Belgium? Hmmm … <giggle giggle> … Oh yes Brussels!

Japanese foodtruck

delicious meal

under a palmtree

Enjoying the sun

manga girl

Drying after diving

the gelato king

Enoshima beach

Funny Japanese

Wave fun

On special request

Our temple near the house

Het plan was: uitslapen maar dat was buiten de omroeper gerekend. Om halfacht worden we gewekt door een man die door luidsprekers die blijkbaar overal in de stad hangen, continu dezelfde boodschap herhaalt. Alleen maar in het Japans. We proberen het te registreren op onze Google Translate App maar krijgen geen resultaat. We kijken buiten en zien geen beweging op straat. Wat zou er gezegd zijn? Aan de toon van de boodschapper en het bijhorende muziekje leiden we af dat het geen gevaren-boodschap was, veeleer een geruststellende. Maar écht zeker zijn, weten we het dus niet. Nico kruipt terug in bed. Fé en ik kunnen niet meer slapen. We houden ons wat bezig tot Nico uitgeslapen is. Omdat het weerbericht aangeeft dat het in de namiddag terug volop zon zal zijn, ruimen we in de voormiddag alvast het huis op en maken we onze valiezen.

Er is één stukje van de Enoden-tramlijn die we nog niet gevolgd hebben: vanuit Koshigoe naar het Zuiden. We beslissen om dit ook nog even te bekijken en nemen terug een dagpas. De terminus van de tram is Fujisawa. Een beetje een kleurloze stad die het vooral moet hebben van de omliggende industrie (fabriek van Isuzu-vrachtwagens) en een aantal technologie-reuzen die hier ook afdelingen hebben. Voor ons valt er echt niet veel te beleven. We maken een half uur een wandeling door de stad maar zijn verre van gecharmeerd. De enige die ons wist te bekoren was een mooie grote hond wiens baasje ons onmiddellijk aansprak toen ze zag dat we haar hond leuk vonden. Ze neemt een foto van ons drie en is heel blij met onze interesse.

Lang leve de Enoden-daypass: hup, terug de tram op naar betere oorden! Michael had ons in zijn Google pins nog een lekkere Japanner aangeraden op de dijk van Enoshima. Het interieur belooft alvast veel goeds: mooi donkerbruin houtwerk, leuke zitbanken en zicht op zee. Vinden we het een probleem om onze schoenen uit te doen? Wel nee, integendeel. We krijgen weer een tafel waar we “op en in” moeten klimmen. Een van de kelners spreekt prima Engels (is hier eerder uitzonderlijk) en we krijgen een Engelstalige kaart. We kunnen kiezen uit vier opties die allemaal even interessant zijn. We kiezen elk iets anders. Fé krijgt een gepaneerde makreel met een “rice set” (=kom rijst met een miso soep en wat groenten), Nico en ik hebben elk een grote kom met rijst met allerlei frisse groene groenten en vis erin. Mijn vis was rauw, die van Nico gerookt, daarbij terug een misosoep, greens, wat kruiden en vooral een groot blad zeewier. Met dit laatste kon je variëren: in stukjes scheuren en in de rijst doen, een groot stuk afscheuren en vullen met rijst zoals een wrap of sushi’s van maken. Heel lekker en leuk! En opnieuw een grote fles gekoeld water gratis. We zijn alle drie gek op Japanse lunches. Voor 40 euro hebben we hier terug met z’n drie top gegeten.

Na de middag maken we een wandeling op de pier en de dijk en zien we voor het eerst Mount Fuji! Voor elke Japanner is dit een heel bijzonder berg. Meestal is hij gehuld in wolken dus de momenten dat je hem kan zien, zijn telkens weer hoogtepunten. Blij dat het ons toch al één keer gelukt is deze vakantie. We leggen ons wat in de zon en genieten van een prachtig uitzicht. Een beetje verderop spotten we een aantal enthousiastelingen in het water. Fé en ik trekken ons badpak aan en duiken de golven in. Wat zijn de golven hier geweldig. Het water is wel plots een flink stuk kouder geworden, vermoedelijk als gevolg van de tyfoon. Na 15 minuten golfspringen is het voor mij voldoende, Fé zou eeuwig willen doorgaan. We zetten ons op een stenen muurtje vlakbij de rotsen en laten ons drogen terwijl we een klein jongetje observeren die het grootste plezier heeft door zich met de golven te laten meeglijden.

