Een krop en een traan en "no more rice"

ontbijt!

een unieke foto!

zee van wolken

Hmong Village

Komkommermeisjes

Vroeg uit de veren. De mij zo dierbare klamboes opbergen (ze gaven me écht een mini nest-gevoel in deze omstandigheden) en onze rugzakken inpakken. We schuiven onze houten plankjes nog eens rond de tafel voor een laatste ontbijt. De whisky doet mijn maag samentrekken maar ik durf niet te weigeren. Eén kopje rijst, een klein beetje groenten en een tasje thee zullen volstaan. Thong vraagt of ze eventueel zouden bereid zijn om een groepsfoto te nemen. Helemaal niet evident gezien hun overtuiging dat hun soul verdwijnt in de foto. Toch staan ze het toe. Thong geeft aan dat ze nog heel voorzichtig zijn maar beetje bij beetje durven ze dit toch aan. De introductie van de smartphone (waarmee ze nauwelijks kunnen bellen) en vooral de tv zitten hier voor iets tussen. Die tv is trouwens een piepklein schermpje dat maar een half uur per dag kan spelen (tot de zonne-energie uit de batterij op is). Het enige wat ze dan nog bekijken zijn Thaise soapseries. Ach, wij zullen hen niet veranderen en wie zijn wij om hier een oordeel over te vellen? We hijsen onze rugzak op en nemen afscheid. Heel de familie staat bij de buffalo omdat het al een tijdje geleden is dat ze deze geïnspecteerd hebben. Iedereen begroet ons hartelijk vanop een afstand. De opa komt naar ons toe. Ik krijg écht een krop in de keel. Zo’n open prachtige man. Eerst wil hij ons geen hand geven omdat zijn handen helemaal vuil zijn van het werken met de buffalo maar als hij onze tranen ziet komt hij toch een hand en warme knuffel geven. Ooh … nooit gedacht toen ik hier toe kwam. Slik.

De terugtocht is pittiger dan ik mij herinnerde. Zo’n 3u later staan we in het eerste dorpje waar de chauffeur van de luxe-bus ons opwacht. We konden kiezen: ofwel terug met public transport ofwel 130 dollar betalen en met dit busje terug. Hoewel de ervaring met het openbaar vervoer uniek was, zijn we nu toch héél blij met deze luxe! Als we 8u later dooreengeschud arriveren in Luang Prabang moeten we wel toegeven dat de chauffeur écht niet met een auto kan rijden. Je kan eventjes lachen met de vaststelling dat hij denkt dat hij altijd in derde versnelling de berg op moet rijden en in vierde moet dalen maar na een poosje heb je het écht wel gehad. Voortdurend gas geven en bij iedere tegenligger op de rem. Nog nooit zoveel geschud. En Thong die blijft altijd zijn minzame zelf. Heel zorgend voor ons en geen gelegenheid voorbij laten gaan om ons verder te informeren over zijn land, de Akka en zijn eigen tribe. We houden halt in een typisch Hmong-dorp, te herkennen aan een andere vorm van hutten. Zij zien aan hem dat hij ook een Hmong is. Wij zijn de eerste toeristen ooit in dat dorp. Kan je je inbeelden? Er is één vrouw die ons graag in haar huis uitnodigt. Thong legt uit hoe ze leven. Deze huizen zijn ook heel erg basic maar wel properder en beter georganiseerd dan bij de Akka. We houden nog een paar stops om de mooie rijstvelden te fotograferen maar eveneens om de vuilnis die gewoon langs de weg wordt gegooid op beeld vast te leggen. Plots moeten worden we tegengehouden door een politieman. Hij vraagt de paspoorten. Thong maakt zich druk en vraagt hem waarom hij dit doet. Hij is blijkbaar een verkeerspolitie-agent en mag geen toeristen controleren. Thong zegt dat hij maar contact moet opnemen met Tiger Trail om onze gegevens te krijgen. Oef! We hebben op deze trip enkel een kopie van onze paspoorten bij dus dat had mogelijks voor wat troubles kunnen zorgen. Thong excuseert zich bij ons wat natuurlijk helemaal niet nodig is. Omdat we het grappig vonden dat de bus in het heenrijden gestopt was omdat een dame komkommers wou kopen, doet Thong nu ook hetzelfde. Het is momenteel komkommertijd (in de letterlijke zin van het woord!) en dit is in Laos een ware delicatesse. Hij koopt een paar zakken. Bij de lunch in een restaurant op de top van een berg, vraagt hij aan het personeel om twee komkommers voor ons te snijden als aperitief. Geschild en met wat zout erover is het inderdaad heerlijk! Veel meer smaak dan bij ons. We eten GEEN rijst maar noedels en krijgen als dessert sappige zoete ananas. Onze busdriver had deze meegenomen van thuis en blijkbaar is het hier de normaalste zaak van de wereld dat je kan vragen in het restaurant waar je gaat eten om deze voor je te snijden. Leuk! De tocht naar Luang Prabang is ongeveer 300 km arriveren maar we doen er zo’n 8u over. De wegen hier in Laos zijn al bij al nog ok (wel regelmatig een paar putten) maar we stellen vast dat er gewoon geen tunnels en nauwelijks grote bruggen zijn. De weg slingert zich dan ook langs en over elke berg. Het valt op dat een bepaald deel van het traject een duidelijk betere weg heeft dan de rest. Thong vertelt ons dat deze werd aangelegd door Chinezen. Hij hoopt dat de Lao-people de technieken voor wegenbouw van hen zullen overnemen. Om 17u arriveren we in Luang Prabang. De tranen vloeien als we afscheid moeten nemen van Thong. We wisselen mailadressen en Facebook-accounts uit en beloven om contact te houden. We geven hem nog een royale fooi voor zijn gezin en leggen hem uit dat we ook in de toekomst graag zijn familie willen ondersteunen. Door veel met hem te praten weten we ondertussen al een paar dingen waarmee we hem en hen blij kunnen maken. In België bekijken we dan wel even hoe we dit praktisch gaan regelen. We worden afgezet aan de deur van ons hotel waar we terug dezelfde kamer als voordien krijgen. Eerst douchen, dan al de rest. Nog even de familie laten weten dat we save zijn, al onze kleren, handdoeken en lakenzakken laten wassen en dan op zoek naar eten. We willen alledrie even geen Oosters meer … gewoon voor een dagje. Lijkt ons wel gepermitteerd. De pizza in de Franse bistro smaakt en het Lao bier erbij is hemels. Nog nooit zoveel bier gedronken als hier. Wijn is onbetaalbaar en ook minder verfrissend in dit weer. Fé wil graag nog een pannenkoek van de avondmarkt en daarna kruipen we in bed. Als ik dit nu aan typen ben, ben ik heel blij dat ik dit verhaal kan neerpennen. Zoveel emoties, zoveel ervaringen. Heel verrijkend voor ons. Hopelijk interessant voor jullie.