En toen verraste ze Paul Huglo met een schijnbeweging van een ura mawashi

Tokio train ticket office

Japanes dresscode

Looking for deo in Japanese shop

Fé_voor_dojo

Fé_and_Sensei

Ura mawashi met Paul Huglo

Nico lunchspot

Ferris wheel Yokohama

Waarvan droomt een 14-jarige karateka als ze hoort dat ze met haar ouders naar Japan mag? Juist! Maar tussen droom en daad lagen er best wat inspanningen om dit geregeld te krijgen. Met de steun van Freya Maenhout en Dieter Vermandere zijn we er uiteindelijk in geslaagd om Fé te laten meetrainen in het mekka van mister Kanazawa: de Shotokan Karate-do International Federation Honbu Dojo in Minamikugara, een stadje dat deel uitmaakt van het grootstedelijke Tokio. Vanuit ons verblijf in Kushigoe is het een kleine twee uur reizen met 3 verschillende treinen. Met Google maps lukt het ons perfect om hier het openbaar vervoer te nemen. Alles is heel erg duidelijk.

Gisterenavond heb ik nog tot middernacht het dagboek zitten schrijven. De jetlag zorgde ervoor dat ik mij helemaal nog niet moe voelde. Bovendien hebben Nico en ik een kwartier de slappe lach gehad bij de droogkast die we niet meer open kregen. Iedere keer als we terug wilden opstarten begon de wasmachine waardoor onze pas gedroogde was uiteindelijk weer helemaal nat werd. Help oh help. Het is hilarisch als je niks begrijpt.

De wekker loopt af om 6u30. We willen goed op tijd in de dojo zijn dus vertrekken we op tijd. Ook ’s nachts koelt het hier niet af. Om 7u ’s morgens valt de hitte gewoon op ons. We wandelen naar de monorail en begeven ons met het openbaar vervoer in de ochtendspits. Iedereen had het ons gezegd maar we kunnen het nu met eigen ogen en oren ervaren: de discipline en rust op deze volle treinen is indrukwekkend. Mensen doen maximaal hun best om de ander NIET tot hinder te zijn: mindfulness of others is hier absoluut de norm. Zelf ben ik onder de indruk van de manier waarop Fé hier haar plan trekt. Tickets uit de automaat kopen, weten waar we moeten lopen voor de trein, … ze heeft het allemaal in een mum geregeld. Knap. We zijn om al om 9u30 aan de Dojo. Er is nog niemand te bespeuren. We wandelen nog wat door de straten, kopen een koffiekoek en hangen 20 min rond in een supermarkt op zoek naar een deodorant. Zelfs dat is hier een onderneming. We geven het toe: het was perfect koel in de supermarkt en we hadden tijd. Om 10u keren we terug naar de dojo en zien we al mensen binnen gaan. We staan eerst wat in het onthaal maar worden al snel verwelkomd door een man (bleek achteraf de sensei te zijn die de les zou geven). Hij begroet ons en wij proberen met handen en voeten uit te leggen wat we komen doen. We krijgen een blad om in te vullen en betalen 12 euro voor een les. Paul Huglo, onze contactpersoon die we via Dieter hebben leren kennen, is er nog niet. Hij is een Franse topkarateka die als eerste Europeaan hier een tweejarige trainerscursus mag volgen. Fé gaat zich klaarmaken in de kleedkamer en maakt daar kennis met Sandra, een Nederlandse die in België woont en hier vandaag ook een keertje komt trainen. Ze blijkt ook Dieter te kennen. Het is écht een kleine wereld! Een beetje later komt ook Paul toe. Hij is heel geconcentreerd maar komt ons toch even groeten. “Oss” is het woordje waarmee ze elkaar begroeten maar wat ze ook tijdens de les continu gebruiken om aan te geven dat ze de uitleg begrepen hebben. Kort daarna begint de les. Zo’n 15 minuten opwarming met een dame en daarna komt sensei Shinji Tanaka: een half uur kihon (technieken) in groep, vervolgens een korte drinkpauze (nodig in die hitte) en daarna was het tijd voor kata’s. De lagere kata’s werden met heel de groep uitgevoerd, daarna was het tijd voor de bruine en zwarte gordels (het merendeel van de groep) voor de hogere kata’s. Heel mooi om te zien. Naast Fé waren er nog 2 groene gordels en één witte. Zij mochten met z’n vieren nog eens een paar lagere kata’s doen onder het alziend oog van de sensei. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om hier een daar wat tips en correcties door te geven aan Fé. Heel leerrijk en indrukwekkend allemaal. De les werd afgesloten met een kwartiertje kumite. Fé stond tegenover een Japanse jongen met zwarte gordel maar bracht het er niet slecht van af. Ze viel in elk geval niet uit de toon. Om 12u was de les officieel gedaan maar het was opvallend om zien dat ongeveer iedereen nog bleef hangen. Een paar vrouwen hielpen om de airco-roostertjes uit te stofzuigen (vermoedelijke oorzaak van de slechte geur in de zaal) en Paul Huglo haalde zijn vechthandschoentjes uit. Hij nodigde Fé en nog een paar mensen uit om nog wat extra kumite te trainen. Tegen zo’n grootheid vechten is altijd bijzonder. Ze deed het prima. Meer nog: er was één momentje waarbij ze hem écht verrast heeft door met een schijnbeweging van een Ura mawashi, een mawashi te trappen. Hij gaf een compliment over haar “kicks”. Met haar hoofd in de wolken (en de voeten op de grond) verliet ze de tatami maar niet zonder eerst de sensei Shinji Tanaka te bedanken met een grote fles Belgisch bier (Brugse zot) en een doosje koeken van Destroopere in een box van René Magritte. Hij was er blij mee. En voor de honderste keer deze ochtend konden we nog eens “oss” zeggen. De eerste halte na de les is de supermarkt naast de dojo. We kopen er een grote fles Aquarius voor een uitgedroogde karate kid! Een hele dag lang moet ze nu nog met een rugzak met al haar karatespullen rondlopen maar we hebben haar geen enkele keer horen klagen hierover. That’s the way it should be.

