Ze toverde een levend konijn uit haar zak!

theeplantage

en toen zagen we de savanne

the road to the national park

Equator fun

Donderdag 10 augustus 2017

De tropische regenbui gisterenavond beloofde niet veel goed voor de terugrit. Opnieuw over die zelfde weg. De wekker staat om 6u15. We vouwen de tent op en vertrekken iets na 7u zonder ontbijt. De rest van de nacht is het gelukkig droog gebleven waardoor de weg een pak veiliger is dan de eerste keer. Wilfried had het ons ook al gezegd dat we écht wel de slechts mogelijke omstandigheden getroffen hadden de vorige keer: de weg was net vlak getrokken met een bulldozer waardoor er nog heel veel los puin lag. Dat in combinatie met water was geen goeie cocktail. Uiteindelijk rijden we er zo’n 20 minuten op. Een schril contrast met de vorige keer. In Kabale gaan we naar een supermarkt voor wat lunchinkopen, bier en wijn. Eenmaal uit de stad nemen we een zijslag waar we uiteindelijk halt houden op het lokale voetbalveld voor ons ontbijt. Je kan hier geen vijf minuten staan als blanke of je wordt omringd door nieuwsgierige blikken. Zo’n 15-20 tal mensen staan ons op -veilige- afstand aan te staren terwijl wij onze potten yoghurt met muesli uitlepelen. Er is één oudere dame die het lef heeft om tot bij ons te komen om ons iets te verkopen. Omdat ze zoveel moed toont en pretlichtjes in haar ogen heeft, stellen we ons open voor haar. Uit een grote plastic zak haalt ze plots een … KONIJN. Een levend konijn dat zij vast houdt bij de oren. Wij schrikken ons een hoedje en zij ligt plat van het lachen. We maken haar nog even duidelijk dat we dit echt niet kunnen kopen. Fé stelt voor om het konijn toch te kopen en het dan vrij te laten … we bedanken. Hilarisch moment!

We rijden terug naar de geasfalteerde weg en malen onze kilometers. Ik schrijf het verslag en bekijk even onze uitgaven. Het is geen evidente klus vermits we hier in dollar en shilling betalen en toch ook nog alles graag in euro willen weten. Na een uur rijden, zien we eindelijk een kraam met gele bananen. Overal kan je de groene matoke banaan in grote trossen kopen, maar wij willen de banaan zoals wij die beter kennen: geel en zoet. We houden halt. Koen en Sophie gaan naar een kraampje, wij naar eentje verderop. Zij betalen 6000 shilling voor twee trossen, wij betalen 2000 shilling voor evenveel bananen. We kopen nog 5 rijpe avocado’s en 3 mangosapjes en betalen … 2,5 euro! Deze middag geprakte avocado met peper en zout op de boterham! De route naar QE NP biedt ons heel andere landschappen dan we al gekregen hebben. Dit zijn nu écht de views die ik op de meeste foto’s van Oeganda gezien heb: heuvelachtig landschap met alle tinten van groen. We rijden over een prima weg dus de kilometers gaan goed vooruit. Fijn! Plots duiken de eerste theeplantages op. Net voor ons vertrek hebben we een reportage gezien van een Nederlandse journaliste die samen met een Oegandese collega de schrijnende toestanden heeft bloot gelegd rond de uitdrijving van lokale volkeren die al eeuwen op stukken grond wonen die nu ingepalmd worden door grote theecompanies. Dit was weliswaar in Fort Portal, meer in het Westen, maar ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat hier “bloed” kleeft aan de thee. Ook al moet ik ook toegeven dat de aanblik prachtig is. Overal waar je kan kijken velden met thee! Allemaal bedoeld voor export en uitgebaat door Indiërs … de rijkdom van Afrika wordt ook hier letterlijk onder hun neus gestolen.

We vinden een leuk plekje voor onze picknick. De avocado’s zijn in een mum van tijd verorberd temeer omdat we ontdekken dat oregano (het enige kruid wat we mee hebben) heerlijk is op avocado. We zijn hier duidelijk met zeven avocado-liefhebbers. Dit moeten we absoluut meer doen. Ondanks het feit dat het brood niet lekker is (uit zo’n plastic zakken, 30 dagen houdbaar …). Als Fé dan nog met het idee komt om een dessertje te maken door nutella op een boterham te smeren met banaan, likken we vingers en duimen af.

Na onze stop passeren we nog een paar dorpen. In eentje is een voetbaltornooi aan de gang en er staat veel volk te kijken. We stoppen even voor een fotootje. Kort nadien wordt de weg een echte puinhoop. Wat een desastreuse toestand: gigantische putten die je bijna niet kan vermijden. Zo erg dat auto’s die ons voorgegaan zijn een track naast het asfalt gevormd hebben waar het nog beter rijden is dan op de weg. Alleen hangt je auto dan gigantisch schuin. En dan helpt het écht niet als je zelf schuin in de auto gaat zitten zoals ik heel de tijd doe ;-)). Ook vrachtwagens nemen deze track. We zien angstaanjagende toestanden van bijzonder schuin hellende gigantische vrachtwagens. Eentje ligt ook op zijn zij. Het is bijna niet te geloven dat dit de toegangsweg is tot één van hun grootste nationale parken. Het landschap is ook helemaal veranderd. We zitten nu te midden van de savanne waar je prachtige verzichten hebt! Ik spot zowaar de eerste olifant aan de horizon! Morgen ongetwijfeld meer maar het doet me goed om vast te stellen dat mijn game-observing-qualities nog niet zijn afgenomen.

Het is uiteindelijk half vijf als we in Simba Safari Camp arriveren. Dit is een lodge dus zal er iets meer comfort zijn dan in onze twee vorige campsites. We worden begroet door een enthousiaste receptionist die ons onze plaats toont. We mogen gebruik maken van de patio van de lodges achter onze auto’s. Deze zijn toch niet bezet. Dit komt ons goed uit want er barst een gigantisch tropisch onweer los. Ze halen wat stoeltjes voor ons en we worden entertaint door onze persoonlijke bard. Fé en Kato verzorgen samen met Nico de songs terwijl Koen heerlijk gitaar speelt. Kijken naar de regen op zo’n manier is heel aangenaam. Als het terug opdroogt, gaan we naar het restaurant voor een kop koffie. Hier waan je je een échte safari-toerist … een restaurant met grote zetels en super zachte kussens. Dit zijn we niet gewoon maar we laten het ons welgevallen. Het is de eerste keer dat we Wifi hebben dus stuurt iedereen eerst eens zijn berichten uit naar het thuisfront. Ik probeer mijn verslag op te laden. Met veel geduld lukt het toch een beetje. Toch nog even meegeven dat dit gewoon een heel persoonlijk reisverslag is. Ik schrijf niet voor “een publiek” maar voor mezelf/ ons drie. Toch wel belangrijk om mee te geven maar ho dan ook: geniet ervan en laat gerust weten wat je ervan vindt!