Instant crush after nearly crash.

Leaving Fabrika

Aram the best waiter

Delicious food

Republic square Yerevan

Een beetje moeilijke nacht voor Nico en ik. De muziek van de feestende Fabrika-gasten klonk nog door tot na één uur. Daarenboven heb ik tot drie keer Patrick Hernandez gehoord, ik was born to be alive maar wou eigenlijk gewoon slapen. Gelukkig is ons miss wel goed uitgerust. Om 9u worden we aan het treinstation verwacht voor onze minibus naar Yerevan. We schuiven eerst nog aan aan het ontbijt en ontdekken zure Georgische kaas en hartige gebakjes met heel veel kruiden gevuld. Beetje vreemd. Gelukkig is er ook heerlijke yoghurt en ingelegde aardbeien. Voor de pannenkoekjes hebben we geen tijd meer want we willen toch nog even langs een winkel voor we in het busje stappen. Fé en ik gaan naar de lokale supermarkt. Hier en daar herken je Westerse logo’s op de producten maar veelal is het gewoon onmogelijk om door te hebben wat je nu precies gekozen hebt. Dat Cyrillisch schrift is net zo onmogelijk als de Japanse tekens van vorig jaar. Voor anderhalve euro nemen we een taxi naar het busstation waar we quasi onmiddellijk in een Mercedes-busje gestoken worden. De drie zitjes op de achterbank zijn voor ons. Pfff beetje bevangen daar zo achterin. Gelukkig opent de chauffeur heel snel een raampje achter mij waardoor ik heel de rit frisse lucht krijg, iets wat zeker helpt voor mijn wagenziekte. Wat dan weer niet helpt is de rijstijl van onze chauffeur: echt onverantwoord snel, voortdurend iedereen willen inhalen, bochten heel breed nemen, bruusk remmen en bovenop dit alles: op zijn gsm naar een soapserie zitten kijken terwijl hij met één hand zijn stuur vast neemt: no kidding! Toen we pas vertrokken zagen we hem tot driemaal toe een kruisteken maken … we hadden het toen al moeten weten! Samen met ons waren er nog drie Canadezen uit Toronto mee in de bus. Zowel zij als wij hebben hem meermaals gevraagd om zijn telefoon weg te leggen en voorzichtig te zijn maar er was écht geen spreken aan. Toen we hoog in de bergen waren, begon het ook nog eens te regenen en te hagelen. Echt stressen met zo’ chauffeur. Onverantwoord gewoon. Gelukkig hielden we een paar keer halt waardoor we wat konden bekomen en de noodzakelijke pipi-stops in afschuwelijke toiletten (letterlijk een gat boven de beerput) konden maken. Aan de grenscontrole was het dan weer lekker ouderwets aanschuiven, ernstig kijken, stempeltjes zetten, … en dat alles uiteraard tot tweemaal toe (Georgië verlaten en 100 meter verder Armenië binnen komen). De rit leidt ons door de bergen en we passeren Lake Sevan. Dit is met z’n 80 km lengte het grootste meer van de Kaukasus en met een ligging op 1900 meter ook één van de hoogste meren ter wereld. Vlak voor Yerevan is er een ongeluk gebeurd en staat het verkeer stil. Dit is duidelijk géén optie voor onze chauffeur. Met één draai maakt hij rechtsomkeer via de middenberm van de autosnelweg om zo een andere uitrit te nemen. En wat frappant is: hij is écht niet alleen. Een beetje verderop is het weer file en beslist hij zelf om van een éénvaksbaan een tweevaksbaan te maken door gewoon naast de andere auto’s te gaan rijden. Op het andere rijvak beginnen ze zelfs te spookrijden! Serieus … wij dachten dat we wat gezien hadden in Afrika maar dit is stukken erger. Het is uiteindelijk half drie als we Yerevan binnenrijden. We gaan op zoek naar een ATM voor Armeense dram en kopen een kleine simkaart. Onze Airbnb-verhuurder, een look-a-like van Roberto Martinez, staat ons op te wachten aan het plein en brengt ons naar zijn gekoelde, pas vernieuwde flat. Prima locatie voor de komende drie dagen! We spoelen de spanning van ons af en gaan vervolgens eerst op zoek naar hoe we terug naar Tbilisi zullen geraken maandag want zo’n minibus is niet meer aan ons besteed. De trein is volzet maar we vinden een prima alternatief bij een privé-taxi. Zelfde prijs als de trein en met als voordeel dat we onderweg zelf kunnen beslissen waar we willen stoppen voor een foto of een bezoek. Zo zien we nog meer van het land dan dat we initieel gepland hadden. Elk nadeel heb z’n voordeel. Een dag op maïs en nootjes maakt ons hongerig dus trekken we de stad in. Na een paar honderd meter wandelen, staan we midden op de Republic Square: het kloppende hart van Yerevan. Wat een allure! Grootse neoclassicistische architectuur onder invloed van het sociaal-realisme van Stalin maar tegelijkertijd ook veel warmte door de roze tufsteen die gebruikt werd voor deze “ville rose”. Het valt ons ook op dat er veel in het werk gesteld wordt om de inwoners en de bezoekers van de stad te vermaken: overal zijn er fonteinen in alle vormen. Jong en oud speelt er met het water. Wij uiteraard ook! Om 21u stipt krijgt het plein elke dag een metamorfose door een klank- en lichtshow met de fonteinen. Op alle soorten muziek (prachtig klassiek maar ook de power van Aretha Franklin en het iconische “music was my first love” van John Miles) spuit het water werkelijk alle kanten uit. Bijzonder feeëriek. We zijn blij met deze avondlijk wandeling want we willen écht nog wel wat stappen na het o.v.e.r.h.e.e.r.l.i.j.k.e. eten dat we geserveerd gekregen hebben in Cherep, een restaurant in een zijstraat van het grote plein. De bijzonder attente kelner Aram heeft ons wegwijs gemaakt in de Armeense keuken. We zijn zijn suggesties gevolgd en kregen een 7-tal borden om te delen: Armeense kaasschotel, gefermenteerde groenten, een bijzonder soort “greens” (throwback Uganda waar we dagelijks “greens” kregen), kefta balletjes, dolmas, tempura-groenten en een gevulde pompoen. Voeg daarbij nog overheerlijk Armeens brood (gemaakt op een heel bijzondere manier op een grote bolle vorm in een diepe oven) en een topwijntje Karas. Fé moest ook van de wijn proeven zodat wij konden toasten op Armenië, op het leven en op ons. Daarna kreeg ze een homemade lemonade met dragon. Man, man, man … dit is écht wel mijn keuken. En zo eindigt een dag die heel stressvol begon op een wondermooie manier. Morgen meer.