En dan krijg je 3 Japanse warnings op je gsm dat je in danger-zone bent

camperqueen

lunch in supermarket

washing hands in supermarket

supermarketfood

Mashiko town mascotte

It was fun in the campervan

Driving to the rain

Flood

Vroeg uit de veren vandaag! We moeten ons verplaatsen van het Zuiden van Tokio naar het Noorden en zijn hiervoor iets meer dan 3u onderweg. Ik kan het je verzekeren dat het een grappig zicht is om drie Belgjes met pak en zak te zien staan in een overvolle trein in de ochtenspits naar Tokio. Het is een ware belevenis. Het is écht onvoorstelbaar stil in de trein. Iederen staat gewoon rustig naar zijn eigen muziek te luisteren, rechtop te slapen of naar zijn gsm te kijken. Ik heb het gefilmd om op het thuisfront te tonen. Indrukwekkend. Gelukkig konden we na een klein uur trein toch een plekje veroveren zodat het tweede deel van onze rit iets comfortabeler verliep.

Plots krijg ik een sms op mijn telefoon. Sophie, Koen, Kato & Witse (SKKW voor de rest van de blog) zijn opgestapt in wagon 15 van dezelfde trein. Helaas kunnen we niet door de trein tot bij hen dus is het wachten tot aan ons eindstation om elkaar te zien. We groeten elkaar al eens door de hoofden door de deur te steken bij een tussenstop. Grappig. Rond 9u30 zijn we in Narita Station. Een hartelijke knuffel onder vrienden en ons gezamenlijke avontuur kan beginnen.

Toshimi van Japan Camper komt ons ophalen aan het station. Eerst de drivers (Koen, Nico en ik) en in een tweede rit Sophie en de kinderen. De eigenaars van Japan Camper zijn twee Poolse jongens die hier een aantal jaren terug een business gestart zijn. Slim bekeken allemaal. We krijgen een uitgebreide uitleg over onze camper. Voor ons drie valt de grootte nog best mee, bij SKKW lijkt het wat krapper met z’n vieren maar ook dat zal wel lukken. Tijdens het rijden heeft iedereen ruim plaats, enkel bij het slapen zijn we benieuwd wat het zal geven en wat de hitte met ons zal doen.

Michael (nog één) van Japan Campers, vraagt ons of we vandaag naar Nikko of naar Mount Fuji rijden. Het is duidelijk dat dit de twee meest gekozen opties zijn voor vertrekkende campers. Wij kiezen voor een rit tegen de wijzers van de klok in en dus via Nikko. Sophie had gelezen dat er onderweg een “keramiek-dorp” was: Hoshima. Het lijkt een prima intermezzo in de rit naar Nikko dus wordt dat onze eerste stop. We houden halt bij de Family Mart (alternatief op de 7/eleven) voor lunch. Iedereen kiest zijn eigen schoteltje uit de koeltoonbank (met als regel: geen hoffelijkheid: first come, first served zo hebben we geen gedoe en gaat het ook wat vooruit). Aan de kassa warmen ze die gerechten op die moeten warm gegeten worden. Aan de zijkant staan er 6 stoelen in de etalage, we installeren ons en eten best wel smakelijk. Het is een grappig zicht. Heerlijk om dit met je vrienden te kunnen delen.

We zetten onze route verder. Hoshima lijkt een halfdode stad. Heel vreemd dat er nauwelijks mensen zijn. En toch merk je aan alles dat ze hier veel meer volk gewoon zijn. We lopen quasi alleen op straat. Er is één grote winkelstraat met allerlei keramiek-winkels maar geen van ons allen is gecharmeerd door wat er verkocht wordt. De lokale dorpsmascotte trekt nog ons grootste aandacht. Na een dik halfuur hebben we het bekeken. Terug de auto in voor het laatste deel van onze rit.

