Fé haar Armeens broodje is gebakken.

Miss Fé

Reisleidster Fé

Typisch straatbeeld

Bakkersvrouw

Tonir

Mother Armenia

Local fair

Maison Charles Aznavour

Opera

Blauwe moskee

Nieuwe kathedraal

Wekker pas om 9u. We hadden het precies allemaal nodig. Gisteren hadden we nog wat yoghurt en pruimen gekocht zodat we deze ochtend toch iets gegeten hadden voor we de stad intrekken. Nico vloekt wanneer hij de overrijpe pruimpjes wil klaarmaken voor ons maar het moet gezegd, de armeense zon heeft ze heerlijk zoet gemaakt. Perfect met de zurig gefermenteerde yoghurt. Fé had voor ons thuis al de Yerevan citytrip voorbereid dus we volgen haar planning. De temperatuur is nog doenbaar maar alles ademt hier warmte uit. Na zo'n 10 minuten komen we bij het gigantische operagebouw. Full Russian style. Vlakbij is het 'swan lake': een kunstmatige aangelegde vijver met helderblauw water waar je, zoals bijna overal in de stad, met je voeten in mag… heerlijk met onze sandalen! Tijd voor koffie. Yerevan kent een traditie van cafés met allemaal individuele lounge hoekjes waar je met jouw gezelschap kan wegzakken in zetels met dikke kussens. Twee cappuccini en een vers vruchtensap later zijn onze batterijen voldoende opgeladen om aan de beroemde cascades te beginnen. Heel mooie brede trappen in een museumpark voor moderne kunst. We genieten van de talloze standbeelden, bewonderen de madammen van Botero, herkennen een beeld met de letters LOVE die we vorig jaar ook in Tokio gezien hebben, nemen foto's van elke mooi uitzicht (veel dus) en gaan met de ouderwetse roltrappen naar boven. Het zicht over de stad is fenomenaal. Jammer dat er een sluier mist hangt waardoor we slechts de contouren van Ararat kunnen afleiden maar los hiervan is het volop genieten. Net als in Tokio met Mount Fuji zijn er hier ook veel toeristen die Ararat nooit te zien krijgen. Wij hebben morgen nog een kans. Vlakbij het monument ter ere van 50 jaar Sovjetrepubliek had Fé op haar kaart het huis van Charles Aznavour gepind. Tot onze ontsteltenis staat het te koop en lijken de werken om een Aznavour center op te richten stil te liggen. Jammer. Deze "grand'omme" verdient beter. Aan de overkant van de grote baan (waar we geraken via één van de vele ondergrondse doorsteken voor voetgangers) is een park met aan de ingang een restaurant. Veel keuze is er niet in deze buurt dus we gaan naar binnen. Opnieuw een hartelijke kelner en een lounge setting voor ons drie. We kiezen een frisse salade en de volwassenen proberen eens een Armeens biertje (lichte pils) uit terwijl Fé opnieuw een liter homemade limonade bestelt. En uiteraard willen we Armeens brood. Ondertussen weten we al dat er twee belangrijke types brood zijn: lavash (ultradunne wraps) en matnakash (dezelfde luchtige deeg maar iets dikker). Na het eten passeren we langs een kamertje waar een oude gezette vrouw brood aan het maken is. Ze doet teken dat we mogen binnen komen. Onze kelner had dit gezien en haast zich om duidelijk te maken dat we zonder problemen eens mogen gaan kijken hoe het brood gemaakt wordt. Ze toont ons het deeg en de ronde vormen waarop ze het uiteen duwt. De platte deeg gooit ze dan tegen de hete wand van de oven die als het ware in een put in de grond zit. Ik mag het zelf ook eens proberen maar durf niet met mijn hand in de hete oven. Fé durft het wel aan waardoor zij haar eigen gebakken Armeens broodje mag ontvangen. Nico mag het niet proberen want bakken is vrouwenwerk in de Armeense cultuur. Ik kan je verzekeren dat het bloedheet (400°C) en keihard werken is. Dieren slachten is dan mannen weer mannen werk tenzij je als vrouw een grote houten roerlepel tussen je benen steekt dan kom je er wel mee weg volgens de traditie … (echt waar!). Nog een culturele gevoeligheid die we ontdekt hebben is deze van het kaart spelen. Fé wou in afwachting van het eten graag een spelletje kaarten maar toen kwamen ze zeggen