De Père Lachaise van Japan

travel bro and sis

monks at cemetary

cemetary buddha

happy girl

strange but nice food

impressive road

De slaapkwaliteit van een futon is voor ons geen nieuws meer maar toch telkens opnieuw een ervaring. Als de wekker om 5u30 afloopt voel ik me uitgerust. Ik ben heel blij dat mijn gezinsleden samen met mij overtuigd zijn dat we de ochtendceremonie bij de monniken graag eens willen bijwonen. Na onze Cambodia-reis weten we de meerwaarde van zo’n dingen te appreciëren. De dienst start om 5u50. We zitten allemaal op het tapijt in kleermakerzit en kunnen de monikken aanschouwen die aan hun shanti’s beginnen. Het lijken wel didgeredoo-klanken. Heel meditatief. Na zo’n 20 minuten mogen we per twee of drie naar voren komen om wierookpoeder op de vlammetjes te gooien en te buigen voor Buddha terwijl we een wens doen. Na de ceremonie spreekt de hoofdmonnik ons nog even toe in het Japans en Engels. Blij dat we dit gedaan hebben. Ik vind het intrigerend dat mensen lange tijd van hun leven ’s morgens willen opstaan en een hele dag willen lezen, bidden, zingen, eten en slapen zonder veel anders te doen. Voor mij is het een rustpunt in mijn heerlijk drukke leven dat ik verkies. Om halfacht krijgen we ontbijt geserveerd samen met SKKW. Opnieuw volledig veganistisch en zelfde principe. Alleen zijn sommige ingrediënten anders, soms eens wat zoeter maar al bij al een hartig ontbijt met rijst, soep en tofu. Lekker al zou het niet voor elke dag moeten zijn maar dat ligt aan onze gewoontes van de Westerse eetcultuur. Voor we terug wegrijden uit Koyasan willen we de grote pagode en het kerkhof nog eens overdag zien. De overige 120 tempels laten we voor wat ze zijn. De langste rit uit onze roadtrip staat vandaag op het programma. De weergoden lijken het te weten want het weer is eerder grauw en grijs met regelmatig wat regen. Geen probleem. Omdat we tijdens onze roadtrip al zo vaak gelachen hebben met families of vrienden die kleren dragen die volledig bij elkaar passen, beslissen wij om ook eens thematisch gekleed te gaan vandaag: streepjes! Met wat uitwisseling van kleren tussen beide gezinnen lukt het ons om allemaal “gestreept” de concurrentie aan te gaan met de Japanners.

Ook bij daglicht is de oranje Pagode indrukwekkend. In het gebouw ernaast zitten opnieuw monniken te shanten. Dit blijkt heel typerend te zijn voor deze strekking van het Boeddhisme. We maken een “streepjes”-foto en krijgen toch wel een glimlach van een koppel Japanners (iets wat niet zo vaak gebeurd want ze zijn toch best wel gerserveerd). We rijden met de auto naar Okunion, de begraafplaats. Hier liggen 200.000 mensen begraven waaronder een aantal “BJ’s” en leden van de keizerlijke familie. Het kerkhof is twee kilometer lang, start bij de brug en eindigt aan het mausoleum van Kobo Daishi. De duizenden graven zijn dikwijls begroeid met mossen wat ze extra mooi maken maar wat de plaats nog meer allure geeft zijn de metershoge cederbomen. Echt wel indrukwekkend. De Père Lachaise van Japan (maar dan toch weer anders). Aan het mausoleum staat een potje met een verkruimelde substantie die mensen in hun handen wrijven: het ruikt overheerlijk. De dennengeur zit er zeker in. Iets wat hier ook wel sterk aanwezig is en hoort bij een verhaal rond de stichting van de stad.

Rond 11u rijden we via een prachtige bergpas richting Hakone. Het zou ideaal zijn mochten we daar vanavond geraken maar rekening houdend met de maximum snelheden, het weer en vooral de fysieke paraatheid van onze chauffeurs, weten we dat dit niet mogelijk zal zijn. Lang leve de flexibiliteit van de camper. Tijdens het rijden vind ik een “onsen” in Shizuoka, op zo’n anderhalf uur rijden van Hakone. Dit lijkt ons een prima stopplek voor de nacht. De “ienimini” camper vraagt via de walkie-talkies (die hier trouwens alweer hun gigantische meerwaarde bewezen hebben als je met twee auto’s reist) wat er in de buurt van die onsen ligt. Ik antwoord dat het precies wel in een dorpje ligt als ik het zo even snel op google maps bekijk. Daar aangekomen blijken we in één van de grotere steden van Japan terecht gekomen te zijn. Hilariteit alom. De website van de onsen was volledig in Japans en met een povere vertaling van google translate konden we er wel iets van maken. Toch had dit een belletje moeten doen rinkelen want daar aangekomen spreekt de receptionist écht geen woord Engels. We begrijpen langswaar de mannen en vrouwen moeten maar als we vragen hoe het zit met het restaurant loopt het gesprek vast. Hij lijkt te willen zeggen dat ook het restaurant gesplitst is maar we denken dat hij onze vraag niet goed begrepen heeft. Het ziet er bovendien toch allemaal wat verouderd en groezelig uit. Het nieuws dat er Westerlingen aan het onthaal staan, verspreidt zich als een lopend vuurtje want al snel komen mensen piepen. Plots zegt Kato heel droog: “Er staat daar een naakte man”. En effectief. Ze zijn zo nieuwsgierig om ons te zien dat ze vergeten dat ze geen kleren aan hebben. We beslissen om hier toch niet te gaan baden. Het voelt niet goed aan. Omdat we ook honger hebben, zoeken we een restaurantje. Koen vindt een soort tepanyaki. De eigenaar is een heel open en vriendelijke man die ons met plezier een tafeltje geeft. Het concept van zijn restaurant is een soort van “omelet” gevuld met allerlei dingen. Al is omelet misschien niet het juiste woord omdat we hierbij teveel Westerse voorstellingen hebben. We krijgen een “taartje” geserveerd van zo’n 15cm diameter dat bovenaan mooi versierd is met een patroontje van dikke sojasaus en een soort mayonnaise. Klinkt vreemd maar we vonden het allemaal heel erg lekker. Daarbij nog wat noedels met groenten die hij op de warme plaat in het midden van onze tafel legde en we hebben weer prima gegeten voor zo’n tien euro per persoon. Japan hoeft niet duur te zijn. Een slaapplek vinden is de volgende opdracht. Een parking bij de oceaan is plan A maar hier kunnen niet bij (paaltjes verhinderen dit), plan B is de parking bij de tennisbaan maar hier stoten we op wegenwerken. Dan maar de autosnelweg richting Hakone nemen en een michi-no-eki zoeken. We komen op een heel mooie parking terecht waar de toiletten “hors categorie” zijn. Dit is gewoon pure luxe. Er hangt opnieuw een plan met lichtjes zodat je kan zien welk toilet bezet is, welke type toilet het is (oosters of westers), je hebt speciale spiegels om je op te maken en er zijn toiletten die quasi een halve badkamer zijn met als kers op de taart een klein plankje dat je naar beneden kan doen zodat je op 5 cm van de grond staat als je je wil omkleden. Op het vlak van hygiëne kunnen wij echt wel iets van hen leren al slaat de slinger hier toch wel door op het freaky-achtige af. Wij kunnen er hartelijk om lachen. Voor hen is naar het toilet gaan een héél serieuze business.