Bye Bye LP - Hello crazy PP!

Monniken in Luang Prabang

Euh? Naar welke gate moeten we?

Streetlife in PP

Royal Palace

Nico is mooier!

Om 6u staat de tuktuk driver aan ons hotel om ons naar de luchthaven van Luang Prabang te brengen. Met een domestic flight van Lao Airlines vliegen we eerst terug naar Vientiane. Dit is een luxe die we ons toezeggen. Je kan uiteraard over land terug maar dat kost je een dag reizen in gammele busjes. Lao Airlines stond nog niet zo lang geleden op de officiële blacklilst van de EU maar daar is gelukkig onlangs verandering in gekomen. Het is een klein vliegtuigje en wij zijn de enige niet-Aziaten aan boord. Het is maar 45 minuten vliegen. Alles loopt gesmeerd. In Vientiane moeten we switchen van de domestic terminal naar de international terminal. Ze nemen nog een exit-foto van ons en we „mogen” vertrekken. We maken van de wachttijd gebruik om de reisverslagen van de afgelopen dagen nog eens door te lezen en een aantal foto’s voor de blog te selecteren. Hopelijk hebben we in Phnom Penh een goeie WiFi-verbinding in het hotel zodat we nog eens één en ander kunnen doorsturen naar het thuisfront. Fé leest een IJslandse thriller op de e-reader en kijkt vervolgens naar een Thais spelprogramma met veel blingbling. Ik drink nog een lekkere green macha latte. De tijd passeert snel. We komen mooi op tijd aan in Phnom Penh (PP) waar alle formaliteiten heel vlot gaan. Ik had op voorhand e-visa aangevraagd en dit is écht wel een aanrader. Liever thuis op een regenavond vragenlijsten zitten invullen dan hier in de luchthaven! Na minder dan een half uur staan we in de arrival-hal waar we plots een jongen zien staan met een bordje „welcome Inge Dubois, good morning GH” … tiens? Ik had toch geen antwoord gekregen op mijn vraag of onze hostel ook luchthaventransport kon voorzien? Vreemd maar handig. Achteraf zou blijken dat de manager van de hostel het bericht pas vandaag gezien heeft (was al meer dan maand geleden verstuurd). We worden met ons drie in een kleine tuktuk gepropt waarvan de motor net iets te weinig PK heeft. Het wordt een rit van 45 minuten door het helse verkeer van PP. Het is heet en de uitlaatgassen zorgen voor nog meer warmte en stank. Ooh wat is dit een cultuurshock met Laos waar alles zo gemoedelijk was! We kijken onze ogen uit. Je ziet hier heel rijke mensen maar ook heel veel sukkelaars. Voor het eerst op deze reis zien we ook voortdurend bedelaars. Het is rond half drie als we in onze guesthouse aankomen. Het is een echte backpackers plek met een klein restaurantje er bij. Wij krijgen de dormitory waar we 2 dubbele bedden hebben, een eigen badkamer en héél veel plaats. Basic maar alles wat we nodig hebben (en dit voor 26 euro per nacht voor ons drie, weliswaar zonder ontbijt). We hebben honger. In onze hostel eten we onze eerste Khmer gerechten (amok en loklak): ook weer rijst maar toch andere smaken dan in Laos. De WiFi is hier van prima kwaliteit dus ik kan al mijn verslagen, inclusief de fotootjes opladen. Blij! Het is bijna 16u als we de stad inwandelen. Deze hostel is heel centraal gelegen. We kunnen perfect te voet tot aan het nationaal museum, het koninklijk paleis en de esplanade langs de Tonlé Sap rivier. Ik ben helemaal ondersteboven van de „crazieness” van deze stad. Wij vinden het hier alledrie nog gekker dan in Bangkok. Echt overal zie je kraampjes, scooters, auto’s en mensen. Veeeeeel mensen. Het nationaal museum en het koninklijk paleis sluiten allebei om 17u dus binnengaan is vandaag geen optie maar wat is dit mooi! De typische Khmer-architectuur is hier al heel duidelijk aanwezig: gebouwen met een soort slangenkoppen, allemaal even goed onderhouden. Wanneer we vanuit een straat op het centrale plein voor het koninklijk paleis komen, denkt Fé dat er kermis is. Maar nee hoor: het is een reusachtig verlichte stelling met een mega-gefotoshopte foto van de koning. Er recht tegenover hangt dan weer een foto van de koningin. Het is bijna slapstick. Op het plein krioelt het van de duiven omdat er straatventers zijn die zakjes mais verkopen. Ik sta erbij en kijk ernaar. Het is duidelijk dat ik hier niet op voorbereid was. Een beetje verderop is er een kade aan het water. In PP vloeit de Tonlé Sap (de rivier van het gelijknamige meer) in de Mekong (die dan zijn weg verderzet richting Vietnam). We kuieren langs de Esplanade en vergapen ons aan ongeveer alles. Er heerst een fijne sfeer. Mensen zijn hier veel actiever dan in Laos. Er wordt veel gelachen en samen gespeeld. We houden een paar keer halt bij groepen mensen die samen voetballen of met een pluimpje hun traptechniek demonstreren. Fé wil graag op de openbare fitnesstoestellen en we glimlachen naar de oudjes die met een hippe dansleraar hun lichamen in shape willen houden. Kinderen springen in de rivier waar we even verderop de ratten zien lopen. We krijgen veel bedelende handjes voor ons maar zien tegelijkertijd alle pracht en praal. Monniken flaneren door de straten of zitten tegen de muur met hun smartphone. Als je naar de overkant van de straat wil, riskeer je je leven maar je doet hier alles best „chill” want het is tropisch heet! We stappen een bar binnen voor een vers sapje. Vitamineboost en terug wat afkoelen. Even verderop is het avondmarkt. Hier schieten woorden tekort. De foto’s spreken voor zich. Nog nooit heb ik Nico zo vaak moeten vragen om iets te fotograferen en dat terwijl hij zelf ook honderdend impulsen kreeg om dit alles op beeld vast te leggen. Een man zit bamboestokken te snijden op straat. Ernaast is een openlucht kapsalon waar een vrouwelijke klant haar duim opsteekt als we haar willen fotograferen. Op de markt zien we levende vissen op het droge, opgedroogde kikkers, vogeltjes aan het spit en bergen groenten en fruit. Overal ook kraampjes met blingbling en vooral veel mensen in alle pluimages. Ik zie hier ook voor het eerst „grumpy old man” met jonge Aziatische vrouwen. De massagesalons zijn hier soms ok maar in tegenstelling tot Laos zijn er hier ook veel met roze lampjes en gesloten deuren. We willen graag nog een klein hapje eten maar liefst in een „rustig” restaurant. Als bij toeval botsen we op het zusterrestaurant van die plek in Luang Prabang waar ze straatkinderen opleiden tot horeca-medewerker. De man aan het onthaal vraagt ons of we gereserveerd hebben. Nee, uiteraard niet. Dan zal het niet voor vanavond zijn. We bestellen alvast een tafeltje voor morgenavond! We slenteren nog wat rond in de buurt rond ons hotel maar kiezen er dan toch maar voor om eerst een douche te nemen en dan gewoon in het hotel nog een hapje te eten. We zijn allemaal moe en onder de indruk. Niet alleen van wat ons hier overkomt maar ook van wat er zich in Nice heeft afgespeeld. MERDE! Morgen staat er voor ons ook een portie gruwel op het programma. We duiken in de horror van het regime van Pol Pot.