Varkens in de mist (in Louisiana).

Amazing sporthall old building

Beautiful house

Hot water waterfall

Hotspring pool

Martvili canyon

Playtime at the house

Poncho's

Lovely food from Irina

Grappige gitaar

Valentina and husband

20190817_184915

Oude herdersjas

Peaceful girl posing for picture

Irina maakt echt de beste eitjes van de wereld maar deze ochtend voegt ze daar nog fantastische pannenkoeken aan toe. Ze onthult haar geheim voor haar luchtige deeg: in plaats van melk gebruikt ze matsuna (=yoghurt). Gisterenavond was het al beginnen regenen en dat heeft het heel de nacht gedaan. De wolken hangen erg laag en alles voelt vochtig aan. Irina laat weten dat het mogelijks in het dal beter weer zou kunnen zijn. Vandaag willen we naar Martvili canyon. Haar dochter Valentina had ons ook getipt om in de buurt van Martvili naar hotsprings te gaan die hoofdzakelijk door locals bezocht worden. We nemen onze poncho's mee en trekken warmere kleren aan. The dirt road van aan het huis van Irina tot op de hoofdweg ligt bijzonder glad. De auto glijdt bij momenten naar beneden. Wanneer we bij Martvili canyon aankomen, merk je direct dat ze deze site al uitgebouwd hebben om grote groepen toeristen te ontvangen. Werkelijk voor alles wordt geld gevraagd. Nergens in Georgië hebben we zo veel betaald om iets te kunnen zien. De canyon op zich is wel prachtig al is het stuk wat je kan bezoeken niet erg groot. Je kan kiezen of je met een rubberbootje dan wel voor de wandeling gaat. We hadden op voorhand mooie foto's van de bootjes gezien dus kiezen we hiervoor. Wat we te zien krijgen vanuit de boot is absoluut prachtig maar in zo'n 20 minuten zijn we er al door. De canyon is smal en heeft aan beide kanten heel veel groen. Met het mistige weer van vandaag hangt er een mysterieuze sfeer wat op zich wel zorgt voor een extra cachet. Al zou de zon nog meer wel gekomen geweest zijn. De wandeling is ook kort maar wel de moeite. Vanop een paar aangelegde platformen kijk je in alle richtingen naar de canyon zelfs door de bodem waarop je staat. Na de wandeling begint het wat open te trekken. Fé is blij dat ze haar poncho kan uitdoen want ze vindt het spuuglelijk. Zelf vind ik dit eigenlijk best wel oké in zo'n weer. Voor onze lunch rijden we een beetje terug naar Martvili dorp. Op Google hadden we nog een restaurantje gevonden dat er leuk uitziet. Wanneer we er aankomen zien we enkel een kleine supermarkt. Een oude dame toont ons de weg naar het restaurant. Oké opnieuw de 4x4 opzetten en via een steile, glibberige, rotsige weg naar beneden tot aan de rand van de canyon waar het restaurant gelegen is. De setting is opnieuw grappig. Er staan lange banken onder een aantal partytenten en op de achtergrond zie je de weelderig groene canyon. Aan één van de tafels is een familie een verjaardag aan het vieren. Beetje bij beetje worden ze luidruchtiger naarmate de alcohol vloeit. Op een bepaald moment beginnen ze Georgisch te dansen en krijgen wij ons after lunch entertainment. Onze eigen lunch was niet evident om te bestellen omdat ze vooreerst geen woord Engels spraken en er vervolgens ook nog veel dingen niet beschikbaar waren. Uiteindelijk komt er toch wat brood en een paar schoteltjes met groenten op tafel en bestellen we nog een dubbele portie huisgemaakte frieten. Het wegrijden van het restaurant vraagt opnieuw een stukje stuurmanskunst van onze twee mannen maar we geraken er allebei op. Op de weg hier naar toe en ook verder richting hotsprings zien we het ene fantastische huis na het andere. Sommige gerenoveerd maar de meeste wat vervallen. Wat een rijkdom en schoonheid is er hier. Één voor één villaatjes met een mooie patio en veel smeedijzer in turkoois blauw of afgebladderd oranje. Je waant je in het midden van een Amerikaanse staat. Deze streek is helemaal anders dan wat we al gezien hebben. Blij dat we hier ook een aantal dagen zijn want in de meeste routes die we van Georgië gezien hebben wordt dit niet aangedaan. Voor Koen is het zijn favoriete streek door de veelheid aan bossen. De warmwaterbronnen zijn opnieuw zoiets dat je echt moet weten te vinden want nergens zie je een bordje staan. Wanneer we aankomen zien we een hokje met een pomp en opborrelend water met een lichte zwaveldamp. De bodem is roomkleurig en roestig. We waren ons terug in IJsland. Verder valt het ons ook onmiddellijk op hoeveel afval hier overal rondslingert. Foei Georgiërs. Jullie hebben een