No valley too deep, no mountain too high if you know how to four wheel drive.

Turkoois meer

Woods and mountains

Lunchtime

Russische architectuur

Dirtroad driving

Soviet gebouw

Driving along deep valleys

Finally we reach Ushguli

Om half negen zijn we klaar met het pakken van onze valiezen. We schuiven nog een laatste keer aan aan de tafel van Irina. Attent als ze is heeft ze opnieuw cake en pannenkoekjes gemaakt. We nemen uitgebreid afscheid en vertrekken voor een lange rit richting Svanetië. Rijden door Georgië is nooit saai. De landschappen zijn heel erg gevarieerd en overal zie je wel een interessant oud gebouw staan. Op een bepaald moment komen we terug op een off-road stuk dat bijzonder modderig ligt. We blijven erbij je hebt hier echt wel een straffe auto nodig. We bespeuren geen enkel profiel meer op de banden van Shavi Lomi (de auto van onze vrienden) omdat ze volledig onder de modder zitten. Wanneer we terug op de gewone weg zijn zien we dat de buurtbewoners met borstels de straat aan het opkuisen zijn. We voelen ons schuldig dat we daar nu passeren met onze super vuile auto's.

De weg naar Mestia was tot voor een paar jaar bijna integraal off-road maar doordat de overheid er een toeristische trekpleister wil van maken in de winter én in de zomer, zijn er grote wegenwerken gebeurd en kunnen we nu over een goed geasfalteerde weg rijden. Over de middag houden we halt bij een charmant cafeetje waar ze ook wat basisgerechten aanbieden. We hadden op de kaart al gezien dat er een meer in de buurt lag maar zijn volledig verrast wanneer we het grote fel blauwe meer ontdekken achter het terras. Wat een plek om te stoppen. We kunnen ons installeren op een bank met uitzicht op het meer en bestellen wat Georgische gerechten. De man raadt ons de vleesbrochette en de khachapuri met vlees aan. Helemaal vegetarisch eten in Georgië blijkt echt niet evident. Wanneer de batterijen opgeladen zijn vervolgen we onze weg richting Mestia. Het is al bijna 17 uur als we er aankomen. De laatste 44 km naar Ushguli wordt een rit van meer dan anderhalf uur geeft Google aan. We mogen ons dus aan iets verwachten. Voor we eraan beginnen stoppen we nog even bij de supermarkt om een ijsje en wat gekoelde drankjes aan te schaffen. Ongeveer tweederde van de weg tussen Mestia en Ushguli ligt er prima bij. Het is er prachtig rijden. Wanneer de wolken meer en meer komen opzetten en ook de eerste druppels vallen, komen we ook op de onverharde stukken terecht. Met rechts van mij de afgrond van een diepe vallei, links en steile bergwand en onder ons een afschuwelijk slechte weg die bij momenten hier en daar gewoon weggespoeld is, is het toch echt wel stressen. Er zijn stukken waar de auto aan het glijden gaat maar waar Nico het hoofd koel houdt en ons veilig in Ushguli brengt. Ik had in de app van airbnb de routebeschrijving opgevraagd naar onze guesthouse. Het is werkelijk niet te geloven door welke smalle en steile straatjes we gestuurd worden. We hebben letterlijk aan elke kant van onze spiegels één centimeter over. In België zou zo'n straat nooit vrijgegeven worden voor auto's. Dit is gewoon een wandelpad. Uiteindelijk zijn we op onze bestemming geeft Google maps aan. Ik stap uit aan het guesthouse en de dochter des huizes komt mij vragen of we een reservatie hebben. Hmm … dat is op zich al vreemd. Blijkt dat we dus aan de verkeerde guesthouse staan en dat het ook fout in airbnb staat. We keren terug naar de iets grotere weg en vinden uiteindelijk waar we moeten zijn. Dit is een basic logement in een van de vele torens die Ushguli rijk is. We installeren ons op de kamer en eten vervolgens nog wat klassieke gerechten die de gastvrouw Maria ons serveert. We moeten allemaal wat bekomen van de helse rit dus kruipen we op tijd in ons bed nadat we eerst nog even naar het filmpje van Tom Waes in Georgië gekeken hebben. Het was grappig om te zien hoe hij dezelfde gids als ons gehad heeft in het Stalin museum. Ook hier in Ushguli is hij geweest. Vanuit de reportage en uit onze reisgids hebben we geleerd dat de mensen van Ushguli tot begin de jaren 2000 volledig afgezonderd leefden van de buitenwereld. Dit dorp is het hoogst permanent bewoonde dorp van Europa. De mensen die er vroeger woonden, stonden bekend als erg vijandig tegenover bezoekers. Ze hadden een bijzonder slechte reputatie als het hier op aankwam. De laatste jaren hebben ze begrepen dat ze geld kunnen verdienen met toerisme en is de veiligheid van de bezoekers veel beter gegarandeerd.

Morgen geeft het weerbericht aan dat de zon volop zal schijnen dus dat zal ons wel de kans geven om dit bizarre dorp in zijn schoonheid te ontdekken. Bij heldere hemel zouden we ook het geluk kunnen hebben om de Sjchara in zijn volle glorie te kunnen bewonderen. Met zijn 5201 meter is dit de hoogste berg van Georgië.