Chiatura bevreemdender wordt het niet. Georgië(rs) in de lift.
- Inge Dubois
- 15 aug 2019
- 4 minuten om te lezen
Kan je iemand in je hart sluiten die je minder dan 24 uur kent? Lia is er in elk geval bij ons in geslaagd. Wat een ongelooflijk warme vrouw is dit. Ze geeft ons nog een grote zak vers fruit en wanneer ze hoort dat ik de chacha van gisterenavond eigenlijk nog wel lekker vond, loopt ze naar haar frigo en brengt ze ons een flesje Georgisch water. We zijn haar erg dankbaar dat ze ons heeft laten kennismaken met de beroemde Georgische gastvrijheid. Deze avond en de twee nachten die daarop volgen, logeren we in een houten huisje in de bergen. Onderweg willen we graag nog twee stops inlassen. Het is elf uur als we Chiatura binnen rijden. Chiatura is een stadje wat pas 100 jaar geleden gebouwd werd toen er hier mangaan gevonden werd. De communisten hebben er grote appartementsblokken opgetrokken zodat er duizenden arbeiders konden verblijven samen met hun gezinnen. De stad zelf ligt in het dal terwijl de mijnen op de heuveltoppen liggen. Om ervoor te zorgen dat de arbeiders gemakkelijk naar hun werkplaats konden, werd een ingenieus systeem van kabelliften aangelegd. Werkelijk overal in de stad zie je doorroeste bakken hangen aan kabels. de gebouwen zijn een voor een communistische rariteiten. wat opvalt is dat men wel de moeite genomen heeft om de stad met behulp van kleuren een beetje aangenamer te maken. de tientallen appartementsgebouwen op de heuvels en in de stad zijn allemaal in verschillende kleuren geverfd. Nu staan ze er wat verloederd bij. De meeste zijn maar gedeeltelijk bewoond. Wat een vreemde stad is dit toch. We geraken er niet op uitgekeken. we doen nog een poging om naar een plek te rijden waar we mogelijks een van de kabelliften in werking zouden kunnen zien maar deze blijkt uiteindelijk ook stil te liggen. We hadden nochtans in onze voorbereiding wel foto's gezien van toeristen die deze karretjes genomen hebben. nu ja niks aan te doen misschien ook wel veiliger voor ons eigen leven dat ze vandaag niet functioneren. wanneer we de stad uitrijden verschijnt uit het niet en regenachtig beeld van een soldaat die in dab-houding staat. met de flatgebouwen ernaast en aan de overkant een afstand tankstation waar een oude legerjeep staat te tanken waren we ons echt in een filmset. Beter dan dit wordt het niet. Zo'n 20 kilometer voorbij Chiatura staat een klooster op een heel smalle hoge rots gebouwd. Echt een absurd beeld. Wie haalt het in zijn hoofd om een gebouw op te trekken op een pilaar van 50 meter hoog? Op de trappen van het klooster dat een jongen uit te rusten. Wanneer hij ons hoort, vraagt hij in Nederlands of wij Belgen zijn. Bij het wegrijden van de site zien we hem langs de kant van de weg staan liften. Shavi Lami (de naam die we aan de auto van onze vrienden gegeven hebben (betekent zwart schaap), onze auto is Tetri (Georgisch voor wit), handig die namen als we met onze walkie-talkies elkaar willen oproepen) houdt halt. Omdat wij een extra zitplaats hebben in de auto, komt Dominique, bij ons zitten. Hij heeft geluk want we kunnen hem quasi aan de deur van zijn hostel afzetten met een ommetje van 10 minuten. Het is een leuke babbel. Hij is in Oostenrijk vertrokken al liftend en is via de Balkan en Turkije naar Georgië gekomen. Van hieruit wil hij naar Armenië en Iran om dan een vlucht te nemen naar Bangkok waar zijn vader trouwt. Begin volgend jaar wil hij dan voor een jaar met een working permit in Australië aan de slag. Hij vertelt ons dat het liften heel makkelijk verloopt. Enkel in Albanië (een prachtig land volgens hem) heeft hij blijkbaar een lift gekregen van de lokale maffia die hem heel graag aan een prostituee wou helpen. Wanneer we hem afgedropt hebben, is het voor ons nog een uur rijden. We logeren voor een paar dagen diep in de bossen in een houten huis. We hadden op Google maps al gezien dat de de weg op een bepaald moment ophield terwijl het huisje nog een stuk verder stond. Op een bepaald moment komen we offroad en vragen we ons af of we wel juist zijn. Langs de weg loopt een oud gekromd vrouwtje met een grote plastic zak. Het is vandaag bijzonder heet (+35 graden). We stoppen en vragen met gebarentaal of ze met ons mee wil rijden. Ik help haar in de auto. We proberen haar duidelijk te maken dat we naar Kinchka Wood House willen. Ze duidt resoluut aan dat we rechtdoor moeten. Uiteindelijk komen we terug een beetje in de bewoonde wereld en zien we een gezin bij een vakantiehuisje. De dochter (een opvallend mooi meisje) spreekt voortreffelijk Engels en maakt ons duidelijk dat we terug moeten rijden. Wanneer we terug bereik hebben, bellen we met de dame des huizes. We krijgen een uitleg en vinden uiteindelijk het huisje, boven op een berg in het woud. Wat een bijzondere plek is dit. Werkelijk geen woorden voor. Je hoort hier enkel de geluiden van het bos en in de verte de de Kinchka watervallen. We maken kennis met Irina en vernemen dat haar man acht maanden geleden gestorven is. Samen met haar drie dochters verblijft ze in de zomermaanden, als er gasten zijn, in het houten huis. Het huis waar wij logeren is bijna 100 jaar oud, hun huis is meer dan 150 jaar. Irina heeft niet veel tijd want wil snel terug in haar keuken. Het wordt ons elke dag duidelijker hoeveel belang een Georgiër schenkt aan gasten ontvangen aan zijn tafel. Later op de avond vertelt ze ons dat je minstens vijf verschillende gerechten moet maken voor een gast. We krijgen er acht en deze keer toch wel wat meer variatie. Vooral de traag gegaarde kip en de soep vallen bijzonder in de smaak. We krijgen natuurlijke oranje wijn geserveerd en Nico wordt door Irina aangeduid als tamada (al neemt Koen het dan later op de avond over als hij een toast uitbrengt op Nico die hem een deugddoende massage gegeven heeft). Witse vertelt ontwapenend een verhaal over de fictieve pyama-wants. We liggen allemaal in een deuk. La vita è bella.
Comentarios