prachtig land maar het ecologisch bewustzijn is hier nog niet erg groot. Het opborrelende water is best wel heet en het is niet mogelijk om direct in dit water te baden. Gelukkig is er vlakbij een sterk stromende rivier met koud bergwater. Op de plaats waar het hete water en het koude water elkaar treffen hebben mensen met keien kleine baden gevormd. We hebben geluk want op het moment dat we aankomen is er niemand meer in het water. We zoeken of maken onszelf een plekje en genieten van de zalige warmte in deze unieke setting. We blijven verwonderd over de variëteit die we hier in Georgië aangeboden krijgen. Geleidelijk aan komen er meer en meer mensen toe die elk op zoek gaan naar een plek om te kunnen genieten van het weldadige water. Wanneer de vrouw naast mij een sigaret opsteekt en de vieze rook helemaal mijn richting uit waait ga ik bij Nico in zijn zelfgemaakte badje liggen. Dat van mij was afwisselend heet en koud wat op zich ook wel leuk is maar Nico had hij de stenen zo geschikt dat het niet alleen diep was maar dat er ook een heel aangename continue temperatuur was. Wanneer we terug naar de auto stappen zien we plots een baby op een doekje liggen tussen allerlei plastic flessen en ander afval. Voeg daar nog een paar straathonden bij en in de achtergrond een waterval met heet water en je kan je wel inbeelden in wat voor een surrealistische setting we ons bevinden. Gelukkig komt de moeder de baby ophalen als ze ziet dat wij er vanop een afstand foto's staan van te maken. Terug aan de auto spoelen we de automatten en onze wandelschoenen af onder het hete water en rijden we terug naar huis. In één ruk naar huis rijden is hier quasi onmogelijk want je komt van de ene fotografische gelegenheid in de andere. Wanneer we een groot verlaten gebouw langs de kant van de weg zidn, kijken we of we er ook binnen geraken. Het hekken blijkt open te zijn. Wat we vermoeden blijkt te kloppen. Dit is een oude school. Je vraagt je af waarom een gebouw als dit zomaar leeg staat want op zich is de basisstructuur nog heel erg oké. We zien nog mooie houten kasten staan en wanneer we via een zijdeur een grote ruimte betreden valt onze mond open van verbazing. Voor ons zien we een prachtige oude sportzaal met een houten vloer en basketringen. Er staat zelfs een grote tribune. De zaal biedt uitzicht op de andere outdoor sport terreinen via een prachtige glazen wand. Sportterreinen die nu ingepalmd zijn door grazende koeien. Aan potentieel is hier geen gebrek, aan geld destemeer. Wat moet het heerlijk geweest zijn om hier ooit naar school te gaan voor de vele Georgische tieners. Wanneer ik terug naar de auto loop zie ik dat mijn raam nog open staat. Ik probeer via een knopje mijn deur te openen maar plots gaat het alarm van de auto af. We wisten niet eens dat we een alarm hadden. Ik roep Nico die de sleutel heeft. Hij vind de situatie uiterst grappig en komt op zijn dooie gemak, terwijl hij een filmpje maakt, naar mij toe gewandeld. Hilariteit alom. We verwittigen Irina dat we later zullen aankomen dan gepland. We hebben hier al ondervonden dat ze heel erg strikt zijn op de timing van het eten. Onderweg komt de mist terug sterk opzetten. Van tijdens onze Afrika reizen waren we al gewoon dat er koeien en varkens op de weg lopen maar hier in Georgië komt dat echt heel frequent voor. Op momenten dat je dan in het donker door de bergen rijdt en er ook nog eens een dikke mist hangt, is het echt wel uitkijken om ze niet te raken met onze grote machines. Bovendien zijn de wegen hier ook erg smal en kronkelend waardoor je gewoon moet stoppen als er een koe staat omdat je niet meer plaats hebt. Meer dan eens zie je ook mensen te voet met pak en zak lopen terwijl er in de verste verte geen huis of winkel te bespeuren is. Als we om half negen bij Irina aankomen vraagt ze ons om onmiddellijk aan te schuiven aan tafel. Ze heeft opnieuw voortreffelijk gekookt. Ze legt ons uit dat haar moeder Russische was en dat ze voor ons nu borsjt klaar gemaakt heeft. Alle overige gerechten zijn ook opnieuw om vingers en duimen bij af te likken. We nemen nog allemaal een foto met een gigantisch grote en brede herders jas die aan de muur hangt. Ook het jachtgeweer wordt van de muur gehaald om trots mee te poseren. In een setting als deze hoort dit erbij. Het is helaas alweer tijd om onze valiezen te maken zodat we morgen op het gemak kunnen ontbijten en afscheid nemen van deze wondermooie plek.