dat dit enkel binnen in een afgesloten ruimte mocht. Om half twee verlaten we het restaurant en maken we nog een wandeling door het park. We vallen van de ene verbazing in de andere want het park blijkt vol te staan met ouderwetse maar super schattige kermisattracties. We spotten ook een zwanenpedalo en kunnen het niet laten om een berichtje te sturen aan onze vrienden. Vorig jaar hebben we hilarische momenten gehad in Japan toen onze kinderen op een zwanenpedalo bijna door een ferry werden geramd. De jolige wandeling door het park wordt plots onderbroken bij het aanzien van "Moeder Armenië": een gigantisch beeld van 20 meter hoog op een sokkel van 30 meter. De vrouw in gevecht positie kijkt met dreigende blik in de richting van Turkije … omringd door een raket en diverse tanks. Of hoe een beeld soms veel meer kan zeggen dan duizend woorden. De dramatiek van dit tafereel steekt schril af tegen het vertier in het park maar allebei behoren ze tot het DNA van dit land. We zetten onze weg verder naar "lovers park". De zon brandt op onze hoofden en er is nauwelijks schaduw wat er toe leidt dat ik het best wel lastig heb tijdens de afdaling. Gelukkig vind je hier heel regelmatig van die mooie drank fonteintjes waar je gratis lekker water kan drinken. Mijn hoop om even de voeten in het water van het park te laten verkoelen wordt bij de ingang de kop ingedrukt wanneer we lezen dat baden in het water in dit park verboden is. Hoogst uitzonderlijk voor Yerevan. We willen graag nog naar de grote kathedraal en de blauwe moskee dus nemen we voor €2 een taxi zodat we de twee km niet in de verschroeiende de hitte moeten wandelen. Voor de kerk laat een pasgetrouwd stel duiven los en toeteren de auto's dat het een lieve lust is. Aan de overkant van de rivier zien we, naast het voetbalstadion, de brouwerij Ararat waar de beroemde cognac gemaakt wordt. Even verderop ontdekt Nico een leuk artcafe waar 3 mannen wat aan het jammen zijn op piano, viool en gitaar. We gaan er binnen voor een ijskoffie en herkennen melodietjes van Monsieur Charles. Een fijne tussenstop. De moskee is de enige islamitische gebed plaats van Yerevan. Het is een oase van rust in deze mooie maar drukke stad. We gaan even de gebedsplaats binnen maar Nico moet terug vertrekken omdat zijn short niet lang genoeg was. Fé had gelukkig wel aan een sjaaltje gedacht om haar schouders te bedekken. Aan de overkant van de moskee staat een intrigerend gebouw: het blijkt een oude sjoeka te zijn waar ze nu een moderne supermarkt in gemaakt hebben. Heel knap! Via een mooie esplanade wandelen we verder tot aan de nieuwe kathedraal. Dit imposant gebouw werd pas in de 20e eeuw opgetrokken en vormt nu een van de belangrijkste centra voor de Armeense apostolische kerk. We kijken van op afstand hoe een kleuter gedoopt wordt. Vlakbij de kerk is een vernissage straat waar je werkelijk alle prullaria die je kan bedenken kan kopen. We wandelen er even door en besluiten dan om richting huis te stappen. Een douche is welgekomen na meer dan 20.000 stappen bij een temperatuur van 35 graden of meer. Vanavond hebben we gereserveerd in een Syrisch-Armeens restaurant waar je heerlijke Oosterse pizza's kan eten. Voor €12 eten we met ons drie 6 pizza's, twee kefta en twee falafel en drinken we één liter bier, één liter water en een fuze tea: ongelooflijk goedkoop! Mijn pizza was klaargemaakt met za'atar en bevatte een topping van tomaten, olijven en gestremde yoghurt. Ik heb gewoon twee keer hetzelfde besteld, zo lekker was het. Afsluiten doen we onze dag naar goede gewoonte met de lichtshow in de fonteinen van de Place de la République. Oh wat een dag! Yerivan heeft echt ons hart gestolen. Zou Tbilisi echt nog beter zijn zoals sommige beweren? Wij kunnen het haast niet geloven en kijken dus enorm uit naar het vervolg van de reis. Morgen gaan we naar Ararat. Voor de Armeniërs blijft dit nog altijd hun berg ook al ligt