Waar blijft die cultuurshock? Stuck in the 80's.

Land of the rising sun

driving on the beach

Japanese garden

Aikido in Japanese garden

playing with water is fun while hot

pancake robot

Vending machine for pancakes

Shopping assistant

Ondanks het feit dat we aan zee waren was het toch bloedheet deze nacht. Er is hier nauwelijks wind. Je merkt dit ook aan de golven van de zee. Van echt goed slapen is hier dus geen sprake. We hebben vandaag wat tijd want de verplaatsingen zijn niet zo ver. We trekken richting Kanazawa wat maar 30 km verderop ligt. Terwijl de rest nog slaapt sta ik op en maak een wandeling over het strand. Ik ben hier duidelijk niet alleen. Het is de laatste vakantiedag voor de Japanners vandaag. Ik maak me de bedenking dat we eigenlijk continu tussen Japanners zelf gereisd hebben. We zien nauwelijks buitenlanders en al zeker niet in een camper. Op het strand doe ik wat yoga-oefeningen. Dit voelt heel goed aan. Toch blijf ik buikpijn hebben. Ik kan al een tijdje niet naar het grote toilet. De hitte, een gebrek aan regelmaat en uiteraard de rijst en noedels zullen daar wel voor iets tussen zitten. Voor ons ontbijt bouwen we een tentenkamp rond de campers. Alles om maar een beetje schaduw te hebben in deze verschroeiend warme zon. Kato merkt op dat we gespecialiseerd worden in “vierkante-meter-schaduw-zitten” (naar analogie met het vierkante-meter-plassen vorig jaar in Oeganda). Koen haalt zijn gitaar boven en we kunnen lekker lui ontbijten. We willen deze ochtend graag nog eens de 9km beachway afrijden die we gisteren gepland hadden maar waar de jellyfish een prikje voorgestoken had. Voor we eraan beginnen gaan we nog even langs de “drugstore” voor een natuurlijk middeltje om naar toilet te kunnen. Leg dat maar eens uit aan een apotheker die geen Engels spreekt. Lange leve Google Translate! We ontdekken dat je in de app best losse woorden kan zetten en geen volzinnen. Zo begrijpen ze ons beter. Ik krijg een doosjes met pilletjes. Benieuwd. Via het strand rijden we tot op het einde van de beachway. Wel cool om zo over het harde zand te mogen rijden. De zee is nog altijd opvallend rustig. Het kijken naar Japanners en hun gewoontes is hier al een belevenis op zich. Vaak gaan ze volledig bedekt de zee in. Ze hebben een afkeer/schrik van een gekleurde huid. We zien ze regelmatig lopen met een short en t-shirt en dan arm- en beenbeschermers (soort climate-material). Het zijn allemaal kleine vreemde gewoontes die ons doen (glim)lachen. Toch kunnen we niet zeggen dat we al een “cultuurshock” gehad hebben. Ook SKKW delen deze mening. Japan heeft in de jaren 80 zijn economische hoogdagen gekend. Ik vind dat je dit heel erg merkt: veel zaken zijn een beetje verouderd. Door hun drang naar perfectie en netheid zijn deze gebouwen op zich goed onderhouden. Ik lees in onze reisgids ook dat Japanners de mens als deel van de natuur beschouwen. Dit klinkt op zich logisch maar dit heeft hier een vreemde bijwerking want alles waarop de mens ingrijpt in de natuur, blijven zij dus ook als natuur beschouwen. De laatste 10 jaar hebben ze ingezien dat dit toch niet ok is. Ondertussen is het “kwaad” al geschied en zal het nog jaren tijd kosten om de klok terug te draaien. Ik wik mijn woorden in deze wel want we kunnen natuurlijk enkel spreken voor de regio waar wij in rondreizen. De drang naar netheid, veiligheid en perfectie zorgt er mee voor dat ze soms ook gewoon niet “durven” de natuur te laten zijn zoals ze is.

