It's only hardware, luckily no heartware!

Srey Lis en haar aanbidders

Een selfie met Srey Lot

ons "huis" voor vier dagen in Chiro

Angkor Zen Gardens - Siem Reap

salted swimming pool

yogaroom with a view

Bij wijze van verrassing hadden we deze morgen onze wekker vroeg gezet zodat we de kleine meisjes en Nora (die mij “mom” noemt) nog konden uitzwaaien. Iedereen is blij en triest tegelijkertijd. Deze mensen hebben op korte tijd een echte plaats in ons hart veroverd. De cadeautjes van gisteren blijven gespreksonderwerp. We krijgen nog een laatste keer stokbrood met ei, rekenen af en geven iedereen een warme knuffel. Mama Genta was al vroeger vertrokken naar de markt maar wou ons zeker ook zelf nog komen bedanken. Mooie sterke vrouw. Nita, met wie wij de sterkste band hebben van alle volwassenen, blijft bij ons tot het laatste moment. Omdat No op Tour kan met gasten die in de guesthouse zitten, hebben ze voor ons een andere tuktuk driver gebeld. We stellen echter voor om samen te rijden zodat wij nog geld kunnen afhalen om de bustickets te betalen aan No. Onderweg heeft hij nog een verrassing voor ons want hij (en dus ook onze tuktuk) houdt nog even halt aan de school van Lot en Lis. De meisjes komen hun klaslokaal uitgestormd als ze ons zien. Schatjes ... Nog een allerlaatste knuffel en de belofte om te schrijven. Aan het busstation nemen we ook afscheid van No. Eerst was hij wat teruggetrokken maar hoe langer hoe meer kunnen we hem apprecieren en hij ons ook aan zijn afscheidsgebaren te zien. We stappen op de bus voor een rit van 5u. De eerste twee uur verlopen rustig en vredig maar wat erna komt zijn de slechtste uren van ons vakantie. We houden halt bij een wegrestaurant. Ik was mijn verslag aan het schrijven dus stop ik mijn laptop weg in mijn rugzak. Echt niet veel mensen kunnen dit gezien hebben. Het is nog maar de tweede keer dat we hier in Cambodia met openbaar vervoer reizen. Voordien altijd met toeristenbusjes. Op deze mochten we altijd onze spullen laten staan tijdens een pauze. Bovendien kwamen we ook net van drie dagen bij bijzonder warme en brave mensen. Naïef en positief als we zijn, laten we beide rugzakken op de bus. Mijn geldbuidel neem ik wel mee. Bij terugkomst op de bus blijkt mijn laptop gestolen!!!! F...ck. Ze laten nog iedereen afstappen en doorzoeken de bus en de zakken van de andere reizigers maar niks te vinden. Hoe meer we erover nadenken hoe meer we ervan overtuigd zijn dat de mannen van de buscompany zelf op z'n minst in het complot zitten. Twee uur hebben we gevloekt en gebaald en daarna beslist om het los te laten. Het heeft geen zin. We stellen nog de Apple Finder in en zorgen vanop afstand dat alle inhoud gewist wordt en er een dubbele vergrendeling op zit zodat ze er echt niks mee kunnen. We laten ook nog een boodschap na voor de 'vinder' of de sukkelaar aan wie ze dit proberen verkopen zodat hij ons kan contacteren als hij zou willen. Een heel klein waterkansje. We krijgen ook een sms van Apple als ze aanloggen met de MacBook op WiFi. Ach, zoals Fé het zo mooi zegt: we zijn hardware kwijt maar al onze heartware hebben we nog! Aan het busstation van Siem Reap nemen we een tuktuk naar ons retreatment resort. Nog nooit zullen yogalessen en meditatie zo uitdagend geweest zijn om niet te denken aan het verleden maar enkel in het nu te zijn. Ik beschouw het dan maar als een uitdaging. Ondertussen kan ik jullie zeggen dat ik tijdens de ene les en die 45 minuten meditatie al bij al niet zoveel aan heel het voorval heb gedacht. De setting waar de “classes" doorgaan is wondermooi. Een natuurlijke biotoop van 2ha groot met 10 kleine bungalows en een mooi zwembad. Tijdens de les heb je zicht op een assortiment van allerlei groene, tropische planten. Het begint echt water te gieten als de yoga les begint: heerlijk! Nico doet nog niet mee met de yoga maar wil wel al eens mediteren! 45 minuten gefocust stilzitten en proberen om enkel in het nu te zijn door te letten op drie zaken: rechte rug, geen beweging en bewust ademen. Het vergt heel veel oefening om dit te kunnen. Mits af en toe een kleine beweging en voortdurend onze gedachten terugbrengen naar het nu houden we het wel alledrie 45 minuten uit. Meer nog: het gaat best snel voorbij. Heel interessant. Om 19u30 eten we samen met de andere gasten van een vegetarisch buffet. Het eten is voortreffelijk. Helemaal te vergelijken met de lekkere borden van Anuschka en Philippe in De Bron. Er zijn niet zoveel andere gasten: een meisje uit Virginia en een koppel uit Schotland. Marc, de manager en meditatie begeleider (en Brusselaar), eet met ons mee. Fijne gesprekjes. Om 21u kruipt iedereen onder de wol. Ook mijn Verheyens. Ik schrijf dit dagboek nog op iPad. Morgen eerst yogales, dan ontbijt en dan Angkor gaan verkennen.