Dear visitor, in fact I don’t know how much I love you …

zaterdag 19 augustus 2017

chemie les

Fé wordt onmiddellijk ingepalmd

boys dormitory in primary school

5e leerjaar

picture! picture!

find me!

heupdansen!

FRIEDA!

studiezaal

Westvlaams leren aan Oegandezen

We ritsen onze tent open en zien de hoofdjes van de tienermeisjes van het internaat door de spijlen van hun ramen naar ons kijken. Ze kijken ons met grote ogen aan. Ik ben blij dat ik kon opstaan want de nacht was niet zo best. Last van mijn maag en prutteling in mijn darmen. Als dat maar goed komt. We maken ons klaar en gaan naar het ontbijt. Met dank aan Frieda moeten we deze ochtend geen aardappelen eten. Het valt toch op dat hun eten grotendeels bestaat uit sterk vullende producten zoals rijst en aardappelen en matoke. We zijn blij met brood (relatief ok zacht wit brood) met ei, ananas en een speciaal soort geroosterde aardnootjes. Om 9u worden we in de scheikundeles verwacht voor een practicum les. Eerst krijgen de leerlingen een herhaling van de basiskennis over ionen, geladen deeltjes etc. Het zit ver maar komt wel geleidelijk aan terug. Vervolgens krijgen ze een onbekende stof en moeten ze aan de hand van proeven ontdekken wat het is. Er zijn twee primitieve bunsenbranders in het lokaal. Op zich een gevaarlijke situatie. Ze moeten de stof in een proefbuisje boven de bunsenbranders houden en werken in groepen van 8 personen met één proefbuis. Er zijn 58 leerlingen in een lokaal waar ze bij ons met 20 zouden zitten. Het is er snikheet. Wij hebben de luxe om af en toe eens naar buiten te glippen en wat frisse lucht te scheppen.

Na de scheikundeles gaan we naar de Kikidi Parents primary school. Ook hier weer een welkomstwoord, dansen van de kinderen, een rondleiding door de directeur. Het is wat verwarrend voor ons want we zien de "boys dormitory" waar we geld voor ingezameld hebben al volledig afgewerkt. Op zich goed nieuws maar in ons hoofd gingen we helpen om deze af te werken. Geen probleem uiteraard. Frieda legt ons uit dat ze nog andere fondsen gekregen hebben waarmee ze dan de dormitory hebben kunnen afwerken en dat wij op het einde van ons verblijf hier kunnen aankondigen dat we nog een bijkomende 1050 euro voor hen hebben. We kunnen dan zelf kiezen waaraan we graag zouden hebben dat ze dit geld geven. Ook een heel leuk voorstel. We houden onze ogen en oren open. Tijdens de rondleiding zien we dat ze hier in het vijfde leerjaar al dingen zien die Fé en Kato nu pas in eerste middelbaar gekregen hebben. Straf! Het niveau is dus best wel ok, alleen kunnen niet alle leerlingen goed mee omdat de klassen gewoon te groot zijn. Ook voor sterke leerlingen is er geen aparte benadering mogelijk. Ik hoor Frieda een opmerking maken over het proper houden van posters aan de muren. Deze details zijn heel belangrijk. In een mum van tijd is alles hier altijd vuil en laten ze het zo. Frieda heeft in die 10 jaar binnen deze twee scholen écht al veranderingen kunnen brengen hierin. Je merkt het gewoon aan alles. Het verschil met de rest van Oeganda is duidelijk zichtbaar. Toch blijft het ook nodig om dit te blijven herhalen. Wanneer ze ziet dat de lampen die ze vorig jaar gekocht heeft in een stoffige doos op de grond staan, maakt ze zich kwaad en legt ze uit dat de doos moet gesloten worden en op een kast of zo moet gezet worden. Ze heeft ook voor elk lokaal een vuilnisbak gekocht want ervoor werd alles gewoon op de grond gegooid. Het afval zelf wordt dan wel gewoon verbrand want vuilnisophaling is hier niet. Na de rondleiding aanschouwen we opnieuw een resem dansen en gezangen: “dear visitors, dear I love you, you make me happy when I look at you, in fact I don’t know how much I love you, every day, every day, every day”. Kato en Fé kennen de bijhorende stapjes al en doen ze graag mee wat dan weer voor hilariteit zorgt. Wanneer zij hun volkslied beginnen zingen moeten we allemaal rechtstaan met onze hand op ons hart en onze duim tegen onze wijsvinger. Nadien wordt ons gevraagd om ons volkslied te zingen … HELP! Gelukkig helpt Kato ons uit de nood. Zij heeft dat geleerd op school in het vierde leerjaar en herinnert zich nog grote delen van de tekst! Merci miss Kato!! Het is heel warm, we verhuizen drie keer van plaats zodat de muzunge in de schaduw kunnen blijven zitten (en dus moeten de kinderen dansen in de hitte). Hoewel het niet afgesproken was, moeten we hier lunchen want de traditie in Oeganda zegt dat je aan elke gast een maaltijd moet aanbieden anders komt deze nooit meer terug. En als er iemand is die ze hier graag terug willen zien, zijn wij het wel. Frieda adviseert ons om een beetje te nemen want er wacht ons ook nog een lunch op de middelbare school. Dit is in tegenstelling tot de Oegandese traditie waar ze graag “mountains of food” nemen. We gaan nog even naar het toilet en zijn écht gédegoûteerd. Bwah! Een vreselijke geur. Geen deftige afvoer. Uiteraard gewoon een gat in de grond maar alles is er vies en vuil. Voor de jongens is er gewoon een goot waar de urine in staat.

