Please ask your friends in BELIGIUM to come to this place and visit us!

maandag 21 augustus 2017

de teachers & staff

girl power

Fé!

camping spot with a view

We staan op tijd op. Het is een dag van afscheid nemen. Afscheid van de school, de teachers, de studenten maar ook en niet in het minst van onze fantastische vrienden. Sophie, Koen, Kato en Witse vertrekken straks met de auto richting Entebbe om daar het vliegtuig te nemen naar Brussel. Wij doen hetzelfde zaterdag. Na twee weken zo intens samenleven en samen BE-leven krijg je een bijzonder sterke band. Een reis als deze kunnen delen met vrienden is bijna een must. Je krijgt zoveel “unusual impressions” die je niet kan overbrengen aan mensen die er niet geweest zijn. We nemen ons wel voor om onszelf wat in te tomen met onze verhalen als er andere bij zijn … benieuwd of dat zal lukken.

De auto’s zijn gepakt, de tenten geplooid. Het keukenmateriaal dat over beide auto’s voyageerde is terug netjes verdeeld. We zijn klaar voor de afscheidsceremonie. Eerst breakfast in de teacher’s room en dan de obligate speeches. Ze beginnen ongeveer allemaal met de aankondiging dat ze het kort gaan houden en daarna stellen ze ook allemaal zichzelf nog eens voor. Ook al weten we ondertussen wie ze zijn en waar ze voor staan. Ontroerend. Deze keer is het vooral Joseph die uitgebreid het woord neemt. Hij is een echte filosoof die graag groot droomt en spreekt. Een plezier om naar te luisteren ook al begrijp je hem niet altijd even goed in zijn Oegandees Engels. Na Joseph is het aan drie studenten van de school die een mooi gedicht gemaakt hebben. Slik. De tranen beginnen op te komen. Iedereen vraagt ons om terug te komen en ook aan onze vrienden thuis te vragen om te komen. Vervolgens is Frieda aan de beurt. Ook met een gedicht over hoe Namwendwa vroeger was en hoe het nu is. Tenslotte vragen ze een “man” en een “vrouw” uit ons gezelschap om te spreken. Ze benadrukken nog eens dat ze zeker ook een vrouw willen omdat ze genderequality hoog in het vaandel dragen. Koen hangt zijn speech op aan “Perfection is the sum of the details”, een heel mooi thema in deze omgeving! Tenslotte neem ik het woord maar moet ik eerst twee minuten zwijgen omdat de tranen over mijn wangen lopen. Ik pak mezelf terug samen en maak hen duidelijk dat ons verblijf hier, ons als mens veranderd heeft. Zij mogen dan wel leren van ons, wij leren minstens evenveel van hen. Ik vertel hen over onze actie in België en de som die we daarmee verzameld hebben. We hebben overlegd met Frieda en de rest van de groep dat de classroom voor senior 2 moet ingericht worden. Op vandaag is dit gewoon een puinhoop, écht een leslokaal onwaardig. We willen dat er verharde vloer komt, propere wanden, een plafond en goeie inrichting met banken. Met de 1200 dollar die we verzameld hebben kunnen ze dit doen. Frieda laat ons weten dat het eind volgende week vakantie is. Als de studenten 3 weken later terugkomen, zal alles al geregeld zijn. Aan vakmannen hier geen gebrek. Ze zijn blij dat ze eens werk hebben dus kunnen ze ook direct starten. Wow! We zijn heel benieuwd naar de foto’s van het eindresultaat. Zo hebben we letterlijk een steen verlegd in de leefwereld van veel jongeren. Fijn gevoel! Ik rond mijn speech af met een heel mooi gebaar in Oeganda: je klapt twee keer 3x in je handen en dan begin je met gesloten handen op je borst en je opent deze naar wie je de boodschap verstuurt. Zij beginnen met open armen en nemen met gesloten handen de boodschap aan. Sterke symboliek.

