"Education is het most powerful weapon to change the world"

OBT school

ons ontbijt

Drijvende dorpen

Fisherman

Nora - Nita - Fé

afwassen met Srey Lot

iPad spelen met Lot en Saha

Bibliotheek ordenen

Voetballen met de kinderen

Ik voel me herboren. Telkens opnieuw heb ik toch wat tijd nodig om me in mijn nopjes te voelen in zo’n extreme omstandigheden. Elke morgen komt hier een tuktuk driver langs met een mobiele “bakkerij” waar je kleine franse stokbroodjes kan kopen. Genta koopt deze voor ons ontbijt. Met een potje confituur en oploskoffie is dit toch lekkerder dan droogvis. Om 8u komen de jongens ons ophalen om te vissen. We wandelen samen met hen naar de Mekong waar een bootje met twee mannen ons staat op te wachten. Sonny gaat ook mee. Hij is één van de oudste leraren van OBT en vertelt ons wat over de gemeenschap. Het merendeel van de bevolking is Khmer maar je hebt hier en ook aan de kusten, toch ook best wel wat Moslims. Hier wonen ze allemaal samen in één groot dorp. Het merendeel van de Moslimgemeenschap leeft van visvangst terwijl Khmer people eerder landbouwers zijn. De mannen in onze boot zijn ook moslims. De Mekong staat momenteel al hoog maar heeft zeker nog zijn hoogtepunt niet bereikt. Dat komt meestal in september en oktober wanneer de rivier hier helemaal buiten haar oevers treedt. Zo erg dat heel het dorp onderstroomt. Daarom zijn de huizen ook allemaal op palen gebouwd: twee maanden lang verplaatst men zich met bootjes, kan er geen les gegeven worden in de school en worden de dieren naar hoger gelegen gebieden gebracht. Voor ons klinkt dit écht surrealistisch maar voor hen is dit een jaarlijks terugkerend fenomeen.

Onze vissersboot heeft één man vooraan die de netten uitwerpt en één man die vaart en stuurt. Met veel bravoure en techniek worden de netten uitgeworpen maar de oogst is klein. Hier en daar een klein visje, meestal wat groen en als er pech is, zit het net vast in het groen en moet de visser uit de boot om te gaan duiken en alles los te maken. Na vijf pogingen hebben we niet eens een halve kilo vis. Als je dan weet dat ze één dollar per kilo krijgen, kan je je voorstellen hoe hard deze mensen moeten werken om gewoon een heel kleine beetje geld te verdienen. Iets meer stroomopwaarts zien we een “floating village”: de “hutten” zijn enkel met een loopbrug vastgemaakt aan het land waardoor ze heel gemakkelijk kunnen losgemaakt worden en mee stijgen en dalen met de rivier. Hier woont de Moslim gemeenschap. We gaan aan wal om de rest van hun dorp eens te bezoeken. Geen Susedei hier maar wel “Salaam Aleikum”. De moslims hier spreken Arabisch maar beheersen ook het Khmer. Het Arabisch is eigenlijk enkel voor hun geloof. Ze hebben ook een moslimschool bij de moskee. Deze is trouwens geschonken door Maleisië. De mensen zijn bijzonder vriendelijk en groeten ons voortdurend. Eén vrouw vraagt ons “binnen” in haar huis en stelt ons allerlei nieuwsgierige vragen. Grappig. Het is terug bloedheet. Ik zie onze boot niet meer en begin eventjes te vrezen dat we te voet naar huis zullen moeten maar Sonny leest mijn gedachten en wijst ons terug de weg naar de boot. Oef. Met onze handen in het water van de Mekong en ons hoofd in de wind varen we terug naar Chiro. Een fijne ervaring rijker. We hebben nog wat tijd voor de lunch dus neem ik een douche (samen met de pad!) en geef ik nog wat Franse les aan Nita. Tijdens de lunch vertelt Srey Lot dat ze deze namiddag op de boot moet optreden. OBT heeft een partnership met Mekong River Cruises om te komen optreden als de boten aangemeerd liggen in Kampong Cham. Het is voor hen een belangrijke bron van inkomsten. Niet alleen worden ze hiervoor betaald door de cruise company. Ook de toeristen doen vaak nog een extra duit in het zakje. Belangrijk genoeg dus om met een klein busje met zo’n 30 leerlingen naar de boot te gaan voor een drietal liedjes en een dans. Wij krijgen de kans om mee te gaan als we voor eigen vervoer kunnen zorgen. We vragen No om ons te brengen met zijn tuktuk. Zo heeft hij ook extra inkomen. Nita gaat met ons mee. Ze is nog nooit op de boot geweest en wil het ook wel eens zien. Heel leuk dat ze mee gaat want zo kunnen we daarna, samen met haar cadeautjes kopen voor heel het gezin. Wat ben ik content dat zij mee is want het is toch niet zo evident om voor iedereen iets te kopen. Uiteindelijk kopen we een handtas en Engels boek voor Nita, een voetbalshirt van Real Madrid voor Nora (je zou haar best kunnen vergelijken met Pippi Langkous qua manieren!), Srey Lot krijgt een blauwe rugzak en Srey Lis krijgt schoentjes, Saha krijgt een leren voetbal, Genta krijgt een zaklamp waar je ook een tafellamp kan van maken (heel handig als je elektriciteit elke dag uitvalt!) en No (die ook mee was) kiest een nietjesmachine! Voor OBT kopen we nog wat schoolmateriaal. Alles kunnen ze gebruiken. We geven het met een groot hart want dit is een prima NGO! Omschrijven hoe iedereen reageerde toen ze hun cadeautjes kregen is niet evident maar het was bijzonder hartverwarmend. Genta haar lamp zal nu elke avond branden op de tafel. Tot voor kort moesten ze het stellen met een kleine flauwe zaklamp. Of hoe je het leven van deze mensen met zo’n prul écht kan verbeteren. No haalde zelfs een biertje uit om te trakteren aan ons. De tijd is gekomen om afscheid te nemen van deze mensen. Te vroeg. We konden hier alledrie nog veel langer blijven. Omdat Lis en Lot morgen al heel vroeg vertrekken naar school, nemen we vanavond nog afscheid. Ik heb het écht moeilijk. Wetende dat dit zo’n slimme en knappe meisjes zijn, zou hun toekomst er zo anders kunnen uitzien mochten ze in België wonen. Slik. We blijven hen knuffelen en zij ons. Pfff …