Van hier tot in Tokyo en verder

let's go!

beachgirls

gelato in Japan

they think they drink water ...

Hello Fé! Kitty everywhere.

Het is een vreemd gevoel om ongeveer een dag te hebben overgeslaan. We zijn gisteren om iets voor 4u in de ochtend thuis vertrokken en zo’n 21u later aangekomen in Tokyo. Reken daar nog 9u uurverschil bij en je kan je inbeelden dat we wat gedesoriënteerd zijn.

Gelukkig was er gisteren “taxi opa” om ons in alle vroegte naar Zaventem te brengen en onze auto dan netjes terug thuis te zetten. Treinen zijn op dat uur nog geen optie en een hotel met parking bleek een dure aangelegenheid. De check-in en security verlopen perfect. We zijn aangenaam verrast door het professionalisme dat ze aan de dag leggen op Brussels Airport. Fijn, zo hoort het. Tijdens de eerste vlucht doen we allemaal een dutje, luisteren wat muziek of podcasts en stellen vast de eerste vlucht in een mum gepasseerd is. Op de vlucht Madrid-Tokyo merken we al snel dat we eigenlijk gewoon terug richting Brussel vliegen. Surrealistisch en absurd. De vliegroute op zich is best interessant: we gaan over Noord-Europa richting poolcirkel en vandaar helemaal over Rusland om zo in Japan aan te komen na ongeveer 14u vliegen. Het aanbod films en docu’s is top dus daar zijn we zeker zoet mee. Er is zelfs een film over Kamakura, de buurt in Tokyo waar onze huisruil is. Ik begin met volle moed te kijken maar kom al snel terecht in een heel surrealistisch verhaal waarin ik de draad volledig verlies. Surrealisme als rode draad van deze vakantie? Wie weet … met wat ik al over Japan gelezen heb, zou dat wel eens kunnen.

Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn fotoboekje van onze citytrip naar Bordeaux nog te maken. Net op de valreep om mijn eigen doelstelling te halen (voor aanvang van een reis moet het fotoboek van de vorige reis af zijn). Check!

Iets voor negen uur landen we op Narita Airport. De paspoort-controle, douane en bagage verlopen allemaal heel vlotjes. We kunnen dus relatief snel op zoek naar de desk van de maatschappij waar we onze pocket-WiFi gehuurd hebben voor een weekje. Je hoeft hier maar aan iemand uitleg te vragen of ze zijn al bereid om helemaal met je mee te lopen. Heel opmerkelijk. Zo is er een dame (information volunteer) die helemaal met ons meeloopt naar de eerste verdieping om te tonen waar we treintickets kunnen kopen. Het is 10u18 als we op de Narita Express (soort TGV) richting zuiden van Tokio zitten. Na twee overstappen en een wandeling (lang leve Google Maps en de pocket WiFi!) komen we aan bij het huis van Michael. Alles prima in orde. Naar Japanse normen zeker geen klein huis. Het wordt al snel duidelijk dat we alle drie in de tatami-kamer willen slapen op échte futons in de koelste slaapkamer. Het is buiten écht bloedheet en vochtig. In het huis is er gelukkig volop airco. Echt een verademing. Een noodzakelijke douche en een frisse mond later, gaan we op pad om nog ergens een adresje te vinden dat open is voor lunch. We komen terecht bij een Japanner die een jaar in Italië gestudeerd heeft en een Europees menu aanbiedt voor 12 euro. Beetje jammer dat het eerste wat we eten geen Japans is maar de timmig & het aanbod hebben er zo over beslist. We zijn er ook niet rouwig om want dit was écht om vingers en duimen bij af te likken! Een heel sympathieke baas en een bescheiden rekening maken het af.

Na de lunch willen we afkoelen aan zee. We genieten van een wandeling door het water (dat gewoon lauw is) en kijken onze ogen uit naar de honderden badgasten. Dit is écht een place-to-be voor wie hier in de buurt woont en eens naar het strand wil. De vele beachclubs trekken jongeren aan die gulzig genieten van hun vakantie. We versturen nog wat berichten naar het thuisfront en bellen met Sophie & Koen om hen duidelijk te maken hoe warm het hier wel is. Koshigoe, ons dorp, is door een brug verbonden met Enoshi, een eiland hier net voor de kust. We gaan al eens kort kijken maar beslissen om een andere keer terug te komen als we wat meer tijd hebben en als het geen weekend is. Michael had op zijn Google Maps die hij had voorbereid voor ons, aangeduid waar je artisanale ijsjes kan eten. Een ijsje met thee en citroen is de perfecte afsluiter van een eerste halve dag. Voor we naar huis terug gaan, passeren we eerst nog langs de supermarkt. Echt alles is hier een beleving. Dit dus ook. De keuzes die je maakt zijn altijd visueel. Verse groenten zijn hier niet te vinden en qua fruit moeten we het stellen met bananen. Yoghurt en een soort van gepofte rijst voor het ontbijt vinden we gelukkig wel. De weg naar huis is bergop. Het zweet drupt van onze hoofden als we thuis aankomen. Ik sprint naar de douche en geniet van het gekoelde huis. We zoeken nog wat praktische info over de streek en gaan uiteindelijk om 21u slapen als we zitten te knikkebollen. Hoe lang is het geleden dat we een bed gezien hebben? Ik ben niet meer in staat om het uit te rekenen.