Si non è vero, è ben trovato!

onze toeschouwers in de ochtend

African beauty

Nee! Niet het monster van Lochness!

Ze wou mijn zonnebril testen ...

The girls and us

Boottocht op Lake Bunyonyi

Woensdag 9 augustus 2017

Wakker worden zonder wekker. Je tent open ritsen en daar een zestal kinderen zien staan staren naar jou. Het is een heel vreemd beeld dat je onmiddellijk doet glimlachen. De mist hangt boven het meer en alles straalt rust uit. Je ziet hier nauwelijks bootjes op het water. Het enige wat je soms ziet voorbij glijden zijn een paar mannen in een uitgeholde boomstam, iets wat ze hier dan kano noemen. Wij hebben vandaag een gemotoriseerd bootje besteld om eens op het meer te varen. Omdat het toilet best wel een afstandje lopen is van onze tent, probeer ik er één uit naast het schooltje. Of toch wat daar moet voor doorgaan! Help oh help … ik ontdek pas te laat dat er gewoon géén afvoer is en dat alles via de golfplaten in de aarde verdwijnt… Er staat een emmer gevuld met as om op de bodem te gooien om de geur te verdringen als alles gewoon in de aarde loopt. Om 11u worden we aan het ponton verwacht. Omdat dit het enige meer is in Oeganda waar je kan zwemmen, willen we dit vandaar zeker doen. Het idee van de kinderen voor een ochtendduik wordt collectief aanvaard. Het is zo’n 22 graden buiten maar het water is toch een pak koeler. Als we Koen mogen geloven is het te vergelijken met een bad waar je net een beetje teveel koud water hebt in gedaan … yeah right! Het geeft écht wel een kick om zo van een krakkemikkig ponton in het water te springen. Bewegen is de boodschap om geen koud te krijgen. Na het zwemmen installeren we ons met zicht op het meer voor een ontbijtje. De schoolkinderen blijven ons aankijken en komen als bijen op honing op ons af als ze de gitaar horen. We gaan met hen mee tot aan hun schooltje en hebben in een mum van tijd meer dan vijftig kinderen rond ons. Ze vragen ons mee in de klas en tonen ons waar ze mee bezig zijn. Ze zijn ook heel erg geïnteresseerd in onze spullen (zonnebrillen, uurwerken, …), ons haar (vooral het blonde haar van Kato), de beugel van Fé (“Can she eat with that?”) en de voetbalkunsten van Witse. Omdat Kato in het Lugandees “tweeling” betekent zijn ze ervan overtuigd dat Kato en Witse een tweeling zijn. De jongens spelen voetbal en de meisjes staan daar wat. We komen te weten dat zij geen bal hebben en beloven hen deze avond een bal te brengen. Ze zijn door het dolle heen. Omdat we toch al ballen mee hadden om in Namwendwa te geven, kan er hier wel eentje achter blijven. Nu nog een manier zoeken om de bal op te blazen. Als we terug in de tent zit, lanceert Witse plots een oerkreet: “mama, de pilletjes!”. Niemand van ons had aan de malariapilletjes gedacht. Dankjewel Witse.

Tijd om bootje te gaan varen tussen de 39 eilandjes. het een al groter het de andere. Sommige gebruikt als “prison” voor ongetrouwde zwangere vrouwen: deze werden dan hier afgezet en konden niks anders doen dan verhongeren of terugzwemmen (waarna ze van een waterval naar beneden geduwd werden) of -als ze geluk hadden- gered worden door een arme visser (die op die manier geen bruidsschat moest betalen) en met de vrouw in kwestie dan heel ver weg moest gaan wonen omdat ze anders door haar familie toch nog zou vermoord worden. Activiteiten die zich nog tot in de jaren zestig van vorige eeuw hebben voltrokken. Gruwelijk gewoon. Hekserij en het geloof hierin is iets wat trouwens ook vandaag nog de samenleving hier beheerst. Wilfried vertelde dat hij onlangs twee meisjes heeft moeten ontslaan omdat ze wel heel ver gingen in hun hekserij en hij vreesde dat ze misschien water zouden gaan vergiftigen. Wij kunnen zo’n dingen onmogelijk begrijpen maar god en heksen zijn voor veel van deze mensen een realiteit.

