"If I had wings, I would be flying by now" - Eddy
- Inge Dubois
- 22 aug 2017
- 6 minuten om te lezen
dinsdag 22 augustus 2017
We zijn vroeger wakker dan onze wekker. Iedereen heeft een goeie nacht gehad. Heerlijk! Ik rits de tent open en voel me een gigantisch gelukzak. Wat een zicht! Wat een zicht! Bovendien springen er plots een heleboel leuke kleine aapjes uit de boom naast onze tent. We worden door hen geëntertaind. Vooral het piepjonge aapje (hoogstens een paar dagen oud!) dat aan de buik van zijn moeder hangt, is bijzonder schattig. Zo’n 15 minuten liggen we met drie samen in de tent te kijken naar dit schouwspel. Als ontbijt krijgen we koffie, een eitje en toast. Simpel maar ok. Ze warmen nog eens een vat water op voor Fé die nu ook heel uitgebreid kan douchen. We hebben om 11u afgesproken met Eddy, de jongen die op de campsite werkt. Hij wordt hier niet voor betaald maar hij mag toeristen aanspreken om hen dan te begeleiden op wandelingen naar de falls of coffeetours. Zijn loon verdient hij dan op die manier. Samen met hem maken we een coffeetour. We wandelen eerst door de plantages. Koffie groeit hier tussen andere planten door: bananenbomen (zowel matoke als zoete bananen), mais, avocadobomen, hier en daar een mangoboom en dat zal het zowat zijn. Als de mais geoogst wordt, laten ze de stengels staan en planten ze klimbonen aan de basis. Daartussen planten ze ook rode bonenstruiken. De combinatie van dit alles is hun dagelijkse eten. Elke dag opnieuw en opnieuw. Koffie groeit aan bomen, het zijn een soort bessen die eerst groen zijn en geoogst worden als ze rood zijn. De oogsttijd begint nu en zal in oktober, november eindigen. Hier groeit de arabica koffie. Typisch voor bergstreken. Dit is heel lekkere koffie maar de planten zijn minder sterk dan van de robustakoffie. Bovendien kunnen ze ook niet machinaal geoogst worden om wille van de moeilijk toegankelijke akkers op berghellingen. Ook hier worden de bessen manueel geplukt als ze rood zijn. Vervolgens hebben ze een soort manueel aangedreven machine waarmee ze de velletjes van de bessen doen. Hiermee krijg je twee groene “nootjes” met een soort vocht rond. Ze laten deze 24u drogen aan de lucht. Vervolgens worden ze gespoeld en nog eens gedroogd. Deze gedroogde bonen worden dan verkocht aan grotere opkopers. Mensen houden wel een deel voor eigen consumptie want ze drinken hier wel elke dag koffie. Op onze wandeling krijgen we heel duidelijk al deze info van Eddy. Hij is écht een bescheiden ok jongen die bijzonder duidelijk Engels praat. We eindigen onze tour in een soort hutje waar we een beker gedroogde bonen krijgen. Deze moeten eerst nog van een vliesje ontdaan worden. Hiervoor gebruiken ze een grote vijzel. Elk om beurt mogen we stampen in de vijzel tot alle vliesjes uiteindelijk los zijn. Om de vliesjes dan van de bessen te scheiden leggen we deze op een grote schaal. We gooien ze in de lucht en terwijl we blazen vangen we de bessen terug op. De vliesjes waaien weg. Elke handeling moet je hier vele malen doen om je resultaat te krijgen. Daarna worden de bonen in een grote pan op een houtvuur gezet. Blijven roeren is de boodschap tijdens het roosteren. De mooie groene boon wordt nu een zwarte boon. De geur van gebrande koffie komt op je af. Je moet dit alles zien in een omgeving met een hutje waar de dame des huizes op haar hurken zit buiten en het vuur voor ons brandend houdt. Eenmaal we geroosterde bonen hebben (na zo’n 10 minuten), worden deze terug in de vijzel gegoten en moeten we ze fijn malen. Eddy stelt voor om een lied te zingen zodat het malen makkelijker gaat. We zingen samen met hem ons schoollied en nog een paar andere nummers waarvan één Oegandees. Fun! Uiteindelijk is de koffie heel fijn gemalen. De vrouw des huttes heeft ondertussen een ketel op het vuur gezet en is water aan het koken. De koffie gaat erin. Nu terug wachten tot alles kookt en dan met een grote lepel en een grove zeef alles in tassen gieten. We zetten ons neer en kunnen proeven van onze eigen gebrande koffie. Ze is heel zacht en bijna zoet van smaak. Helemaal niet bitter. Echt lekker. Hier hoef je geen melk of suiker bij. Heel mooie ervaring!
