Wat! Heet!

de collectieve slaapkamer

Fé en haar bewonderaars

monk(ey)

zijden sjaals weven

1 dollar women

eerste Angkor architectuur

binnenplein van het schooltje

mannelijkheid bewijzen

idyllisch ... soms!

Cambodia - Vietnam football

Het was voor mij een heel lastige nacht. Tijdens onze dag op Rabbit Island waren we allemaal een klein beetje verbrand, ondanks de factor 50 die we gesmeerd hebben. Nico en Fé hebben een huid die hier veel beter mee om kan dan die van mij. Vreemd genoeg heb ik pas na 36u echt last … deze nacht dus! Ik smeer verzachtende crèmpjes en tegen de ochtend is het al wat beter. Nita spreekt het best Engels van heel de familie en is dus onze brug voor communicatie. We hadden met haar afgesproken dat we eens een Khmer-ontbijt wilden proeven. Eten zoals zij eten. Nico en Fé eten noedelsoep, ik ga voor “porridge” maar niet gemaakt van havermout zoals wij het kennen, wel met rijst. Lijkt me wel ok maar ze serveren het hier met gedroogde vis!! Als ik hen vertel dat wij fruit in onze porridge doen als ontbijt, liggen ze in een deuk van het lachen. Ik ben blij dat ik het eens geprobeerd heb maar daar blijft het dan ook bij. Het plan was om deze ochtend te gaan vissen met lokale vissers en in de namiddag wat te helpen op school. Er blijkt echter een misverstand te zijn waardoor de plannen gewijzigd worden. We kunnen met een tuktuk-driver naar de toeristische hoogtepunten van Kampong Cham. Ook van deze uitstap gaat een deel van de inkomsten naar OBT dus voor ons is dit prima. Onze driver is een sympathieke man die heel goed Engels praat en vooral ook veel uitleg geeft. We gaan eerst naar Phnom Prah en Phnom Srei: de mannen- en vrouwenberg. De Rode Khmer heeft tussen deze twee bergen een “killing field” aangelegd. Sadistisch! Op de mannenberg staat een grote tempel waar er nog veel activiteit. De tempel zelf is voor ons een eerste kennismaking met de typische Khmer-architectuur maar is niet zo spectaculair. Wij zullen hier vooral aan terug denken als de tempel met de brutale apen. Overal hangen ze rond en boven je. Het is net etenstijd voor de monniken dus we zien ze allemaal naar het gebedshuis wandelen. Een paar gapen Fé -nieuwsgierig, geïnteresseerd, aan en beginnen een praatje. Waar we vandaan komen etc. En ondertussen blijven ze naar Fé staren … grappig en vreemd maar al bij al zijn dit vooral jongeren die monnik zijn om te kunnen studeren. Op de vrouwenberg moet je 243 trappen trotseren om een mooi zicht te krijgen op de omgeving. Rustig en mooi. Hierna rijden we door naar een dorpje waar een NGO, “Amika”, actief is. Zij leren de vrouwen van het dorp terug de ambacht van het manueel weven aan. Op die manier genereren ze een alternatieve inkomstenbron in een heel arm dorp. We leren er hoe de zijdedraad ontstaat uit de zijderups en hoe dit vervolgens verwerkt wordt met het weefgetouw. Idem voor katoen. Goed georganiseerd daar van die NGO. Op het einde van de rondleiding kan je in het winkeltje sjaals en ander textiel kopen als steun. Wetende dat deze vrouwen 1 à 2 sjaals per dag maken en ze in een fabriek zo’n 70 sjaals per persoon weven, kan je deze handenarbeid niet genoeg appreciëren. Een mooie sjaal vinden we niet direct maar wel een leuk kleedje voor Fé. Wanneer de tuktuk driver vraagt waar we willen gaan eten, hebben we maar één voorwaarde: ergens waar er airco is. Hij brengt ons naar een kleine moderne zaak waar je een mix van Oosters en Westers kan eten: wraps, burgers en fajita. We nemen nog een frappé als dessert en trakteren een cola aan onze driver. Sympathieke mens, vader van 5 kinderen die hard moet werken om er te geraken. We rijden met hem nog naar Nokor Wat, een tempel uit de 12e eeuw, zelfde periode als Angkor. In de middenruimte is een nieuwe tempel gebouwd waar er nog altijd actief gebeden wordt. Oude dametjes met kortgeschoren haren (typisch in Boeddhisme maar eigenlijk gewoon te wijten aan het feit dat ze het niet mooi vinden dat hun haar dunner wordt) binden ons bij het binnenkomen direct al zelfgemaakte vriendschapsbandjes om de polsen en bedelen dan voor wat geld. Ik geef hen 1 dollar en ze zijn in de zevende hemel. Het complex is écht wel de moeite om te bezoeken. Er rest ons geen tijd om verder nog iets te doen omdat we tegen 16u terug in Chiro willen zijn. Een aantal leerlingen van de hospitality opleiding zal ons een dorpsrondleiding geven en dit willen we niet missen. Vier meisjes tonen ons het dorp en vertellen ondertussen wat OBT voor hen doet. In eerste instantie is deze NGO begonnen met Engelse lessen voor kansarme kinderen. In de voormiddag gaan de kinderen tot 13 jaar hier verplicht naar de Khmer-school. In de namiddag kunnen ze bij OBT Engels volgen vanaf de leeftijd van 8 jaar tot ze eventueel naar highschool gaan. Dit is voor heel veel kinderen een belangrijke springplank in het vinden van een betere job later. Sommigen geraken hiermee écht weg uit de grote armoede waar ze vandaag in vertoeven. OBT geeft Engels aan kinderen maar organiseert sinds dit jaar ook een hospitality klas die 18-plussers voorbereid op een opleiding hotel in Siem Reap. Nita, het nichtje van ons gastgezin, is zo iemand. Ze heeft ondertussen toegangsexamen gedaan en mag in september starten met haar éénjarige opleiding in Siem Reap. Ze droomt ervan om daarna als receptionist in een hotel te kunnen werken. Naast Engels geeft OBT ook muziek en traditionele dans. Recentelijk heeft een doneur hen twee pc’s geschonken waardoor ze nu ook zullen beginnen met computerklassen van zodra ze nog een paar computers hebben. OBT hoopt op een dag om ook basisonderwijs te geven want het Khmer-onderwijs is van heel bedenkelijk niveau. Bovendien krijgen leerlingen wiens ouders steekpenningen betalen aan de leerkracht meer uitleg … voor ons niet te geloven! Naast het hele schoolproject probeert OBT ook nog andere dingen voor de gemeenschap op te zetten. Zo hebben ze een waterproject dat ervoor zorgt dat iedereen stromend water heeft en hebben ze voor elk huis een soort badkamer voorzien. OBT heeft hier al ongelofelijk veel kunnen betekenen. En dan te weten dat ze alles moeten doen met geld van donaties. Ze werken met Cambodjaanse leerkrachten en vrijwilligers en worden geleid door een Cambodiaan: Sophal Pot. Een heel innemende mens. We maken kennis met Lily, een Amerikaanse die hier al twee maanden is en nog een jaar zal blijven als vrijwilliger. Een heel gedreven meisje dat er écht de spirit in houdt.