hij sinds 1921 in Turkije. We hebben ervoor gekozen om een tour met gids te boeken zodat we de rijke geschiedenis van dit land nog beter begrijpen.Wekker pas om 9u. We hadden het precies allemaal nodig. Gisteren hadden we nog wat yoghurt en pruimen gekocht zodat we deze ochtend toch iets gegeten hebben voor we de stad intrekken. Nico vloekt wanneer hij de overrijpe pruimpjes wil klaarmaken voor ons maar het moet gezegd, de armeense zon heeft ze heerlijk zoet gemaakt. Perfect met de zurig gefermenteerde yoghurt. Fé had thuis al de Yerevan citytrip voorbereid voor ons, we volgen dus haar planning. De temperatuur is nog goed te doen maar alles ademt hier warmte uit. Na zo'n 10 minuten komen we bij het gigantische operagebouw. Full Russian style. Vlakbij is het 'swan lake': een kunstmatig aangelegde vijver met helderblauw water waar je, zoals bijna overal in de stad, met je voeten in mag… heerlijk met onze sandalen! Tijd voor koffie. Yerevan kent een traditie van cafés met allemaal individuele lounge hoekjes waar je met je gezelschap kan wegzakken in zetels met dikke kussens. Twee cappuccini en een vers vruchtensap later zijn onze batterijen voldoende opgeladen om aan de beroemde cascades te beginnen. Heel mooie brede trappen in een museumpark voor moderne kunst. We genieten van de talloze standbeelden, bewonderen de madammen van Botero, herkennen een beeld met de letters LOVE dat we vorig jaar ook in Tokio gezien hebben, nemen foto's van elke mooi uitzicht (veel dus) en gaan met de ouderwetse roltrappen naar boven. Het zicht over de stad is fenomenaal. Jammer dat er een sluier mist hangt waardoor we slechts de contouren van Ararat kunnen afleiden maar los hiervan is het volop genieten. Net als in Tokio met Mount Fuji zijn er ook hier veel toeristen die Ararat nooit te zien krijgen. Wij hebben morgen nog een kans. Vlakbij het monument ter ere van 50 jaar Sovjetrepubliek had Fé op haar kaart het huis van Charles Aznavour gepind. Tot onze ontsteltenis staat het te koop en lijken de werken om een Aznavour center op te richten stil te liggen. Jammer. Deze "grand'omme" verdient beter. Aan de overkant van de grote baan (waar we geraken via één van de vele ondergrondse doorsteken voor voetgangers) is een park met aan de ingang een restaurant. Veel keuze is er niet in deze buurt dus gaan we naar binnen. Opnieuw een hartelijke kelner en een lounge setting voor ons drie. We kiezen een frisse salade en de volwassenen proberen eens een Armeens biertje (lichte pils) terwijl Fé opnieuw een liter homemade limonade bestelt. En uiteraard willen we Armeens brood. Ondertussen weten we al dat er twee belangrijke types brood zijn: lavash (ultradunne wraps) en matnakash (dezelfde luchtige deeg maar iets dikker). Na het eten passeren we langs een kamertje waar een oude gezette vrouw brood aan het maken is. Ze doet teken dat we binnen mogen komen. Onze kelner had dit gezien en haast zich om duidelijk te maken dat we zonder probleem eens mogen gaan kijken hoe het brood gemaakt wordt. Ze toont ons het deeg en de ronde vormen waarop ze het uiteen duwt. Het platte deeg gooit ze dan tegen de hete wand van de oven die als het ware in een put in de grond zit (tonir). Ik mag het zelf ook eens proberen maar durf niet met mijn hand in de hete oven. Fé durft het wel aan waardoor zij haar eigen gebakken Armeens broodje mag ontvangen. Nico mag het niet proberen want bakken is vrouwenwerk in de Armeense cultuur. Ik kan je verzekeren dat het bloedheet (400°C) en keihard werken is. Dieren slachten is dan weer mannen werk tenzij je als vrouw een grote houten roerlepel tussen je benen steekt dan kom je er wel mee weg volgens de traditie … (echt waar!). Nog een culturele gevoeligheid die we ontdekt hebben is deze van het kaart spelen. Fé wou in afwachting van het eten graag een spelletje kaarten maar toen kwamen ze zeggen dat dit enkel binnen in een afgesloten ruimte mocht. Om