Op de terugweg praten we met Eddy over school etc. Hij is moeten stoppen met school omdat zijn vader geen middelen had om iedereen van het gezin te laten verder studeren. Nu is hij 20 maar hij moet zijn “senior grade 4” diploma nog afleggen. Dit is een soort staatsexamen dat je nodig hebt om verder te studeren. We vragen hem hoeveel dit kost. Voor 80 dollar kan hij 3 maanden studeren en zijn examen afleggen. We moeten er niet lang over nadenken. Als we hem vertellen dat we hem dit zullen geven, gaat zijn lip trillen. Zijn ogen worden groot en hij is écht sprakeloos. “If I had wings, I would be flying now” zijn zijn eerste woorden die hij weet uit te brengen. Hij geeft ons een warme knuffel en legt ons uit dat we hiermee zijn leven veranderen. Ik stel voor om mailadressen uit te wisselen en contact te houden. Het zal van hem afhangen of we in de toekomst nog verder iets voor hem zullen kunnen doen. We zien wel. In tussentijd hebben we toch een leven beter gemaakt. Fé is super blij en zegt dat ze zich hiermee écht gelukkig voelt. Geven maakt nog gelukkiger dan krijgen. Dat is zeker! We gaan samen met Eddy nog in het dorp eten. Mochten we hier alleen rondlopen, zouden we eigenlijk niet zo goed weten waar we moeten binnenstappen. Het “restaurant” waar hij ons brengt, zouden we nooit in ons eentje naar toe gaan. We installeren ons aan een tafeltje en ze brengen allerlei gerechten (altijd hetzelfde) in schotels. Met z’n vieren eten we smakelijk. Ook al is het altijd hetzelfde, we hebben wel wat honger dus het smaakt. Het is halfdrie als we terug op de campsite zijn. Om 17u30 spreken we terug af met Eddy om samen naar een punt te gaan waar we naar de zonsondergang kunnen kijken. In tussentijd schrijf ik dit dagboek en rusten we wat uit. Na zo’n 25 minuten stappen bereiken we met Eddy een mooie grote rots van waar je prachtige verzichten hebt om heel de regio. Je ziet de Karamojo regio voor je (waar we initieel naar toe zouden trekken maar blij zijn dat we dit niet meer gedaan hebben) en Kenya rechts. Je kan ook de drie Sippi watervallen zien en twee grote meren. De zon zakt geleidelijk aan achter de bergen. Plots zitten we midden in een wolkenveld. Alles rondom ons wordt wit. Je ziet geen steek meer voor je ogen. Vreemde gewaarwording. Na een paar minuten is het weer gepasseerd. Net op tijd om verder de dramatische hemel te bewonderen: fantastische wolken, velden met regen in de verte, nu en dan een bliksem en de zon die dieporanje kleurt. Wow, this is Africa. Magisch moment. Eddy heeft het koud in zijn t-shirt. We geven hem een vouwbaar jasje om te gebruiken. Op de terugweg spelen Nico en Fé nog wat voetbal met een paar straatkinderen en praten we met Eddy over hoe we het best contact houden. We leggen hem uit dat we hem gerust verder willen steunen in zijn studies maar dat we dan wel goed moeten blijven communiceren en dat wij moeten zien dat hij onze steun optimaal benut. Omdat hij geen smartphone heeft is het allemaal niet zo eenvoudig. Ook een brievenbus hebben ze niet. Zo’n twee keer per maand gaat hij naar de nabijgelegen stad waar hij dan de mogelijkheid heeft om zijn mail te checken. Ok, dat kan een manier zijn. We zien wel of het werkt. Eerst hadden we nog gedacht om ’s avonds naar een voetbalwedstrijd te gaan. In één van de dorpshuisjes wordt een match van Liverpool uitgezonden en staat er al heel de dag een bord om dit aan te kondigen. Omdat het pas om 21u45 begint en we eigenlijk meer zin hebben in veel slaap doen we het toch maar niet. In Moses’ campsite eten we weer hetzelfde als gisteren (fijngesneden platgewokte groenten) maar deze keer met rijst. Ik snak toch een beetje naar wat meer variatie en opnieuw wat fruit. In deze hoger gelegen gebieden krijg je dit toch moeilijker aangeboden als het niet het seizoen is. Ik leg nog de laatste hand aan de teksten voor de blog en de foto’s terwijl Nico en Fé een paar spelletjes spelen. Iets na negenen kruipen we in onze tent.
Commenti