik nog wat verslagen klaar en amuseren we ons met het observeren van een ware diva die voor ons komt zitten. Geen idee wat ze van ons vindt, maar er kan geen glimlach van af. Hilarisch! Uiteindelijk komen we aan in Okubo, één halte voor het gigantische station van Shinjuku. Het grootste en drukste station ter wereld, met meer dan 200 in- en uitgangen en meer dan 3 miljoen reizigers per dag. Het is net middagspits en het is er een drukte van jewelste. Het is drummen om uit het station te geraken. Help wat is me dit? En wij tjolen hier met onze valiezen. Het is een mooi zicht. Rond 13u komen we aan bij onze Airbnb, verscholen in een pand te midden van de uitgangsbuurt. We proberen de code van het slot, krijgen dit open maar zien geen sleutel in het kluisje liggen. Vreemd. Ik voel aan de deur. Deze is open. Onze host blijkt nog aan het opruimen. We mogen er wel onze valiezen laten staan en hij zal een seintje geven als hij klaar is. Prima. Wij gaan eerst iets eten. Meer dan 20 meter stappen in deze hitte kunnen we niet meer aan. Onze t-shirts zijn nat tot op ons lijf. Het eerste beste restaurant met airco zal volstaan. Het blijkt een Koreaan te zijn. De menu bevat niet echt veel goedkope lunchgerechten. Ik ga voor een kom met squid (soort inktvis) en groenten en rijst, mijn twee Verheyens voor een soort dikke pastadeeg met ei en saus. De kelner verwittigt hen dat het een beetje spicy zal zijn maar uiteindelijk blijkt vooral mijn gerecht pittig te zijn. Mijn lippen branden helemaal. Net als we klaar zijn met eten, komt het bericht dat we naar onze Airbnb kunnen. Prima timing. We hebben een volledig appartement ter beschikking. Ik vind het super interessant om te zien hoe mensen hier leven: op zo’n 15 vierkante meter staat er een dubbel bed, een zetelbed, ingemaakte kasten, een kleine badkamer, een keukenkast en een wasmachine. Meer is het niet. Het is duidelijk dat ze hier nooit binnenshuis eten want er is geen tafel noch stoel. Alles is, zoals je in Japan mag verwachten, kraaknet en deze keer ook nog relatief nieuw. We nemen een uurtje om onze valiezen wat uit te pakken, ons te verfrissen, devices te laden en de plannen voor de rest van de dag vorm te geven. Vermits we deze avond een reservatie hebben in een restaurant niet zover van Shibuya-crossing, lijkt het logisch om die kant op te wandelen. Onze wijk zelf is al voorbij de gekheid. Je moet hier eigenlijk continu je smartphone op camera klaar hebben voor al het onmogelijke wat hier door de straten loopt. Ik heb niet genoeg ogen om rond te kijken. We amuseren ons kostelijk. Fé en ik gaan in een skincenter binnen en prullen er met de make-up net zoals tientallen Japanse meisjes ook doen. Te voet richting station, vallen we van de ene leuke straat in de andere. We zien Godzilla op een appartement, op het einde van een straat is het Robot Restaurant (waar we in de komende dagen nog wel eens zullen passeren) en vooral heel veel gekke Japanners. In het station zetten we geld bij op de pasmo-kaarten die we van SKKW overgenomen hebben en zoeken we uit welke trein we moeten nemen richting Shibuya. Dat gaat allemaal heel vlotjes. We stappen een halte eerder uit (bij Harajuku) omdat dit een leuke buurt is. Takeshita street met de manga- en gaming scene heerst hier. We zullen het geweten hebben. Manga-like meisjes die erbij lopen als plastic poppen zijn werkelijk “all over the place”. Man wat is dit een gekke bedoening. Fé vat het goed samen: wat we tot nog toe te zien gekregen hebben van Tokyo is vergelijkbaar met Time Square in NYC, alleen is deze vibe hier overal en niet enkel rond één plein. Fé krijgt een coole brooddoos en een set chopsticks in een doosje. We vinden ook een toffe knalgele t-shirt voor haar. Plots begint het keihard te regenen. We kopen elk een doorzichtige paraplu (=must in Tokyo, iedereen loopt hier met zo’n exemplaar) en kunnen weer verder. Eenmaal voorbij Takeshita Street, kom je in straatjes met