Daar zit je dan op het paard van de grenspolitie.

Fé

Nicoféinge

Charming stop in the woods

Wild water (en meisje)

Lunch aan de waterval

Op het paard van de politie

Vanuit Mazeri kan je via een wandeling van zo'n twee uur tot bij de hoogste waterval van Georgië komen. De broer van Nino legt ons uit dat de brug recentelijk helemaal vernieuwd werd en dat we dus via een andere weg naar het startpunt van de wandeling moeten. Nadat we ons ontbijt gegeten hebben en de overschot (die er altijd is als is op de rijkelijk gevulde tafels van Georgië) meekrijgen om te kunnen picknicken aan de waterval, stappen we in onze auto om naar het beginpunt van de wandeling te rijden. Na alweer een leuk stukje off-road komen we aan bij de hikers inn van waar we kunnen beginnen aan onze klim. Wat ben ik blij dat we voor een hotel in deze streek gekozen hebben en niet zijn blijven hangen in Mestia waar er toch veel meer toeristen zijn. De omgeving is hier zo mooi dat het niet evident is om dit in woorden te beschrijven. De combinatie van prachtige bossen en heel steile en uitgesproken bergtoppen tegen een blauwe lucht… De rivier raast als een wildeman naast ons. Wat een kracht gaat ervan uit. Na zo'n uur wandelen en een paar steile stukken worden we verrast door een houten huisje in het bos waar je de mogelijkheid hebt om wat te liggen in de hangmatten of iets te drinken op het uiterst gezellige terras met boomstronkjes. Ze hebben hier ongelooflijk hun best gedaan om het gezellig te maken. Aan diverse bomen hangt een flesje met daarin vers geplukte bloemetjes. Hoe schattig is dit. Hier is het woord paradijs voor uitgevonden. We zetten onze tocht verder. Sommige momenten loop je in dicht bebost gebied en op andere krijg je dan weer een spectaculair uitzicht op de watervallen die van de bergen donderen. Wanneer we rond één uur de voet van de waterval bereiken, blijkt het niet zo'n goed plan om daar onze kachapuri op te eten. Er staat een koude wind boven en het water van de waterval waait op ons lichaam. Nico had op zijn GPS gezien dat we mogelijks niet helemaal dezelfde route terug zouden moeten stappen. We proberen het pad te vinden dat de GPS aangeeft. Het is wat zoeken naar een echt pad tussen de rotsen en planten. Uiteindelijk moeten we vaststellen dat er niet echt nog een pad is en keren we op onze stappen terug. Net als in het heen gaan komen we op de terugweg ook de border control tegen. We bevinden ons niet zo ver van de Russische grens maar deze mannen zijn nog Georgiërs. We hadden al gezien hoe ze een backpack van een vrouwlijke toeriste meenamen op hun paarden zodat zij zonder de zware rugzak naar boven kom stappen en ook bij ons zijn ze super charmant door voor te stellen om eens een kort ritje op hun paard te maken. Fé en ik wilden al een paar dagen proberen om ergens paard te rijden dus we laten deze kans niet schieten. Ik heb nog nooit op een paard gereden zonder zadel dus was ik aanvankelijk wat aan het twijfelen maar de man maakt duidelijk dat hij mij wel op het paard zal tillen. Met een sterke armbeweging tilt hij mij op terwijl ik mijn been over het beest gooi. Ach je kan je job als border control maar beter op zo'n leuke manier invullen dan daar heel de tijd voor je uit te zitten staren. Qua taal begrijpen we elkaar niet maar met een heel beperkt aantal woorden Georgisch van mijn kant en Engels van zijn kant slagen we er toch in om hem te bedanken. Ondertussen zijn er wolken komen opzetten en horen we ook de donder hoog in de bergen. Plots zien we een man passeren met een soort van riotgun in zijn handen. Toch wel heel vreemd en tegelijkertijd ook beangstigend. Ik vermoed dat het niet meer is dan dat hij zijn familie wil beschermen tijdens de wandeling maar het blijft toch een angstaanjagend tafereel. Wat verderop zien we dat de rivier een flink stuk uit haar oevers getreden is. Via een paar grote keien kunnen we toch nog terug het wandelpad bereiken. Wanneer we terug bij het beginpunt zijn stelt Fé voor om met een paar mensen te voet naar ons hotel terug te keren. Ik zie dat wel zitten maar dan toch liefst eerst een biertje bij de Hikers inn. Argo, een van de lokale bieren, heeft een heel mooie campagne opgezet met tekeningen over Georgië op zijn flesjes en daaronder de spreuk "spend your summer in Georgia". Bier krijg je hier trouwens ook altijd per halve liter. Voor mij is dit meestal net te veel maar wanneer je met een gemiddelde Georgische man praat hoor je vaak verhalen dat ze makkelijk twee en een halve liter bier per dag kunnen verzetten. Ze verkopen hier hun bier ook in plastic flessen van 2 liter.

