Stick to the plan. NOT. Chances and choices in Japan.

streetwalking

Supermarket cashier

Matsumoto

Yayoi kusami tulips

Yayoi Kusama galery

Oldest castle of Japan

Onze eerste nacht op een Michi-no-eki zit erop. Op zich niks op aan te merken al was de meerwaarde van deze restplace niks tegenover de parking van 7/eleven waar je nog een winkel bij je hebt die continu open blijft en je ook nog eens gratis Wifi hebt. Met ons drie zijn we ondertussen een geoliede machine in het klaarmaken van onze camper voor de dag. We zijn rond 7u klaar en rijden alvast door naar de winkel. SKKW komen zo’n half uurtje later. Ik heb gisteren nog een paar verslagen kunnen op de blog zetten waardoor we de reacties van het thuisfront kunnen lezen. Altijd fijn.

We moeten nog zo’n 2,5u rijden tot aan Matsumoto. Fé en ik spelen een leuk spelletje (tot 21 tellen en telkens een cijfer vervangen door iets) waarbij we het uitgieren van het lachen als we op 19 telkens in de walkietalkie moeten spreken en SKKW niet doorhebben waarom we dit doen. Iets voor de middag komen we aan. Omdat Kato graag nog een kampeermatje wil om op te slapen, houden we even halt bij een shopping mall. Dat op zich is al een belevenis. In een supermarkt zie je vanalles wat je bij ons niet hebt: we kopen groene kitkat-repen (met matcha-thee), chips met avocado en uiteraard terug zeewierblaadjes. Iedereen van de groep is gek op deze blaadjes die een zilte smaak afgeven in je mond. We rijden met de campers het centrum binnen. Matsumoto is een heel gezellig stadje met veel leuke winkels en mooie straten. We parkeren onze auto maar realiseren ons plots dat we niet weten hoe we moeten betalen op deze parking. Er staat niet echt een betaalautomaat. De Google vertaalapp en een bord brengen soelaas: de parking lijkt van het museum voor moderne kunst te zijn even verderop. Dat is perfect want daar willen we vandaag ook nog naar toe. Eerst tijd voor lunch. Opties genoeg maar het is overal best druk. Vanaf vandaag tot en met woensdag zijn de meeste Japanse bedrijven in collectieve sluiting. Japanners gaan dan op bezoek bij hun familie waardoor het best druk kan zijn op de diverse grote wegen. Gelukkig hebben wij in de komende dagen geen snelwegen nodig. We vinden een restaurant waar je Soba-noedels kan eten, de lokale specialiteit van Matsumoto. Dit zijn boekweitnoedels die op diverse manieren worden klaargemaakt. Sophie en ik gaan voor een combinatie van koude sobanoedels met verse groenten en rauwe vis. Ik blijf in herhaling vallen maar ik vind het eten hier overheerlijk. De kinderen en Nico kiezen voor warme sobanoedels met groenten en garnalen in tempura. Ook een topper.

Na de middag wandelen we naar het kasteel van Matsumota. Dit is het oudste kasteel van Japan: 5 lagen met houten daken met gekrulde punten en een gigantische slotgracht maken het tot een imposante vertoning. Ik vind het een prachtig kasteel. Het leuke is bovendien dat je door de tuin kan wandelen en het kasteel in z’n volle glorie kan bewonderen zonder dat je betaalt. Je kan er wel binnen maar met een wachtrij van 70 minuten laten we dit aan ons voorbij gaan. In Japan heb je naast gebouwen en natuur ook altijd “mensen” om naar te kijken. Vandaag overtreft de categorie “foute huisdiereigenaars” echt alles. We zien een man met een lege buggy met stro in en naast hem in het parkje konijnen aan een leiband. No kidding. Degoutant. Even verderop spotten we een hondentrolley, een nieuwe variant in de categorie “honden-transport-middelen”. Uiteraard zijn de hondjes ook volledig uitgedost. Als we een stop houden voor een ijsje (matcha!), gaan we nog een categorie hoger: de hondenrugzak! Je draagt je hond op je rug, zijn poten hangen er aan de zijkant uit. Te gek om los te lopen.