We houden halt aan een beachbar waar we onder een afdakje wat kunnen schuilen voor de zon. Calpis is hier mijn drankje geworden als het non-alcoholisch moet zijn. Verfrissend en lekker. De pilletjes van de drugstore doen ondertussen heel voorzichtig hun werk. Me happy. Langs de kustweg rijden we verder naar Kanazawa. De airco in de auto kan het amper halen. In de supermarkt houden we teamoverleg. De jongens vinden een prima parking aan een sportveld. Het ziet er niet naar uit dat ze deze zullen afsluiten deze nacht dus bij deze hebben we dan ook onze slaapplek voor vanavond. We wandelen naar het stadscentrum. Kanazawa is bekend voor samoerai huizen. Het wordt wel eens het kleine Kyoto genoemd omdat je hier ook de kleine straten met houten huizen hebt, omdat je soms ook geisha’s in het straatbeeld aantreft en je er ook heel veel leuke kleine winkeltjes hebt. We beslissen om deze namiddag wat rond te struinen en morgen dan het bekende museum voor actuele kunst te bezoeken.

Eén van de samoeraihuizen (van de Nomura family) staat bij de top3 van de mooiste tuinen van Japan. We beslissen om binnen te gaan. Ik vind het heerlijk om binnen in deze huizen te zijn. Je voelt de Feng Shui echt aan den lijve. De tuin is niet bijster groot maar vormt een echt onderdeel van het huis. Veel variatie met de nodige kleine boompjes, waterpartijen, koi’s en mooie keien. Ook in het huis zijn er opnieuw de grote panelen gevuld met rijstpapier met prachtige tekeningen. Opnieuw tatami’s op de vloer. Zalig aan je voeten. Na onze portie cultuur is het tijd voor wat shopping. Van die grote shoppingcentra zijn normaal helemaal ons ding niet maar in deze temperaturen zijn ze een prima plek. Bovendien zijn de winkels ook best wel mooi. Bij de ingang is er eerst een robot die ons uitnodigt om een opgerolde gevulde pannekoek te bestellen aan de vending machine. De aandacht waarmee twee meisjes deze pannekoeken maken is op zich alweer een belevenis. Zo secuur en dus ook zo traag. Kato ontdekt een Uniqlo op de derde etage en wil daar heel graag eens naar toe samen met ons. Ik was van plan om in Tokio te gaan maar laat me hier toch ook al verleiden tot een bloesje voor mij en een topje voor Fé. Merkelijk goedkoper dan in België. We wandelen ook nog eens door de hoofdwinkelstraat en komen in een heel coole winkel terecht waar zowel Fé als Kato verwend worden. Het winkelpersoneel ziet er ook heel extravagant uit. Eén van de meisjes heeft van die “manga-ogen”. Ze vindt het ok als Fé en Kato met haar op de foto gaan.

Omdat er bij de kinderen een “noedelmoeheid” ontstaan is, gaan we voor één keertje Europees eten. Pasta en Pizza bij lokale Italiaan maken iedereen blij. Hoewel … we worden voor het eerst geconfronteerd met het feit dat je in Japan niet op straat mag roken maar wel in een restaurant?! Hoe vreemd is dat. Fé en Kato stappen consequent naar buiten elke keer dat de man achter ons een sigaret opsteekt. Na het eten is wassen de volgende opdracht. Nico en Koen hebben een onsen ontdekt niet zover van onze parking. Daar aangekomen is dit echt een wellness-center. Heerlijk. Net wat we nodig hadden na zo’n fysieke zware dag door de hitte. Sauna, stoombad, zoutscrub, dompelbad en diverse warme baden. Dit is pure luxe. Met de meisjes gaan we na de sauna ook nog eens elk in zo’n massagestoel zitten waar je 10 minuten stevig gemasseerd wordt over heel je lichaam. Ik val bijna in slaap. Onze dagen zijn hier zo gevuld en we kruipen ook altijd laat in bed. Tel daar nog bij dat de nachten niet super zijn en we beseffen dat we eens wat rust nodig hebben. Morgen even bekijken hoe we dit best aanpakken.