Yokohama ligt op onze terugweg naar huis. Een prima gelegenheid om deze tweede grootste stad van Japan eens te bezoeken. Al direct bij het verlaten van het station komen de gigantische gebouwen op ons af. Indrukwekkend. Het hoofdkantoor van Nissan vlak naast het station is een gigantisch groot gebouw met een prachtig brede, halfoverdekte “walkway” die een aantal wolkenkrabbers met elkaar verbindt. Overal heb je shoppingmalls met allerlei mooie winkels. Alles is hier extreem proper en lijkt nog zo nieuw. Yokohama was midden 19e eeuw nog een klein visserdorpje maar toen de Westerlingen Japan uit zijn isolement begonnen te halen, werd het dorp, dat over een natuurlijke haven beschikt, al snel een belangrijk handelscentrum. Vandaag is het de grootste haven van Japan. In 1983 werd een gigantisch stadsrenovatieproject opgestart: de Minato Mirai 21 (port future 21). In 1989 werd de Yokohama Bay Bridge geopend samen met –op dat moment- het grootste Ferris-rad ter wereld. Vergelijkbaar met The London Eye. Ondertussen is het rad niet langer het grootste ter wereld maar toch nog altijd imposant. De klok die aan het rad hangt zou wel nog altijd de grootste ter wereld zijn. Je moet moeite doen om deze niet op je foto’s te krijgen. Aan de voet van een pretpark aan de haven, ligt dit reuzenrad dat ons in 15 minuten, een prachtig zicht over de stad geeft. Jammer dat het mistig is want anders zou je van hier zelfs Mount Fuji kunnen zien.

Voor onze lunch kiezen we een heel leuke plek uit waar we een slaatje met brood en drankje verorberen voor 6 euro. Goedkoop maar vooral lekker en in een prachtige setting. Aan de kassa staat een bordje waar ze dé zomerdrankjes van 2018 promoten: salty lemonade en coffee jelly. Fé en Nico zijn de durvers van dienst. Ik ga voor een lekkere latte. De zoute limonade is écht een topper (citroenlimonade met zout blijkt heel verfrissend te zijn) maar de jelly coffee is iets raar: ijsblokjes met slagroom en een soort van blubberparels gevuld met koffie geven een heel vreemd gevoel in je mond als je deze met een rietje moet opzuigen. Het is niet slecht van smaak maar de limonade zullen we nog bestellen, dit vermoedelijk niet meer. In Japan is elk toiletbezoek een hoogtepunt. Ook in dit restaurant. Je komt binnen en onmiddellijk gaat de toiletbril open. Alles is extreem proper dus je kan zeker op de bril gaan zitten. Deze blijkt dan nog eens verwarmd. Verder heb je een heel arsenaal aan sproeiers en drogers voor alle zones en heb je dan ook nog eens een vijftal opties om door te spoelen. Hightech tot en met maar wel heel aangenaam! Je komt bovendien altijd met een verhaal terug als je naar toilet geweest bent. Amusant.

