7 legendes nemen afscheid voor de 7-eleven

Hakone open Air museum

Sunny side up in the rain

Hakone open air statue

_Fuji is everywhere

_japanese and swans

_hostel room

Het was heerlijk stil deze nacht in de bossen. Iets na 8u komt een dame ons vragen of we het Adventure Park willen bezoeken vandaag. We verzekeren haar dat we binnen een kwartiertje haar parking zullen verlaten. Voor ons laatste ochtendplasje, -wasje en ontbijt rijden we naar de Seven. Diegene die het meest dichtbij is, blijkt geen privé-parking te hebben. Dan maar de Family Mart met als voordeel dat deze de beste coffee latte heeft (maar louzy WiFi). Omdat we graag nog een laatste groepsfoto willen, rijden we toch nog even naar een Seven verderop en parkeren er de auto’s strategisch naast elkaar met ertussen het logo van de supermarkt die ons zoveel geholpen heeft tijdens deze roadtrip. Nog een allerlaatste groepsknuffel en we zwaaien onze dierbare vrienden uit. Het was opnieuw een fantastiche reis. Niet te vergelijken met reis van vorig jaar maar gekruid met evenveel plezier en hilarische situaties. We zwaaien tot ze uit ons zicht verdwenen zijn en zijn vanaf nu nog een paar dagen met ons drie in de camper. Zowel vandaag als morgen krijgen we de regen die een nieuwe tyfoon met zich meebrengt. Deze keer gaat de tyfoon aan land in het Zuiden van Japan dus geen noodsituatie voor ons maar dus wel de regen. We hebben een reservatie deze avond in K’s House Mount Fuji aan het Lake Kawaguchiko. Even de tijd om te resetten: was doen, devices opladen, verslagen op blog etc. We hebben er een Japanse kamer voor ons drie. Prima vooruitzicht. Maar eerst nog wat tijd spenderen in Hakone, de stad die “beauty” hoog in het vaandel draagt. We hebben een ruime keuze aan musea om te bezoeken en kiezen uiteindelijk voor het Hakone Open Air Museum, beroemd om zijn beelden en mooie tuin. Naar Japanse normen een pittige entrancefee (14 euro) maar oh wat zijn we blij dat we dit gezien hebben. We krijgen een gigantisch grote open tuin te zien met beelden van de allergrootste Europese en Japanse beeldhouwers. Van Henri Moore, één van mijn favorieten die ik leren kennen hebben in Dartington College in Devon, staan er een aantal grote robuste, zacht afgeronde beelden. Er is een hall met meer dan 150 werken van Picasso (waaronder ook foto’s van de kunstenaar aan het werk). Fernand Léger heeft een beeld voor de ingang van het Picasso paviljoen. De twee eyecatchers zijn een heel grote houten constructie waar kinderen kunnen in spelen en een toren met brandglas waar je tot boven kan met een draaitrap. Als we terug aan het afdalen zijn uit deze toren, laat Nico terwijl hij een foto wou nemen, zijn paraplu per ongeluk naar beneden vallen. Oef! Gelukkig niemand geraakt. Het had een klein drama kunnen geweest zijn. Het museum heeft een mooie shop waar we beker en een shoppingtasje met een afbeelding van de beroemde “big wave” kopen. Leuke herinneringen. Omdat het ondertussen al bijna 14u is, lunchen we in het museumrestaurant. We hebben nog anderhalf uur rit voor de boeg naar de hostel met een tussenstop aan Lake Yamanaka. Dit laatste willen we niet alleen zien voor het meer zelf maar we zijn vooral ook geinteresseerd in het eerste “paper house” van Shigeru Ban (wereldberoemde Japanse architect). Wanneer we aan het meer aankomen, zien we opnieuw de zwaantjespedalo’s maar hier hebben ze ook een XL-versie van de zwanenboot. Naast deze fake-zwanen spotten we hier ook een aantal echte exemplaren. We houden even halt bij het informatiecentrum. Ik heb zo’n donkerblauw vermoeden dat we één van de eerste bezoekers van de dag zijn. We tonen de afbeelding van het huis dat we willen bezoeken. De bediende hoort het donderen in Keulen. Noch hij noch zijn vier collega’s hebben ooit de vraag gekregen … hmm. Het is voor ons al snel duidelijk dat dit een privé-gebouw zal zijn wat dus niet te bezoeken valt. Toch blijft hij minstens 15 minuten bellen en opzoeken alvorens hij het aandurft om aan ons te zeggen dat we het niet kunnen bezoeken. Wat valt het hen toch moeilijk om “nee” te zeggen. Japan ten top. Als we al terug in de auto zitten, komt hij nog eens aangerend. (iets wat ze hier trouwens altijd doen: rennen, ook als ze bijvoorbeeld van de ene kant van de kassa naar de andere kant moeten). Hij wil nog weten uit welk land we komen. Het is heel duidelijk dat zijn procedure dit voorschrijft. We zijn er ondertussen ook al achter dat ze ons vaak niet begrijpen als we Belgium zeggen. Belgie (zonder puntjes) begrijpen ze beter en meestal beginnen ze dan te lachen (soms omwille van het wk voetbal). Omdat het ondertussen terug meer is beginnen regenen, rijden we direct naar de hostel. We kunnen parkeren voor de deur: fijn. Ons avondeten hebben we al gekocht dus moeten we voor niks de deur meer uit. We kunnen lekker cocoonen op onze tatami’s. In de eetzaal/ontspanningsruimte installeren we ons aan een lage tafel met leuke grondstoeltjes voor ons avondeten (dumpling als apero hapje, flesje wijn en slaatje met boterhammen). Fé en ik spelen nog een paar spelletjes dammen en Jenga terwijl Nico alle foto’s op de harde schijf overzet. Heel af en toe heb je zo’n avonden nodig op een reis als deze. Om 23u gaat het licht uit en vallen we in slaap op onze futons. De wekker staat pas om halfnegen. Het voordeel van een regendag.