half twee verlaten we het restaurant en maken we nog een wandeling door het park. We vallen van de ene verbazing in de andere want het park blijkt vol te staan met ouderwetse maar super schattige kermisattracties. We spotten ook een zwanenpedalo en kunnen het niet laten om een berichtje te sturen aan onze vrienden. Vorig jaar hebben we hilarische momenten gehad in Japan toen onze kinderen op een zwanenpedalo bijna door een ferry werden geramd. De jolige wandeling door het park wordt plots onderbroken bij het aanzien van "Moeder Armenië": een gigantisch beeld van 20 meter hoog op een sokkel van 30 meter. De vrouw in gevechtspositie kijkt met dreigende blik in de richting van Turkije … omringd door een raket en diverse tanks. Of hoe een beeld soms veel meer kan zeggen dan duizend woorden. De dramatiek van dit tafereel steekt schril af tegen het vertier in het park maar allebei behoren ze tot het DNA van dit land. We zetten onze weg verder naar "lovers park". De zon brandt op onze hoofden en er is nauwelijks schaduw wat er toe leidt dat ik het best wel lastig heb tijdens de afdaling. Gelukkig vind je hier heel regelmatig van die mooie drankfonteintjes waar je gratis lekker water kan drinken. Mijn hoop om even de voeten in het water van het park te laten verkoelen wordt bij de ingang de kop ingedrukt wanneer we lezen dat baden in het water in dit park verboden is. Hoogst uitzonderlijk voor Yerevan. We willen graag nog naar de grote kathedraal en de blauwe moskee dus nemen we voor €2 een taxi zodat we de twee km niet in de verschroeiende hitte moeten wandelen. Voor de kerk laat een pasgetrouwd stel duiven los en toeteren de auto's dat het een lieve lust is. Aan de overkant van de rivier zien we, naast het voetbalstadion, de brouwerij Ararat waar de beroemde cognac gemaakt wordt. Even verderop ontdekt Nico een leuk artcafe waar 3 mannen wat aan het jammen zijn op piano, viool en gitaar. We gaan er binnen voor een ijskoffie en herkennen melodietjes van Monsieur Charles. Een fijne tussenstop. De moskee is de enige islamitische gebedsplaats van Yerevan. Het is een oase van rust in deze mooie maar drukke stad. We gaan even binnen maar Nico moet terug vertrekken omdat zijn short niet lang genoeg was. Fé had gelukkig wel aan een sjaaltje gedacht om haar schouders te bedekken. Aan de overkant van de moskee staat een intrigerend gebouw: het blijkt een oude sjoeka te zijn waar ze nu een moderne supermarkt in gemaakt hebben. Heel knap! Via een mooie esplanade wandelen we verder tot aan de nieuwe kathedraal. Dit imposant gebouw werd pas in de 20e eeuw opgetrokken en vormt nu een van de belangrijkste centra voor de Armeense apostolische kerk. We kijken vanop afstand hoe een kleuter gedoopt wordt. Vlakbij de kerk is een vernissage straat waar je werkelijk alle prullaria die je kan bedenken kan kopen. We wandelen er even door en besluiten dan om richting huis te stappen. Een douche is welgekomen na meer dan 20.000 stappen bij een temperatuur van 35 graden of meer. Vanavond hebben we gereserveerd in een Syrisch-Armeens restaurant waar je heerlijke Oosterse pizza's kan eten. Voor €12 eten we met ons drie 6 pizza's, twee kefta en twee falafel en drinken we één liter bier, één liter water en een fuze tea: ongelooflijk goedkoop! Mijn pizza was klaargemaakt met za'atar en bevatte een topping van tomaten, olijven en gestremde yoghurt. Ik heb gewoon twee keer hetzelfde besteld, zo lekker was het. Afsluiten doen we onze dag naar goede gewoonte met de lichtshow in de fonteinen van de Place de la République. Oh wat een dag! Yerivan heeft echt ons hart gestolen. Zou Tbilisi echt nog beter zijn zoals sommige beweren? Wij kunnen het haast niet geloven en kijken dus enorm uit naar het vervolg van de reis. Morgen gaan we naar Ararat. Voor de Armeniërs blijft dit nog altijd hun berg ook al ligt hij sinds 1921 in Turkije. We hebben ervoor gekozen om een tour met gids