Tbilisi, een Sovjetverleden en zoveel meer.

Stalin printing museum

Bed van Stalin

Aan de burcht van Tbilisi

Op de Vrijheidsbrug

Fantastische lunchlocatie

Local snack

Tbilisi view

Sorry ... Food again!

Jonge Stalin

Gigantische roltrappen in de metro

Voor het eerst in drie jaar slapen we met zevenen in één kamer. Het was een stille nacht op alle vlakken: zowel met mijn kamergenoten als buiten met de muziek van Fabrika. Iets na acht uur schuiven we aan voor het ontbijt waar we onder meer heerlijk fruit en lekkere pannenkoekjes geserveerd krijgen. Vandaag willen we graag de oude stad verkennen. In onze reisgids had ik gelezen dat de metro van Tbilisi naar het voorbeeld van die van Moskou ingericht was. Het nemen van de metro is op zich al een belevenis. De dame aan het loket legt ons uit dat we een metrokaart moeten kopen waarop we dan telkens geld opladen. Vervolgens duiken we echt de diepe metrotunnel in via een gigantische roltrap die, naar onze normen, echt wel snel gaat. Hilarisch gewoon. Elke drie minuten heb je hier een metro die je van het noorden tot helemaal naar het zuiden van de stad brengt. Er zijn maar twee metrolijnen wat het eigenlijk best overzichtelijk maakt. Vlakbij het Vredespark aan de Vredesbrug stappen we uit. Het is duidelijk dat hier een site voor toeristen ontwikkeld werd. Het was ons gisteren ook al opgevallen maar vandaag wordt het nogmaals bevestigd: in Tbilisi hebben ze niet echt veel smaak als het op inrichten van de publieke ruimte aankomt. En geloof me dat is nog een understatement. De stad heeft ook talloze zwerfhonden maar die zijn wel één voor één getagt en leken niet echt gevaarlijk. We wandelen door het park tot op de Vredesbrug. Deze Brug is eigenlijk minstens zo mooi als je hem van op afstand bekijkt dan wanneer je er zelf op staat. Een paar mannen met respectievelijk een papegaai, een pauw en een levende aap proberen ons te overtuigen om een foto te nemen en hiervoor te betalen. Heel erg zielig voor die beestjes. Een beetje verder in het park kan je de funicular nemen naar de hoger gelegen burcht en het standbeeld van 'mother of Georgia'. We kunnen net met ons zevenen in zo'n bakje en hoewel het een kort ritje naar boven is, vinden we het wel de moeite om te doen. Je krijgt een mooi zicht op de stad. Eenmaal boven zit je echt wel in een toeristische zone en tref je dus de onoverkomelijke kraampjes met allerlei brol souvenirs aan. We willen niet graag vergelijken maar het standbeeld van 'Mother Armenia' is echt wel mooier en imposanter dan de aluminium variant van Georgia. Deze laatste vind ik dan wel weer sympathieker vermits ze in haar ene hand weliswaar ook een zwaard heeft maar in haar andere hand een glas wijn vasthoudt.

Een beetje verderop is er de bekende burcht die je op alle Instagram foto's van Tbilisi ziet. We wandelen er naar toe, nemen de obligate foto's en reserveren ondertussen een restaurantje in de oude stad die zowel door Sophie als door mezelf gepind was: een prachtig art nouveau huis uit het begin van de jaren 20 met een fantastische binnentuin. Wat een goed idee om hier te komen lunchen. Als we daarenboven nog lezen dat de chef-kok één van de betere van Georgië is, zijn we helemaal in ons nopjes. We krijgen een mooie ronde tafel aangeboden onder de dikke bomen. Wat een setting! En wat een eten! We kiezen allemaal voor een slaatje: Nico en Fé kiezen voor een salade met Georgische burrata en gepelde (!!) kerstomaatjes, ik ga voor avocado met feta en komkommer. Naar goede gewoonte drinken we er een homemade limonade bij, deze keer met watermeloen en munt en nemen we ook een wit wijntje. Sophie en ik hebben allebei het boek "Het achtste leven" van Nino Haratischwili gelezen en vinden helemaal de sfeer van het boek terug in deze tuin. Bovendien is er iets verderop in de straat een chocolademuseum. Voor mensen die het boek ook gelezen hebben is duidelijk waarom we dit geen toeval vinden.

