Soms is de eerste keuze niet de beste. Georgië intrigeert en heeft het gehaald op Argentinië.

klooster en bergen

rots met huis op

baden in Tblilisi

blauw water en kerk

communistisch gebouw

het achtste leven

Niks leuker dan op een zondagmiddag samen komen met je vrienden om een reisvergadering te houden. Omdat we na Japan eigenlijk één keuze al gemaakt hadden (deze om terug samen op reis te gaan) was de volgende stap: beslissen waar we naar toe zouden trekken. Jong en oud mochten zich voorbereiden en hun favoriete reis "pitchen". Het werd een verrassende en geanimeerde namiddag. Zelf was ik voor Bolivia (eventueel gecombineerd met Peru) gegaan maar diep in mij was er wel de angst voor die hoogvlaktes. Niet weten hoe je lichaam hierop zal reageren en in het slechtste geval dagen aan een stuk mottig zijn ... het lag in de weegschaal tegenover de wonderlijke natuur en cultuur van dit midden-Amerikaanse land. Ooit misschien. Want het is het niet geworden. Na een democratische stemming kwam het Noorden van Argentinië als eerste uit de bus. Dit was een meer dan waardig alternatief. De ingrediënten voor onze succesformule waren alvast aanwezig: road-trippen, natuur en cultuur, lekker eten, contact met de bevolking en liefst wilden we een hels tempo vermijden zodat er tijd overblijft voor gitaarmomentjes bij een kampvuur. Eén belangrijk aspect gooide echter roet in het eten: de kostprijs. Argentinië bleek zowel qua vluchten, autohuur als logementen Westerse prijzen te hanteren. Iets wat al snel resulteerde in een transportkost van over de 1800 euro per persoon. Wetende dat eten en drinken daar ook aan "onze" prijzen gerekend worden zou dit een te grote hap van onze spaarcentjes betekenen. We bedankten wijselijk en unaniem. Logischerwijs ga je dan naar optie twee (Chicago met Yellow Stone of Blue Ridge Mountains) maar Sophie had een zaadje geplant in mijn hoofd door het over Georgië te hebben. Eerlijk? Ik had het nog nooit overwogen. Toch was ik geprikkeld. Misschien net omdat ik het nog nooit overwogen had. Ik ben beginnen lezen en opzoeken en was met de dag meer overtuigd. Nu was het nog een kwestie om mijn huisgenoten en vrienden te overtuigen. Het feit dat we met een reis naar Georgië heel onze checklist van succesingrediënten konden aanvinken en daarboven ook nog eens een "budgetvriendelijke" reis zouden plannen, gaf de doorslag. Ook de bergen hebben hun duit in het zakje gedaan. Georgië wordt in het Noorden gescheiden van Rusland door de Kaukasus en een aantal bergtoppen van boven de 5000 meter. Na de val van de Berlijnse muur hebben ze zich in 1991 losgemaakt van de Sovjetunie met wie ze een haat-liefde verhouding hebben. De meest bekende Georgiër is Jozef Stalin. Dat was zo ongeveer het enige wat ik wist van de geschiedenis van dit land (met dank aan Tom Waes die er ooit een tv-programma heeft gemaakt). En toch gaat de geschiedenis van Georgië eeuwen terug. Het wordt algemeen aanzien als de bakermat van het Christendom langs waar de godsdienst zich verder over Europa heeft verspreid. De talloze kloosters in de bergen zijn daar nog restanten van. Maar niet alleen de roots van het Christendom vinden we terug in Georgië. Minstens zo belangrijk is hun rol in het ontstaan van wijn. Meer dan 7000 jaar geleden werd er al wijn verbouwd op de bergflanken van de Kaukasus. Een geelkleurige wijn die bijzonder lekker schijnt te zijn en niet direct te vergelijken is met de door ons gekende witte wijnen. Het eeuwenoude proces waarbij de wijn in "kvevri" (kleikruiken) gedaan wordt en op moment van gisting ingegraven wordt in de grond, is door Unesco erkend als wereld erfgoed. Heel erg benieuwd om dit te ontdekken.