Het is al ruim 13u30 als we terug op de middelbare school zijn. Na de lunch krijgen we een uurtje “vrij”. Dit is écht nodig want we hebben zoveel impressies en worden zo geleefd van het ene hoogtepunt naar het andere. We zitten in de schaduw en proberen met een paar teachers een lied in elkaar te steken dat we dan morgen kunnen zingen bij het kampvuur. Wanneer Koen een paar nummers van The Beatles moeten we vaststellen dat zij nog nooit van The Beatles gehoord hebben. Zelfs de meest bekende nummers klinken hen onbekend. We zoeken naar iets wat we allemaal leuk vinden in een combinatie van de drie talen: Engels, Nederlands en hun lokale taal. Fijn moment van creativiteit!

In de namiddag toont Michael, head-teacher van de middelbare school, ons de rest van de school en legt hij zijn toekomstige projecten uit. Hij belooft om ons morgen een document te bezorgen met zijn planning, prioriteiten en budget. Dit kan voor ons een basis zijn om dan te kiezen waar we ons budget willen aan gespendeerd zien.

In de “studiezaal”, een zaal met allemaal aparte banken (=iets wat nodig was om een erkenning te krijgen als officiële middelbare school en waar Frieda en Jos 10 jaar geleden als eerste voor gezorgd hebben!), is Koen gecharmeerd door de omgeving en het licht. Samen met Nico organiseert hij een fotoshoot met een 25-tal studenten, allemaal één voor één op de banken. Prachtig materiaal voor de tentoonstelling die we nog plannen! Omdat mijn maag nog altijd niet ok is, drink ik voor het eerst in twintig jaar een cola. Het voelt iets beter aan maar ik blijf toch last hebben. Net als Fé. Om 15u start de les “patriotism”. Het is al ruim 16u maar ze wachten op ons om te starten … ongelofelijk toch allemaal. We weten écht niet wat we van zo’n les mogen verwachten. Groot is onze verbazing dan ook als we naar het voetbalveld (of wat daar moet voor doorgaan want de koeien grazen er ook) moeten gaan. De inhoud van de lessen is blijkbaar deels theorie (dingen die je moet weten over Oeganda zodat je fier kan zijn op je land) maar ook deels praktijk. Dit laatste heeft een beetje een “ranzig” kantje: we zien de leerlingen marcheren met stokken en orders opvolgen terwijl ze als het ware in een parade lopen. Het oogt allemaal heel militair. Ze kunnen ook niet lachen. Dit past precies niet in de filosofie van de school. Bovendien is de leraar Philippe, één van de meest joviale teachers. Vreemde combinatie. Frieda vertelt ons dat ze dit ook niet goed snapt en het ook liever niet zou hebben maar dat ze er binnen de school wel voor kiezen om dit als keuzevak aan te bieden. Gelukkig kunnen de leerlingen die dit niet willen ook kiezen voor arts en design! Na de vreemde vertoning verplaatsen we onze stoelen een paar meter verder onder de bomen om naar een volleybal wedstrijd te kijken. Eerst de meisjes, daarna de meisjes met onze boys en girls en daarna de jongens. Frieda wil graag nog wat foto’s van de ouders van Michael, Joseph en Steven (de drie broers die aan de basis van deze scholengroep liggen) dus gaan Nico en Koen met haar mee terwijl wij met de kinderen op school blijven. We maken van de tijd gebruik om te douchen. Wat een zaligheid dat dit hier is want dit hadden we niet verwacht maar is wel broodnodig in dit weer! Koen en Nico zijn blij met hun foto’s. De vader blijkt al 82 jaar te zijn wat uitzonderlijk oud is in Oeganda. Hij heeft altijd een hoge functie gehad (soort gouverneur) waardoor hij een relatief goede levensstijl heeft kunnen aanhouden. Hij woont achter zijn drie zoons op een groot stuk land.

Om 18u is het dinah (dinner), dit betekent hier een soort aperitief met hapjes. Fé voelt zich niet te best en gaat wat rusten. Sophie en ik delen een biertje maar het smaakt me niet. Dan nog maar een cola voor de maag. We oefenen nog wat met de gitaar voor ons lied en eten dan supper. Terug dezelfde kost van altijd. Rond 21u30 gaan we naar onze tent. Op en moe van zoveel “ontvangen”. We moeten het écht allemaal verwerken. Dagboek schrijven lukt niet meer. Dan maar een paar bulletpoints zodat we het later kunnen uitschrijven.