We hadden gelezen dat Yokohama meer layback was dan Tokio. De vele brede en open lanen crëeren een heel rustig en zelfs traag gevoel. Naar het schijnt zowat het omgekeerde van wat ons in Tokio te wachten staat (a claustrophobia and frantic pace city). We zullen het op het einde van onze vakantie weten te zeggen want dan pas gaan we downtown Tokio verkennen.

Yokohama is voor ons alvast een voltreffer. Fé wordt verleid door een sweater van het Hardrock Café van Yokohama. We zijn het erover eens dat zo’n trui van Yokohama origineler is dan eentje van Tokio. We wandelen verder langs de haven en komen onderweg twee musea tegen: ééntje voor moderne kunst waar er een overzichttentoonstelling van Monet plaatsvindt. Ze geven via affiches de indruk dat ze zelfs de waterlelies aan het publiek kunnen tonen. Het lijkt ons straf dat ze deze uit de Orangerie van Parijs (waar men een volledig gebouw heeft neergezet speciaal voor dit schilderij) zouden overgebracht hebben naar hier. Al zouden we beter moeten weten want in Japan is heel veel mogelijk. We laten het aan ons voorbij gaan. Monet heeft ons al bekoord in Parijs. Het “mirroir” met spelende kinderen in de fonteinen verschaft ons dan weer de nodige verkoeling. Heerlijk om zo met je voeten in het water te lopen! Het tweede museum trekt wèl onze aandacht: Cup Noodle Museum! Alleen al voor het fantastisch mooie ultramoderne gebouw in beton met zicht op de haven, willen we naar binnen. Jammer genoeg konden we geen tickets meer kopen voor vandaag. We moeten het dus stellen met de imposante inkomhall en de shop waar ze –uiteraard- ongeveer alles rond noodles verkopen. Grappig om te zien hoe ernstig ze dit hier nemen. Even verderop lig ik in een deuk van het lachen. Een man kan allerlei moves uitvoeren met zijn auto: hij staat voor het rode licht en laat z’n auto helemaal naar voor en achter buigen. Als hij merkt dat hij mijn aandacht geeft, laat hij zich helemaal gaan. Gekke Japanners! Via een mooi wandelpad gaan we naar de binnenstad. We passeren de “red brick buildings” waar er diverse summerbars zijn en de Yokohama-hipsters graag vertoeven. Als zij het daar leuk vinden, wij ook. De muziek van Abba gonst door de luidsprekers, mensen hangen in hammocks boven een aangelegd strandje, kinderen kunnen zich amuseren met “waar is Wally?” en uiteraard overal eet- & drinkgelegenheden. Geleidelijk aan wordt het donker. In de verte zien we een groot sportstadion. Ik heb gelezen dat hier wekelijks 200.000 mensen afzakken naar de stad voor de baseball ploeg van de Yokohama Dena Baystars. In dit stadion werd ook de finale van het WK voetbal in 2002 gespeeld. We zien een poepchique yacht mooi verlicht de haven binnenglijden. Even verderop ligt een viermaster en aan de andere kant van de haven een schip zoals dat van The Titanic. Het is een prachtige setting. In onze reisgids hadden we gelezen dat je niet in Yokohama bent geweest als je Chinatown niet hebt bezocht. Dat moeten we dus ook nog even doen. Dit blijkt bovendien de grootste Chinatown van Japan te zijn. We wandelen wat door de straten en vergapen ons aan al het onmogelijke eten en de vele neon-lichten. Mooi maar niet anders dan de China Towns die we al in Vancouver, London of New York gezien hebben. We kopen tennisbal-grote ballen waarvan we dachten dat ze met rijst gevuld zouden zijn maar het blijkt iets zoet te zijn. Geen idee wat het is maar Fé vindt het niet lekker. Een ijsje brengt soelaas en Nico offert zich op om vier van die giga-ballen binnen te spelen. Ondertussen geeft onze stappenteller 16000 stappen aan. Het is genoeg geweest voor vandaag. Onze kleren plakken op onze huid en onze voeten zijn moe. We zoeken het station op en regelen in een mum van tijd de tickets naar huis. Nog even halt houden in de foodmarket onder Ofuna station (tip van Michael, onze huisruiler) voor twee sushi-boxes die we opeten op een bankje aan het station en dan naar huis. Oh what a day! We spoelen de stad van ons af en ploffen in de zetel. Morgen rustdag = beachday. Deze eerste week huisruil is voor ons een prima start van onze vakantie. We hebben tijd om het land eigen te maken en ondertussen ook gewoon wat te lummelen. Altijd fijn als je in vakantie-modus bent!