Naar goede traditie gaan Nico, Fé en ik opnieuw een paar dagen langer. Deze keer omdat we erg graag Yerevan willen bezoeken, de hoofdstad van Armenië. Een land met een beladen geschiedenis (genocide door de Turken die nog altijd niet ten volle erkend wordt) waar we graag iets meer willen over weten. Het land ook van "monsieur Aznavour". Op 1 augustus reizen we met Georgian Airways vanop Zaventem rechtstreeks naar Tbilisi. Het eerste wat we gaan doen is luisteren hoe die Georgiërs de naam van hun hoofdstad uitspreken want binnen ons gezin bestaat daar onenigheid over (al weet ik dat ik gelijk heb want het is géén Tibilisi). Vervolgens nemen we de nachttrein naar Yerevan. Sinds begin dit jaar zijn we meer een meer aan het focussen op treinreizen. Initieel op vraag van Fé (met onze volle steun) omwille van het klimaat maar hoe langer hoe meer ook omdat het gewoon een heerlijke manier van reizen is. Comfortabel, snel en je ziet meer van het landschap. In de paasvakantie hebben we de trein van Keulen naar Wenen genomen en is ons dit prima bevallen. Binnenkort staat nog een citytrip Marseille op het programma voor Nico en ik en na de zomer gaan we met de DDD-vriendinnen met de trein naar Lyon. De nachttrein Tbilisi - Yerevan belooft alvast een bijzondere ervaring te worden. Voor 10 euro per persoon reizen we in eerste klas (slaapwagon). De toon is gezet voor een goedkope vakantie. Bovendien sparen we op die manier twee keer een overnachting uit want na 4 nachten in een airbnb in Yerevan reizen we terug naar Tbilisi waar we onze vrienden verwelkomen en drie weken met hen Georgië gaan verkennen.

De 4x4 auto's zijn gereserveerd, de logementen ook. Via Booking en Airbnb hebben we alle verblijfsplaatsen vastgelegd. Een aantal ervan zijn werkelijk pareltjes zoals het "wine and bread country house" in Sighnaghi waar we voor 11 euro pp een kamer met ontbijt hebben. Het lijkt aantrekkelijk om toch niet alles op voorhand vast te leggen maar Japan heeft ons geleerd dat we deze manier van reizen niet verkiezen. Alle praktische beslommeringen om uit te zoeken of logement x beter is dan y, zijn dingen die we met veel plezier op ons nemen op koude winteravonden zittend op het tapijt in de living met een grote landkaart uitgespreid op het vloerkleed. Zo kunnen we tijdens het reizen volop in het NU zijn en moeten we nauwelijks bezig zijn met waar we slapen, hoogstens met waar we zullen eten.

We starten onze reis in Tbilisi. Als je de reisblogs mag geloven dan mogen we Berlijn, London en Kopenhagen vergeten want Tbilisi is dé hotspot van het moment. We verblijven er alvast in een heel coole hostel (Fabrika). Vanuit Tbilisi rijden we eerst naar het Oosten (Sighnaghi), vervolgens richting Kaukasus en Gergeti om dan via Gori (hometown van Stalin) en nog een aantal bizarre plaatsen door te rijden naar Swaneti National Park. We eindigen met onze voeten in de Zwarte Zee. Vanuit Batumi kiezen we voor opnieuw voor de trein. Deze keer terug naar Tbilisi. Zullen we alles gezien hebben? Nee, absoluut niet maar dat is ook niet onze ambitie. We willen een degelijke indruk hebben van het land en tegelijkertijd een heerlijke tijd met ons gezelschap. Want de omstandigheden kunnen een reis beïnvloeden (hebben we geleerd in Japan) maar het zijn mensen die een reis maken.

Georgië wordt wel eens Europa's best bewaarde geheim genoemd maar dit is op zich al niet juist want Georgië behoort tot Azië. Al willen de Georgiërs dat zelf liever niet gezegd hebben. Zij beschouwen zich als Europeanen en ik wil hen -opportunistisch- gelijk geven want Witse en ik waren het er vorig jaar al over eens dat we vooral niet terug naar Azië zouden trekken. Nu, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat deze uitspraak vooral gebaseerd is op Zuid-Oost Azië. Sinds het najaar van 2019 ben ik meer en meer geïntrigeerd ben door centraal Azië (Mongolië, Kirgizië en de "Stannekes"). Maar first things first: Georgia (the country, not the state zoals onze Amerikaanse vrienden altijd moeten verduidelijken)!

მალე

(tot gauw!)