De zwakste schakel van Georgië: de mannen.

Milla

De tafel was een beetje schuin

104 jaar en zo krachtig

Ons verblijf

Een straathond zoals er veel zijn

Poging vuur maken

Onze schipper met kapotte boot

Happy ending

Vuurkinderen

Onze reddingsboot

Een typische Georgische man

Wat een sterke kranige vrouwen hebben ze hier toch. Mila en haar zussen blijken nog een tante van 104 jaar oud te hebben. Ik ben heel blij dat ik dit dametje heb kunnen ontmoeten. Bij ons afscheid zat ze op een stoel het leven rondom haar fijntjes te observeren. De blik in haar ogen was nog helder, haar handen leken wel van perkament. De berglucht, de gefermenteerde matsoni en het vele harde werken hebben ongetwijfeld bijgedragen aan haar gezegende leeftijd. Deze familie weet haar tradities te koesteren maar omarmt ook het harde werken voor een betere toekomst. Nadat we de nodige Facebook gegevens hebben uitgewisseld nemen we afscheid van deze mooie mensen. Via een weg vol haarspeldbochten verlaten we de bergen. vandaag hebben we terug afgesproken met Valentina, de dochter van Irina, om samen een boottocht te maken in het nationaal park van Poti. we rijden door Zugdidi, één van de grote steden van Georgië en spotte daar een McDonald's. wat eerst een grapje door de walkie-talkies was wordt uiteindelijk toch werkelijkheid: we rijden door de drive in en bestellen een volledig foute burger. Ach, vakantie. Om 14 uur hebben we afgesproken met Valentina. Ze komt ons ophalen samen met haar man Wachgtank en haar zoon die we achteraf vetklepje zijn gaan noemen. Een twaalfjarig aan cola verslaafde gamer die mogelijkheid wel 100 kilo weegt en uiterst onsympathiek was. Ongelooflijk dat dit een zoon van Valentina is. Ze brengen ons naar de rand van de brug waar twee mannen klaar staan met een bootje. Hmm, dat was niet de afspraak want we zouden twee bootjes huren. Sophie en Kato hadden ondertussen gezien dat er een heel groot meer aan de andere kant van de brug lag. Zo hadden ze zich het niet ingebeeld. Omdat we nu toch maar met één boot gaan vertrekken Nico en ik samen met Witse en zullen we Kato, Koen en Sophie informeren over hoe de overtocht over het meer zal verlopen. Het blijkt maar een gammel bootje te zijn dat ze niet zo evident gestart krijgen in het ondiepe water waar we aan boord gaan. Valentina en Wachtank blijven bij Koen en Sophie. De twee Georgische mannen die vrienden bleken te zijn van Wachtank gaan mee met onze boot. Ze bleken geen woord Engels te spreken. In tegenstelling tot wat we begrepen hadden is het zo'n 45 minuten varen tot aan de plek waar we gaan barbecuen in het nationale park van Poti. Ons plan om rond 17 uur hier terug te vertrekken lijkt nu al onmogelijk om te halen. De boottocht door het nationale park is echt mooi. Eénmaal we het grote meer overgestoken hebben komen we in smalle vaargeulen temidden van heel veel groen. ook de plaats waar we aanmeren om te barbecueën is best wel idyllisch. Wij stappen uit en één van de mannen blijft bij ons terwijl de andere terug vaart om de rest van onze gezelschap op te pikken. Onze man begint takken te zoeken om een vuurtje te maken. Fé en Witse ergeren zich al aan de manier waarop hij dit wil gaan doen. Hij gooit een hoop bladeren op het vuur. Zij voorspellen al dat het vuur nooit zal branden en dat het gewoon heel veel rook zal genereren, wat effectief ook zo bleek te zijn. Omdat het hem niet lukt om een paar takken te laten branden nemen onze vuurjongeren het van hem over. Maar toen bleek dat de aansteker leeg was … We hebben midden in het nationale Park maar heel beperkte 4G ontvangst maar ik slaag er toch in om aan Koen te laten weten dat ze best lucifers meebrengen naar onze barbecueplek. meer dan een uur later krijgen we van Koen het bericht door dat de boot nog altijd niet terug bij hen is. Dit is echt niet normaal. De communicatie verloopt ook heel erg lastig doordat de berichten maar af en toe door komen en we ook geen enkel woord kunnen wisselen met onze Georgiër. uiteindelijk horen we dat Valentina beslist heeft om niet meer te barbecuen op deze locatie omdat de boot stuk blijkt te zijn. Oh wat vreselijk voor haar toch want ze wou dit echt voor ons organiseren. Ze is gewoon in 't zak gezet door die mannen die haar beloofd hadden om met twee goede boten te komen. Ondertussen voelen wij ons een beetje zoals op een onbewoond eiland waar er af en toe eens een paar boten aanmeren met een handvol toeristen die dan na een half uur terug vertrekken terwijl wij achterblijven. We krijgen ook geen informatie door van wat nu het plan is. Hoe zullen wij hier weg geraken? Gelukkig is Witse ook heel erg chill onder heel de situatie. Hij en Fé kunnen zich bezighouden met hun zakmessen en het vuur. Het is ons ondertussen duidelijk dat er officiële boottochten georganiseerd worden in het park maar dat wij met een illegaal alternatief gekomen zijn. De rangers die aanmeren beginnen één voor één ook te discussiëren met onze Georgiër. wanneer we beginnen te praten met twee westerse toeristen die even aanmeren aan ons ponton leggen we hen onze situatie uit. ze verzekeren ons dat ze alles zullen melden aan de officiële toeristeninformatie. Ze nemen nog een foto van ons zodat ze deze kunnen tonen aan de instanties. Ooh ooh ooh in wat voor een situatie zijn we nu toch weer beland. Om halfzes meert een grotere boot aan met twee officiële rangers van het nationale park en een groep Georgische jongeren. Nico en ik beslissen dat we deze boot sowieso niet zullen laten vertrekken zonder dat wij er ook bij zijn. Wanneer de groep uiteindelijk terug aanstalten maakt om te vertrekken maakt onze Georgiër non-verbaal