In een reportage van Tom Waes hadden we gezien dat er in Tbilisi een klein bizar museum was waar een oude drukpers staat die nog gediend heeft onder het regime van Stalin. Het triggert onze aandacht dus nemen we de metro naar de andere kant van de rivier. Onderweg passeren we nog een leuk winkeltje waar ze leder bewerken. Nico koopt er een nieuwe portefeuille. De wijk waar het museum zich bevindt is duidelijk niet echt toeristisch. We moeten even zoeken voor we het vinden maar uiteindelijk helpt Google maps ons. Lang leve de simkaart. We hadden gelezen dat de grootste attractie van het museum eigenlijk de eigenaar zelf is. Meteen bij onze aankomst wordt duidelijk waarom. We worden aangesproken als Europeanen en hij maakt onmiddellijk duidelijk dat hij geen fan is van Amerikanen. Oké de toon is gezet. Hij loodst ons mee naar een kamertje waar er een plan hangt waarop je kan zien hoe de drukpers in het begin van de 20e eeuw kon functioneren. Via een hele diepe schacht van zo'n 30 meter kom je in een kleine ruimte van waar er opnieuw een schacht van zo'n 10 meter naar boven gaat en uitkomt in het huis van de buren. Jaren aan een stuk werden vanuit deze locatie de pro Stalin-pamfletten in zowel het Armeens, het Russisch als het Georgisch gedrukt. De jonge Stalin heeft van 1903 tot 1906 in dit huis gewoond. We zien een foto van hem in zijn jonge jaren en ik vind het bangelijk om zeggen maar het was echt wel een mooie man. De eigenaar van het museum vertelt ons dat hij zelf 25 jaar als kolonel bij de KGB gewerkt heeft. Na al die tijd dweept hij nog altijd met Stalin. Voor hem was het communisme de glorietijd en is alles beginnen verslechteren onder het kapitalisme. Symbolisch hiervoor wijst hij ons op het mooie behangpapier uit de Sovjet periode dat fel contrasteert met de afgebladderde verf aan het plafond die volgens hem dateert uit de kapitalistische periode. Voor hem staat kapitalisme trouwens gelijk met fascisme. Een heel vreemde gewaarwording om met iemand te praten die nog altijd zo hoog oploopt met een massamoordenaar als Stalin. Het museum op zich is niet zo groot en het enige wat je er kan zien is een bed waarin Stalin geslapen heeft en uiteraard die drukpers. Maar de eigenaar op zich zal ons het meeste bijblijven. Op de terugweg naar de metro kopen we nog zo'n heerlijk groot Georgisch brood bij een bakker die ons een heet gebakken exemplaar aanbiedt voor één lari. We scheuren het in stukken en worden er allemaal blij van. In de grote inkomhal van de metro wil Koen een foto maken van ons allemaal. Plots wordt hij aangesproken door een nors kijkende politieagent die hem erop wijst dat je geen foto's mag maken. Hij moet bovendien alle foto's die hij al genomen heeft, verwijderen. De agent kijkt nauwgezet mee. Oeps!

We hebben zin in koffie en willen graag ook nog wat shoppen in de oude stad. We installeren ons bij Dots: een hippe kledingwinkel waar je blijkbaar ook lekkere koffie kan drinken maar voelen ons toch net een beetje teveel backpack toerist om daar rond te huppelen. Wanneer ik eens de kleren wil gaan bekijken, word ik letterlijk door twee verkoopsters op de hielen gezeten. Zo hoeft het voor mij ook niet. Gelukkig is de koffie wel lekker. Omdat we hier al regelmatig eens mensen hadden zien rondlopen met een soort lange worstvormige snack kopen we er ook eens eentje om te proberen. De eigenaar van het winkeltje legt ons uit dat er noten in verwerkt zijn en dat het omhulsel gemaakt is van druiven. Churchxel is de naam. Het is op zich niet slecht en ook niet echt ongezond maar lekker is nu ook weer iets anders. Rond zeven uur zijn we terug in Fabrika waar we wat tijd nemen om te rusten, te douchen en ons verslag te schrijven. We hebben al ondervonden dat het handiger is als je een restaurant gereserveerd met een groep van zeven dus dat hebben we dat deze ochtend ook al geregeld. Om half negen worden we verwacht bij Shavi Lomi, een restotip van mijn collega Elene, zelf afkomstig uit Georgië. Wat een fantastische locatie: een huis in een woonwijk met een grote binnentuin die bijzonder sfeervol ingericht. Opnieuw een pareltje. Ik bestel er risotto maar kan in alle bescheidenheid zeggen dat die van mij thuis beter is. Het is opnieuw een bijzonder gezellige en relaxte avond. We halen herinneringen op aan vorige vakanties en realiseren ons ook dat we vorig jaar in Japan nooit zo'n onbezorgde avonden buiten in een restaurant gehad hebben. Georgië, we houden nu al van je!