Na alle plechtigheden en de daarbijbehorende knuffels en foto’s nemen we even de tijd om onder ons vrienden van elkaar afscheid te nemen. Pfieuw … Kato mag dan wel droogjes zeggen: “Hé mama, jullie doen alsof je elkaar nooit meer zal zien!” maar we kunnen het niet laten. Zoiets uniek mogen beleven met mensen waar je je een hele reis geen greintje aan geërgerd hebt. Het is écht een unicum. "Au revoir mes amis et à bientôt!”. Wanneer de vrienden vertrokken zijn, gaan we nog even langs het keukenpersoneel want ook al hielden zij zich wat op de achtergrond, zij verdienen ook een mooi afscheid. Deze morgen nog zagen we “mama Joan” een kip vastpakken en de kop afhakken… het beestje liep nog een paar meter verder zonder kop. Wij zaten op veilige afstand met onze kop melk (van hun eigen koeien) en een schepje Nescafé erin. Lessons in life. Voor ons én voor de kinderen. We nemen nog een paar foto’s (of course!) en dan rijden ook wij weg. Na de batterijperikelen van vorige keer, moeten we nog langs een autogarage. Joseph had ons gezegd dat we hiervoor best in Iganga konden stoppen. Ik bel nog even met de mechanic van Roadtrip Uganda. Voor hem is dit ok. Joseph heeft ons ook het advies gegeven om naar Sippi Falls te rijden via de grote wegen (op onze kaart “rode wegen”). Ook al maak je soms flinke ommetoeren, het is in tijd altijd korter en ook comfortabeler rijden. We kunnen hem alleen maar gelijk geven. Als je functioneel afstand wil afleggen, neem je best de “highway”, als je écht Oeganda wil zien moet je hiervan afrijden. In Iganga is het één en al bedrijvigheid. Na wat zoeken en traag rijden, komt er iemand op ons raam kloppen en vraagt wat we zoeken. Als we het uitleggen, kan hij -uiteraard- zelf voor een oplossing zorgen. Via de Oegandese gsm die we hebben (al een chance dat we die hebben!) legt onze mechanic het probleem uit en spreekt hij een prijs af. Ik hoor via hem dat we 30.000 shilling mogen betalen. Het is en blijft verbazingwekkend hoe er altijd wel iemand in de buurt is die iets van auto’s kent en die in een mum van tijd voor de nodige onderdelen kan zorgen. Ik maak me nu al zorgen als de nieuwe generatie auto’s naar Afrika zal komen. De electronica in onze auto’s is geen goeie zaak in een land waar ze veel kennen van mechanica en hier ook heel creatief mee omspringen. Zo’n 40 minuten later is alles geregeld. Netjes. We zetten onze weg verder richting Sippi. Aan een Total tankstation houden we nog even halt en kopen we ons eerste “ijsje” van de reis in “Café Bonjour” (speciaal fotootje genomen voor mijn collega’s). Samen met een grote pot yoghurt (waarvan we dachten dat het drinkyoghurt was maar waar we ons met ons rietje een beetje aan mispakt hebben) is dit ons middagmaal. Nevermind. We hebben de afgelopen dagen meer dan genoeg gegeten. Het is 16u als we uiteindelijk in Sippi aankomen. Via Uganda Roadtrip én in de Bradt gids hadden we een gelezen dat Moses Campsite een family-runned business is waar je heel goedkoop kan verblijven op een prachtige locatie met zicht op de Sippi Falls. Dit lijkt ons een prima spot om een dag of twee uit te rusten. De plek is inderdaad ontzettend mooi gelegen. Je hebt een gigantisch verzicht tot aan de heuvels van Kenya aan de ene kant en vanuit de houten verhoogde terras kan je de krachtige grote waterval van Sippi zien. Voor de rest is alles heel erg basic maar oh wat vinden wij basic fijn. Als de boodschap komt dat ze voor ons een ketel water zullen opwarmen zodat we kunnen douchen voelen we ons heel erg gelukkig. Vandaag staat er écht niks meer op het programma en ook morgen houden we het heel erg rustig. De douche is er ééntje zoals we ook in Botswana gehad hebben: een grote groene zak boven je hoofd met een soort kraantje. Wanneer de tropische regen in de namiddag begint, ga ik onder de douche. Hè hè … een douche in openlucht met warm water en dan zo’n uitzicht en tropische regen. Ik neem de tijd om mij écht grondig te wassen en zowaar mijn benen te scheren en nagels te knippen. Ik voel me herboren. In de auto vind ik nog een potje Nivea bodymilk in mijn tas. Je kan niet geloven wat dit met je doet na twee weken rondtrekken. Terwijl Nico en ik douchen kijkt Fé een filmpje op de iPad. Haar manier om eens te deconnecteren van alles. Ik laat haar doen. Ze is écht al heel de reis een topmeid geweest. Om 19u gaan we naar het “restaurant” van de campiste voor ons avondeten. Ze maken pasta klaar met wat gewokte groenten. Echt lekker is het niet maar het is ok. Ik bedenk me dat deze plaats zoveel potentieel heeft maar dat ze er zo weinig van maken. De eigenaar, meneer Moses, is écht timide en ook al redelijk oud. Met een paar ingrepen zouden ze hier toch wel meer toeristen kunnen krijgen. Wij zijn nu de enige en blijkbaar was er 3 dagen geleden nog eens iemand. Véél te weinig bezoekers dus! Om halfnegen liggen we in onze tent. De wekker geeft aan dat we 11u kunnen slapen. En zo zal geschieden.