te boeken zodat we de rijke geschiedenis van dit land nog beter begrijpen.Wekker pas om 9u. We hadden het precies allemaal nodig. Gisteren hadden we nog wat yoghurt en pruimen gekocht zodat we deze ochtend toch iets gegeten hebben voor we de stad intrekken. Nico vloekt wanneer hij de overrijpe pruimpjes wil klaarmaken voor ons maar het moet gezegd, de armeense zon heeft ze heerlijk zoet gemaakt. Perfect met de zurig gefermenteerde yoghurt. Fé had thuis al de Yerevan citytrip voorbereid voor ons, we volgen dus haar planning. De temperatuur is nog goed te doen maar alles ademt hier warmte uit. Na zo'n 10 minuten komen we bij het gigantische operagebouw. Full Russian style. Vlakbij is het 'swan lake': een kunstmatig aangelegde vijver met helderblauw water waar je, zoals bijna overal in de stad, met je voeten in mag… heerlijk met onze sandalen! Tijd voor koffie. Yerevan kent een traditie van cafés met allemaal individuele lounge hoekjes waar je met je gezelschap kan wegzakken in zetels met dikke kussens. Twee cappuccini en een vers vruchtensap later zijn onze batterijen voldoende opgeladen om aan de beroemde cascades te beginnen. Heel mooie brede trappen in een museumpark voor moderne kunst. We genieten van de talloze standbeelden, bewonderen de madammen van Botero, herkennen een beeld met de letters LOVE dat we vorig jaar ook in Tokio gezien hebben, nemen foto's van elke mooi uitzicht (veel dus) en gaan met de ouderwetse roltrappen naar boven. Het zicht over de stad is fenomenaal. Jammer dat er een sluier mist hangt waardoor we slechts de contouren van Ararat kunnen afleiden maar los hiervan is het volop genieten. Net als in Tokio met Mount Fuji zijn er ook hier veel toeristen die Ararat nooit te zien krijgen. Wij hebben morgen nog een kans. Vlakbij het monument ter ere van 50 jaar Sovjetrepubliek had Fé op haar kaart het huis van Charles Aznavour gepind. Tot onze ontsteltenis staat het te koop en lijken de werken om een Aznavour center op te richten stil te liggen. Jammer. Deze "grand'omme" verdient beter. Aan de overkant van de grote baan (waar we geraken via één van de vele ondergrondse doorsteken voor voetgangers) is een park met aan de ingang een restaurant. Veel keuze is er niet in deze buurt dus gaan we naar binnen. Opnieuw een hartelijke kelner en een lounge setting voor ons drie. We kiezen een frisse salade en de volwassenen proberen eens een Armeens biertje (lichte pils) terwijl Fé opnieuw een liter homemade limonade bestelt. En uiteraard willen we Armeens brood. Ondertussen weten we al dat er twee belangrijke types brood zijn: lavash (ultradunne wraps) en matnakash (dezelfde luchtige deeg maar iets dikker). Na het eten passeren we langs een kamertje waar een oude gezette vrouw brood aan het maken is. Ze doet teken dat we binnen mogen komen. Onze kelner had dit gezien en haast zich om duidelijk te maken dat we zonder probleem eens mogen gaan kijken hoe het brood gemaakt wordt. Ze toont ons het deeg en de ronde vormen waarop ze het uiteen duwt. Het platte deeg gooit ze dan tegen de hete wand van de oven die als het ware in een put in de grond zit (tonir). Ik mag het zelf ook eens proberen maar durf niet met mijn hand in de hete oven. Fé durft het wel aan waardoor zij haar eigen gebakken Armeens broodje mag ontvangen. Nico mag het niet proberen want bakken is vrouwenwerk in de Armeense cultuur. Ik kan je verzekeren dat het bloedheet (400°C) en keihard werken is. Dieren slachten is dan weer mannen werk tenzij je als vrouw een grote houten roerlepel tussen je benen steekt dan kom je er wel mee weg volgens de traditie … (echt waar!). Nog een culturele gevoeligheid die we ontdekt hebben is deze van het kaart spelen. Fé wou in afwachting van het eten graag een spelletje kaarten maar toen kwamen ze zeggen dat dit enkel binnen in een afgesloten ruimte mocht. Om half twee verlaten we het restaurant en maken we nog een wandeling door