De cirkel is rond met een ijsje. Merci Beacoup.

Surfer

Golf

Nicobus

camperlife

Ik word wakker van de hitte. De hemel is felblauw en de thermometer in onze auto geeft een buitentemperatuur van 35 graden aan. Het is halfacht in de ochtend. Hallo kroket! Dat belooft hier weer een dagje te worden. Een mens zou al blij zijn van het vooruitzicht om toch vier uur in de airco van de auto te mogen zitten. Omdat we een beetje melancholisch zijn, omdat we de cirkel willen sluiten, omdat het toch met een ommetje op onze weg ligt én omdat je er de beste ijsjes van Japan kan kopen, beslissen we om richting Tokyo te rijden via Koshigoe. Het is maar een half uur meer en bovendien een mooiere route (langs de zee). Maar eerst nog even tanken want het lichtje van onze reservetank brandt. We proberen bij een voor ons onbekende merknaam van tankstation en zullen het geweten hebben. Geen enkel woord in het Engels en ook geen bediening zoals we ondertussen al overal in Japan gehad hebben. Als we staan klungelen komt er uiteindelijk een man aangewandeld die ons toch even wil tonen wat we moeten doen aan de betaalautomaat. Vreemd genoeg lijkt de machine onze visa-kaart niet te willen nemen. Cash hebben we onvoldoende bij dus rijden we terug weg in de veronderstelling dat we wel snel een ander tankstation zouden tegenkomen. Fé vindt er twee op Google Maps maar deze blijken toch nog een paar kilometer verderop te liggen. Bovendien gaat het flink bergop waardoor we best wat stress hebben of we het wel zullen halen. Ondertussen horen en zien we voortdurend hulpverleningswagens over en weer rijden en zien we –gewone- mensen met helmen op. Wat zou er aan de hand zijn? Iedereen lijkt relax en we zien ook geen omstandigheden die ons doen vermoeden dat er écht iets fout is. Misschien is dit wel een soort evacuatie-oefening? We zitten hier immers midden in tsunami-zone. We zullen het nooit weten. Als we aankomen bij de tankstations die Fé gevonden had, blijken deze niet meer te bestaan. Damn, nog meer stress. Een vriendelijk dametje probeert ons te helpen maar haar gebrek aan Engels (en uiteraard ook ons gebrek aan Japans) doen de conversatie stroef verlopen. Ze doet wel alle moeite van de wereld, belt zelfs een vriend op die beter Engels kan en blijft heel de tijd glimlachen. Ondertussen blijft onze motor stationnair draaien en dus benzine slikken. Het blijft maar duren. Uiteindelijk kunnen we wegrijden en zien we de volgende stad al liggen. We geraken tot bij een tankstation en tanken 63 liter. De dame die ons bedient, giechelt als ze zegt dat de tank wel heel erg leeg was. Oef. We zetten onze weg verder. Als je twee euro tol betaalt kan je langs een prachtige ocean road rijden voor een aantal kilometers. We doen dit en zijn blij met het uitzicht maar tegelijkertijd vraag je je af wat hen bezielt heeft om hun mooie kusten te vergallen met een autosnelweg. Vreemde Japanners toch. Het is bijna 11u als we Enoshima (het schiereiland) zien en Koshigoe binnenrijden. Onderweg hebben we Mount Fuji nog eens kunnen bewonderen. Dit is de enige plek in Japan waar je vanop het strand de berg kan zien. We zijn het niet gewoon om een parkeerplek te moeten zoeken in “ons” dorp. Nadat we de camper hebben achtergelaten, mengen we ons in de mensenzee. Het is weekend en dat zullen we opnieuw geweten hebben. Omdat we hoogstnodig moeten plassen en er ook wel een hongertje roept (we zijn onderweg niet gestopt voor ontbijt, een koffietje bleek voldoende om te kunnen starten), gaan we naar de lokale seven. Ze hebben er zowaar een relaxruimte en grote eetzaal op de eerste verdieping. Dit is zo goed bekeken allemaal. Niet enkel voor toeristen maar ook voor veel Japanners is de seven bijna een plek die je nodig hebt als je “on the road” bent. Je kan er werkelijk voor alles terecht wat je nodig hebt. We kopen een slaatje en een pakje boterhammetjes met ei en eten deze smaakvol op. We zijn uiteraard niet naar Koshigoe gekomen voor de seven (daarvoor heb je meer dan 20.000 andere mogelijkheden) maar wel voor een ijsje bij onze favoriete gelato-king. Hij glimlacht als hij ons terug ziet. Zijn ijsjes zijn werkelijk top. Fé gaat voor komkommer met citroen en heeft de topcombinatie te pakken. We maken nog een praatje en zetten uiteindelijk onze weg voort naar Narita. Onderweg nemen we nog eens een foto van de talrijke golf-oefen-terreinen die je hier kan spotten: stel je een resem hoge palen voor met een groot net errond. Redelijk dominant aanwezig in het landschap. Golf is hier duidelijk trendy merken we ’s avonds ook als we sportwinkels zien. We passeren Yokohama en voor je het beseft zie je de skyline van Tokyo. Deze twee steden lopen helemaal in elkaar over. We spotten de Skytree en de gigantische gebouwen. Leuk om dit eens met de auto te doen. Zeker op zondagnamiddag als het verkeer relatief rustig is. Het is halfdrie als we in de buurt van Narita zijn. We vinden een shopping mall, outletcenter vlakbij en beslissen om daarheen te gaan. Het is er koel en wie weet kunnen we koopjes doen. De outlet blijkt opnieuw van dezelfde groep te zijn als die die overal ter wereld zo’n winkels hebben. Het gros van de merken die je er vindt, vind je ook in die andere outlets (alle grote sportmerken, Gap, Le Creuset, The North Face, Vans, … ) maar gelukkig zijn er hier en daar ook lokale Japanse merken. We beslissen om zo min mogelijk in bekende merken binnen te gaan. De eerste winkel die we spotten blijkt, achteraf gezien, ook de mooiste te zijn. Ze verkopen er het hippe Japanse merk “Merci Beaucoup”. We lopen wat rond en vinden een paar leuke dingen in outlet: rugzak en kleedje voor Fé, schoenen voor Fé en Inge (allebei van de mannencollectie want de Japanse vrouwen hebben blijkbaar maximum maat 39). We eten nog bij een Italiaan (super lekkere pizza 4 formaggio) en rijden dan naar Narita voor een onsen. SKKW hadden ons laten weten waar ze ge-onst hadden net voor hun vertrek. We gaan naar dezelfde, grote, onsen. Heerlijk! Fé en ik kijken met de andere vrouwen naar het Aziatisch kampioenschap atletiek in Jakarta. We supporteren samen voor de Japanse atleten. Grappig. Oh wat zal ik de onsen missen. Voor mij écht een van de hoogtepunten van Japan. Die samenhorigheid onder vrouwen vind ik geweldig. We beslissen om te slapen in een uithoek van de parking van de onsen. Morgenvroeg camper opruimen, tanken en inleveren en dan komt deel vier van onze reis. We hebben 2300 kilometer op onze teller. Merci Beaucoup Nicootje om onze camper al die tijd veilig te besturen. Ik had mijn rijbewijs laten vertalen in het Japans (in case of) maar dit bleek niet nodig te zijn.