Over Svaneten en altijd lekker eten.

Op de foto met de acteur

Parking space Mazeri

Etnografisch museum

Beautiful furniture

Ushguli tower walk

Happy three

Dinner with friends

Fé alias Dora

Museum host

20190819_115226

.

Puur qua charme is dit één van de minste verblijven die we al gehad hebben. De bedden waren wel oké maar je voelt aan alles dat de eigenaars dit niet met hart en ziel doen. Wanneer ik een praatje met de hen maak blijkt dat zij advocate is in Tbilisi en haar man bij de grenspolitie werkt. Tijdens de zomermaanden komen ze hier deze guesthouse uitbaten. Ook het ontbijt stelt niet zoveel voor en is meer de koude overschot van gisterenavond. Ach, gelukkig blijven we hier maar een nachtje. Aan mensen die dit verslag lezen en ook overwegen om naar Ushguli te reizen kunnen we het etnografisch museum aanraden als verblijfplaats. Wij zijn er per toeval deze ochtend langs geweest. De gastvrouw is bijzonder innemend en de woning is echt heel mooi. Wanneer Fé en ik het museum binnenstappen begint de man bijna onmiddellijk op zijn pandoeri te spelen en voor ons te zingen. Prachtig hoe hij er zijn ziel in legt. Als de rest van onze groep arriveert, haalt de vrouw ook haar accordeon uit en proberen ze ons op een aandoenlijke manier te entertainen. Het huis heeft prachtige details zoals een grote ster in houtsnijwerk en deuren met glas werk. Één ruimte is voorbehouden voor etnografische spulletjes. Fier als een gieter, vertelt de vrouw dat ze al veel beroemde gasten heeft mogen ontvangen. De president van Georgië is zelfs al blijven overnachten. Ik koop er nog een zakje svaneti zout, een lekkere kruidencombinatie op basis van curry en zout. Ushguli is toch wel iets aparts. De omgeving is werkelijk adembenemend en het dorp zelf zou ook best mooi kunnen zijn mochten ze een klein beetje meer moeite doen om de afschuwelijke reclame parasols en het afval wat op te ruimen. Het dorp staat vol met hoge torens die ooit dienden om de inwoners te beschermen. Sinds er een weg is aangelegd en er ook 4G aanwezig is, heeft het veel van zijn identiteit verloren. Wat ze echter nooit kunnen afnemen is de spectaculaire scenery waarin het zich bevindt. Hoewel het dorp op 2400 meter hoogte ligt heb je niet direct het gevoel dat je in het hooggebergte zit. Rondom de vallei staan nog heel veel bomen maar in de verte zie je dan de 5000 meter toppen blinken. Een koppel Belgen uit Leuven had ons gisteren avond verteld dat ze nog naar een film zouden gaan die opgenomen werd in dit stadje zo'n twee jaar geleden. Blijkbaar zou het de moeite lonen want de film heeft op een aantal festivals nominaties gekregen. Wanneer Maria onze gastvrouw ons ook tipt om naar deze film te gaan, vragen we haar om zeven plaatsen te reserveren in de zaal. Stel je niet zo veel voor bij een cinemazaal maar ze hebben echt wel hun best gedaan. We zitten op een soort tribune in een kelder met kussens in onze rug en krijgen er zelfs fleece dekentjes bij. De film is volledig opgenomen Ushguli en de meeste acteurs zijn ook locals. De man die de projector opstart is zelf één van de hoofdpersonages. Best wel grappig. "Dede" (regisseur Mariam Khatchvani) gaat over een jonge vrouw die tegen de traditie van haar dorp in zelf wil kiezen met wie ze trouwt. De film is niet zo heel bijzonder maar de setting en het feit dat we deze film kunnen zien op de locatie waar ze opgenomen werd maakt het toch wel speciaal. Het is lachen geblazen wanneer de film plots uitvalt en we een paar minuten later in de film zelf een gelijkaardige scène te zien krijgen. Op het einde maken we nog een foto met de acteur. Een deel werd trouwens ook opgenomen in het grafisch museum dat we deze ochtend bezocht. Na de film drinken we nog iets zodat we fris en monter aan de uitdagende weg terug kunnen beginnen. Het weer is droog waardoor de weg een heel pak beter is dan in het heen rijden. Na anderhalf uur komen we aan in Mazeri, een stadje op zo'n 20 kilometer van Mestia. We verblijven in guesthouse Mila. Mila blijkt een oude kranige dame te zijn die geholpen wordt door haar nichtje Nino. Ik val ongetwijfeld in herhaling maar oh wat is het hier opnieuw mooi. Weer een andere streek: hoge bergen en een brede vallei waar er veel groente en fruit gekweekt wordt. Zo ook bij Mila en haar familie. Het huis heeft een grote patio waar een sofa en wat stoelen staan. We hebben een tweetal uur de tijd om wat te chillen terwijl we zicht hebben op bergtoppen met eeuwige sneeuw. Mila en haar zus maken voor ons een eerlijk en heerlijk avondmaal klaar. Zonder dat we er om gevraagd hebben blijkt alles vegetarisch te zijn, hoogst ongewoon hier. Het valt ons op dat je in Georgië niet zoveel inspraak hebt in wat ze serveren en hoe ze dat doen. Wanneer het eten klaar is moet je aan tafel komen ook al had je op voorhand gevraagd om een half uur later te eten. Bij Mila hebben ze dan nog de heel vreemde gewoonte om niet met mes en vork te eten. We kregen enkel een vork en moeten het daarmee stellen. Ook de drank wordt pas na het eten geserveerd wanneer we een tas muntthee aangeboden krijgen. Zoals overal in Georgië maken ze ook hier veel gebruik van koriander en andere verse kruiden. Als dessert krijgen we nog allemaal een glaasje matsoni. Het is 22 uur als ik op het terras dit verslag zit te schrijven. De temperatuur is nog heerlijk en Sophie zou er graag een vermouth bij drinken. Dat zou me ook nog smaken maar helaas hebben we de fles (gekregen van Pjotr in Sighnaghi) al gekraakt bij onze aperitief.