Het is zover: karaoke op de bus!

Eten bij "mama"

Karaoke op de bus!

een typisch toilet

Teacher Inge

Mijn klasje

Onze tourbus komt ons mooi op tijd ophalen maar houdt halt in Kep centrum. We worden gevraagd om nog even te wachten in het kantoortje. Onze bagage mag in de bus blijven. We zien de driver vertrekken met het busje … mmm, toch vreemd allemaal. Het meisje van het kantoor spreekt nauwelijks Engels maar maakt ons met handen en voeten duidelijk dat de chauffeur gewoon nog andere gasten is gaan ophalen. Uiteindelijk blijkt onze argwaan onterecht. We vertrekken om 9u30 in een bus waar we veel plaats hebben. Met onze oortjes in en de voetjes op de bank voor ons, is de twee uur durende rit snel voorbij. Om 11u30 komen we aan in Phnom Penh. We worden afgezet bij Capitol Tours om onze tweede bus te nemen naar Kampong Cham. Deze vertrekt echter pas om 14u. We hebben dus nog tijd voor een lunch. Omdat we de hitte en de hectiek van PP maximaal willen vermijden, kijken we even op onze maps.me app en vinden we een restaurantje dat aanbevolen wordt. Het is een heel eenvoudige eettent met de charmante naam “Mama”. Een curry’tje en een blikje frisdrank, meer moet dat niet zijn. Het gevecht om in de wind van de “fan” te zitten , getuigt over de verschroeiende hitte. We gaan nog even dollars afhalen (in Cambodia betaalt iedereen met dollars terwijl riel eigenlijk de munt is, deze krijg je enkel als kleingeld terug) en kopen nog een “boule de berlin” (alstublieft!) bij “Tous les jours”, een Franse bakkerijketen. Voor het eerst deze vakantie hebben we een grote autocar als vervoermiddel. Omdat het laagseizoen is, worden er meestal minibusjes ingezet. Toch wel luxe als je wat kan rondlopen op je bus. Bovendien zitten we elk op twee stoelen want er is écht niet veel volk aan boord. Kampong Cham is dan ook helemaal geen toeristische bestemming. We zijn de enige toeristen aan boord. En dan is het zover … we hadden er al over gehoord maar nu maken we het live mee: karaoke op de bus! De muziek wordt luid gezet en de videoclips met klefferige romantische filmpjes komen te voorschijn. Iedereen (behalve wij) kan meezingen want het is voor heel de bus hoorbaar en zichtbaar. OMG. Hilarisch gewoon! Ik bekijk het even met een glimlach maar zet dan toch maar “Housewife” van Daan een tandje luider in de oortjes van mijn telefoon.

Om 16u30 arriveren we in Kampong Cham waar de tuktuk driver ons staat op te wachten. Fijn! Een half uurtje later komen we aan in Chiro Village, een dorpje aan de overkant van de Mekong. Nora verwelkomt ons op een enthousiaste manier, toont ons waar we kunnen slapen en neemt ons dan onmiddellijk mee naar haar klas aan de overkant van de weg. Ze heeft les en moet snel terug zijn. Ongeveer 10 minuten na onze aankomst sta ik voor een groep van 20 veertienjarigen Engels te geven. Hupsakee! Daar had ik niet op gerekend maar het is wel leuk om te doen. Een echte voorbereiding had ik niet maar gelukkig kan je de eerste les vullen met vertellen over onszelf, onze reis, ons land. Het Engels van de tieners is eerder beperkt maar ook dat van de leraar is pover. Het is soms gênant om aan te geven dat je hem niet begrijpt. Na 45 minuten les geef ik de fakkel terug door aan de leraar. Wij volgen nog even mee en gaan dan buiten, op het binnenplein van het schooltje, kijken naar een optreden van kinderen. Wat is het mooi wat ze brengen! Zelden heb ik kinderen van die leeftijd een zo creatieve en afgewerkte show zien brengen: muziek, theater en dans! Ondertussen is het bijna 19u en donker. We gaan terug naar ons huis en bekijken eens rustig waar we zullen slapen. Het huis staat op palen : beneden is het vee gestald (drie koeien en een arsenaal kippen én hanen), boven is er een open terras met daarachter één grote ruimte die ingedeeld is door opgehangen doeken. Wij krijgen één zo’n hoek waar er een muskietennet hangt en er één tweepersoons matras ligt waar we met drie personen op moeten slapen. Yeah right. Dat belooft! Fé komt met het goeie idee om niet in de lengte maar wel in de breedte op onze matras te liggen. Onze voeten liggen dan wel op de grond maar da’s niet zo erg. Ok, let’s try this! Grond is trouwens veel gezegd: de vloer van de bovenruimte zijn bamboelatjes met grote spleten tussen. Hierdoor hoor je, zie je en ruik je de dieren die onder ons in de stal staan. Best grappig en vooral vreemd! In vergelijking met de Akka people zijn hier wel een paar elementaire zaken aanwezig die het leven iets makkelijker maken. Al is dat heel relatief want deze mensen zijn ook écht wel arm en moeten elke dag vechten voor hun brokken. Ze hebben elektriciteit en stromend water. Dit laatste is er dankzij OBT, de organisatie die ook het schooltje heeft opgezet. Elektriciteit is er meestal wel maar ongeveer elke dag is er ook een onderbreking. Meestal tijdens het avondeten. We horen dat Cambodia op zich voldoende elektriciteit heeft voor heel de bevolking maar doordat ze er doorverkopen aan Vietnam, ontstaat er schaarste. Deze regering is zo fout. Je hebt hier een heel kleine ultra-rijke elite en voor de rest een grote massa arme mensen in wie er niet of nauwelijks geïnvesteerd wordt. Het loopt als een rode draad doorheen onze vakantie. Iedereen die we ontmoeten klaagt en hoopt dat er in 2018 bij de volgende verkiezingen misschien iets zal veranderen. Ik hoop het mee met hen! In ons huis hebben we ook een soort van “badkamer”: op z’n minst is het een aparte ruimte waar er een toilet is (Lao-versie) en een kraan met doucheslang. Je kan je dus wel wassen al moet je de pad en alle insecten in de badkamer er wel bij nemen. Ik voel dat ik weer mijn aanpassingstijd zal nodig hebben. We gaan naar beneden want onze gastvrouw heeft avondeten klaargemaakt. Ze eten buiten aan een vaste tafel. Er is een elektriciteitsonderbreking die deze keer veel langer blijkt te duren dan gebruikelijk. De volgende ochtend om 10u is er pas terug stroom! We eten met onze koplamp op en zien de muggen en vliegjes om ons hoofd zoemen. Een hap nemen zonder insect in je mond is quasi onmogelijk maar het eten is écht wel lekker: rijst (of course) met groenten en kip en als dessert wat fruit. Na het eten gaan we naar boven. De kinderen hangen op ons bed en luisteren mee naar hoe ik wat Franse woorden leer aan Nita. Ze was mij dit komen vragen. Wat is dat meisje gemotiveerd om te leren. Dat is trouwens iets wat ik hier bij heel veel mensen merk. Opvallend! Net als bij de Akka gaan ze ook hier vroeg slapen. En wij doen dat graag met hen. Iedereen slaapt bij ons in de ruimte: de ouders (Genta en No), de eigen kinderen (Nora en Saha), het nichtje dat tijdelijk bij hen verblijft (Nita) en twee gastkinderen (Srey Lot en Srey Lis), waarover later meer.