leukere streetwear. We wandelen helemaal door Cat Street, Tokyo’s hipster paradise en vergapen ons aan de ubercoole winkels. Om halfzes willen we bij Shibuya Crossing zijn omdat de avondspits het drukste moment van de dag is daar. Bij elk groen licht steken gemiddeld 2500 mensen over. Ik schat dat ongeveer één derde hiervan toeristen zijn die het kruispunt minstens drie keer oversteken. Net als wij. We amuseren ons met filmpjes en foto’s. Het weer is terug zonnig en droog. Na een half uurtje houden we het voor bekeken en wandelen door naar onze resto Narukiyo Izakaya. Ik had op Tripadvisor erg leuke reviews gelezen over deze plek: excellent eten, rock’n roll chef en vooral: je kan aan de bar rond de keuken zitten waardoor je alles kan observeren. Het is wat zoeken om het te vinden want ze zitten in een kelder. We krijgen een prima plek aan de bar (dankjewel Michael Schart en vrouw om dit voor ons te reserveren!) en laten ons verrassen door het aanbod van de chef. Het is onmogelijk om op te sommen wat we allemaal gekregen hebben maar ik schat dat we zo’n tien gerechtjes hebben mogen delen. Allemaal met kraakverse vis, frisse groenten, tempura, sashimi, … die voor je neus wordt klaargemaakt. Ik vind het buitengewoon lekker. Nico is ook helemaal blij en Fé –die aanvankelijk wat sceptisch bleek omdat ze een heel grote inktvis zag liggen toen we binnenkwamen- vond het fé-no-me-naal. Ook de chef zelf maakt van je bezoek een festijn door op een leuke manier te interageren en grapjes uit te halen. De muziek is funky en de posters aan de wand zijn volledig uit de eighties. Cooler kan moeilijk. Dit mag in mijn top drie van beste restaurants ever. Het is een hap uit ons budget maar het was het meer dan waard. Als wij al bijna aan het einde van onze gerechten zijn, komt er plots een oudere man en een jonge vrouw naast ons zitten. Hij wordt hartelijk begroet door het personeel. Zou het een vaste klant zijn? We gniffelen wat om zijn uiterlijk want de man heeft een kaal hoofd met piekhaar aan de zijkanten. Zijn kledij is ook volledig over the top. Ik laat hem weten dat we zijn haar de max vinden en vraag of ik een foto mag nemen (we hebben al ondervonden dat Japanners graag voor je poseren). Hij vindt het prima en nodigt mij uit om samen met hem te poseren. Fé neemt de foto. Het meisje dat bij hem was (zijn dochter??), toont ons plots haar gsm en maakt duidelijk dat hij een BJ (bekende Japanner) is. Hij is één van de vier leden van de “Tokyo Shock Boys”. We krijgen heel veel afbeeldingen in Google te zien. Als we dit verder opzoeken kom je bij filmpjes terecht van MTV waar Ray Cookes hen aankondigt als “massive in Japan” (op het filmpje van de link is het de man met de gele bril). Het zijn complete weirdo’s. Echt hilarisch. We praten nog wat over België (hij spreekt een mondje Frans) en laten hen dan verder eten. Hoe funny is dit? Als we afgerekend hebben en terug richting Shibuya willen voor een foto “by night” horen we plots ongelofelijk luide knallen en licht de hemel op. Een gigantisch onweer lijkt te naderen. Het donderen (schrikwekkend luid, ook voor de Tokyosen die zich allemaal lijken te reppen) en bliksemen gaat best lang door zonder dat er een druppel valt maar plots valt het water met bakken uit de hemel. De levert prachtige taferelen op. Eerst schuilen we nog wat onder een afdakje maar uiteindelijk gaan we er toch door met paraplu en natte voeten. Het is hilarisch. Het water staat op sommige plaatsen tot aan je enkels. Straf toch. We gaan Starbucks binnen om eens een foto vanop hoogte te maken van het drukste kruispunt ter wereld. Dit is ok maar we vinden het eigenlijk leuker om er zelf tussen te staan, als is het in dit weer minder druk dan zo’n drie uur eerder bij volle zon. Uiteindelijk nemen we de trein terug naar ons verblijf waar we rond 21u30 aankomen. Oh what a day! Nog maar 6u in Tokyo en nu al volledig overtuigd: Japan is niet Tokyo en Tokyo is niet Japan.