het park. We vallen van de ene verbazing in de andere want het park blijkt vol te staan met ouderwetse maar super schattige kermisattracties. We spotten ook een zwanenpedalo en kunnen het niet laten om een berichtje te sturen aan onze vrienden. Vorig jaar hebben we hilarische momenten gehad in Japan toen onze kinderen op een zwanenpedalo bijna door een ferry werden geramd. De jolige wandeling door het park wordt plots onderbroken bij het aanzien van "Moeder Armenië": een gigantisch beeld van 20 meter hoog op een sokkel van 30 meter. De vrouw in gevechtspositie kijkt met dreigende blik in de richting van Turkije … omringd door een raket en diverse tanks. Of hoe een beeld soms veel meer kan zeggen dan duizend woorden. De dramatiek van dit tafereel steekt schril af tegen het vertier in het park maar allebei behoren ze tot het DNA van dit land. We zetten onze weg verder naar "lovers park". De zon brandt op onze hoofden en er is nauwelijks schaduw wat er toe leidt dat ik het best wel lastig heb tijdens de afdaling. Gelukkig vind je hier heel regelmatig van die mooie drankfonteintjes waar je gratis lekker water kan drinken. Mijn hoop om even de voeten in het water van het park te laten verkoelen wordt bij de ingang de kop ingedrukt wanneer we lezen dat baden in het water in dit park verboden is. Hoogst uitzonderlijk voor Yerevan. We willen graag nog naar de grote kathedraal en de blauwe moskee dus nemen we voor €2 een taxi zodat we de twee km niet in de verschroeiende hitte moeten wandelen. Voor de kerk laat een pasgetrouwd stel duiven los en toeteren de auto's dat het een lieve lust is. Aan de overkant van de rivier zien we, naast het voetbalstadion, de brouwerij Ararat waar de beroemde cognac gemaakt wordt. Even verderop ontdekt Nico een leuk artcafe waar 3 mannen wat aan het jammen zijn op piano, viool en gitaar. We gaan er binnen voor een ijskoffie en herkennen melodietjes van Monsieur Charles. Een fijne tussenstop. De moskee is de enige islamitische gebedsplaats van Yerevan. Het is een oase van rust in deze mooie maar drukke stad. We gaan even binnen maar Nico moet terug vertrekken omdat zijn short niet lang genoeg was. Fé had gelukkig wel aan een sjaaltje gedacht om haar schouders te bedekken. Aan de overkant van de moskee staat een intrigerend gebouw: het blijkt een oude sjoeka te zijn waar ze nu een moderne supermarkt in gemaakt hebben. Heel knap! Via een mooie esplanade wandelen we verder tot aan de nieuwe kathedraal. Dit imposant gebouw werd pas in de 20e eeuw opgetrokken en vormt nu een van de belangrijkste centra voor de Armeense apostolische kerk. We kijken vanop afstand hoe een kleuter gedoopt wordt. Vlakbij de kerk is een vernissage straat waar je werkelijk alle prullaria die je kan bedenken kan kopen. We wandelen er even door en besluiten dan om richting huis te stappen. Een douche is welgekomen na meer dan 20.000 stappen bij een temperatuur van 35 graden of meer. Vanavond hebben we gereserveerd in een Syrisch-Armeens restaurant waar je heerlijke Oosterse pizza's kan eten. Voor €12 eten we met ons drie 6 pizza's, twee kefta en twee falafel en drinken we één liter bier, één liter water en een fuze tea: ongelooflijk goedkoop! Mijn pizza was klaargemaakt met za'atar en bevatte een topping van tomaten, olijven en gestremde yoghurt. Ik heb gewoon twee keer hetzelfde besteld, zo lekker was het. Afsluiten doen we onze dag naar goede gewoonte met de lichtshow in de fonteinen van de Place de la République. Oh wat een dag! Yerivan heeft echt ons hart gestolen. Zou Tbilisi echt nog beter zijn zoals sommige beweren? Wij kunnen het haast niet geloven en kijken dus enorm uit naar het vervolg van de reis. Morgen gaan we naar Ararat. Voor de Armeniërs blijft dit nog altijd hun berg ook al ligt hij sinds 1921 in Turkije. We hebben ervoor gekozen om een tour met gids te boeken zodat we de rijke geschiedenis van dit land nog beter begrijpen.