In Matsumoto is Yayoi Kusama geboren, één van onze favoriete vrouwelijke kunstenaars. Nu al een legende en ondertussen bijna 90 jaar oud. Ze heeft haar eigen museum in Tokyo maar daar waren we te laat voor om tickets te bestellen. Je kan vanaf de 1e van de maand online bestellen. Wij hadden dit in onze agenda gezet en zouden zelfs na een nacht van 42 kilometer stappen om 10u aan onze pc zitten. Helaas, we hadden geen rekening gehouden met het tijdsverschil en dus waren we te laat. Too bad. Op Benesse Island staan er ook gigantische pompoenen van haar maar dat ligt te ver uit onze route (tussen Kyoto en Hiroshima) dus vormt het museum voor moderne kunst in Matsumoto een alternatief. In de inkom staan dezelfde grote tulpen als die die in het station van Lille staan. Prachtige felle kleuren. Binnen is er één afdeling gewijd aan haar. Vooral werken uit haar beginperiode. Kusama lijdt al van haar 9 jaar aan hallucinaties. Ondanks of dankzij deze waanbeelden, kan ze haar kunst maken. In een zaal hangt een “luster” volledig omringt door spiegels waardoor je in alle richtingen kan kijken en quasi een oneindig aantal lichtjes ziet. Het is een heel originele manier om aan bezoekers uit te leggen wat Kusama moet doorgemaakt hebben en het helpt ook zeker om haar kunst iets beter te begrijpen. Op het einde van de tentoonstelling hangt een prachtige foto van haar met het knalrode haar. Op één of andere manier kan ik haar ook linken aan Frida Kahlo. Straffe madame. De overige zalen van het museum doorlopen we op een drafje en ook de museumshop valt wat tegen. Ik was nochtans in een heel gewillige bui om iets van Kusama te kopen maar er was echt niks wat de moeite was op één pumpkin na maar die was dan te duur. Ik vind wel een mooi postkaartje van een bekende Japanse tekenaar die het eiland Enoshima (waar onze huisruil was) getekend heeft. Omdat we geparkeerd staan op de parking van het museum (dachten we), valideren we aan de balie nog even ons ticket. Noppes dus. Het is blijkbaar de parking van het concertgebouw. Gelukkig ligt dit aan de overkant van de straat. Een heel vriendelijke dame helpt ons verder. Koen grijpt zijn kans om in het concertgebouw onze groep als “mannekes” te portretteren. Op zijn volgende fototentoonstelling zijn wij misschien wel één van de figuranten. Vlakbij het concertgebouw is een authentieke conceptstore, niet zo eentje van twaalf in een dozijn zoals je nu overal ziet maar vol smaak samengesteld. Ondanks het ontbreken van airco in de winkel snuisteren we er met veel plezier rond. Het ene leuke winkeltje wisselt hier het andere af. En ze zijn allemaal prachtig ingericht. We liggen collectief in een deuk als ik een bordje zie staan in een mooie winkel dat je met kinderen “hand in hand” moet lopen en verbaasd ben dat ze dit hier in het Nederlands uitleggen (terwijl dit uiteraard ook gewoon Engels is). De winkels hier bevatten alles wat wij zo mooi vinden aan Japan: puurheid, essentie, mooie materialen. Naast soba noedels heeft Masumoto ook een reputatie op het vlak van sake (nog niet geproefd) en bier. Zoals overal ter wereld begint de interesse voor bierbrouwen ook hier te groeien. In de “brewery lane” is er een lokale brouwerij die een viertal eigen brouwsels heeft. Alleen al voor de mooie flesjes en etiketten zou je er binnen gaan. Een smaakvolle pint voor elk van ons en voor de kinderen een sapje. Doet deugd. En ondertussen bespreken we de plannen voor de rest van de dag. Of beter gezegd: wijzigen we de plannen