We vragen haar waar we OBT mee kunnen helpen in de paar dagen dat we hier zijn. Ze vraagt ons of we willen helpen met het sorteren van het educatief materiaal in de bib. Onlangs hebben ze de bibliotheek verhuisd en is alle logica verdwenen. Ze toont ons drie grote dozen die we met z’n drieën logisch kunnen ,ordenen. Prima taakje. Nuttig ook... dus doen we dit graag! Tijdens de rondleiding hadden de meisjes ons verteld dat er veel huizen leeg staan tijdens het droogseizoen omdat ouders dan gaan werken in Phnom Penh. Daar is er nog werk, hier niet. De kinderen blijven dan vaak alleen achter in Chiro. Ook al zijn ze vaak geen tien jaar. OBT ontfermd zich over deze kinderen maar ook over kinderen die helemaal geen ouders meer hebben die naar hen omkijken. Srey Lis en Srey Lot zijn zo’n meisjes: 12 en 9 jaar oud, dochters van een gescheiden koppel dat hun nieuwe relaties belangrijker vindt dan deze kinderen. Ze leven permanent bij Genta en No en kunnen volledig gratis via OBT studeren. Het zijn ongelofelijk knappe (letterlijk én figuurlijk) meisjes maar hun verhaal is zo schrijnend. Als je ’s avonds ziet hoe ze voor elkaar zorgen, kleren wassen, opvouwen, … en dan samen op een rieten matje gaan liggen om te slapen, breekt mij moederhart. Ze zijn bovendien zo innemend dat je niet anders kan dan ze verwennen met aandacht. De familie heeft hen opgenomen (en krijgt hier vermoedelijk van OBT een vergoeding voor) maar écht hartelijk zijn ze niet tegen hen: gewoon functioneel vriendelijk vinden wij. Beetje jammer maar wie zijn wij om hierover te oordelen natuurlijk. Na de rondleiding wil Nico No nog wat helpen met hout hakken (of aan ons zijn mannelijkheid bewijzen?). Vol goeie moed begint hij aan de eerste blok. 5 blokken verder … drijfnat en vol bewondering voor wat No schijnbaar zo makkelijk doet, legt hij er het bijltje er bij neer (letterlijk!). Net voor het avondeten kruipt Lis op de schoot van Nico en kijkt samen met hem naar de foto’s: funny kid! Lot is twaalf maar spreekt al zo goed Engels dat het indrukwekkend is. Ze vertelt me dat ze later liefst dokter wil worden maar als dat niet kan, dan kelner. We eten allemaal samen. De elektriciteit valt maar twee keer twintig minuten uit vandaag. Hier kunnen we mee leven. Gelukkig hebben we onze koplampen bij. We gaan vanavond terug vroeg naar bed. Het heeft net flink geregend waardoor alles wat is afgekoeld. Het wordt een nacht met prima slaap voor mij.