En dan zit je plots bij de burgemeester te praten over sportinfrastructuur voor zijn dorp

Vrijdag 18 augustus 2017

afscheid van Melissa en Matthew

homestay

warm welcome at Namwendwa

veel volk voor ons

Omdat we graag om 9u willen vertrekken naar Namwendwa staan we om 7u op, verfrissen we ons wat met de kom kokend water die ze voor ons klaargezet hebben in wat voor een douche moet doorgaan, we vouwen de tent op en om 8u laten we weten dat we klaar zijn voor breakfast. Een timing die we de vorige dag ook al doorgegeven hadden. Susanne zegt ons letterlijk dat we nog een beetje geduld moeten hebben want dat ze nu aan het eten zal beginnen. Wetende dat zij ondermeer aardappelen en matoke als ontbijt willen geven aan ons, beseffen we dat we hier om 9u niet weg zullen zijn. Het is uiteindelijk 9u45 wanneer we kunnen vertrekken na een voortreffelijk ontbijt. De gefrituurde matoke was voor elk van ons een ontdekking. Het blijft wel vreemd om zoete patat met peanutsaus te eten met daarbij thee met melk. We bellen nog even met Pieter van ViaVia om te overleggen hoeveel we hen zullen betalen. Omdat het eten zo lekker was en de ervaring van deze homestay toch onvergetelijk, geven we hen 120 dollar voor ons allen (camping + dinner + ontbijt). We nemen afscheid van deze hartelijke mensen, nemen nog de obligate foto’s en vertrekken voor een paar honderd kilometer terug naar het zuid-oosten richting voluntary work in Namwendwa. De weg is opnieuw van uitzonderlijke kwaliteit. We kunnen zowaar aan 100 km per uur rijden. Zalig!

Onderweg houden we nog halt in een supermarkt voor water en een paar andere basisinkopen. De eigenaar in kwestie is zo blij dat we bij hem kopen dat hij de kinderen elk een lolly geeft. En dan moet je weten dat ze zelf eigenlijk nauwelijks iets hebben … Even verderop in Bukedea stoppen we voor een lunch. omdat we deze ochtend eigenlijk -naar onze normen- lunchgerechten gegeten hebben, eten we nu ontbijt: yoghurt met havermout. We hebben allemaal zin in vers fruit dus kopen Koen en ik op een lokale markt nog wat mandarijnen, ananas, bananen en avocado’s. We vinden een grote boom op een grasveld en parkeren er onze auto’s onder. Een beetje verderop is het stadhuis. Er zitten twee mannen buiten. Koen en Nico gaan even vragen of het ok is dat we hier onze lunch opeten. Sympathiek als ze zijn is het uiteraard prima. Meer nog, een kwartiertje later komen ze tot bij ons met hun gastenboek omdat ze zo blij zijn om internationaal bezoek te hebben. Grappig. Als ik na onze lunch een zakje met vuilnis ga brengen naar het stadhuis met de vraag waar we dit in de vuilnisbak kunnen droppen, moet ik mee naar een bureau. Blijkt dat de burgemeester himself mij wil ontmoeten! Een aangename minzame man die eerst alle lof zwaait hoe blij hij is dat we er zijn (euh … we kwamen gewoon een halfuurtje onze lunch opeten op het plein??) en dan legt hij mij uit wat hij graag wil gaan doen in zijn gemeente. Het plein waarop we zaten, zou eigenlijk één groot stadspark kunnen worden met sportfaciliteiten. Ze hebben een afsluiting nodig en sportinfrastructuur. Enkel het grasveld was net afgereden. Reden hiervoor was dat het nationale voetbalteam van Oeganda hier volgende week een oefenwedstrijd komt spelen in de voorbereiding van hun match tegen Egypte voor de world cup! En zo gaat het gesprek over voetbal en Eden Hazard. Op het einde geeft hij mij een briefje mee met zijn adres en wat hij nodig heeft voor zijn gemeente. Hij zou heel graag willen dat er geld kon komen vanuit het buitenland om zijn wens te realiseren. Slimme, ondernemende burgervader! Ik ben onder de indruk. Het is bijna 14u als we er wegrijden. We moeten nu écht voortmaken want in Namwendwa wachten ze ons op heeft Frieda al laten weten. Even voorbij Mbale, wisselen Nico en ik het stuur. Ik zet de motor af en guess what … we krijgen hem niet meer gestart!! Opnieuw problemen met de batterij. Koen en Nico zien dat de aansluiting van de batterij aan het smelten is. We zijn nog geen vijf minuten aan het kijken en plots komt daar een mecanicien af, volledig in werkoutfit en met het nodige materiaal. Geweldig!! Hij heeft een prima idee om ons batterijprobleem tijdelijk op te lossen en helpt ons dus uit de nood. Van een toevallige ontmoeting gesproken. Ik had ondertussen naar Roadtrip Uganda gebeld (opnieuw!) en te horen gekregen dat ik een “bonnetje” mocht vragen maar dat het niet meer dan 20000 shilling mocht zijn als ze er maar 15 min aan gewerkt hebben. Als ik onze reddende engel de rekening vraag, zegt hij 10000 shilling. Ik maak hem duidelijk dat hij er 15000 mag van maken en zijn ogen stralen. Hij grinnikt en schrijft op een briefje “battery repair”. De Oegandese hulpmechanieker van ongeveer 14 jaar kijkt ondertussen hopeloos verliefd naar Fé… In tussentijd communiceer ik met de mecanicien van Roadtrip Uganda om te bekijken hoe we een nieuwe batterij kunnen krijgen want op deze manier verder reizen is écht geen optie. Een paar telefoontjes verder zijn we zover dat hij morgenvroeg met mij contact neemt om te bekijken hoe de batterij kan vervangen worden. Benieuwd!