Nico en Koen rijden met de auto terug naar het hotel. Op het moment dat ze willen vertrekken worden ze aangesproken door twee Russische vrouwen. Ze willen richting Becho. Zo ver zullen Nico en Koen niet rijden maar ze kunnen wel een stukje mee. Koen heeft Witse al mee in de auto dus regelt hij het netjes dat de dames met Nico mee kunnen. Het is een grappig zicht om Nico te zien vertrekken met naast hem een toch wel vrij corpulente Russische vrouw en op de achterbank haar vriendin.

De meisjes in ons gezelschap beslissen om nog een uurtje naar huis te stappen. We komen opnieuw voorbij de bron met mineraal bronwater dat gewoon op borrelt uit de grond. Het water bevat erg veel ijzer en smaakt ook zo maar wat ik het meest verrassend vond was dat er bruis op zit.

Terug in ons hotel vraagt Nino aan Nico of hij broden kan meebrengen van een lokale minishop in een hotel een beetje verderop. Ze geeft hem 5 lari voor vijf broden. Wanneer ze de broden bestellen in de winkel, krijgen ze te horen dat ze twee lari per brood moeten betalen. Als ze uitleggen dat de broden voor Mila zijn wordt de prijs plots gehalveerd.

Deze avond schuiven we opnieuw aan aan de tafel van Mila. We installeren ons op het scheve bankje tegen de prachtige turkoois muur en krijgen soep en allerlei koude en warme gerechten geserveerd. De kwaliteit van de keuken is niet zoals bij Irina maar al bij al eten we ook hier -enkel met onze vork- toch weer smakelijk. Plots komen Mila en haar tweelingzus voorbij met een hele kudde koeien. Hoewel ik haar niet zo goed gekend heb vind ik het toch opvallend hoe sterk Mila lijkt op mijn meetje. Sjaaltje op het hoofd, knokig en pezig en altijd in de weer. De dichtstbijzijnde geldautomaat is op meer dan een half uur rijden dus we kijken we hoe we de betaling kunnen regelen met onze gastvrouw die niet over een kaartleesmachine beschikt. We leggen al onze euro's en lari's samen en komen er net om te kunnen afrekenen. Nino nodigt ons uit om naar het oude huis te komen kijken. Haar broer blijkt een echte patriot te zijn die veel weet over de geschiedenis van zijn land. De ruimte waarin we ons bevinden is meer dan 300 jaar oud en werd ooit geïnspecteerd door Unesco om te bekijken of dit werelderfgoed kon zijn. We zien kasten met intrigerend houtsnijwerk en alkoven waar de mensen in sliepen. Aan de andere kant van de ruimte konden de dieren verblijven. De man legt ons uit wat de bijzondere band is tussen Georgië en Israël. Iets wat ons nog niet echt was opgevallen behalve het feit dat je hier inderdaad af en toe wel wat Joden ziet. Hij vertelt dat Georgiërs Europeanen zijn en geen Aziaten. Hij legt ook uit dat ze al eeuwen voor hun vrijheid vechten en dat ook altijd zullen blijven doen. Hun tradities en cultuur zijn heel belangrijk. Hun wil om tot Europa te behoren is erg groot maar ze willen zeker niet alle normen en waarden van de Europeanen overnemen. Hij verwijst onder meer naar de gay parade die afgelast werd in Tbilisi. Volgens hem waren 98% van de Georgiërs tegen de organisatie van deze parade. En zo spreekt iedereen vanuit zijn eigen wijsheid en overtuiging … hij vertelt ons dat hij heel erg veel werkt en elke lari die hij verdient opnieuw investeert. Zo heeft hij een stuk landbouwgrond gekocht in de buurt van Tbilisi waar hij nu stap-voor-stap biologische groenten op wil gaan kweken. Ik ben blij om te horen dat de overheid hiervoor subsidies geeft. Deze man mag dan wel een lokale boer zijn, hij is ook absoluut heel erg belezen. Wanneer hij hoort dat we van België zijn maakt hij de link met Godfried van Bouillon en de kruisvaarders. Een geschiedenis die zelfs voor ons ook al wat ver zit. Wanneer we vragen of het nu beter is dan in de tijd van de USSR krijgen we een overtuigend antwoord: ja want nu is er vrijheid. Ze leggen ons uit dat de oudere generatie soms wel nog met de nodige heimwee terug kijkt op die tijd maar dat het voor jongeren toch heel duidelijk is dat het nu beter is. Wanneer ik peil naar de werkloosheidscijfers zegt Nino dat er best wel veel oudere mensen werkloos zijn maar als je als jongere wil werken is er zeker werk te vinden. Met een strijdvaardige blik laat ze weten dat zij altijd werk zal hebben … wanneer we aan de broer vragen hoeveel khinkali hij kan eten is hij heel snel met zijn antwoord: 19 maar wel grote exemplaren. En onmiddellijk kregen we ook te horen dat hij makkelijk drie liter bier of wijn kan verzetten… die Georgische mannen toch! En zo hebben we een plek waar we twee nachten verbleven zijn ook opnieuw in ons hart gesloten.