Hi honey! Gaumardzos father.

Boys will always be boys

Streetview

Lunch parkje

Turkooise rivier

Wine in a jar

Coffee break

Lada melons

Friendly barista

Amber wine

.

Iets na negen uur laten we Fabrika voor wat het is. Als we op het einde van onze vakantie terug in Tbilisi zullen zijn hebben we een Airbnb in de oude wijk gereserveerd. Op een klein half uur rijden van Tbilisi ligt een bekend bedevaartsoord, Mtscheta met een kerk waar een kledingstuk van Jezus Christus zou begraven liggen. Er is een rijke geschiedenis aan verbonden. Deze kerk vormt de bakermat van het Orthodox Christelijk geloof van de Georgiërs. Het dorp zelf is erg netjes en de huizen zien er ook niet armoedig uit. Je merkt dat hier best veel toeristen over de vloer komen. De kerk staat op een domein dat volledig ommuurd is. Binnen hangt er een heel serene sfeer. Net als de Armeniërs zijn Georgiërs toch ook best wel gelovig. We zien veel mensen bidden en biechten en aanschouwen hun rituelen als ze binnen en buiten de kerk stappen. Op de terugweg naar de auto zie ik nog een felblauwe kasjmier sjaal met Georgische motieven. Ik laat me verleiden want €10 voor zo'n mooie sjaal is best wel een koopje. Even verderop op een heuvel van zo'n 150 meter staat een nog oudere kerk die een uitzicht biedt over de regio. We rijden er naar toe en krijgen een beeld vanuit de lucht op de kerk die we net voordien bezocht hebben. De twee rivieren die hier samenkomen hebben een prachtig kleurenpalet van diverse soorten van blauw. Na een plaspauze in een vreselijk vies toilet trekken we richting eindbestemming van de dag. Onderweg houden we halt in een klein dorpje waar we in de lokale supermarkt en bij een groenteboer wat inkopen doen voor onze lunch. Op een bankje in een wat afstands maar hierdoor charmant parkje eten we ons brood, tomaatjes Georgische kaas en wat komkommer. En ook dat smaakt ons heerlijk. Het is iets voor vijven als we uiteindelijk aankomen bij Pjotr in Sighnaghi. Wat een karaktervolle woning. De realiteit overtreft de foto's deze keer. Pjotr en Marta zijn erg sympathieke hosts. We vernemen dat zij oorspronkelijk afkomstig zijn uit Polen. Wanneer we na ons avondeten terugkeren naar het huis roept Pjotr ons om te laten weten dat hij net een nieuwe "kveri" wijn heeft geopend en vraagt ons om te proeven. Deze keer krijgen we de beroemde oranje Georgische wijn aangeboden. Ik had deze al eens geproefd in België en moest er toen wat aan wennen maar deze keer valt het echt in de smaak. Pjotr is nogal een fenomeen. we hadden het al gemerkt in zijn communicatie via Airbnb maar in realiteit is hij nog flamboyanter. als we het goed begrijpen woont zijn vrouw Martha grote delen van het jaar in Polen en verblijft hij grotendeels hier. Zij is deze ochtend nog maar aangekomen na vier maanden Polen waar ook hun 24 jarige zoon woont. Ze vertelt ons dat ze wat raar had opgekeken toen ze de airbnb conversaties zag waarin Pjotr zeg voorstelde als mijn vader en mij honey noemde. Daar kan ik helemaal inkomen. Ik ben blij dat ik haar kan ontmoeten zodat ze kan zien dat het eigenlijk allemaal wat spielerei was. Met een glas wijn in de hand kunnen we er gelukkig allemaal om lachen. zeker toen we ons realiseerde dat Pjotr eerst dacht dat Sofie mijn moeder was en hij dus zichzelf voorstelde als mijn vader waardoor er heel gekke connecties ontstonden … de wijn heeft zeker geholpen aan het maken van deze hersenkronkels. Hij legt ons nog uit hoe zijn wijnen gemaakt wordt in de typische terracotta potten die ondertussen uitgeroepen zijn tot unesco werelderfgoed. Hoewel hij geen label heeft maakt hij zijn wijn volledig biologisch hij vertelt ons dat hij volgend jaar zal proberen om de administratieve mallemolen die zo'n label met zich meebrengt te doorlopen. hij vindt het te belachelijk om aan te tonen aan zijn collega boeren dat het ook zonder pesticiden kan hoewel zij 50% meer opbrengst hebben van hun akkers dan hij. tot eind de jaren 90 was biologisch boeren in Georgië de standaard omdat er niks anders voor handen was. Nu het westen meer en meer afstand van die chemische troep beginnen de bajes en co van deze wereld hun producten te verkopen en landen zoals Georgië.

En uiteraard gaat het gesprek ook terug over Rusland en Poetin en hoe georgiërs tegenover hun verleden staan. Hij maakt ons duidelijk dat ze heel vaak een soort haat liefde verhouding hebben met Rusland omdat Georgië binnen de ussr een van de rijkste deelstaten was en ze na de val van het Russische rijk een heel slechte periode gekend hebben. wanneer we vertellen dat we het boek het achtste leven gelezen hebben wordt hij heel erg blij. hij vertelt ons dat de schrijfster meer dan 3 jaar onderzoek gedaan heeft om zo goed mogelijk alle feiten en details te kunnen weergeven. Dat verklaart voor een groot deel de kwaliteit van het boek. ook laat hij ons weten dat het pas heel recent vertaald werd in het Georgisch omdat het voorheen verboden was. Als veel Georgiërs het boek zouden gaan lezen zal het echt een change-maker zijn in hoe ze collectief naar hun verleden kijken. Pjotr blijft wijn inschenken maar op een bepaald moment maken we hem toch duidelijk dat het voldoende is en dat we gaan slapen. We beloven hem om morgenavond verslag uit te brengen van onze dag en samen met hem een glas te drinken. We hebben deze avond trouwens opnieuw voortreffelijk gegeten in een wijnbar in Sighnaghi. Het principe om verschillende gerechten te bestellen en dan alles te delen met je tafelgenoten is hier eigenlijk de norm. Zelf vind ik dit een heerlijke manier van tafelen. Om middernacht ga ik slapen. Het zijn gevulde maar heel boeiende dagen.