In tussentijd hou ik Frieda op de hoogte dat het bijna 19u zal zijn als we in Namwendwa zullen aankomen. We kunnen er niet snel genoeg zijn maar de wegen liggen er écht vreselijk bij die laatste 2u. Het gaat dus aan minder dan 30 km per uur. Iets voor zevenen zien we dan plots de school opduiken waar we sinds een half jaar projecten voor opzetten om centjes te verzamelen. Er wacht ons een GIGANTISCH WARM WELCOME: honderden leerlingen staan ons op te wachten in hun uniformen. Ze zingen en dansen en zwaaien. Slik. Tranen in mijn ogen. Wat is dit toch allemaal?? Het weerzien met Frieda is ontroerend. Het programma dat ze voor ons voorbereid hebben is indrukwekkend. Onze dagen zullen hier meer dan gevuld zijn. Als échte koningen worden we onthaald. En dan moet je nog weten dat Frieda het programma heeft moeten downsizen want dat het nog groter was. Ze hadden ook lokale politici uit genodigd om onze komst de nodige allure te geven?? Serieus!! We rijden met onze auto’s op het voetbalveld en moeten dan op de eerste rij van een groep stoelen plaatsnemen om te kijken naar hun welkomstshow. Ze spelen djembe, zingen en dansen voor ons een half uur lang. Deze mensen hadden ons om 16u al verwacht dus zijn we heel blij dat we hier nog net voor zonsondergang geraakt zijn. Na de openingsshow mogen we onze tenten opzetten. Fé en Kato zijn al spoorloos tot we ze terugvinden bij de meisjes van het internaat. Samen zitten ze bij elkaar en maken kennis. Ervaringen en weetjes worden uitgewisseld. Prachtig om zien hoe onze meid vlot in het Engels praat met deze meiden tussen 14 en 18 jaar! Met een busje (dat ze speciaal voor ons hebben laten wassen!!) worden we opgehaald en 3 km verder naar het dorp gebracht. We gaan iets drinken in de lokale bar (waar ze speciaal voor ons voorraad hebben ingedaan!!) en maken kennis met de mensen die tijdens deze tweedaagse het dichtst bij ons zullen staan. Al heel snel raak ik aan de praat met Aneth. Ik kende haar van de foto’s en wist van Frieda dat zij de vrouwenwerkgroepen leidt. Een héél krachtige vrouw die op jonge leeftijd haar twee handen verloren had aan een infectie. Nu is ze alleenstaande moeder van 4 kinderen omdat ze haar man verlaten heeft die zwaar alchohol verslaafd was. Aneth vertelt ons verhalen over wat ze allemaal ziet wanneer ze huisbezoeken doet in de streek. Vorige week nog was ze bij een meisje van 12 jaar oud die een baby van 1 jaar had. Fé en Kato luisteren mee en beginnen te rekenen tellen … ze was dus tussen 10 en 11 jaar oud toen ze zwanger werd. Na het aperitief worden we met een busje terug naar de school gebracht. Deze keer hebben ze een ander busje gezocht (en ook nog eens snel gewassen!) omdat er in het vorige een lek in het plafond zat. We krijgen een avondmaal voorgeschoteld in de leraarskamer. Het is quasi helemaal hetzelfde als wat de familie van de homestay ons gisteren aangeboden heeft. We praten met Michael, headteacher en samen met zijn twee broers (Steven en Joseph) één van de bezielers van de scholen (primary & secundary). Een groot deel van de leraren blijven dit weekend op school omdat wij komen. Normaal gezien gaan ze naar huis en zijn de “internen” hier enkel met de opzichters. Toch ongelofelijk wat mensen hier allemaal voor ons over hebben. Voor hen is onze komst niet alleen interessant maar is het tegelijkertijd ook feest. We komen met Frieda overeen dat we de kosten die hiervoor gemaakt zijn (al dat eten, die chauffeur, etc) zullen vergoeden. Na het avondeten nemen we een douche. Er waren al plannen om een douche te maken op school maar doordat ze wisten dat wij kwamen hebben ze deze versneld afgewerkt. Budget die dan uiteraard niet aan iets anders kon gegeven worden. Wij zijn hier uiteraard wel heel blij mee. Er ligt zelfs een zachte handdoek en een stuk zeep klaar! De first impression die we -in het donker- over de school hebben is dat ze er toch heel netjes bij ligt en goed gestructureerd is. De sterke hand van Frieda zit hier duidelijk voor iets tussen. Voor haar is het écht een droom dat we hier zijn. Al 10 jaar steunt ze dit project en heeft ze in België veel mensen en organisaties proberen te mobiliseren om te doneren. Dit lukt haar aardig al kost het toch heel veel moeite. Nog nooit echter, is er iemand vanuit België naar Namwendwa gekomen om alles te aanschouwen. Ze moet zichzelf in de arm knijpen om te geloven dat we hier nu écht zijn. Geweldig toch! Het is bijna middernacht als we in onze tent kruipen. Benieuwd naar wat ons morgen nog te wachten staat. De agenda (=iets wat ze hier altijd opmaken en graag voorlezen) ziet er alvast heel gevuld uit!