Omdat de ijskoffie van de 7/11 ons goed bevallen is en we best wel een drankje kunnen gebruiken in dit weer, wandelen we terug naar de winkelstraat. Fé kiest een koude groene thee, wij halen elk een beker ijsblokken uit de diepvries waar we dan bij het verlaten van de winkel zelf onze koffie-latte kunnen op schenken. We beslissen om de tram te nemen naar Hase waar we nog één keer in de oceaan willen gaan zwemmen en daar dan in één van de vele strandtenten onze week hier in schoonheid willen afsluiten. De lokale “gelato-king” stelt deze plannen nog even uit. Bij onze aankomst vorige week zaterdag, hebben we hier ons eerste ijsje gegeten en waren we toen al gecharmeerd door zijn perfecte gelato. We gaan dus nog eens binnen. Er is niemand in het piepkleine zaakje, we kiezen elk twee bollen en zetten ons in de etalage op een bankje. Nico vertelt aan de man uit dat we deze ochtend gewekt werden door de megafoons en vraagt wat het zou kunnen geweest zijn. Hij legt uit dat er gisterenavond een boodschap verspreid was door de gemeente dat iedereen naar de school moest komen als het alarm zou afgaan. De stem deze ochtend liet aan inwoners weten dat de alarmfase voorbij was en er dus geen evacuatieplannen meer waren. Ze nemen tyfoons hier heel ernstig. Dat is duidelijk. We praten nog wat verder met de man en vernemen dat hij 10 jaar lang de chauffeur van Jenson Button (Brit die in 2009 wereldkampioen F1 werd) geweest is. Toch heel interessant welke levens mensen soms hebben. Nu heeft hij hier een ijszaakje in Kushigoe. Wat er ook grappig is, is dat de meeste Japanners altijd direct willen weten vanwaar je bent. Zelfs zonder aanleiding zouden ze je op straat tegenhouden om “where are you from?” te vragen (in slecht uitgesproken Engels). Als je dan België antwoordt, kennen ze dat niet altijd (of beginnen ze te giechelen), Brussels is meestal beter bekend. Sommigen zijn al in ons land geweest en als dat zo is, beginnen ze allemaal over mosselen (?!), niet over chocolade en bier. Waar ze zich ook allemaal over verbazen is dat wij vier weken door Japan trekken. Voor hen is zo’n vakantie ondenkbaar. Fé krijgt dan telkens te horen hoe “lucky” ze wel is en wij “what a beautiful family” we wel zijn. Na de leuke intermezzo bij de ijsjesman, wandelen we richting station. Op één van de affiches zie ik een dame die ik ken. Tiens, vanwaar? Plots schiet het ons te binnen: het is de “tourist guide” van gisteren op Enoshima Island (de dame die zo bezorgd was over ons en ons was komen zoeken bij de grot). Grappig om haar hier nu op een toneelaffiche te zien staan.

We nemen de Enoden richting Hase maar stappen één halte vroeger uit. Dit blijkt een heel rustig dorpje te zijn. Al snel wordt duidelijk waarom. Hier is geen strand maar wel mooie rotsen waar de oceaan op beukt. Heel spectaculair om te zien. We wandelen langs het water en klimmen tot bij een prieeltje waar we een prachtig zicht hebben op de baai. Dit is wondermooi. Zwemmen is hier echter geen optie dus gaan we te voet richting Hase waar we ons met z’n drieën in de golven gooien. En dat mag je heel letterlijk nemen. Het is pure fun om je te laten vallen in deze gigantische golven die heel snel na elkaar komen. We amuseren ons en maken ook nog een paar handenstand foto’s (tradities moet je in ere houden). Het is halfzeven als we het zand afspoelen onder de stranddouches. Iets drinken laten we varen. We hebben “thuis” nog wat werk en willen niet te laat gaan slapen want morgen terug een “travel-dagje”. Dit was in elk geval een prima afsluiter van een heerlijke eerste week.