duidelijk dat wij ook kunnen instappen. Oef! omdat de boot heel erg traag vaart is het uiteindelijk halfacht wanneer we aanmeren op het vasteland. Wachtank komt ons ophalen in zijn rode Toyota Prius. Met zeven mensen in die auto terwijl hij veel te snel rijdt over kleine wegen. Pfff serieus, Ik heb het nu wel eventjes gehad met de Georgische macho mannen die niet kunnen organiseren en vooral geïnteresseerd zijn in het roken van sigaretten en drinken van alcohol. Koen, Sofie en Kato waren ondertussen met Valentina naar een bos gereden waar ze de barbecue hebben aangestoken. Wij hebben allemaal honger (al een geluk dat we deze middag naar McDonald's geweest zijn). Terwijl wij het vlees en De groentjes opeten gaan Koen en Sophie onze auto halen die nog aan de brug geparkeerd stond. Het bos waar we ons bevinden is gewoon een vieze ranzige plek vol afval. Koen noemt het het voortplantingsbos zodat we woorden kunnen gebruiken die de Georgiërs en ons gezelschap niet begrijpen. Wanneer we onze auto terug hebben nemen we afscheid van Valentina en haar gezelschap. Vinden het zelf jammer voor haar dat haar plan zo mislukt is. Zij noemt het "the worst day of my life". Ocharme. Voor ons is het al bij al vooral "eind goed al goed" en we moeten toegeven dat de boottocht door het nationale Park echt heel erg mooi was.

Deze avond hebben we een hotel gereserveerd in Ureki, een badplaatsje aan de Zwarte zee. We hebben dit dorp gekozen omdat dit één van de weinige plaatsen is waar er zand ligt dat bovendien ook nog eens zwart en magnetisch blijkt te zijn. Ureki blijkt een heus Blankenberge te zijn. Sociologisch interessant om te observeren maar voor ons vooral ook een shock na de mooie omgevingen waar we de laatste weken in vertoefd hebben. Na ons avondeten maken we nog eens een wandeling door het dorp. Overal zie je kermiskramen, dansende mensen en goktenten. Live muzikanten krijsen fout Engels door hun microfoon terwijl de liters alcohol rijkelijk vloeien. De straten zijn verlicht met neonlichten en schreeuwerige reclames. Fé en Kato amuseren zich nog op het strand met lichtschrijven met hun camera. Terug in het hotel val ik als een blok in slaap. Wat een dag was me dit.