Plots wordt de lucht donkergrauw en zien we talloze bliksemschichten. Bovendien geeft de gps ons aan dat we recht naar het onweer moeten toerijden om op onze bestemming te komen. Als je dan weet dat er nog heel veel electriciteitsmasten staan en je omgeven bent door knalgroene rijstvelden, lijkt het wel een decor uit een film. Als het begint te donderen, voel ik dit aan mijn voeten op de bodem van de auto. Het begint heel hard te regenen. Eerst dikke druppels maar geleidelijk aan wordt het meer en meer. Het water valt écht met bakken uit de hemel. Minutenlang. In een mum van tijd ontstaan er gevaarlijke verkeerssituaties en zien we een auto die al vastzit in een stuk ondergelopen straat. Er naast staat iemand tot z’n middel in het water. We gaan zelf ook op zoek naar wegen die iets hoger liggen. Plots raken we elkaar kwijt en hebben we ook geen ontvangst meer met de walkie-talkies. Ik roep “ieniemienie” (=de naam van de auto van SKKW) en zij proberen Eastcamper (=onze auto) te bereiken maar geen gehoor. Gelukkig hebben we via de campermaatschappij Ipads gekregen waarmee we met elkaar kunnen chatten. Oef! We krijgen het uitgelegd via berichten en spreken af op de parking van de lokale 7/eleven (waar anders?, hier in Japan is dit écht onze steun en toeverlaat). Uitstappen is bijna onmogelijk. Je bent in een fractie van een seconde doorweekt. Uiteindelijk staan we allemaal in de eerste rayon van de winkel en vallen we elkaar in de armen. Wat is dit nu voor een weer? Wij dachten dat we dit jaar een ‘easy’ reis zouden ondernemen, dat Japan zo’n land was waar we weliswaar mooie en leuke dingen zouden doen maar waar het echte avontuur zou ontbreken. Na de tyfoon van een paar dagen terug hebben we nu een zondvloed. Plots beginnen er een paar van onze telefoons te rinkelen en krijgen we allemaal eenzelfde “warning” message. Helemaal in het Japans. Help! Gelukkig hebben we WiFi (ook dat is gratis in de winkel) en kan ik met Michael (onze huisruiler) Whatsappen. Hij is net online en laat ons weten dat dit een evacuatiebericht is: omwille van mogelijke overstromingen en landverschuivingen (landslides) moeten we ons klaar houden voor eventuele evacuatie. Dit is echter in eerste instantie bedoeld voor mensen die vlakbij een steile berg wonen of naast een rivier. Als je deze twee dingen niet direct in je buurt hebt, is er geen onmiddellijk gevaar. Een beetje verder dan de parking van de 7/eleven is er een rivier. We schatten in dat deze voorlopig nog ver genoeg is. Wanneer er nog een tweede warning binnenkomt met nog meer details (die we opnieuw door M laten vertalen), weten we dat we niet direct in gevaar zijn maar dat het wel volop rondom ons is. Het is ondertussen helemaal donker dus beslissen we om te blijven overnachten op de parking van de supermarkt. We hadden hiervoor toestemming gevraagd (via onze app van Google Translate in het Japans) aan één van de winkelbedienden, hij moest dit even “in het kantoor” gaan vragen, moest dan nog ergens anders naar toe, vroeg ons om te wachten en uiteindelijk nadat alle hiërarchische stappen doorlopen waren, kregen we een akkoord van een heel vriendelijke baas. Op zich is zo’n parking een prima plaats want je hebt alles wat je nodig hebt bij de hand. Inclusief een heel proper toilet en lavabo. We kopen een biertje en trekken een zak chips open. Witse smult van een zakje gedroogde inktvis, Fé eet zeewier en hey … Koen haalt zijn gitaar boven en we zingen ons Oeganda-lied: “omme mo tope zien”. Soms is er niet meer nodig. Rond 21u gaat iedereen naar zijn camper en prepareren we onze bedden voor de eerste nacht in onze bus. Fé slaapt boven, Nico en ik beneden. Het valt al bij al nog mee qua lengte. Benieuwd wat de nacht gaat geven. Om 22u komt er nog een derde warning op de gsm. Michael vertaalt voor ons dat we veilig zijn waar we nu zijn maar dat we morgen zeker moeten checken met het personeel van de 7/eleven of de route die we willen nemen wel ok is. Dat zullen we doen. Nu eerst de nacht goed doorkomen.