voor de honderste keer. Met zeven “agile & easy” mensen op vakantie gaan, heeft vooral voordelen maar we krijgen soms ook de slappe lach van onze eigen flexibiliteit. Zeker in een land als Japan waar de mogelijkheden eindeloos zijn, is het onmogelijk om bij je plan te blijven. Bovendien is het zowel voor Sophie als voor mij al heel lang geleden dat we nog eens gereisd hebben zonder veel reservaties op voorhand te maken. Dit heeft zeker voordelen maar het nadeel is dat je tijdens je dag ook wel nog even moeten bezig met de vraag waar je de nacht zal doorbrengen. We willen nog drie dingen: wassen (onsen), eten en een slaapplek. De rest van de avond heeft een hoog hilariteitsgehalte. We belanden bij een lokale foodmarket waar we ons installeren aan de toog bij een man die het restaurant op zijn eentje runt maar helaas geen woord Engels praat. De communicatie is ongeveer onmogelijk ondanks onze hulpmiddelen (gebaren, google translate en zelfs een telefoontje van hem naar een vriendin die wel Engels praat). Bovendien stelt hij voor om tempura en sashimi te maken. Dat laatste zien we niet echt zitten omdat het al bij al maar een groezelig eettentje is. We beslissen om alsnog te vertrekken en Witse te volgen zijn mening dat dit “restaurant is vies” is. Omdat de alcohol van dat ene pintje nu ondertussen wel al zal afgebroken zijn bij Nico en Koen (in Japan is er zero-tolerantie als je rijdt), gaan we toch eerst de auto ophalen en rijden we naar een onsen. Het plan was om te parkeren naast het kasteel. In onze tips hadden we gelezen dat je er gratis kon staan tijdens de nacht. Klopt dus niet. Op een terrein waar je een aantal grote winkelketens en een Starbucks hebt, zouden er ook grote baden zijn volgens onze kaart. Ok, dan rijden we daar maar heen. We parkeren en willen nu vooral eerst eten. Het is ondertussen al bijna 21u. We zien een gezellig houten gebouw dat mooi verlicht is. Ja, daar gaan we eten! Het blijken de onsen te zijn waar we ook wilden gaan baden. Deze zijn niet te vergelijken met die van gisteren: veel groter en drukker. Je kan er ook eten. Stel het voor als de “lunchgarden” van de onsen. Je bestelt je eten aan een “vending machine” en krijgt een bonnetje waarmee je naar de keuken gaat. Daar krijg je een beeper en kan je op de tatami’s gaan zitten (in kleermakerszit aan tafeltjes van 25 cm hoogte) tot je eten klaar is. We gaan voor vegeburgers en dumplings. Deze laatste zijn gefrituurd wat wij minder lekker vinden dan de gestoomde variant. Na het eten nemen we onze toiletspullen en als volleerde Japanners kopen we (aan de vending machine, uiteraard) een toegangsticket voor de onsen. Voor nog geen 6 euro hebben we toegang tot verschillende warmwater baden, sauna, een koud dompelbad en uiteraard de volledige washoek, inclusief de stoelen en spiegels, douchegel en shampoo. We hebben ondertussen ook al ons eigen kleine handdoekje dat zij als washandje gebruiken. Onsen zijn perfect om de dag van je af te spoelen en je een brandschoon gevoel te geven alvorens je in je bed kruipt. Het is middernacht als we met z’n allen terug aan onze camper zijn. Nog even de auto verplaatsen naar een donkere plek en we kunnen aan onze nacht beginnen. Tot de nachtwaker van de parking ons met handen en voeten probeert uit te leggen dat we daar niet mogen staan. Of op z’n minst denken we dat die mens dat bedoelt. We rijden terug naar de parking aan het commercieel centrum en zetten ons daar en vallen als een blok in slaap. Oh what a day.