Gelukkig zijn in een extreem krakkemikkige bus

Gouden Buddha in Oudomxai

Happy girl in bus

onze bus met dé scooter

Met lichte kriebel in de buik staan we op: spannend! Na de trekking komen terug in hetzelfde hotel dus onze bagage blijft daar. We zijn zo’n 30 minuten te vroeg op de afspraak bij Tiger Trail en onze gids is van hetzelfde gedacht! Nog even overlopen of we alles bij hebben: check! Enkel een snack voor onderweg zouden we wel kunnen gebruiken. Nog even stoppen aan een winkeltje en weg zijn we! Het transport gaat vandaag van ultra-luxueus naar extreem basic. Aan het busstation van Luang Prabang stappen we uit de luxe minibus van Tiger Trail in een bus van het „public transport”. Ook dit is een minibus. We zitten met 10 personen op elkaar gepakt als sardienen in een blik en dan nog zonder airco! Kan je je er iets bij voorstellen? Ik krijg het benauwd. Mijn angst om geen lucht te krijgen komt weer de kop opsteken. Gelukkig zet Thong, onze gids, zijn raampje open waardoor de frisse lucht binnenstroomt! Oef. Ik heb mijn lesje geleerd. Volgende keer zit ik zelf bij een raam dat open kan! De rest van de vier uur durende rit gaat heel vlot. We houden één keer halt omdat een vrouw op onze bus graag komkommers wil kopen in een kraampje langs de weg (no kidding!). Iets na half één arriveren we in Oudomxay, een stad in het Noorden van Laos, even groot als Luang Prabang maar tien keer minder charmant: vooral shops en fabrieken. Thong vertelt ons dat de Chinezen hier alles aan het overnemen zijn. In de hoofdstad Vientiane zijn de Vietnamezen dan weer dominant aanwezig. Het typeert de Laotianen zoals ik ze tot nog toe (en ook verder op deze trip) heb leren kennen: braaf, tam, mak, gelaten maar altijd vriendelijk, zich nooit druk makend en met een eeuwige glimlach op het gezicht. In Oudomxay brengt Thong ons naar een restaurant waar je kan kiezen tussen noedelsoep, noedelsoep en noedelsoep! We kiezen dus voor … Het smaakt ons best ook al is de setting niet zo proper en liggen er gefrituurde ingewanden in de toonbank. Omdat we best vroeg zijn, hebben we twee opties: ofwel hier in een guesthouse blijven slapen en morgen doorreizen (iets wat ze moeten doen als ze hier later arriveren) ofwel nu meteen doorreizen voor nog eens 3 à 4u. We gaan voor de korte pijn (ook al omdat dit stadje écht niet aangenaam is). Om 15u zou de volgende bus vertrekken. We moeten nog zo’n 2u overbruggen aan een busstation. Thong neemt ons mee naar een tempel even verderop. Best wel mooi (heel grote gouden Buddha, pas in 2009 gebouwd). Hij vertelt ons dat hij zelf Hmong is. In Lao hebben ze 3 bevolkingsgroepen: Lao, Hmong https://en.wikipedia.org/wiki/Hmong_people) en Lerk. De Hmong zijn animisten (https://nl.wikipedia.org/wiki/Animisme_(religie)) op onze vijfdaagse zal hij hier nog veel meer over vertellen. Tegen halfdrie gaan we terug naar het busstation. Thong koopt nog een Kou Lam voor ons: gezoete paarse rijst met kokosschilfers in een bamboeblad gedraaid: heel lekker (wel erg vullend). We zoeken alvast een plaatsje in de bus (bij het raam!!). Tegen 15u is de bus voor twee derde gevuld. Ze hebben duidelijk nog geen intentie om te vertrekken. Geen idee waarom niet. Er sijpelen mondjesmaat nog nieuwe reizigers binnen. Uiteindelijk beginnen ze alle bagage van de bus ernaast naar die van ons over te laden. Ons busje is écht bijzonder gammel en hangt letterlijk nog met haken en ogen aan elkaar. De bagage is gestapeld op het dak onder een groot plastic zeil. Nico had het al een tijdje in de gaten en het blijkt nog te kloppen ook: op het dak van de andere bus staat zowaar een grote scooter. Deze moet ook mee in onze bus. Ons dak ligt echter vol dus moet hij maar in de middengang van de bus. Hiervoor moeten ze hem helemaal optillen met een paar mannen (inclusief Nico). Wij kijken met grote ogen maar zijn de enige die dit blijkbaar een abnormaal tafereel vinden. Het is uiteindelijk ruim 16u als we dan toch vertrekken. Ik heb mijn stoeltje bij een raam dat helemaal open kan. Meer heb ik niet nodig. Ondanks de heel karige omstandigheden, de gigantisch luide motor, de continue putten in de weg en de overvolle bus, voel ik me zalig gelukkig. Turend door het raam naar een landschap dat sprookjesachtig mooi is: groen groen groen! Hoewel gigantisch verschillend zijn er toch ook wel wat parallellen met Ijsland. De dominantie van groen (hier door miljoenen bomen, daar door mossen) en de prachtige vrouwen zijn de meest opvallende gelijkenissen. Tijdens de rit begint het te regenen. Tot nog toe hebben we onze poncho’s nog niet moeten uithalen. Het heeft altijd op het goeie moment geregend. We vernemen trouwens van Thong dat het in het 'dry season' véél kouder is hier. In Luang Prabang is het dan om en bij de 7 graden, hier in het Noorden rond het vriespunt. En wij die dachten dat het hier het hele jaar door warm was! Na de regen krijgen we kilometers lang een prachtige regenboog te zien. Een goed teken voor de komende dagen. Ik zit en ik geniet. Ik geniet van het landschap zoals gezegd maar ook van de mensen: hoe ze heel liefdevol omgaan met hun kinderen, hoe ze niet klagen en zagen (hoewel ze daar naar onze normen alle redenen toe hebben) en hoe ze altijd glimlachen.

Om 18u15 arriveren we in Muang Khan, een gezellige stadje op zo’n 140 km van de Vietnamese grens in het Noorden van Laos. Thong brengt ons naar een heel eenvoudig maar proper guesthouse. We krijgen twee kamers. Fé en ik slapen samen, Nico slaapt in de kamer recht tegenover ons. We kunnen een -weliswaar koude- douche nemen (hé hé) en worden tegen 19u beneden verwacht voor het avondeten in een restaurant iets verderop. Thong komt hier blijkbaar altijd met zijn gasten en is een graag geziene klant. Veel toeristen komen hier niet, enkel een paar die-hard backpackers. De tour die wij geboekt hebben met Tiger Trail doen ze maar een viertal keer per jaar. Bij het schrijven van dit verslag (als we na 5 dagen terug in Luang Prabang zijn) begrijp ik nog beter waarom zo weinig mensen hiervoor kiezen. Nico en ik eten gebakken rijst met groenten, Fé kiest voor fish en chips omdat dit aangeprezen wordt als specialiteit van het huis. We trakteren Thong op een Lao beer en kruipen -zoals de meeste Laotianen- vroeg onder de wol. Morgen worden we met een privé-busje (van de restaurant-eigenaar) naar de start van onze trekking gebracht.