We meren aan bij één van de eilanden waar vroeger lepra-patiënten werden verzorgd. Pas sinds de jaren tachtig is lepra hier uitgeroeid en hebben ze het centrum omgevormd tot een middelbare school van gemaakt met daarnaast een dagkliniek (gesponsord door het Sloveens instituut voor tropisch geneeskunde). We mogen binnen in de dagkliniek en staren de ogen uit ons hoofd. Er is daar één verpleegkundige/dokter: een heel sterke dame die haar zaakjes daar runt met de middelen die ze ter beschikking heeft. Zij staat in voor de kraamkliniek. We zien een vrouw die net bevallen is en buiten met haar baby op een doek in het gras ligt te bekomen, een andere vrouw met zware weeën ligt in de hoek en in de gang, op de grond op een deken met plastic erbij ligt een vrouw met zeven centimeter opening. Ze is enorm zwaar aan het afzien. De verpleegkundige heeft haar hier gelegd omdat ze haar dan in de gaten kan houden terwijl ze andere patiënten aan het inschrijven is … dit is zo schrijnend en zwaar om zien. Fé blijft geïnteresseerd bij ons maar is ook zwaar onder de indruk. Man man man … we laten een milde schenking achter en vertrekken met een hoofd vol onvergetelijk impressies. Het beeld van de bevallende vrouw zal mij en de rest van ons gezelschap voor altijd bij blijven.

Het contrast met onze volgende stop is groot: we worden afgezet op een eiland met een resort waar we kunnen lunchen. Het is toch heel opvallend hoe weinig toeristen hier overal zijn. Dit zou toch “het” seizoen moeten zijn? Je merkt ook aan alles dat ze ontzettend blij zijn als je hen uitkiest om te lunchen of te logeren. We bestellen allemaal een soepje en een sandwich en krijgen te horen dat ze “very hard” zullen werken om alles voor ons klaar te maken. Het duurt “maar” een uurtje … dit is écht Afrika. Tijd is hier een heel relatief begrip. We drinken nog een Krest en de kinderen spelen op grote zitzakken. Na de lunch brengt onze gids ons terug naar Amasiko. Met wat inventiviteit en gesukkel krijgen Koen en Nico de bal die we aan de meisjes willen geven, deels opgeblazen. Het is alsof ze het weten want zo’n twintig minuten later staan ze rond onze auto’s. We geven hen de bal en ze zijn super blij! Zij zingen liedjes voor ons, wij voor hen. We improviseren met zelfgemaakte muziekinstrumenten (de koelbox als djembe, een doosje lucifers, het deksel van onze gaspit, …) en zingen ook Nederlandse liedjes met hen. Nadien leren we hen “chinees voetbal” en spelen we samen een spelletje. Uiteindelijk moeten ze terug naar de les en zwaaien we hen uit. Wij warmen melk op op onze gaspit en mengen er oploskoffie door. Het wordt door iedereen gesmaakt! Ook door de kinderen die net terugkomen van het afwassen. Fé en Kato willen we nog eens gaan zwemmen. We nemen onze apero mee naar het meer en kijken toe hoe de meiden de moed opbrengen om nog eens in het koude water te duiken. Ondertussen neem ik een superhete douche. Het is hier letterlijk alles of niks wat water betreft: ze verwarmen het water met hout. Enfin, ik geniet er écht wel van om mijn haar te wassen en terug een “proper” gevoel te hebben. Ondanks het feit dat een assertieve Nederlandse kordaat meedeelde dat zij eerst in de douche zou gaan omdat ze het koud had van het zwemmen. Om halfacht worden we voor het diner verwacht. Gisteren hadden ze ons gevraagd wat we graag wilden: Belgische (duh …?) of Oegandees. Uiteraard kozen we voor het laatste. We kregen een tomatengroentesoep met toast en vervolgens Katogo, een stoofpotje op basis van matoke = kookbanaan. Meestal maken ze van matoke een soort puree (die blijkbaar heel weinig smaak heeft) maar deze manier van bereiden is echt wel lekker! Als dessert krijgen we papaya met watermeloen. Wilfried komt nog even bij zitten en we vertellen nog wat over onze plannen en wat we vandaag gedaan hebben. Wanneer ik hem zeg dat ik het zo ongelofelijk vindt dat dit meer zo’n 900 meter diep is, schiet hij in een hartelijk lach. Dat is helemaal niet waar. Hij schat dat het maximaal 60 meter diep is … puur met gezond verstand moet je hem gelijk geven: de heuvels rondom rond zijn niet zo heel hoog (ondanks dat ze deze streek hier het Zwitserland van Oeganda noemen) en als je hun hellingsgraad doortrekt kom je nooit aan zo’n dieptes. Too good to be true dus ma “si non è vero, è ben trovato”. We nemen afscheid van Wilfried en zijn gezelschap en laten hen weten dat we morgen om 7u hier wegrijden. Een heel mooie plek, Amasiko!